All Chapters of เศษซากรักวันไร้ค่า: Chapter 131 - Chapter 140

เสียงประตูเหล็กถูกเลื่อนออกเบา ๆ เจ้าหน้าที่หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมผ้าห่มในมือยื่นส่งให้ “หนาวไหมวริษา” น้ำเสียงเธอไม่ได้แข็งกระด้าง ไม่ได้อ่อนแต่ก็ฟังดูจริงใจ วริษาเงยหน้าขึ้นมานิดหน่อย ดวงตาแดงช้ำไม่ตอบอะไรกลับสักคำ เจ้าหน้าที่หญิงวางผ้าห่มไว้ข้าง ๆ แล้วพูดบางอย่างออกมาเบา ๆ “เธออาจจะล้มแรงไปหน่อย แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเธอไม่มีสิทธิ์จะลุกขึ้นมาใหม่นะวริษา” เธอมองวริษาอีกแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับออกไปอย่างเงียบ ๆ วริษาก้มลงดึงผ้าห่มมากอดไว้ คราวนี้ไม่ใช่เพื่อบรรเทาความหนาว แต่เหมือนเธอแค่ต้องการอะไรสักอย่างที่โอบกอดเธอไว้ในวันที่ไม่มีใครเหลือเลย เสียงฝนข้างนอกยังตกต่อเนื่อง กลบทุกเสียงจากความคิด กลบทุกคำขอโทษที่ไม่มีใครอยากฟัง สุดท้ายเธอก็หลับตาลงอีกครั้ง พยายามยอมรับกับทุกอย่างที่ตัวเองเป็นคนทำให้มันต้องเป็นแบบนี้ ค่ำคืนของวันเดียวกัน หลังจากที่กลับมาจากโรงพยาบาล และปล่อยให้พี่เลี้ยงได้ดูแลลูกสาวแทนจนค่ำมืด ธีร์ธัชเพิ่งกลับเข้ามาถึงบ้านเพราะมีเรื่องให้ต้องไปทำหลังจากที่คุยกับอัยวาแล้วเสร็จ “พี่หวาน อิงฟ้านอนหรือยังครับ?” เสียงทุ้มถามขึ้นเมื่อเห็นพี่เลี้ยงของลูกสาวเพิ่งเด

“แต่ต่อไปหนูอาจจะอยู่กับแม่มากขึ้น ไม่ใช่เพราะหนูรักแม่มากกว่า” ธีร์ธัชพยักหน้าเข้าใจและเห็นด้วยกับคำพูดของลูกสาว เพราะมันเป็นสิ่งที่ดีและควรจะเป็นแบบนั้นมากที่สุด “ถ้าแม่ไม่ได้อยากมาอยู่ที่นี่กับเรา หนูขอไปอยู่กับแม่ พ่อจะให้หนูไปไหมคะ?” เสียงเล็ก ๆ ที่เอ่ยถาม แม้จะเป็นคำถามที่แสนธรรมดา แต่ทำให้ความรู้สึกของคำว่าพ่อที่เคยทำผิดบาปเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งใจ เพราะเขาคิดมาก่อนแล้วว่าลูกสาวจะต้องพูดกับเขาแบบนี้ แต่นั่นก็ต้องเป็นสิ่งที่เขาจะต้องยอมรับกับตัวเองว่าวันข้างหน้าเขาอาจจะได้เจอหน้าลูกสาวน้อยลง อาจจะไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันอีกหรืออาจเหินห่างกันไม่เหมือนเดิมเลย “มันเป็นสิ่งที่อิงฟ้าควรจะได้รับ ไม่ว่าลูกจะทำอะไร หรือเลือกอะไรพ่อจะไม่โกรธและพ่อเข้าใจ พ่ออยากเห็นทั้งอิงฟ้าและแม่อัยมีความสุขกับชีวิตนะลูก พ่อรู้ว่าพ่อสร้างความทุกข์ให้กับทุกคนมามาก มันคงถึงเวลาที่จะมีความสุขด้วยกันสักที นอนเถอะครับพรุ่งนี้เราจะต้องไปโรงพยาบาลไปเยี่ยมแม่อัยกันนะ” “ค่ะพ่อ พ่ออย่าเพิ่งไปไหนนะ ให้หนูหลับก่อนพ่อค่อยไป” ธีร์ธัชพยักหน้ารับ ขยับพาลูกน้อยขึ้นไปนอนด้วยกันบนเตียง กล่อมนอนในอ้อมแขนจนกว

ธีร์ธัชยืนมองภาพนั้นอยู่ข้างเตียง ดวงตาของเขาแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ ไม่ต่างกัน เขาไม่อาจเอ่ยคำใดออกมาได้เลยในตอนนี้ เขาเคยพรากผู้หญิงคนหนึ่งออกจากลูก เคยทำให้เธอสูญเสียแม้กระทั่งสายตาที่เคยมองเห็น เคยทำลายหัวใจของแม่คนหนึ่งให้แหลกละเอียด แต่วันนี้เขาได้เห็นเธอมีความสุขอีกครั้ง เพราะเสียงเล็ก ๆ ของลูกสาวที่เขารักสุดดวงใจ เสียงที่เขาเคยกลัวว่าจะไม่ให้อภัยให้พ่อที่เคยทำผิด แต่กลับกลายเป็นเสียงเดียวที่ทำให้ชีวิตของทุกคนในห้องนี้กลับมายิ้มได้และอยากจะมีชีวิตอยู่เพื่อให้ได้แก้ไขกับความผิดพลาดที่เคยทำ “แม่จะไม่ทิ้งหนูอีกนะคะ แม่สัญญา”เสียงกระซิบข้างใบหูของลูกสาวยังคงสั่นเครือ แต่มันหนักแน่นและทำให้คนฟังต้องยิ้มออกมาทั้งน้ำตาได้เสมอ “หนูก็จะไม่ทิ้งแม่เหมือนกันค่ะ” สองคนแม่ลูกกอดกันแน่นบนเตียงที่เคยเย็นเฉียบ แต่บัดนี้กลายเป็นที่ที่อบอุ่นที่สุดในโลกของคนทั้งคู่ไปแล้ว “ขอโทษนะอัยวา ขอโทษที่ฉันทำลายชีวิตเธอในวันนั้น แต่ขอบคุณอีกครั้งที่ยังอยู่และยังรักลูกของเราด้วยใจบริสุทธิ์ที่เธอมี แม้เธอจะมองไม่เห็นแต่เธอคือแม่ที่เห็นหัวใจลูกได้ชัดเจนที่สุด” ธีร์ธัชพึมพำขึ้นเบา ๆ กับตัวเอง

บ้านของอัยวา หนูน้อยอิงฟ้านั่งขัดสมาธิอยู่บนฟูกนุ่ม ๆ อัยวานั่งพิงหมอนอยู่ข้างลูกสาว มือคลำหาผ้าห่มช้า ๆ เพื่อมาคลุมตัวให้พอดีกับทั้งสองคน ห้องเงียบ ๆ มีเพียงเสียงลมหายใจของเด็กน้อยกับแสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงนอนที่เปิดพอส่องให้สว่างนิด ๆ “แม่อัยคะ” เสียงเล็กเรียกขึ้นเบา ๆ “ว่าไงคะลูกสาวแม่” อัยวาขานรับ พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนที่ไม่ต้องเห็นก็สัมผัสได้ หนูน้อยกอดแม่ไว้แน่นอย่างกับกลัวว่าหลับไปแล้วแม่จะหาย อัยวาลูบผมลูกสาวเบา ๆ “หนูดีใจที่ได้มาอยู่กับแม่จริง ๆ” “แม่ก็ดีใจที่มีหนูอยู่ตรงนี้ ตอนที่แม่อยู่คนเดียว แม่ไม่เคยนึกฝันเลยนะว่าจะมีใครสักคนมากอดแม่แบบนี้อีก นอกจากน้าอชิก็มีแค่อิงฟ้านี่แหละที่ทำให้แม่ยิ้มได้” หนูน้อยอิงฟ้าแอบน้ำตาคลอเบ้า เพราะจิตใจที่โหยหาแม่ คงไม่ต่างจากที่แม่โหยหาตัวเองเลย “หนู หนูขอโทษที่รู้จักแม่ช้าไปนะคะ” “ไม่ช้าเลยลูก แค่ตอนนี้ก็พอแล้วสำหรับแม่คนนี้ เราไม่จำเป็นต้องเริ่มต้นใหม่หรอก เพราะเรารักกันตั้งแต่ก่อนรู้ตัวแล้วด้วยซ้ำ จริงไหมคะ” หนูน้อยขยับตัวเข้ากอดแม่แน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม อ้อมอกที่แสนอบอุ่น อยู่ใกล้แล้วหัวใจรู้สึกปลอดภัย “หนูจะดูแลแม่

อีกมุมหนึ่งของบ้าน ภายนอกรั้วบ้านมีรถคันหนึ่งจอดเงียบ ๆ อยู่ข้างถนน ร่างสูงยืนอยู่ด้านนอกรถ ตรงข้ามกับรั้วบ้านที่ต่ำพอให้เขาเห็นได้ทุกอย่าง ธีร์ธัชยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สวมใส่แว่นกันแดดแม้วันนี้แดดจะไม่แรงมาก มือทั้งสองข้างซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง ขณะที่สายตามองจ้องภาพตรงหน้าพร้อมกับยิ้มจาง ๆ ลูกสาวของเขาหัวเราะอยู่ในบ้านของแม่ผู้ให้กำเนิด ผู้หญิงที่เขาเคยทำร้ายจนพังยับทั้งร่างกายและหัวใจ น้ำตาที่เขาเคยคิดว่าควบคุมได้ตอนนี้มันกลับร่วงลงอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว เขาไม่กล้าเข้าไปหา ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงเรียกคนในบ้าน เพราะวันนี้เขาคือคนนอกของครอบครัวนั้น แม้สายเลือดจะเชื่อมโยงกัน แต่ความอบอุ่นตรงนั้นไม่มีที่ว่างให้เขาได้ยืนอยู่เลย สิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้คือยืนมองอยู่ห่าง ๆ ราวกับสุนัขที่เฝ้ามองดูเจ้าของ เขาทำได้เพียงเฝ้ารอ แค่ได้เห็นรอยยิ้มของลูกและแม่ของลูกในแต่ละวันมันก็เพียงพอแล้วสำหรับหัวใจ เขาคิดเสมอว่าการให้ลูกมีชีวิตที่สุขสบายคือตัววัดความเป็นพ่อ แต่วันนี้เขารู้แล้วว่าความสุขไม่จำเป็นต้องหรูหราหรือต้องมีสังคมจอมปลอมคอยอุ้มชู แต่มันคือเสียงหัวเราะที่ดูจริงใจไม่ใช่เสแสร้ง คือเสียงสอง