All Chapters of เศษซากรักวันไร้ค่า: Chapter 151 - Chapter 160

หมอนิ่งและชะงักไปเกือบนาที ก่อนจะมองสบตาเธออย่างคนรู้ทันอีกครั้ง หมอเห็นประกายตาชัดแจ๋วของอัยวา รับรู้ได้ทันทีที่มองจ้องสบตากันอีกครั้ง แต่หมอก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงยิ้มบาง ๆ แล้วพยักหน้าให้พยาบาลที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “ไม่เป็นไรครับ บางคนต้องใช้เวลาสักพักให้ม่านตาปรับสภาพ เดี๋ยวผมจะเข้ามาเช็คใหม่อีกครั้งช่วงบ่ายนะครับ ตอนนี้พักผ่อนไปก่อนนะครับคุณอัยวา” พยาบาลพยักหน้ารับ ก่อนจะพูดบอกอะยวาเบา ๆ “ถ้าเริ่มหิวก็สามารถทานได้เลยนะคะ” หมอกับพยาบาลเดินออกจากห้องไปอีกครั้ง ก่อนที่หมอจะปิดประตูลงยังเหลียวกลับมามองเธอและอมยิ้มเบา ๆ อย่างรู้กันอีกครั้ง ในห้องเหลือเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคน ที่ไม่รู้จะเริ่มพูดจากันอย่างไรดี คนหนึ่งโคตรเครียด โคตรเสียใจ แต่อีกคนกลับยิ้มดีใจกับชีวิตใหม่ที่เพิ่งได้รับกลับคืนมา ธีร์ธัชเดินเข้ามาใกล้เตียงอีกนิด เสียงของเขาสั่นเบา ๆ เหมือนคนที่หัวใจแทบสลาย “ไม่เป็นไรนะอัย ถ้าเธอยังไม่เห็นตอนนี้ก็ไม่เป็นไรเลย ถือว่าเธอได้ลองแล้ว เธอเก่งมาก เธอสู้มาก แม้ชีวิตจะสู้กลับมากเหมือนกันก็ตาม เธอยังมีฉัน ฉันจะเป็นดวงตาให้เธอเหมือนเดิม จะพาเธอกลับไปหาลูกและยอมรับกับความจริง

ห้องพักเงียบสงบลงหลังจากช่วงเย็นที่เต็มไปด้วยน้ำตาและการรวมตัวของคนสำคัญในชีวิต สองแม่ลูกได้นั่งอยู่ด้วยกันตามลำพังเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่มาถึง อัยวานั่งอยู่ข้างเตียงขณะที่หนูน้อยอิงฟ้าปีนขึ้นมานั่งซุกตัวอยู่ข้าง ๆ ผู้เป็นแม่ ฝ่ามือเล็ก ๆ วางลงบนตักของแม่เบา ๆ ก่อนจะยื่นมือขึ้นมาแตะแก้มนุ่มของแม่นั้นอีกครั้ง “แม่ไม่ต้องร้องไห้อีกแล้วนะคะ หนูอยู่ตรงนี้แล้ว” เสียงเล็ก ๆ ยังคงสั่นนิด ๆ อัยวาก้มหน้าลงมองลูกสาว ดวงตายังคงแดงช้ำ ร้องไห้ด้วยความดีใจไม่ใช่เสียใจอย่างเมื่อก่อนที่เคยเกิดขึ้น เธอพยายามฝืนยิ้มแต่สุดท้ายก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้เหมือนเดิม “แม่ขอโทษนะลูก แม่ควรจะได้เห็นหนูตั้งแต่ตอนที่ฟันน้ำนมขึ้น ตั้งแต่หนูเริ่มเขียนชื่อตัวเองได้ แต่แม่กลับมองไม่เห็นอะไรเลยสักอย่างเดียว” หนูน้อยขยับตัวกอดแม่แน่นยิ่งกว่าเดิม “เมื่อวานช่างมันเถอะค่ะแม่ วันนี้แม่เห็นหนูแล้ว หนูดีใจที่สุดเลย” อัยวาร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมอีก เธอกอดลูกสาวเอาไว้แน่น เหมือนจะชดเชยเวลาทั้งสี่ปีที่ผ่านมาให้สมกับวันเวลาที่มันเคยสูญเสียไป “หนูรู้ไหมดวงตาคู่นี้ของแม่มันเคยไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นมาอีกแล้วด้วยซ้ำ แต่พอ

“แค่ใกล้ ๆ ตรงสวนหน้าที่พักหรือไม่ก็ร้านคาเฟ่เล็ก ๆ แถวนี้ก็ได้ ถ้าเธอยังไม่อยากไปไหนไกล ก็ไม่เป็นไร ฉันแค่คิดว่า..ลูกอาจจะดีใจ” คำพูดนั้นทำให้อัยวาหลุบตาลงช้า ๆ ก่อนที่เธอจะหันไปมองลูกสาวที่ยิ้มจนตาหยีอยู่ข้าง ๆ “แม่ แม่ขาไปนะ หนูอยากไปกับพ่อแม่พร้อมกันเป็นครอบครัว” พร้อมกับทำตาปริบ ๆ ส่งให้แม่เป็นการอ้อนวอนขอร้อง “ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนขนาดนี้เลย แค่นี้แม่ก็ใจอ่อนให้แล้วค่ะ” “เย่ เย่ แม่ใจดีที่สุดในโลกเลย” ธีร์ธัชมองจ้องความดีใจของลูกน้อยด้วยรอยยิ้ม เขาอยากเก็บทุกความสุข ความประทับที่นี่ไว้ในความทรงจำ เพราะไม่อาจรู้เลยว่าถ้ากลับไปถึงประเทศไทยแล้ว ความใกล้ชิดที่ได้รับอนุญาตตอนนี้มันจะยังมีให้เขาได้อีกไหมถ้าต้องกลับบ้านไป สวนสาธารณะข้างที่พักเป็นสถานที่ ๆ สามคนพ่อแม่ลูกเลือกไปเดินเล่นในวันนี้ โมเมนต์ที่เหมือนหลุดออกมาจากฝันอิงฟ้านั่งอยู่บนบ่าของพ่อ หัวเราะเสียงสดใส มือเล็ก ๆ จับหมวกพ่อไว้แน่น เพราะกลัวจะปลิว “พ่อขา หนูตัวหนักไหม” “หนักนิดเดียวครับ แต่พ่อแข็งแรง แค่นี้สบายมาก” ธีร์ธัชตอบกลับพร้อมกับหัวเราะด้วยความขบขัน ทำทีเป็นยืดอกแล้วเดินก้าวยาว ๆ เดินอย่างมีควา

เช้าวันที่ต้องเดินทางกลับไทย อากาศในเมืองยังเย็นสบายเหมือนทุกเช้า แต่อะไรบางอย่างในใจของธีร์ธัชมันไม่เหมือนเดิมเลยในเวลานี้ โต๊ะอาหารเช้าที่เคยนั่งกันแบบเงียบ ๆ วันนี้กลับดูคึกคักกว่าทุกวัน อิงฟ้ายังคงเจื้อยแจ้ว เสียงหัวเราะสดใสดังสลับกับเสียงช้อนกระทบจานเล็ก ๆ ของเด็กน้อย พูดคุยไม่หยุดเพราะตื่นเต้นที่จะได้กลับเมืองไทยแล้ว ไปเจอเพื่อน ได้นั่งเครื่องบิน แต่เสียงเหล่านั้นกลับยิ่งตอกย้ำให้ธีร์ธัชรู้ว่าความสุขนี้ของเขาที่มีกำลังจะหมดลงอีกครั้งแล้ว ธีร์ธัชมองหน้าอัยวา เธอยังคงนั่งนิ่ง ยิ้มให้กับลูกสาวบ้างในบางครั้งแต่แววตาเธอดูเหมือนคนที่พยายามทำใจมาแล้วทั้งคืนเหมือนกัน เขาไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าเธอก็ไม่อยากกลับเหมือนกับเขาเช่นกัน เพราะพอกลับถึงเมืองไทย เขาจะไปอีกบ้าน ส่วนเธอกับลูกก็จะกลับไปอีกทาง ไม่มีอีกแล้วบ้านที่มีสามคนพ่อแม่ลูก “อิงฟ้าอย่าลืมกินให้หมดนะลูก จะได้ไม่หิวกลางทาง” อัยวาพูดขึ้นเสียงนุ่มน่าฟังกับลูกสาวแบบนี้เสมอ ธีร์ธัชนั่งมองทุกอย่างตรงหน้าไม่กล้าแม้แต่จะกระพริบตา อยากจดจำทุกอย่างก่อนที่จะลาจากกันอีกครั้ง “ค่ะแม่ หนูจะกินให้หมดเลย” เสียงหัวเราะของลูกยังคงสดใส แต่ธี

“พ่ออยากไปด้วยที่สุดเลยครับ แต่พ่อยังมีอะไรที่ต้องทำให้เสร็จก่อน แล้วเราค่อยเจอกันใหม่นะลูก เจอกันแบบที่หนูจะภูมิใจในพ่อได้อีกครั้ง” หนูน้อยโผเข้ากอดพ่อเอาไว้แน่น เกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ได้อยู่ด้วยกันตลอด 24 ชั่วโมง มันเป็นความผูกพัน ความคิดถึงที่ยังคงอยากอยู่กับพ่อเหมือนที่เคยได้อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แรกคลอด ธีร์ธัชกอดตอบแน่นกว่าที่ตั้งใจ เหมือนกลัวจะไม่ได้กอดอีกและสุดท้ายน้ำตาก็หยดลงบนเสื้อลูกสาวโดยที่เขาไม่รู้ตัว อัยวาเดินเข้ามาช้า ๆ เธอไม่ได้พูดอะไร แค่ยื่นมือออกไปให้ลูก อิงฟ้ายิ้มกว้างแล้วจับมือของแม่แน่น ๆ อีกครั้ง ธีร์ธัชลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พยายามจะยิ้มแต่ริมฝีปากกลับสั่นระริก อัยวาเงยหน้ามองเขาแวบหนึ่ง “แยกย้ายกันตรงนี่เลยนะคะ ดูแลตัวเองด้วยนะคุณธีร์”พูดจบเธอก็หันกลับไปทางเดิมที่มีอชิยืนรออยู่พร้อมกับกระเป๋าสัมภาระ “บ๊ายบายนะคะพ่อ ม๊วฟ ม๊วฟ ม๊วฟ” ลูกสาวส่งจุ๊บให้ในอากาศ โบกมือลาผู้เป็นพ่ออีกครั้งและธีร์ธัชก็โบกมือลาลูกน้อยจนลับสายตาเช่นกัน “หึหึ ครอบครัวที่เกือบได้คืนมา แต่มันก็แค่เกือบสินะ” สุดท้ายธีร์ธัชก็ต้องเดินคอตกเดินออกจากสนามบินไปตามลำพัง คิดว่าทุกอย่างมัน