All Chapters of เศษซากรักวันไร้ค่า: Chapter 141 - Chapter 150

“แม่จะเห็นหนูใช่ไหมคะ?” ธีร์ธัชนิ่งอึ้ง คำถามสั้น ๆ แต่แทงลึกลงในใจเขามากมายเหลือเกิน เขาอยากตอบว่าใช่ แต่เขารู้ว่าในโลกแห่งความจริงไม่มีใครกล้าสัญญาเรื่องแบบนั้นได้ ก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และบอกกับลูกสาวออกไปตามตรง “พ่อยังไม่กล้าสัญญานะครับลูก” น้ำเสียงสั่น ๆ ตอบกลับไม่ต่างกัน “แต่พ่อจะพยายามที่สุด พ่อจะหาทุกวิถีทาง เพื่อทำความฝันของหนูให้เป็นจริงให้ได้” หนูน้อยอิงฟ้าพยักหน้าแรง ๆ ถึงน้ำตาจะเอ่อคลอเบ้าแต่ก็ยังยิ้มให้พ่อได้เหมือนเดิม “หนูเชื่อพ่อนะคะ พ่อเก่งที่สุดในโลกอยู่แล้ว” ธีร์ธัชหัวเราะเบา ๆ กลบเสียงสะอื้นไห้ที่มันก็พร้อมจะร้องไห้ไม่ต่างกันนัก “อยู่กับแม่เป็นเด็กดีทุกวันหรือเปล่าครับ?” “เป็นเด็กดีมากค่ะ หนูกอดแม่ทุกวันเลย แล้วก็เล่าให้แม่ฟังว่าแม่กับหนูใส่เสื้อสีอะไรบ้าง แม่จะได้เห็นทุกอย่างแม้แม่จะมองไม่เห็นหนูก็ตาม” “อิงฟ้าเก่งที่สุดเลยลูก” เขาดึงลูกสาวเข้ามากอดไว้แน่น แน่นพอจะกลบความรู้สึกผิดที่มันยังค้างอยู่ในใจทุกวัน “พ่อขอโทษนะลูก ที่ทำให้แม่ต้องอยู่กับความกลัวแบบนี้มานานเลย” “หนูจะทำให้แม่เลิกกลัวค่ะพ่อ เพราะแม่มีหนูอยู่ด้วยอีกคนแล้ว

“หนูไม่ได้ไปกับแม่แต่หนูจะรอแม่อยู่ตรงนี้นะคะ” น้ำเสียงน่ารักเอ่ยดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่แม่ไม่สามารถมองเห็น แต่สัมผัสได้ชัดผ่านน้ำเสียงที่แสนอบอุ่นนั้น “แม่กลัวไหมคะ แต่แม่ไม่ต้องกลัวหรอก พ่อเป็นฮีโร่ พ่อจะดูแลแม่ได้” ใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปมองหน้าแม่และส่งกำลังใจให้เหมือนเดิม เพราะแรงบีบที่มือทำให้รับรู้ว่าแม่คงรู้สึกกลัวอีกแล้ว จนธีร์ธัชเผลอยิ้มกว้างกับคำพูดที่แสนน่ารักของลูกสาว แต่คนเป็นแม่กลับรู้สึกจุกในอก เธอไม่ได้อยากเป็นภาระของใครเลย โดนเฉพาะเขาผู้ชายที่เคยใจร้ายที่สุดกับเธอ แต่ตอนนี้ลูกสาวกลับยื่นเธอไปให้เขาดูแลด้วยความเต็มใจ “แม่ชอบเงียบเวลาเศร้า แต่ถ้าพ่อกอดแม่ไว้แน่น ๆ แม่จะไม่เศร้านะคะ” ลูกสาวรีบบอกผู้เป็นพ่อในสิ่งที่ตัวเองยังรู้สึกกังวลใจอยู่เล็กน้อย “อิงฟ้าลูก ไม่พูดแบบนั้นนะคะลูก” อัยวารู้สึกกระอักกระอ่วนใจ จะให้ธีร์ธัชทำแบบนั้นกับเธอได้อย่างไรกันล่ะ เขาไม่ใช่ลูก แม้จะคุ้นเคยกันมาก่อนในอดีต แต่นั่นมันก็คืออดีตที่ผ่านมานานมากแล้ว นานจนจำแทบไม่ได้ว่าความคุ้นเคยแบบนั้นมันต้องเริ่มแบบไหนและรู้สึกอย่างไร “ถ้าหนูไม่บอก พ่อจะไม่รู้นะคะแม่ พ่อควรรู้เพราะพ่อต้องดูแลแม่

“จำได้ด้วยเหรอคะ?” เสียงเธอถามขึ้นเบา ๆ “ฉันจำทุกคำที่เธอใช้ทำลายหัวใจฉันได้ จำได้แม่นยิ่งกว่าสูตรดีลพันล้านที่ฉันต้องไปคุยกับลูกค้าด้วยซ้ำ” “…..” อัยวานิ่งเงียบ ไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลยด้วยซ้ำ “ทำไมต้องโกหก? ทำไมต้องบอกว่ามีคนใหม่ ทั้งที่จริง ๆ มันไม่ใช่อย่างที่เธอเคยบอกเลย” อัยวากัดริมฝีปากแน่น ราวกับพยายามกลืนทุกอย่างลงไปพร้อมน้ำตาที่ไหลย้อนกลับเข้ามาในอก “เพราะอัยรู้ว่าถ้าอัยยังอยู่ คุณธีร์จะไม่มีวันได้อะไรจากแม่เลย ชีวิตคุณมันจะไม่ประสบความสำเร็จเหมือนในวันนี้ที่มันควรจะเป็น” น้ำเสียงที่สั่นเครือตอบกลับอีกครั้ง แม้หัวใจมันจะรู้สึกเจ็บแปลบทุกครั้งเมื่อนึกถึง “พูดให้ชัดก็คือเธอทิ้งฉันเพราะแม่ฉันเหรออัย?” อัยวาพยักหน้ารับช้า ๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมาเป็นทางยาว “อัยไปเจอแม่ของคุณก่อนที่จะตัดสินใจไปคุยกับคุณในวันนั้น แม่คุณบอกว่าถ้าอัยยังอยู่ คุณจะไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง ไม่มีตำแหน่ง ไม่มีอนาคต ไม่มีบริษัท ไม่มีใครยอมรับ เพราะอัยมันไม่คู่ควร อัยรู้ว่าคุณสู้กับแม่ไม่ได้หรอกและอัยก็ไม่อยากให้คุณต้องเลือกระหว่างอัยกับทุกอย่างในชีวิต” “แต่เธอก็ไม่ได้ให้ฉันเป็นค

“แต่เธอเชื่อฉันเถอะว่าชีวิตเธอจะไม่ได้ต้องรู้สึกกลัวหรือต้องโดดเดี่ยวต่อไปอีกแล้ว ชีวิตเธอจะมีอิงฟ้าคอยจับมือเดินไปด้วยกัน ฉันจะไม่พรากเธอสองคนออกจากกันไปไหนอีกแน่ ๆ แม้ว่าชีวิตเธอสองคนจะไม่มีฉันยืนอยู่ตรงนั้นด้วยก็เถอะ ฉันไม่ได้ขอให้เราสองคนต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะอัย แต่ฉันก็อยากดูแลเธอคอยดูอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วงใย แม้มันจะไม่มีสถานะที่พิเศษจะให้ต้องทำแบบนั้นก็เถอะ” อัยวานิ่งฟังคำพูดของเขามาตั้งแต่ต้น เธอรับรู้ถึงความรู้สึกผิดและคำพูดที่จริงใจผ่านน้ำเสียงนั้นที่เขาพยายามสื่อสารและพูดมันออกมาจากหัวใจ แต่เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรต้องรู้สึกแบบไหน เป็นครั้งแรกที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกันมากแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่ต้องพูดถึงเรื่องในอดีตที่เคยเจ็บปวด แต่ชีวิตตอนนี้ของเธอและเขามันเหมือนคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันเลย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าพูดกับเขามากขนาดนี้เหมือนกัน “ต่อให้เธอจะเคยโกหกหรือเคยทิ้งฉันไปก่อน ฉันก็เข้าใจแล้วว่าเธอทิ้งเพราะรักทั้งที่ไม่อยากทำแบบนั้น มันเทียบอะไรกับสิ่งที่ฉันทำกับเธอไม่ได้เลย ฉันเอาความโกรธ ความไม่พอใจ ตั้งใจที่จะโกหกและทำเธอเจ็บมากกว่า วันนี้ฉันอยากขอแค่โอกาสเดียว

“ฉันไม่กล้าพูด กลัวว่าจะรบกวนเธอ คืนนี้คงไม่ใช่คืนที่เธออยากฟังเสียงฉันเท่าไหร่หรอกอัย เธอคิดถึงอิงฟ้างั้นเหรอ โทรหาได้นะเดี๋ยวฉันกดโทรให้” อัยวาหัวเราะขึ้นนิดเดียว ตั้งแต่มาถึงที่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอหัวเราะออกมาให้ได้ยิน ทำให้บรรยากาศตึงเครียดที่มีเริ่มดีขึ้นมาได้เล็กน้อย “ไม่ต้องหรอกค่ะ กลัวลูกจะนอนแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคุย บรรยากาศเงียบเกินไปมันก็ทำให้คิดมากเหมือนกันนะคะ อัยไม่ค่อยชินกับมันเฉย ๆ ปกติจะมีอชิคอยพูดคุยด้วย พอมีอิงฟ้ามาอยู่ใกล้ ๆ ชีวิตยิ่งไม่เคยเงียบเหงาอีกเลย” ธีร์ธัชเริ่มขยับกายที่เมื่อยขบของตัวเองบ้าง แต่ยังคงนั่งที่เดิมไม่ได้ลุกไปไหน เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับเธอ แต่ทุกคำเหมือนจะติดอยู่ในลำคอเพียงเท่านั้น ไม่รู้ว่าเธออยากได้ยินหรือจะยิ่งทำให้คิดมากกว่าเดิมหรือเปล่าถ้าได้ฟังกับสิ่งที่เขาอยากพูด แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจพูดออกมาอยู่ดี “อัย ฉันรู้ว่าวันพรุ่งนี้มันไม่ใช่แค่การผ่าตัด แต่มันคือการที่ต้องกลับไปเจอกับบางอย่างที่เธอเคยมีอีกครั้ง สิ่งที่เธอเคยเห็นแล้วมันก็หายไป แต่ฉันยังอยู่ตรงนี้กับเธอนะ ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงก็ช่าง ฉันจะไม่ไปไหน” ก่อนจะหยุดสูดลมหายใจเข