All Chapters of เศษซากรักวันไร้ค่า: Chapter 161 - Chapter 170

รถยนต์ที่กำลังแล่นไปตามถนน ธีร์ธวัชนั่งอยู่หลังพวงมาลัย เขาไม่ได้พูดอะไรมากนักหลังจากที่อัยวาเปิดประตูรถขึ้นมานั่งเมื่อยี่สิบนาทีก่อน เธอนั่งนิ่งข้างกายเขาแต่สายตากลับมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา เหมือนเขาเป็นเพียงแค่คนขับรถชั่วคราวไม่ใช่ใครที่เคยสำคัญในชีวิต แต่ก็พอมีเสียงจากเบาะหลังก็ช่วยละลายบรรยากาศที่แสนอึมครึมนี้ได้บ้าง “แม่คะ เปิดเพลงที่หนูชอบให้หน่อยได้มั้ย เพลงที่หนูเต้นตอนอยู่สวนที่อเมริกาน่ะแม่” “เพลงไหนคะลูก?” อัยวาถามกลับ พร้อมกับหันหน้าไปยิ้มให้ลูกสาวเล็กน้อย “เพลงที่หนูเต้นแล้วล้ม หนูยังจำได้วันนั้นพ่อหัวเราะใหญ่เลยนะ” ธีร์ธัชหัวเราะออกมาอีกครั้งเพราะเขาจำได้ดีกับโมเมนต์นั้น “พ่อไม่ได้หัวเราะที่หนูล้มนะ พ่อหัวเราะเพราะหนูยิ้มทั้งที่ล้มมากกว่า ลูกเก่งมากเลยรู้มั้ย” บรรยากาศในรถค่อย ๆ คลายตัวลงด้วยเสียงสดใสจากเบาะด้านหลัง หนูน้อยอิงฟ้าดูมีความสุขหัวเราะยิ้มร่าตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว “เพลงนั้นนั่นเอง แม่จำได้แล้วค่ะ” อัยวาตอบออกไปด้วยรอยยิ้มที่ดีใจเมื่อนึกชื่อเพลงที่ลูกต้องการได้แล้วในตอนนี้ ก่อนจะรีบกดโทรศัพท์ต่อบลูทูธภายในรถและเปิดเล่นเพลงที่ลูกสาวตัองการในทันท

บรรยากาศในบ้านไม่ตึงเครียดอย่างที่เธอคาดการณ์ไว้เลย อาจเพราะมีลูกสาววิ่งวุ่นคอยเติมความสดใสให้อยู่ไม่ห่าง อชิก็เฝ้ามองทุกอย่างอย่างเงียบ ๆ เหมือนเข้าใจ แม้เขาจะสนิทกับธีร์ธัชแต่ก็ยังเป็นห่วงพี่สาวมากกว่าอยู่ดี “พี่ธีร์ พี่จริงจังกับพี่อัยไหม?” เสียงกระซิบกันดังขึ้นอีกครั้ง ธีร์ธัชปลายหางตาไปมองอัยวาที่ยืนอยู่ตรงครัวนั้นอีกครั้ง ก่อนจะมองหน้าอชิเหมือนเคย “จริงจังสิ จริงจังกว่าครั้งแรกด้วยซ้ำ แต่พี่สาวนายเขาดูไม่ค่อยสนใจพี่เลยว่ะ” “สน สนแน่นอนเชื่อผม แกล้งไม่สนใจไปงั้นแหละ เดี๋ยวถ้าพี่กลับบ้านก็จะตื่นเต้นแหละ ตอนนี้เก็บอาการอยู่กลัวคนอื่นจับได้ ฮ่า ๆ ๆ” ทำเอาคนฟังต้องยิ้มตามกับคำพูดนั้นอย่างอดไม่ได้ “อชิ ขอบใจมากนะที่นายไม่โกรธเกลียดพี่เลย แถมยังช่วยเชียร์อีก พี่โคตรซึ้งใจเลย” ธีร์ธีชตบบ่าของอชิเบา ๆ แทนคำขอบคุณจากหัวใจเขา “พี่ธีร์ว่าแต่พี่เลิกกับเมียยังนิ อยากมายุ่งกับพี่สาวผมพี่หมดพันธะยังครับ?” อชิมองหน้าพ่อของหลานอย่างจริงจังอีกครั้ง รอคอยกับคำตอบที่อยากจะได้ยินจากปากเขา “แน่นอนสิ ไม่งั้นจะอยากรุกเดินหน้าต่อหรือไง พี่รู้หรอกนะว่าควรต้องทำยังไงให้มันถูกต้อง” “งั้

ผ่านไปเกือบสามสัปดาห์นับจากวันที่อัยวาได้เป็นแม่ที่ถูกต้องตามกฎหมายของหนูน้อยอิงฟ้า และได้ฟังคำขอโทษที่มาพร้อมการกระทำที่จริงใจจากธีร์ธัช ตอนนี้เธอก็ยังไม่รีบร้อนที่จะให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ก็ยอมให้เขาเข้ามาในชีวิตทีละน้อย ยอมให้เขาได้เข้ามาในบ้านทุกครั้งที่เขามาหาลูกสาว มีโอกาสนั่งร่วมโต๊ะทานข้าวเช้าด้วยกันแทบจะทุกวันเพราะธีร์ธัชต้องแวะมารับเธอและลูกไปส่งที่โรงเรียนก่อนเข้าบริษัท ความสัมพันธ์ของทั้งเธอและเขาไม่ได้หวือหวามาก แต่มันกลับชัดเจนมากขึ้นในทุกวันที่ผ่านมา และในวันนี้อัยวาก็พาตัวเองมาถึงอีกขั้นหนึ่งของการเปิดใจให้เขาอีกระดับหนึ่ง เริ่มต้นที่จะเรียนรู้กันใหม่ถึงแม้ว่าวันนั้นจะเคยรักกันมากแค่ไหน แต่ทุกอย่างมันก็กลายเป็นอดีตที่เพิ่งจะกลับมามีความรู้สึกพิเศษร่วมกันอีกครั้ง อัยวายืนอยู่หน้ากระจกเงาในห้องนอน มองดูตัวเองที่สวมใส่เดรสผ้าฝ้ายสีพาสเทลแขนตุ๊กตาไม่โป๊ ไม่หวานเกินไป แต่ดูดีจนรู้สึกเขินตัวเองนิด ๆ เธอมีนัดไปเที่ยวกับเขาในวันนี้ ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้นเบา ๆ ตามมาด้วยเสียงของลูกสาวที่ชะโงกหน้าเข้ามายิ้มแฉ่งส่งให้ “แม่ขา พ่อมาแล้วค่ะ ห

ทั้งสองใช้เวลาเดินเล่นรอบทะเลสาบอย่างช้า ๆ พูดคุยถึงเรื่องลูกสาว เรื่องโรงเรียนของลูกและเรื่องเล็ก ๆ ที่เคยหล่นหายไปในความห่างเหินของวันวาน สร้างความสนิทสนมและความไว้วางใจให้กันและกันมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ก่อนที่อัยวาจะหยุดเท้าที่กำลังก้าวเดินอยู่ หันหน้ากลับไปมองร่างสูงที่ยืนมองจ้องหน้าเธอตาไม่กระพริบเช่นกัน “คุณธีร์ อัยไม่รู้หรอกว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่วันนี้อัยรู้สึกดีที่ได้ออกมาแบบนี้กับคุณนะคะ” “วันนี้คือวันที่ฉันเฝ้ารอมานาน อย่างน้อยมันก็เป็นก้าวแรกที่มีการเปลี่ยนแปลงมากขึ้น ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกแน่นอนอัย” อัยวาพยักหน้าให้เบา ๆ แล้วเดินต่อไปข้าง ๆ เขา โดยไม่รู้ว่าช่องว่างระหว่างร่างกายของทั้งสองเริ่มหายไปทีละนิดแล้วจริง ๆ “รู้ไหม ฉันเคยคิดว่าตัวเองไม่เหมาะจะเป็นพ่อคน ไม่เหมาะจะมีครอบครัวเลย เพราะฉันเห็นแก่ตัวจนเกินไป” “แต่ตอนนี้คุณก็ทำให้ตัวเองเหมาะสมขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนี่คะ” เสียงพูดตอบกลับโดยที่ไม่มองหน้าเขาเลยสักนิดเดียว “อัย...ถ้าฉันบอกว่าฉันอยากเริ่มต้นใหม่กับเธออีกครั้งในแบบที่เราควรเป็นตั้งแต่แรก เธอจะยอมให้โอกาสนั้นกับฉันไหม” อัยวาหันหน้าไปสบตา

อะแฮ่ม! เสียงกระแอมดังขึ้นเบา ๆ ทำให้อัยวาสะดุ้งจนหันไปมองหน้าธีร์ธัชพี่เดินมานั่งลงเคียงข้างกับเธอในเวลานี้ ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มให้ รูปร่างที่ล่ำบึกอวดโฉมให้ทุกคนได้มองเพราะเขาใส่กางเกงว่ายน้ำเพียงแค่ตัวเดียว “นั่งคิดอะไรอยู่ ไปเล่นน้ำด้วยกันไหม ลูกอยากไปเล่นน้ำอีกแล้ว” อัยวารีบส่ายหน้าปฏิเสธ “มันร้อน อัยขอนั่งดูอยู่ตรงนี้ดีกว่าค่ะ แค่นี้ก็เหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว” “ว้า...อุตส่าห์ใส่ชุดบิกินี่สวย ๆ เซ็กซี่ขยี้ใจขนาดนี้ ไม่ได้ใส่มาเล่นน้ำแสดงว่าตั้งใจใส่มายั่วฉันหรือไง?” เพียะ! เสียงฝ่ามือฟาดลงบนแขนเขาอย่างแรง พร้อมกับใบหน้าที่ต้องมองเขาด้วยความเขินอายนั้นอีกครั้ง “โอ้ย! โดนฟาดอีกแล้ว เขินหรือไงแซวแค่นี้เอง” “บ้า มาทะเลก็ต้องใส่บิกินี่ไหมคะ ถึงจะไม่เล่นน้ำแต่มันก็ร้อนไง อัยไม่ได้ใส่มายั่วใครทั้งนั้น” “หึหึ แต่ฉันชอบนะ แม่ของลูกสวย น่ารัก นมเป็นนม หุ่นเหมือนคนไม่เคยมีลูกเลยสักนิด น่าฟัดชะมัดเลย” “คุณธีร์! พูดอะไรคะ ไปเล่นกับลูกเลยนะ อัยอยากอยู่คนเดียว” อัยวารีบหันหน้าหนีไม่กล้ามองสบตากับเขาอีกเลย เพราะคำพูดของเขาทำให้แก้มนวลแดงปลั่งได้ไม่ยากเลยสักนิด ใบหน้าหล่อยื่นเข้าไป