Semua Bab เศษซากรักวันไร้ค่า: Bab 11 - Bab 20

ทางด้านธามธารา หลังจากที่วางสายโทรศัพท์จากบิดาเสร็จ เขาก็รีบบอกกับมัลลิกาเรื่องที่เขมิกาหายตัวออกจากบ้าน ผ่านไปสิบกว่านาทีแล้ว เขายังต้องนั่งเฝ้าหญิงสาวแทนที่จะได้ออกไปตามหาคนหายอย่างที่ตั้งใจเมื่อก่อนหน้า เพราะมัลลิกาบอกกับเขาว่าเธอรู้สึกแน่นช่วงอกเหมือนจะหายใจไม่ออกเลย ชวนไปหาหมอก็ไม่อยากไป แต่เธอกลับบอกว่าอยากให้เขานั่งอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าจะหลับ แล้วเขาจะไปหลังจากนั้นเธอจะไม่ว่าเลย “ดูคุณร้อนใจมากนะคะธาม เป็นห่วงน้องเข็มมากหรือไง?” คนที่นอนทำตาปริบ ๆ บนเตียงกว้างถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของคนข้างกายดูเครียดอยู่ไม่น้อย เขมิกากำลังเรียกร้องความสนใจจากทุกคนอยู่สินะ คงรู้แล้วเป็นแน่เรื่องที่เธอกำลังตั้งครรภ์เหมือนกัน แต่เธอหาจะแคร์ไม่เพราะถึงอย่างไรธามธารากับเขมิกาก็ไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน เธอไม่ได้แย่งของใครหรือไม่ได้เป็นเมียน้อยใครเสียหน่อย แต่อีกไม่นานเธอจะเป็นเจ้าของธามธาราอย่างถูกต้องตามกฎหมาย หล่อนคนนั้นต่างหากที่คนอื่นจะคิดว่าเป็นเมียน้อยเมียเก็บของสามีเธอ หึ! หึ! แค่คิดก็น่าสมเพชสิ้นดี มีลูกด้วยกันแต่พ่อของลูกก็ไม่ได้ให้ค่าอะไรเลยสักครั้ง “ผมห่วงลูกผมมากกว่า ไม่รู้ว่าเขาคิดอะ

ทางด้านกรุงเทพมหานคร ทั้งคุณมลฤดีและคุณกฤษณะตั้งแต่เมื่อคืนมาแล้ว คนทั้งคู่ยังไม่ได้มีเวลาหลับนอนกันเลย แถมในวันนี้ยังต้องมายืนต้อนรับแขกมากหน้าหลายตาที่กำลังหลั่งไหลมาร่วมงานวันสุดท้ายของคุณย่าพิสมัยผู้เป็นประมุขใหญ่ที่ล่วงลับ วันนี้เป็นวันฌาปนกิจศพที่จะส่งดวงวิญญาณบุพการีสู่สรวงสวรรค์เป็นครั้งสุดท้าย ธามธาราเดินทางมาร่วมงานพร้อมกับหญิงสาวที่จะมาเป็นว่าที่สะใภ้ตัวจริงของบ้าน ทันทีที่เห็นลูกชายและหญิงสาวคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ ทำให้คุณมลฤดีจ้องมองหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ แถมวันนี้ยังไม่รับไหว้มัลลิกาเลยสักนิด ทำเอาหญิงสาวหน้าเสียจนต้องรีบลดมือลงแทบไม่ทันเลยทีเดียว “กว่าจะโผล่หัวมาได้ ฉันนึกว่าแกจะไม่มาแล้วซะอีกนะธาม แล้วเรื่องที่ฉันให้แกไปตามหาแกได้ทำไหม?” เสียงห้วน ๆ ของคุณมลฤดีถามลูกชายขึ้น เพราะรู้ดีว่าลูกชายคงไม่มีเวลาไปทำอะไร นอกจากคอยเอาอกเอาใจผู้หญิงคนนี้ที่แลดูแพรวพราวและไม่เป็นมิตรกับใครเขาเลยสักครั้ง “เสร็จงานนี้ผมจะช่วยตามหาก็แล้วกันครับแม่ พอดีว่าเมื่อคืนมะลิเขาไม่ค่อยสบายผมก็เลยต้องอยู่เฝ้า ยังไม่ได้ไปทำอะไรเลยครับ” “เอ่อ...มะลิไม่สบายจริง ๆ นะคะคุณแม่ พอดีธามเขาก็เล

หลังจากงานฌาปนกิจจบสิ้นไปเป็นอาทิตย์แล้ว คนเป็นแม่ก็ยังไม่ยอมคุยกับลูกชายเพียงคนเดียวเลยสักคำ คุณมลฤดียังพยายามตามหาเขมิกาและหลานสาวที่ไม่รู้ว่าในเวลานี้คนทั้งคู่จะไปใช้ชีวิตกันอยู่ที่ไหน กินอยู่อย่างไรบ้าง “คุณมลผมว่าคุณกินข้าวกินปลาให้มันมีแรงสักหน่อยจะดีกว่าไหม เดี๋ยวก็เป็นอะไรขึ้นมาอีกคนหรอก” เมื่อเห็นภรรยาเอาแต่นั่งเขี่ยจานข้าวที่วางอยู่ตรงหน้าเล่นไปมา สีหน้าที่เหม่อลอยทำให้ผู้เป็นสามีถึงกับทุกข์ร้อนใจไม่ต่างกันนัก “ฉันเป็นห่วงยายเข็มกินอะไรไม่ลงหรอกคุณกฤษ อาทิตย์หนึ่งผ่านไปแล้วอีกแค่ 2 อาทิตย์ยายหนูก็จะคลอดออกมาลืมตาดูโลกแล้วนะ เขาสองคนจะไปอยู่ที่ไหนได้ เขมิกาจะติดต่อพวกเรากลับมาบ้างไหม แล้วเราสองคนจะมีโอกาสได้เห็นหน้าหลานสาวของเราบ้างหรือเปล่าคุณกฤษ?” คุณมลฤดีรักเขมิกาเหมือนลูกสาวแท้ ๆ ผูกพันกับเขมิกาจนกลายเป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวมานานแล้ว ไม่ว่าลูกชายตัวดีจะคิดอย่างไร แต่สำหรับนางเขมิกาและลูกในท้องเป็นคนที่นางรักและอยากดูแลมากที่สุด ไม่ว่าพ่อของหลานจะไปมีครอบครัวใหม่หรือจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรนางก็จะไม่สนใจ ขอแค่ให้ได้หลานกับเขมิกากลับมาอยู่ใกล้อีกครั้งก็เพียงพอแล้ว

ภายในโรงพยาบาลประจำอำเภอเล็ก ๆ เสียงร้องโอดโอยที่ดังออกมาจากห้องคลอด เป็นเสียงของความทุกข์ทรมานที่คนเป็นแม่เท่านั้นที่จะเข้าใจความรู้สึกนี้ได้ เขมิกากำลังจะให้กำเนิดลูกสาวที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของอมรฤทธากูลในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ความหวาดกลัวกับความดีใจตีตื้นขึ้นมาพร้อมกัน แต่เมื่อคิดถึงใบหน้าผู้เป็นย่าที่จากลาไป กลับทำให้เธอมีแรงฮึดสู้ที่จะเบ่งคลอดลูกสาวตัวน้อยเพื่อเข้ามาเติมเต็มชีวิตที่เหลืออยู่ในวันพรุ่งนี้ของเธอให้สดใส ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในกายไม่ได้เจ็บเท่ากับความเสียใจที่พ่อของลูกเคยทำกับเธอมาก่อน เสียงหวีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงร้องโอดโอยที่ดังมานานหลายชั่วโมงตั้งแต่รุ่งสาง ความโดดเดี่ยวที่กำลังเกาะกินหัวใจทำให้เธอต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีเฮือกสุดท้ายคลอดลูกสาวออกมาได้จนสำเร็จ “อุแว๊ อุแว๊....” เขมิกาได้ยินเพียงแค่นั้นก็ต้องทำให้เธอร้องไห้ออกมาอีกครั้งแทบขาดใจ เธอทำสำเร็จแล้ว ลูกน้อยที่เธอเฝ้ารอคอย เหลนของคุณทวดที่ท่านได้ฝากเอาไว้ให้ได้อยู่เป็นเพื่อนร่วมชีวิตต่อจากวันนี้ รักแท้หนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ของชีวิต ก่อนที่เธอจะสลบไสลไปทั้งที่ยังไม่ได้เห็นหน้าลูกน้อยเลย

ทางด้านกรุงเทพ ฯ ธามธารากำลังอยู่ในพิธีแต่งงานที่ถูกจัดขึ้น แขกเหรื่อที่มาร่วมงานเห็นจะมีเพียงแค่ฝั่งเจ้าสาว ส่วนฝั่งธามธาราก็มีเพียงเพื่อนสนิทสองสามคน เพราะทางพ่อและแม่ก็แทบจะเรียกว่าตัดขาดจากเขาแล้วในตอนนี้ อย่างที่ได้ลั่นวาจาเอาไว้ในวันที่ทะเลาะกันถึงขั้นแตกหัก ว่าจะไม่มาร่วมงานแต่งถ้าเขาต้องเข้าประตูวิวาห์กับมัลลิกา แต่เขาไม่อาจจะรู้เลยสักนิดว่าวันที่เขากำลังมีความสุขในชีวิตอีกครั้ง จะกลายเป็นวันเดียวกับที่อีกหนึ่งชีวิตได้ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกใบนี้แล้ว แม่ของลูกที่เบ่งคลอดเกือบตาย แต่เขาที่เป็นพ่อกลับกำลังเริ่มต้นชีวิตคู่ครั้งใหม่อย่างสมบูรณ์กับคนที่รัก “ไอ้ธามสีหน้าดูเป็นกังวลใจแปลก ๆ แกเป็นอะไรน่ะ?” พีรพัฒน์กัปตันหนุ่มนิสัยดี ตบฝ่ามือลงบนบ่าของธามธาราที่กำลังนั่งทอดอารมณ์อยู่ที่มุมหนึ่งของงานจัดเลี้ยง “ไม่รู้ดิ รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ฉันเลยออกมานั่งอยู่ตรงนี้แทน” “รู้สึกเป็นไงวะคนกำลังจะเลิกโสดและจะได้เป็นพ่อคนแล้ว ยังอยากโสดเหมือนเดิมหรือเปล่า ฮ่า ๆ ๆ” “เฉย ๆ ไม่ได้ตื่นเต้นหรือเสียใจอะไรหรอก ถึงเวลาที่ควรจะมีแล้วนี่หว่า มันก็ต้องมีวันนี้สักวันนั่นล่ะ แล้วพายุไปไหน ฉ