Semua Bab เศษซากรักวันไร้ค่า: Bab 21 - Bab 30

สองวันผ่านไป เขมิกาต้องกลับบ้านแล้ว ร่างกายที่เริ่มจะเดินเหินคล่องทำให้นายแพทย์หนุ่มสุดหล่อที่เดินทางมาหาถึงกับต้องเอ่ยชมไม่ขาดปาก “ดูเข็มแข็งแรงมาก ๆ เลยนะครับ เข็มฟื้นตัวได้ไวจนทำพี่อึ้งแหนะ” “พี่หมอซันลงจากดอยมาเยี่ยมเข็มกับลูกเลยเหรอคะวันนี้” “มารับเข็มกับเจ้าตัวเล็กกลับบ้านพักด้วยกันเลยแหละ หมอนกไม่ว่าง เขาต้องไปดูคนไข้อีกหมู่บ้านหนึ่งเลยไหว้วานให้พี่มารับเข็มกลับบ้านพัก ไหนนะคนสวยของพี่หมอซัน” ชายหนุ่มเดินเข้าไปก้มหน้าจ้องมองเด็กหญิงแรกคลอดด้วยความเอ็นดู “พี่หมอซันเลยเหรอคะ ไม่ใช่แล้วล่ะมั้ง ลุงหมอซันท่าจะเหมาะสมกว่า” ใบหน้าหล่อหันกลับมาจ้องมองคุณแม่ป้ายแดง คิ้วเข้มขมวดมุ่น ทำหน้าย่นเหมือนไม่ชอบใจกับคำหยอกเอินที่ได้ยินเมื่อครู่เลย “ยังไม่อยากเป็นลุงหมอนะครับ อยากเป็นพี่หมอซันมากกว่า ถ้าเข็มไม่สอนหลานเรียกแบบนี้ เดี๋ยวพี่จะสอนเอง ให้รู้ไปเลยสิว่ายัยหนูลูกแก้วจะไม่ยอมเรียกพี่หมอซันตาม” เขมิกาต้องส่ายหน้ายิ้มให้ นายแพทย์อาทิตย์มักชอบพูดให้เธอได้หัวเราะแบบนี้เสมอ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ทั้งเธอและเขาก็สนิทสนมกันมากเหมือนคนที่รู้จักมานมนาน นายแพทย์อาทิตย์คอยแวะเ

ก่อนกลับออกจากบ้านไป ธามธาราเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ห้องเด็กที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ เป็นครั้งแรกที่เขาเดินเข้าไปเหยียบย่ำ ข้าวของมากมายถูกจัดเตรียมเอาไว้อย่างครบครัน ข้างหัวเตียงเล็กมีกรอบรูปภาพอัลตร้าซาวด์สี่มิติวางเอาไว้ เขารับรู้เพียงแค่ว่าเขาได้ลูกสาวแต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อน ฝ่ามือหนาหยิบยกขึ้นมาเพ่งมองดู แก้มย้วยที่แลดูจ้ำม่ำยิ้มทั้งที่ยังหลับตาอยู่ การแพทย์สมัยใหม่เป็นอะไรที่อเมซิ่งมากเลย ทั้งที่ไม่เคยมีอะไรกันแต่ก็ยังทำให้มีอีกหนึ่งชีวิตเกิดขึ้นมาได้ ร่างสูงเดินสำรวจไปโดยรอบก่อนที่จะเห็นเหมือนสมุดไดอารี่ถูกวางเอาไว้ เขาหยิบขึ้นมาเปิดดูตั้งแต่หน้าแรก เขมิกาเขียนเรื่องราวตั้งแต่วันเริ่มแรกที่จะมีลูกด้วยกัน ร่างสูงเดินไปนั่งลงบนเตียงกว้างที่ว่างเปล่า สายตาไล่อ่านทุกตัวอักษรกว่าที่จะมีเด็กคนหนึ่งเธอต้องลำบากมากขนาดไหน ต้องฉีดยากระตุ้นไข่ทุกวันตามวันเวลาที่หมอสั่ง ทำให้ต้องคิดตามและจินตนาการกับเรื่องเล่าผ่านตัวอักษรด้วยความเพลิดเพลินใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เปิดอ่านหน้าแล้วหน้าเล่าจนกระทั่งถึงหน้าสุดท้าย ข้อความสั้น ๆ ที่หญิงสาวเขียนเอาไว้ “พ่อไม่ได้ใจร้าย

6เดือนผ่านไป ชีวิตหลังคลอดของคุณแม่มือใหม่อย่างเขมิกาเป็นอะไรที่เหนื่อยมากแต่ก็มีความสุขมากเช่นเดียวกัน เธอแทบจะไม่มีอาการอะไรเกิดขึ้นหลังจากคลอด เลี้ยงดูลูกน้อยวัยหกเดือนที่กำลังเริ่มจ้ำม่ำน่าฟัดน่ากอด บอกอย่างภาคภูมิใจเลยว่าหนูน้อยลูกแก้วเป็นความสุขในชีวิตของเธอมากจริง ๆ เธอตั้งใจเลี้ยงดูลูกโดยไม่ได้นึกถึงเรื่องอะไรที่จะทำให้กวนใจเลยสักนิด แต่ละวันก็มีแค่ลูกสาวและเพื่อนสนิทให้ได้พูดคุยและยิ้มด้วย เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินเข้ามาภายในบ้านพร้อมกับถุงขนมติดไม้ติดมือมาฝากแบบนี้เป็นประจำเสมอ เขมิกายิ้มรับเมื่อพบเจอหน้าของแขกประจำที่คุ้นตา “มาแต่หัววันเชียวนะคะ ไหนว่าเข้ากรุงเทพฯ หลายวันไงคุณลุงหมอ” “จุ๊ ๆ ๆ ไม่เอา ๆ คุณลุงหมออะไรล่ะไม่พูดสิครับ เข็มทำไมชอบสอนลูกให้เรียกพี่แบบนี้นะ พี่หมอซันต่างหากล่ะ” เขมิกาพยักหน้ายิ้มให้ เป็นแบบนี้ตลอดตั้งแต่วันคลอดยันตอนนี้ คนที่อยากเป็นพี่หมอมากกว่าลุงหมอก็คัดค้านให้เป็นเรื่องตลกขบขันแบบนี้ประจำเลย “พี่ซื้อขนมเมืองกรุงมาฝาก เผื่อว่าเข็มคิดถึงขนมอร่อย ๆ จากที่นั่น” “ขอบคุณนะคะ ไม่เห็นจะต้องลำบากหอบหิ้วมาฝากเลย เข็มไม่ใช่เด็กแล้วนะพี่ห

“ธาม!!! ธาม!! คุณออกมาเดียวนี้นะ ธาม! คุณอยู่ที่ไหน ออกมาคุยกับมะลิเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” เสียงเอะอะโวยวายที่ดังขึ้นอยู่หน้าบ้านทำให้ธามธาราพร้อมกับพ่อและแม่ต้องเดินลงมาจากชั้น 2 ของบ้านเพื่อมาดูความวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้นในเวลานี้ “เธอจะมาร้องแหกปากอะไรที่บ้านฉันไม่ทราบ เป็นบ้าหรือไงหะ?” คุณมลฤดีรีบเดินเข้ามาประจันหน้ากับมัลลิกาที่กำลังร้องลั่นบ้านเหมือนคนบ้าที่สติแตก “หนูมาคุยกับผัวหนู ไม่ได้มาคุยกับคุณแม่ซะหน่อย” “เป็นชะนีร้องหาผัวหรือไง ถึงไม่รู้จักมารยาทอะไรเลยแบบนี้ แกจะมายุ่งวุ่นวายกับลูกชายฉันทำไม ในเมื่อตอนนี้ความจริงทุกอย่างมันก็เปิดเผยแล้ว ยังมีหน้ามาเหยียบที่นี่อีกนะ” “ธาม ทำไมคุณแหกหน้ามะลิแบบนี้ คุณไปบอกกับทุกคนแบบนั้น คุณรู้ไหมว่ามะลิอับอาย!” หญิงสาวหันไปมองจ้องหน้าธามธาราด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะสองวันที่แล้วนอกจากชายหนุ่มจะส่งทนายไปข่มขู่เธอถึงที่พัก แถมเขายังใจร้ายโชว์ผลตรวจดีเอ็นเอให้กับทุกคนได้รับรู้ความจริงว่าลูกในท้องของเธอไม่ใช่ลูกของเขาอย่างที่เธอกล่าวอ้าง ตอนแรกผู้คนต่างมองเธอเป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร ตอนนี้สังคมกลับประณามว่าเธอเป็นผู้หญิงหน้าด

มัลลิกาขับรถกลับมาที่คอนโดของพายุหลังจากที่ออกจากบ้านธามธารามาได้ หมายเลขห้องพักที่คุ้นเคยหญิงสาวรีบเดินตรงไปหา กดกริ่งเรียกถี่ระรัวทำให้คนที่อยู่ข้างในห้องต้องรีบมาเปิดให้ “มาหาใครคะ?” หญิงสาวที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำถามขึ้น ทำให้มัลลิกาจ้องมองด้วยความไม่พอใจ “มาหาผัวฉันน่ะสิ แล้วแกเป็นใครทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่” “มาหาพี่พายุเหรอคะ พี่เขาอาบน้ำอยู่ ไม่ยักรู้ว่าพี่พายุมีเมียแล้ว” สีหน้าและแววตาอีกคนที่จ้องมองมา ทำให้มัลลิกาอยากกระชากหัวมาตบเป็นอย่างมาก ก่อนที่เธอจะเดินชนผู้หญิงคนนั้น ถือวิสาสะเข้าไปภายในห้องของพายุเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของห้องนั้นด้วยก็ไม่ปาน “พายุ พายุ คุณออกมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลยนะ” เสียงเอะอะโวยวายทำให้คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จต้องรีบเดินออกมาข้างนอก “มีอะไร มาโวยวายอะไรที่นี่มะลิ” “พายุ นี่คุณพานังนี่มาเอาถึงที่ห้องนี้เลยเหรอหะ?” “ผมจะทำอะไร มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณอยู่แล้วนี่นา ผมโสดจะทำอะไรก็ได้ หนักหัวคุณงั้นสิ เมียก็ไม่ใช่จะมาโวยวายใส่ผมทำไมน่ารำคาญ!” ชายหนุ่มเดินผ่านหน้าของมัลลิกาออกไป พร้อมกับหญิงสาวที่เดินตามติดเขาต้อย ๆ