Semua Bab เศษซากรักวันไร้ค่า: Bab 41 - Bab 50

@บ้านอมรฤทธากูล “ทำไมบ้านเงียบจัง ลูกคุณมันไปไหนนะคุณกฤษ ฉันขึ้นไปหามันที่ห้องมันก็ไม่ได้อยู่ในนั้นเลย” “ออกไปหาเพื่อนหรือเปล่า ก็คงออกไปสังสรรค์ตามประสามั้งคุณ” “ออกไปหาเพื่อนก็ให้มันจริงเถอะ ไม่ใช่จะไปโวยวายกับยายเข็มและลูกอีกหรอกนะ” “คุณก็คิดร้ายกับลูกมากเกินไป คุณก็เห็นแล้วตอนที่คุณด่า ลูกเสียใจมากแค่ไหน ผมว่ามันก็คงสำนึกผิดอยู่นั่นแหละ” “ฉันอยากด่ามันมากกว่านั้นอีกค่ะ แต่ฉันกลัวมันจะไปฆ่าตัวตาย กลัวว่าถ้าพูดมากจนเกินไปมันจะรับไม่ได้กับความเลวทรามที่เคยทำมา” “ดูมันก็สำนึกผิดอยู่นะคุณมล บางทีผมก็สงสารลูก” “ใครจะสงสารคะ สมน้ำหน้ามันต่างหาก ตอนมีไม่คิดจะรักษาพวกเขาเอาไว้ แล้วพอตอนนี้จะอยากมามีพวกเขาอยู่ในชีวิตอีก ใครมันจะไปยอมล่ะคุณกฤษ ยายเข็มกับลูกอยู่ได้ทั้งชีวิตโดยไม่ต้องมีใครมาคอยดูแลหรือมีใครต้องมารับผิดชอบทั้งลูกและเขาหรอก คุณก็เห็นว่าก่อนที่คุณแม่เสียชีวิตท่านทำทุกอย่างเพื่อรองรับอนาคตที่ดีของยายหนูลูกแก้วแล้วก็ยายเข็มเอาไว้แล้ว แม้แต่บ้านนี้ที่เราอยู่อาศัย ถ้าเขมิกาและลูกไม่อนุญาตให้เราได้พักอาศัย เราก็คงต้องย้ายออกกันไปตั้งนานแล้ว ยายลูกแก้วเป็นเด็กที่เกิดมามีบ

หน้าบ้านหลังใหม่ของเขมิกา ทุกคนที่อยู่ภายในบ้านไม่มีใครรับรู้เลยว่าในเวลานี้มีใครอีกคนที่กำลังแอบซุ่ม ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ เป็นพวกโรคจิตที่คอยตามแอบส่องชีวิตของทุกคน ตั้งแต่เจอเขมิกาที่สนามบินในวันนั้นเขาก็แอบตามเธอไปทุกที่ เหมือนว่าชีวิตว่างมากจนไม่มีอะไรให้ทำเลย ภาพลูกสาวที่ทำตัวสนิทสนมผู้ชายคนอื่น ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกแย่กับสิ่งที่ได้เห็น ผู้ชายคนนั้นมีโอกาสได้เล่น ได้กอดได้หอมลูกสาวของเขา ในขณะที่ตัวเขาเองกลับทำแบบนั้นกับคนเป็นลูกไม่ได้ แม้แต่เศษเสี้ยวของเส้นผมเขายังไม่มีโอกาสได้สัมผส ดวงตาคมที่เคยหยิ่งผยองกลับดูหมองเศร้าให้ชีวิตที่ครั้งหนึ่งเคยเลือกผิดพลาด เลือกทางเดินในสิ่งที่ไม่ควรจะเลือกเลย แต่เขาจะมัวคิดถึงเรื่องราวในอดีตคงจะไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก อนาคตในวันข้างหน้าควรจะมีสักทางให้เขาได้เลือกเดินอยู่บ้าง เพียงแต่ในตอนนี้เขายังมองไม่เห็นเส้นทางนั้นที่จะทำให้ชีวิตได้มีความสุขสมหวังอย่างที่ผู้ชายคนนั้นกำลังเย้ยหยันเขาโดยไม่รู้ตัว เขมิกาเดินออกมาสมทบกับคนทั้งคู่อยู่ที่หน้าบ้าน หยอกล้อพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ยิ่งทำให้คนที่กำลังแอบจ้องมองดูคิดไปไกลชวนให้ฟุ้งซ่านเข้าไปใหญ่หรือผู้ชายคนนั

“ถ้าเธอไม่ยอมบอก ฉันจะเป็นคนบอกลูกเอง” “ไม่ได้ ลูกจะยังรู้อะไรที่เกี่ยวกับพ่อไม่ได้ เข็มไม่เคยเล่าพี่จะไปบอกลูกว่ายังไง?” “จะบอกยังไงก็เรื่องของฉัน เพราะถ้าเธอไม่บอกฉันก็ต้องเป็นคนบอก” “พี่ธาม เข็มขอร้องล่ะ พี่ทำร้ายจิตใจเข็มคนเดียวได้ แต่พี่อย่าทำร้ายหัวใจที่บริสุทธิ์ของลูกเลยนะ ถ้าพี่ไม่รู้สึกรักเขาจริง ๆ ถ้าพี่ไม่อยากผูกพันกับเขา พี่อย่ามาทำอะไรให้ลูกต้องรู้สึกแย่เลย” “ฉันดูเป็นคนร้ายกาจกับลูกมากขนาดนั้นเลยเหรอเขมิกา?” “พี่ธามไม่ได้เป็นคนใจร้ายหรอกค่ะ แค่เราไม่ใช่คนที่พี่ธามรัก ไม่ใช่คนที่พี่ธามต้องการมาตั้งแต่แรก” “ก็ตอนนี้ฉันต้องการแล้ว ตอนนี้ฉันต้องการทั้งเธอและลูกกลับเข้ามาในชีวิต กลับมาอยู่ด้วยกัน กลับมาเป็นครอบครัวให้มันเป็นปกติเหมือนครอบครัวคนอื่นที่เขาเป็นอยู่” “แต่เข็มกับลูกไม่ได้ต้องการแบบนั้นแล้ว เราอยู่กันสองคนได้ ลูกมีความสุขที่รับรู้ว่ามีปู่และย่า มีคุณทวดที่รักแกมากแค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วค่ะ” “แต่ฉันก็ต้องการเขานะเขมิกา ฉันก็ต้องการมีสิทธิ์ของฉันเหมือนกัน” “ในวันที่เข็มให้สิทธิ์พี่ได้เต็มร้อย พี่เคยอยากได้รับสิทธิ์นั้นบ้างไหมคะ พี่ไม่เคยอยากจะเห็นหน

เขมิกาพาลูกสาวมาดูโรงเรียนเพื่อที่จะเข้าเรียนในอีก 2 อาทิตย์ข้างหน้านี้ เป็นโรงเรียนนานาชาติใกล้บ้านที่เธอเองก็ชอบและพึงพอใจเป็นอย่างมาก เพราะคุณครูที่พบเจออัธยาศัยดีกันทั้งนั้น สภาพแวดล้อมที่ดีพร้อม มีสนามเด็กเล่นที่กว้างขวาง ระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีเยี่ยม ทำให้เธอไว้วางใจที่อยากจะให้ลูกสาวได้มีชีวิตใหม่ในโรงเรียนที่ดีอย่างเช่นที่นี่และที่สำคัญไม่ต้องเดินทางไกลหลายชั่วโมงเพื่อออกจากบ้าน “ลูกแก้วชอบโรงเรียนนี้ไหมลูก?” “ชอบค่ะ ลูกแก้วชอบมากเลยคุณแม่” หนูน้อยยังคงเดินดูห้องนั้นห้องนี้ สำรวจตรวจตราไปโดยรอบด้วยความสงสัยและสนใจ ความสดใสร่าเริงของลูกสาว ดูท่าว่าจะชอบโรงเรียนแห่งนี้ไม่ต่างจากเธอเลย ลูกคงจะมีความสุขมากที่จะได้เรียนและพบเจอเพื่อนใหม่ในชีวิตเริ่มต้นของการห่างอกแม่เป็นครั้งแรก “คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ที่นี่เรามีความปลอดภัยชั้นดีเยี่ยม ถ้าไม่ใช่ผู้ปกครองหรือไม่มีบัตรผู้ปกครองของที่นี่จะไม่มีทางเข้ามาภายในบริเวณโรงเรียนได้เลย แม้แต่ตัวผู้ปกครองเองถ้าหากวันนั้นลืมบัตรมาก็ยังต้องให้คุณครูออกไปส่งน้องให้ที่หน้าโรงเรียนเลยนะคะ” “เข็มเชื่อมั่นที่นี่ค่ะ เข็มถึงเลือกโรงเรีย

ตั้งแต่วันนั้นที่บ้านอมรฤทธากูล เขมิกาก็ไม่ได้พบเจอธามธาราอีก เธอยังคิดว่าเขาคงไม่อยากวุ่นวายกับเธอและลูกแล้ว เพราะเขายอมลดศักดิ์ศรีก้มกราบแทบเท้าเธอ แต่เธอก็ยังไม่อนุญาตให้กับสิ่งที่เขาร้องขอมา เขาคงถอดใจไปแล้วหรือไม่เธอคงอาจจะพูดแทงใจดำเขาไปเยอะ ไม่เคยรักก็คือไม่เคยรัก จะให้กลับมารักมันก็คงจะยากและเป็นไปไม่ได้ หญิงสาวยังคงมีความสุขกับการไปรับส่งลูกสาว 1 อาทิตย์ผ่านไปแล้วกับการเข้าเรียนในรั้วโรงเรียนอนุบาล ชีวิตใหม่ในวัยเรียนของลูกสาวดูมีความสุขมากจนดีใจแทน หนูน้อยลูกแก้วสนิทกับคุณครูและเพื่อนร่วมชั้น ไม่ร้องไห้งอแงเลยตั้งแต่วันแรก แถมยังไล่ให้แม่กลับบ้านตั้งแต่ 3 ชั่วโมงแรกที่ได้เจอเพื่อน ๆ ลูกสาวบอกกับแม่ว่าเป็นบิ๊กเกิร์ลแล้ว ดูแลตัวเองได้เดี๋ยวแม่ค่อยมารับกลับบ้านตอนเลิกเรียน ทำเอาคนที่เลี้ยงดูลูกเองแบบเธอถึงกับน้ำตาไหลตอนที่ลูกบอกให้กลับบ้านแล้วค่อยมารับ ลูกสาวตัวน้อยของเธอจะไม่ใช่ลูกน้อยที่มัวแต่ติดแม่อย่างเมื่อก่อนนี้อีกแล้ว ใจหายมากเหมือนกันเมื่อวันเวลาผ่านไปเร็วมากขนาดนี้ ระหว่างที่รอเวลาเพื่อไปรับลูกสาวกลับบ้าน เขมิกาออกไปพบปะเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันบ้างเป็นบางครั้ง หลาย