Semua Bab เศษซากรักวันไร้ค่า: Bab 51 - Bab 60

บ่ายของวันต่อมา ธามธารายังคงแวะมาหาลูกสาวเช่นทุกวัน แต่วันนี้แปลกที่ไม่เห็นลูกนั่งเล่นอยู่สนามเด็กเล่นอย่างที่ผ่านมา ต้องรีบเดินเข้าไปถามไถ่กับครูที่ดูแลชั้นเรียนของลูกสาว จนรู้ว่าลูกไปอยู่อีกห้อง เขาจึงต้องรีบเดินตามไปดู แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วกลับเป็นแม่ของลูกที่กำลังยืนจ้องมองหน้าด้วยสายตาเอาเรื่องเลย สีหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่ต้องหุบลง ความจริงทำไมต้องมาแตกเร็วขนาดนี้ด้วยนะ แต่ก็ยังคงทำใจดีสู้เสืออยู่ ร่างสูงเดินไปหยุดยืนเผชิญหน้าแม่ของลูก ทั้งที่เขาก็กลัวใจเธอมากเหมือนกัน ก่อนที่เขมิกาจะหยิบของที่เก็บอยู่ในกระเป๋าสะพายออกมา ฟาดใส่หน้าของธามธาราจนสุดแรงที่มี “เอาของพี่คืนไปเลย ไม่ต้องเอามาให้ลูกของเข็ม” “มันก็แค่ตุ๊กตาทำไมจะให้ไม่ได้” “จะอะไรก็ช่างเข็มไม่อยากให้ลูกรับ พี่เองก็เถอะจะมายุ่งวุ่นวายกับลูกของเข็มทำไม ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เหรอคะ เราสองคนไม่ได้ไปวุ่นวายอะไรกับพี่เลยนะพี่ธาม” “ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันอยากอยู่ใกล้ลูก ฉันอยากทำหน้าที่พ่อ อยากชดเชยกับสิ่งที่ฉันไม่เคยทำมาก่อน” “โดยการซื้อโรงเรียนนี้เพื่อเข้ามาหลอกลวงลูกเข็มแบบนี้เหรอคะ เข้าหาแบบไม่น่าไ

บ่ายวันหยุดสุดสัปดาห์ ทั้งเขมิกาและลูกสาวต้องออกมาพบเจอกับนายแพทย์อาทิตย์ที่ได้นัดแนะให้มาทานข้าวนอกบ้านด้วยกัน สองแม่ลูกนั่งลงตรงหน้าของหมอหนุ่มพร้อมเพรียงกัน “พี่หมอซันไม่มีคนไข้ต้องดูแลเหรอคะวันนี้?” หนูน้อยถามขึ้น เพราะพักนี้ไม่ได้เจอหน้านายแพทย์หนุ่มบ่อยเท่าที่ควร เวลาโทรไปหาก็บอกว่าต้องทำงานติดคนไข้เยอะตลอด “ว่างแล้วครับ วันนี้พี่หมอซันหยุด เลยพาลูกแก้วกับคุณแม่มาทานข้าวด้วยกันนี่ไงครับ” “ดีเลยค่ะ ลูกแก้วขอไปกินไอติมด้วยนะคะ” “โอเค ตามนั้นเลยครับคนสวย” “เย่ ๆ พี่หมอซันใจดีที่สุดในโลกเลย คุณแม่ขาหนูขอไปวาดรูปเล่นตรงโน้นได้ไหมคะ?” “ได้สิคะ แต่อย่าเสียงดังนะ คนอื่นเขาจะหนวกหูเอา” หนูน้อยเดินไปยังมุมร้านที่มีโต๊ะระบายสีสำหรับเด็ก มีรูปภาพมากมายให้ได้เลือกทำตามใจชอบ พอได้รูปที่ต้องการก็รีบนั่งประจำที่ตั้งหน้าตั้งตาระบายสีด้วยความตั้งอกตั้งใจ “เข็มรู้หรือยังครับว่าพ่อของลูกแก้วเขาถูกยิง?” ทำเอาเขมิกาต้องละสายตาจากลูกสาว จ้องมองหมอหนุ่มด้วยความตกใจ “เมื่อไหร่คะ เกิดอะไรขึ้น?” “ไม่รู้ แต่ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วนะ กระสุนฝังต้นแขนลึกเกือบถึงกระดูก พี่เพิ่งผ่าตัดให้เมื่

“หวังว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้นเรื่อย ๆ นะคุณกฤษ ฉันอยากเห็นทุกคนมีความสุข ไม่ว่าจะสุขแบบไหน มันก็ต้องดีกว่าวันนี้ที่กำลังเป็นอยู่ ฉันไม่ได้หวังที่จะให้พวกเขาต้องกลับมาเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์พ่อแม่ลูก แค่แม่ไม่กีดกันลูกจากพ่อ สามารถไปมาหาสู่กันได้แบบนี้ฉันก็ดีใจมากพอแล้ว” “ทุกอย่างมันก็แล้วแต่ลูกชายของเราเองนะคุณมล มันก็ต้องยอมรับว่าครั้งหนึ่งมันก็เคยทำกับพวกเขาเลวร้ายมากไว้เหมือนกัน ถ้าหากวันนี้มันจะต้องทุกข์ทรมานมากกว่าใคร มันก็ต้องรู้ว่ามาจากผลกรรมที่มันได้กระทำเอาไว้ก่อนหน้า ยายเข็มไม่ใช่คนเลวร้ายนะคุณก็เห็น ยายเข็มก็แค่รักลูกของตัวเองมากเกินไปเท่านั้น แต่ตอนนี้คงจะรู้แล้วว่าตาธามเองก็รักและต้องการลูกไม่แพ้กัน ผมอยากให้ทุกคนวางอคติในอดีตลงทั้งหมด คุณว่าทุกอย่างเหมือนจะเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม?” “ฉันก็ไม่แน่ใจนะคะคุณ แต่ตราบใดที่ยายเข็มยังไม่มีใคร ตราบใดที่เขายังไม่เปิดหัวใจให้คนอื่น ฉันว่าตาธามมันก็มีสิทธิ์ที่จะได้แม่ของลูกมันกลับคืนมาเหมือนกัน ฉันมีความรู้สึกนะคะว่ายายเข็มเองลึก ๆ แล้วก็ยังคงรู้สึกกับตาธามเหมือนเดิมนั่นแหละ เพียงแต่จะมากหรือน้อยฉันก็ไม่อาจจะฟันธงได้ แต่ช่างมันเถอะค

“ลูกแก้วเอาเพื่อนมาทักทายลุงธามด้วยนะคะ” พร้อมกับรีบเทของเล่นออกจากถุง ตุ๊กตามากมายหลาย 10 ตัวกองอยู่ตรงหน้าของธามธารา “เพื่อน ๆ ลูกแก้วเองค่ะ มีชื่อทุกตัว ตัวนี้ชื่อทิวลิป อันนี้สิงโต ตัวนี้คุณแม่ซื้อให้ตุ๊กตาตัวแรกของหนู” ทำเอาเขมิกาต้องปลีกตัวเดินเข้าครัวไปในที่สุด เธอคงทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่าต้องไปทำอาหารให้สองพ่อลูกได้รับประทาน แม้จะไม่ได้อยากให้เขามานั่งทานอาหารร่วมโต๊ะด้วย แต่ในเมื่อมาไม่ให้ตั้งรับแบบนี้เธอก็คงจะทำอะไรไม่ได้เช่นกัน ได้แต่ปล่อยให้คนทั้งคู่ได้พูดคุยและเล่นเป็นเพื่อนกันรออยู่ด้านนอกเท่านั้น ได้เวลาอาหารเย็น ตอนแรกที่ว่าจะทำมาม่าใส่ไข่ให้เขากิน สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องทำอาหารที่มีประโยชน์อยู่ดี เป็นอาหารไทยง่าย ๆ ที่เธอกับลูกก็ชอบทำรับประทานกันอยู่บ่อยครั้ง เพราะเป็นเมนูที่คุ้นชินที่เธอทำแล้วรู้สึกว่าอร่อย ตั้งแต่สมัยอยู่ที่บ้านของธามธาราแล้ว “คิดถึงคุณย่าเนอะ คุณย่าชอบกินอาหาร 3 อย่างนี้มาก” อยู่ ๆ ธามธาราก็พูดขึ้นเมื่อจ้องมองเห็นอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ ทุกครั้งที่กลับมาบ้านก็เห็นคุณย่าเจริญอาหาร 3 อย่างนี้จนคุ้นตา ก็ต้องแน่อยู่แล้วแหละเพราะเขมิกาเป็นคนท

หญิงสาวทำอาหารเย็นแล้วเสร็จ รอเวลาที่นายแพทย์อาทิตย์เดินทางมาถึง ธามธาราลุกขึ้นเดินจากโซฟา ตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะกลับบ้านแต่ที่ไหนได้เสียงรถที่วิ่งแล่นเข้ามา ทำเอาหญิงสาวต้องหันกลับไปมองจ้องหน้า ไล่ยังไม่ไปแถมยังชวนพ่อกับแม่ให้มาที่บ้านของเธออีก แล้วแบบนี้เธอจะกล้าไล่ใครกลับได้ “เจ้าเล่ห์ตลอดเลยนะคะ เข็มบอกแล้วว่าไม่ได้อยากให้พี่อยู่ร่วมรับประทานอาหารในวันนี้” “แต่ลูกสาวพี่อนุญาต บ้านนี้เป็นบ้านของลูกพี่นะ ถ้าลูกไม่ไล่พี่ก็ไม่กลับ” “จะอยู่ให้ได้เลยว่างั้น?” “แน่นอนสิ ใครมันจะปล่อยปลาย่างไว้ใกล้แมวล่ะ เดี๋ยวก็แอบคาบไปกินเสียของหมด” “นี่!!! เสียของอะไรคะ นับวันยิ่งพูดจาเพ้อเจ้อนะ” “ก็บอกแล้วไงว่าพี่กำลังตามจีบเข็มอยู่ แล้วจะตามตื๊อจนจีบได้นั่นแหละ ให้มันรู้ไปเลยระหว่างพ่อของลูกกับผู้ชายคนอื่นเข็มจะเลือกใคร” “ไม่ใช่พี่ธามก็แล้วกันค่ะ พ่อของลูกอะไร เป็นได้แค่ลุงธามนั่นแหละ” หญิงสาวเดินออกไปรับปู่และย่าของลูกสาวที่กำลังโดนหลานสาวลากจูงแขนเข้ามาภายในห้องรับแขก “วัน ๆ ไม่เคยจะได้เห็นหน้า แกมาขลุกอยู่แต่บ้านนี้นะตาธาม เจ้าของบ้านเขาไม่รำคาญแกแล้วหรือ” คุณกฤษณะแซวขึ้นทั้งที่ร