Semua Bab เศษซากรักวันไร้ค่า: Bab 31 - Bab 40

“ฉันกำลังนั่งคิดเรื่องนี้อยู่พอดีเลยแกเชื่อไหม กำลังคิดอยู่ว่าถ้าฉันต้องเจอหน้าเขาอีกฉันจะรู้สึกยังไง” “แกยังกลัวที่ต้องเผชิญหน้ากับเขาอยู่ใช่ไหม?” “มันไม่ใช่ว่าฉันกลัวหรอก แต่แค่ยังไม่พร้อม แกก็รู้นี่หว่านกพี่ธามเขาไม่ได้ผิดอะไร จะผิดอยู่เรื่องเดียวก็คือผิดที่ฉันไม่ใช่คนที่เขารัก” แพทย์หญิงกนกกาญจน์ยกฝ่ามือขึ้นวางลงบนบ่าของเพื่อนรัก เข้าใจความรู้สึกของเพื่อนดีทุกอย่าง ที่ผ่านมาก็เลยไม่มีใครอยากจะพูดถึงสิ่งที่เธอจากมาเลย “ฉันเข้าใจแกนะเข็ม ถ้าถึงวันที่ชะตาฟ้าลิขิตให้ทุกคนต้องกลับมาพบเจอกันอีก มันก็คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้หรอก อย่างน้อยยัยลูกแก้วก็ควรจะได้พบปู่กับย่าในวันที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ พวกท่านดีกับแกไม่ใช่เหรอเข็ม แกคงไม่ใจร้ายกับเขาสองคนหรอกใช่ไหม” “ฉันรู้ ฉันรู้นก รู้ว่าพวกท่านต้องเป็นห่วงฉันกับลูกมาก ถ้าฉันได้เข้ากรุงเทพฯ ฉันก็คงถือโอกาสนั้นให้พวกท่านสองคนได้พบเจอหน้าหลานสาวบ้าง ฉันไม่ได้คาดหวังกับอนาคตอะไรทั้งนั้น ฉันไม่ได้คิดว่าจะต้องกลับไปยุ่งเกี่ยวกับพ่อของลูกอีก แต่ก็อย่างที่แกว่าพ่อแม่ของพี่ธามพวกท่านดีกับฉันและลูกเสมอมา” เพราะทุกเดือนที่ผ่านมา ใช่ว่าเธอจะ

“แม่ครับ ลูกผมชื่ออะไรนะ?" อยู่ ๆ เขาก็ถามขึ้นอีกครั้ง เพราะไม่แน่ใจว่าจะใช่ชื่อที่เขียนไว้ในบันทึกรักไดอารี่ของเขมิกานั่นหรือเปล่า “ชื่อเล่นน่าจะลูกแก้วไหม ชื่อจริงก็คงจะใช้ธัญชนกหรือเปล่า คุณย่าแกตั้งชื่อไว้รอเหลนแบบนั้นนะ ถามทำไมล่ะ?” “ผมแค่อยากหาทำของขวัญเล็ก ๆ สักชิ้นไว้ให้เขาในทุก ๆ ปีของวันเกิดน่ะแม่ มันอาจจะฟังดูตลกมากเพราะผมไม่รู้ว่าเขาเกิดวันไหน ไม่รู้ว่าอีกสักกี่ปีถึงจะได้เห็นหน้า แต่ผมตั้งใจที่จะทำให้จริง ๆ นะแม่แม้วันนั้นมันจะไม่มีอยู่จริงเลยก็ตาม” ทำเอาทั้งพ่อและแม่ต้องหันไปจ้องมองหน้ากันอีกครั้ง สีหน้าและแววตาของลูกชายดูเศร้าจนเห็นได้ชัด คุณกฤษณะได้แต่ส่ายหน้าให้เบา ๆ กลัวว่าภรรยาจะหลุดปากพูดในสิ่งที่ไม่ควรจะพูดออกไป “อยากทำอะไรแกก็ทำไปเถอะ ใครจะไปรู้ล่ะอนาคตข้างหน้าเราอาจจะได้เจอยายหนูจริง ๆ ก็ได้” ธามธาราจ้องมองหน้าพ่อและแม่อีกครั้ง เขาส่งยิ้มให้ทั้งที่สีหน้าและแววตายังคงดูเศร้าเหมือนคนผิดหวัง ทั้งพ่อและแม่ก็ส่งยิ้มให้กำลังใจลูกชายเพียงเล็กน้อย “เดี๋ยวผมขอตัวขึ้นไปอานน้ำก่อนนะครับ ไว้จะลงมาคุยด้วยใหม่” ร่างสูงลุกยืนขึ้น ก่อนจะเดินออกจากห้องรับ

หลายปีมานี้ชีวิตของนายแพทย์อาทิตย์เองก็มีสีสันขึ้นมาก อาจจะเพราะเจอคนที่ถูกใจอยู่ใกล้เลยทำให้มีความสุข เขาแสดงออกให้เธอได้เห็นชัดเจนแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกคนจะมองเห็นและคิดเหมือนเขาบ้างหรือเปล่า ถ้าหญิงสาวต้องกลับไปอยู่กรุงเทพ เขาเองก็คงต้องถึงเวลาที่จะได้ย้ายกลับเช่นกัน อย่างน้อยก็คงจะไปมาหาสู่กันได้มากกว่ากรุงเทพ-เชียงราย อยากเห็นหน้าเมื่อไหร่ก็คงจะแค่ขับรถสิบยี่สิบนาทีเพียงเท่านั้น นายแพทย์อาทิตย์ยังคงยิ้มและทำหน้าที่ขับรถจิ๊ปไปตามเส้นทางที่ทุรกันดารนั้นด้วยความระมัดระวัง @กรุงเทพฯ ทางด้านธามธาราแม้ว่าวันเวลาจะผ่านมาหลายปีแล้ว ชีวิตเขาก็ยังคงดำเนินมาเรื่อยๆ ไม่มีเรื่องอะไรให้น่าสนใจ ตั้งแต่เกิดเรื่องมากมายขึ้นกับชีวิต ก็ทำให้รู้สึกเบื่อหน่ายจนแทบไม่อยากจะพบปะเพื่อนฝูง ชีวิตที่มีอยู่อุทิศถวายเพื่องานที่ต้องรับผิดชอบ แม้ว่าจะมีบางครั้งที่ชอบออกไปเที่ยวหาความสุขใส่ตัวผ่อนคลายในวันที่ว่าง แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการสำหรับชีวิตจริง ๆ ทุกวันยังคงคิดเรื่องของลูกสาวและเขมิกา ทำไมคนทั้งคู่จึงได้ไปแล้วไปลับไม่เคยจะติดต่อกลับหาใครเลย แต่กระนั้นก็ยังมีความสงสัยอยู่บ่อยครั้งว่าใครเป็นคน

“คุณแม่ขา ทำไมต้องคุยกับคุณลุงนานขนาดนี้ คุยอะไรไม่เห็นเข้าใจเลย” เสียงลูกสาวทักท้วงขึ้น พร้อมกับมองหน้าผู้เป็นแม่ที่ก้มลงมองมาสบตา “คุณแม่ร้องไห้ทำไมคะ คุณลุงคนนี้ทำคุณแม่ร้องไห้หรือเปล่า?” หนูน้อยมองหน้าผู้ชายแปลกหน้าด้วยสายตาที่ไม่พอใจ เพราะคิดว่าเขาทำให้แม่ของเธอต้องร้องไห้ออกมาอยู่ตอนนี้ “แม่ไม่ได้ร้องสักหน่อยลูก คุณลุงเขาไม่ได้ทำอะไรแม่หรอกค่ะ แม่บอกทางคุณลุงเสร็จแล้ว เราไปขึ้นรถกันนะคะ” “ไปค่ะคุณแม่ ไปตอนนี้เลย” หนูน้อยลากดึงแขนของผู้เป็นแม่ให้เดินตามออกไป เพราะไม่อยากที่จะให้แม่ต้องยืนคุยกับคนแปลกหน้าคนนั้นต่อ ธามธาราได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อมองคนทั้งคู่เดินไปขึ้นรถตู้ของโรงแรม เขาไม่ได้ตามไปในทันทีเพียงแต่จ้องมองชื่อโรงแรมที่อีกคนจะต้องไปพักอยู่อาศัย รถตู้ของโรงแรมวิ่งออกไปช้า ๆ ธามธาราถึงกับปล่อยโฮออกมาอย่างอดเอาไว้ไม่ไหว เสียใจที่ลูกไม่รู้จักเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือพ่อ “คุณลุงคนนั้น” ช่างเป็นคำเรียกที่ตลกสิ้นดีเลย พ่อที่ไม่ควรจะได้เป็นพ่อของลูกมันมีอยู่จริง “คุณแม่คะ คุณลุงคนนั้นเขารู้จักคุณแม่ไหม?” “เคยรู้จักค่ะ แต่นานมากแล้ว” “ลูกแก้วไม่ชอบหน้าค

“คุณแม่เลือกคนไม่ผิดเลยจริง ๆ โชคดีของหลานเราที่ได้เกิดมาในท้องของยายเข็ม” เข็มมิกาดูโตขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ทั้งความคิดและการวางตัว พูดจามีเหตุผลสมกับผู้หญิงที่เป็นแม่คนแล้ว นางคลุกคลีกับเขมิกามานาน นางพอจะรู้ถึงนิสัยใจคอของเธอมาพอสมควรมาก ทุกคนมองเขมิกาว่าเป็นผู้หญิงดีไม่มีที่ติ เห็นจะมีแค่ลูกชายนางเท่านั้นที่ไม่เคยจะมองเห็นอะไรเลย สุดท้ายอะไรจะเกิดก็เกิดเถอะนางไม่ได้ว่า แม้วันหนึ่งเขมิกาต้องแต่งงานมีครอบครัวใหม่นางก็ยังจะร่วมยินดีและอวยพรให้มีความสุขกลับหนทางที่เลือกเดิน ถึงหญิงสาวจะบอกว่าไม่อยากจะมีใคร แต่นางก็อยากให้เขมิกาได้มีโอกาสดี ๆ กับชีวิต แถมอีกอย่างเรื่องราวกับลูกชายของนางก็ไม่ได้ถึงขั้นที่ว่าจะต้องทำให้เธอปิดกั้นตัวเองแต่อย่างไร ทุกคนเข้าใจและนางเชื่อว่าผู้ชายคนใหม่ที่จะเข้ามาในชีวิตก็จะต้องเข้าใจเขมิกาด้วยเหมือนกัน ธามธาราที่โดนทั้งพ่อและแม่สั่งห้ามไม่ให้ตามมาที่นี่ แต่เขาก็ยังแอบตามพวกท่านสองคนมาจนได้ ลูกสาวของเขาช่างน่ารักมากเหลือเกิน รอยยิ้มที่สดใส ใบหน้าจิ้มลิ้มที่ยิ้มแย้มและหัวเราะมีความสุขอยู่ตลอดเวลา ถึงกับทำให้มองแล้วรู้สึกว่าถูกต้องมนต์สะกดจนไม่อาจละสายตาได้