ตอนที่ 15 หาย

แพร์พีญาเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าเดินทาง หลังจากกลับถึงห้องพัก ถึงแม้เธอจะได้ค่าตอบแทนไม่ถึงครึ่งซะด้วยซ้ำ แต่ยังไงก็ตั้งใจจะไปรับพีพีขึ้นมารักษาตัว

และเมื่อกลับมาถึงห้องเธอรู้ได้ทันทีว่าพีรภัทรยังไม่กลับห้องตั้งแต่เมื่อวาน เธอหวังลึก ๆ ว่าพีรภัทรจะใจเย็นลงบ้างแล้ว มือบางกดต่อสายหาน้องชาย

ทว่าก็ไร้การตอบรับ ไม่รับสาย ไม่อ่านข้อความไลน์หรือช่องทางการติดต่ออื่น ๆ

ทำให้ร่างบางสะพานกระเป๋าเตรียมตัวไปขนส่งโดยไม่ลังเล เวลาของเธอสำคัญกว่ามานั่งเสียใจเรื่องซ้ำ ๆ เดิม ๆ อีกแล้ว ถึงจะไม่ได้เงินครบตามจำนวน แต่เธอก็ต้องไปรับพีพีมาพักรอการรักษาตัวก่อน

.

.

ร่างสูงโปร่งยืนพิงประตูรถญี่ปุ่นหน้าหอพัก คนที่เดินลงมาจากตึกเข้าใจสิ่งที่เห็นว่าใครเป็นคนบอกให้เขาต้องมาจอดรถรอที่นี่ ณ เวลานี้

“พี่หมอ” แพร์พีญาเข้าไปทักทายอย่างเลี่ยงไม่ได้

“จะกลับบ้านทำไมไม่บอกพี่ละ วันก่อนเราคุยกันแล้วนะ” ทันทีที่คนตัวเล็กเอ่ยเรียก เขาก็ยิงคำถามกลับมา

“คือแพร...” เธอไม่รู้จะบอกยังไงดี ได้แต่ยืนก้มหน้าหาคำแก้ตัว

“ไม่อยากรบกวน” ทว่าร่างสูงรู้ทัน เอื้อมมือไปวางบนศีรษะ คล้ายกับว่าเอ็นดูในท่าทีหญิงสาว

“...” ดวงตากลมโตเงยขึ้นไปสบต