Chapter 2: Nakaraan at Mga Pangarap

Minsan, bago ang lahat ng nangyari, bago ko makilala si Enzo, ang mundo ko ay perpekto sa paningin ng iba. Ako si Celestine — ang nag-iisang anak ng pamilya Delarosa, tagapagmana ng pinakasikat na fashion empire sa Pilipinas. Sa labas, tila maayos at maginhawa ang buhay ko: mamahaling kasuotan, malalaking parties, at walang humpay na atensyon mula sa media. Ngunit sa likod ng ngiti at mga kumikislap na ilaw ng spotlight, may puwang sa puso ko na laging nag-iisa.

Lumaki ako sa isang tahanan kung saan ang kagandahan at estilo ay itinuturing na pera at kapangyarihan. Ang aking mga magulang, bagaman mapagmahal sa kanilang paraan, ay palaging abala sa negosyo. Ang ama ko, isang perfectionist at mahigpit sa disiplina, ay laging may inaasahan. Ang ina ko, eleganteng babae na tila laging nasa harap ng kamera, ay nagpakita ng pagmamahal sa pamamagitan ng regalo at opinyon, hindi sa yakap o salitang puno ng init.

Ako ay bata pa noon nang unang matutunan kong ang buhay ay isang palabas. Sa bawat okasyon, may mga mamamahayag at mga photographer na naghihintay sa bawat kilos ko. Kahit sa simpleng hapunan sa bahay, kailangan kong magsuot ng perpektong damit, maayos ang buhok, at laging may ngiti na pumupukaw ng atensyon. Ang kabataan ko ay hindi isang simpleng paglalaro o pagtuklas sa sarili. Ito ay puno ng pamantayan at pangarap ng ibang tao, hindi akin.

At sa kabila nito, masaya pa rin ako noon. May mga kaibigan ako, mga sandali ng tawa sa tabi ng swimming pool, at mga fashion show na nagpapakita ng aking talento. Pero sa bawat ngiti at saya, palaging may tanong sa puso ko: “Ito ba ang gusto ko? O gusto lang nila na maging maganda at perpekto ako para sa kanila?”

Lumipas ang mga taon, at mas lalo kong naramdaman na ang mundo ko ay hindi ganap na akin. Kahit sa mga simpleng desisyon, palaging may inaasahan ang pamilya ko. “Celestine, kailangan mong pumili ng tamang lalaking aakma sa Delarosa,” ang madalas sabihin ng ama ko. “Hindi pwedeng basta-basta. Ang pangalan ng pamilya natin ay nasa stake.”

Ngayon, naiintindihan ko na ang sinabi niya noon. Ngunit noon, ako’y rebelde sa puso. Gusto kong maranasan ang buhay sa sarili kong paraan. Gusto kong maglakbay, makilala ang mundo, at maranasan ang tunay na pag-ibig — hindi yung isinulat para sa akin ng ibang tao.

Ang fashion house namin ay isang imperyo sa loob ng bansa at kahit sa ibang bansa. Ang aking talento ay matagal nang kinikilala, ngunit ang presyur ay mas malaki kaysa sa anumang papuri. Dito ko natutunan ang disiplina, dedikasyon, at perfectionism — mga katangiang ginamit ng aking mga magulang upang itaas ang status namin sa mundo.

Ngunit sa kabila ng lahat, may parte sa akin na nanlalamig sa ideya ng kasal. Hindi dahil takot ako sa commitment, kundi dahil hindi ko gusto ang ideya ng “pagpipilian” ng iba para sa akin. Ang mga nobyo ko noon ay palaging may koneksyon sa negosyo o sa politika — hindi dahil mahal nila ako, kundi dahil iyon ang inaasahan sa akin.

Kaya nang ipaalam sa akin na ako ay ikakasal sa isang lalaking hindi ko kilala, isang lalaking matatagpuan lamang sa mga headline at social media, ang puso ko ay nagbuhos ng galit at takot. “Paano ako papayag na ipagkatiwala ang puso ko sa isang estranghero?” tanong ko sa sarili ko.

Ngunit hindi lang ito tungkol sa pag-ibig. Ito rin ay tungkol sa kapangyarihan at imahe. Ang pamilya ko ay nakataya sa kasal na ito. Ang pangalan Delarosa ay dapat manatiling matatag sa mata ng publiko, at si Enzo, bilang isang matagumpay na Formula 1 driver at bilyonaryo, ay tamang ka-partner sa imahe ng pamilya.

Hindi ko maikakaila, kahit papaano, ang presyur ay nakakabigat. Ang dami ng tao na umaasa sa desisyon ko, ang mga mata ng mundo na nakatutok sa akin, at ang aking sariling pangarap na madalas naiwan sa gilid — lahat ay naglalaban-laban sa aking puso.

Isa sa mga alaala ko noong bata pa ako ay tuwing natutulog ako sa aking silid, pinapanuod ko ang mga lumang fashion show tapes ng aking ina at ng mga internasyonal na modelo. Naiinggit ako sa kanilang kalayaan, sa paraan ng kanilang pagtuklas sa mundo at sariling sarili. Noon, pangarap ko na rin na magkaroon ng sarili kong fashion line, hindi bilang isang produkto ng pamilya, kundi bilang isang representasyon ng akin.

Ngunit habang tumatanda ako, natutunan ko rin ang kompromiso. Ang mga pangarap ko ay kailangang sumabay sa plano ng pamilya, dahil sa Delarosa, ang pamilya ay una bago ang sarili. Ngunit sa likod ng bawat compromise, may apoy na naglalaban sa aking puso — ang pagnanais na maranasan ang tunay na pag-ibig, tunay na kalayaan, at tunay na saya.

Ngayon, habang nakatingin ako sa silid ng aming bagong tahanan, hindi ko maiwasang balikan ang lahat ng alaala. Ang mga galak, ang mga kabiguan, at ang bawat sakripisyo para sa perpektong imahe ng pamilya ko.

Ngunit ngayon, isang bagong hamon ang dumarating: si Enzo. Ang lalaking hindi ko kilala, ngunit opisyal nang asawa ko. Sa kabila ng lahat ng iniwan kong kontrol sa buhay ko, naramdaman ko na may bagong tensyon, bagong pangarap, at bagong panganib na naghihintay sa akin.

At sa kabila ng takot at galit, may kakaibang bahagi ng puso ko na hindi makaligtaan: isang lihim na excitement. Excitement na makilala siya, maranasan ang mundo niya, at marahil, maramdaman ang isang damdamin na matagal ko nang hinahanap.

Ang nakaraan ko, bagaman puno ng kontrol, presyur, at mga pangarap na hindi akin, ay nagbigay sa akin ng lakas at disiplina. At sa unang araw ng aking bagong buhay bilang asawa ni Enzo, alam ko na kailangan ko itong dalhin kasama ko — hindi bilang pasanin, kundi bilang sandata.

Ang buhay ko bago ang kasal ay isang paalala: ako ay matapang, determinado, at hindi basta-basta sumusuko. At habang papasok ako sa mundo ng isang misteryosong bilyonaryo at racing empire, alam ko na ang nakaraan ko ang magiging pundasyon ng aking lakas.