Chapter 4: Laro ng Init at Damdamin

Hindi ko pa rin malilimutan ang gabing iyon. Ang buwan ay mataas sa langit, ang liwanag nito ay sumasayaw sa malawak na terrace ng mansion namin, at bawat hangin ay tila may dalang init at pangako. Ramdam ko ang bawat sandali sa pagitan namin ni Enzo, parang kuryente na dumadaloy sa aking katawan, pumupukaw sa lahat ng nararamdaman ko, at halos sumisigaw na ako’y maging mapanlikha, mapangahas, at maramdaman ang damdaming matagal ko nang pinipigil.

“Celestine,” ang boses niya ay malalim at halos bulong sa tenga ko, “alam mo ba… hindi ko kayang itago ang nararamdaman ko para sa’yo.”

Tumango ako, at ang puso ko ay kumakabog ng parang gusto nang lumabas sa dibdib. “Enzo… hindi ko rin alam kung ano ang nararamdaman ko,” sagot ko, kahit ramdam ko sa bawat hibla ng katawan ko na may gusto ako sa kanya.

Ngumisi siya, at dahan-dahan niyang iniangat ang isa sa aking kamay, hinahaplos ang likod nito sa mga daliri niya. Para bang sinusuri niya ang bawat reaksyon ko, at ramdam ko ang init na unti-unting kumakalat mula sa aking kamay hanggang sa dibdib. Ang mga daliri niya ay maingat ngunit matatag, at kahit hindi ko alam kung paano sasabihin, ramdam ko ang kakaibang pang-aakit.

“Celestine,” wika niya, “huwag mong itanggi ang nararamdaman mo. Alam kong nahihirapan ka, ngunit hindi mo maiwasan.”

Napapailing ako. “Paano mo naman nasabi iyon?” Tanong ko, halos bulong, ngunit ramdam ko sa bawat titig niya ang kapangyarihan at pang-aakit na hindi ko matanggihan.

“Dahil ramdam ko sa bawat paghinga mo,” sagot niya, at ang titig niya sa akin ay parang apoy na unti-unting lumalakas. Hindi ko maiwasang huminga ng malalim, at kahit pilit kong kontrolin ang sarili, alam ko na unti-unti akong nahuhulog sa kanya — sa bawat tingin, bawat halakhak, bawat haplos ng kamay niya.

Ang bawat galaw niya ay puno ng tensyon. Tumayo siya at dahan-dahang lumapit, ang kanyang mga mata ay hindi lang nagbabantang malamig kundi may kakaibang init, parang sinasabi sa akin na subukan ang isang bagay na hindi ko pa handang harapin. Halos magkadikit ang aming mga mukha, at sa isang iglap, ang mundo ko ay napuno ng kuryente, ng init, ng damdamin na matagal ko nang pinipigilan.

“Enzo…” boses ko’y nanginginig, “hindi ko pa alam ang lahat… hindi pa tayo handa.”

Ngumisi siya, at ang ngiting iyon ay may halo ng kalikutan at pang-aakit. “Hindi mo kailangang maging handa sa lahat,” wika niya, “kailangan mo lang tanggapin na may bahagi sa puso mo na akin na.”

Para bang bawat salita niya ay apoy na dumadagundong sa loob ng dibdib ko. Ang bawat tibok ng puso ko ay mas mabilis, bawat paghinga ko ay nagiging halimuyak ng tensyon at pang-akit. Hindi ko maiwasang huminga ng malalim, at kahit pilit kong kontrolin ang sarili, alam ko sa sarili ko na may bahagi ng puso ko na gustong masakop ng lalaking ito.

Naglakad kami sa terrace, at ang bawat salita niya ay tila bulong sa aking tenga. “Ang buhay sa mundo ko ay hindi madaling tanggapin,” wika niya. “Ngunit ako… gusto kitang kilalanin. Hindi lang bilang asawa, kundi bilang tao.”

Huminga ako nang malalim, pilit kinokontrol ang kaba. “Enzo… hindi ko pa alam kung handa ako sa damdaming ito,” sagot ko, ngunit ramdam ko sa bawat paghinga na gusto ko rin siyang makilala, gusto ko rin maramdaman ang mundo niya, at kahit papaano, lumapit sa misteryong lalaking ito.

Habang papasok sa opisina niya, napansin ko ang maliit na bookshelf na puno ng mga trohyo at mga litrato mula sa Formula 1 career niya. Ang bawat larawan ay naglalahad ng kanyang tagumpay, disiplina, at determinasyon. Ngunit sa likod ng lahat ng iyon, nakita ko ang isang bahagi ng lalaking ito na bihira makita ng iba: ang pagsusumikap, ang passion, at… ang init ng damdamin na hindi niya agad ipinapakita.

“Enzo,” tanong ko habang tinitingnan ang litrato ng podium, “lahat ba ng ito ay dahilan kung bakit ganoon ka sa akin?”

Ngumisi siya, ang ngiting iyon ay nakakaakit at nakaka-frustrate sa parehong oras. “Hindi lahat,” sagot niya, dahan-dahang lumapit. “Ngunit isa sa mga dahilan kung bakit hindi mo pa alam kung paano haharapin ang damdamin mo, ay dahil wala ka pang ideya sa mundo ko.”

Lumipas ang ilang oras, at nagpasya kaming umupo sa malambot na sofa sa terrace. Ang liwanag ng buwan ay bumabalot sa amin, at ramdam ko ang init ng kanyang presensya. Ang bawat sandali ay tila humahaplos sa aking puso, bawat salita niya ay nagpapabilis ng tibok ng aking damdamin, at bawat titig ay nagiging apoy sa loob ng dibdib ko.

“Celestine,” bulong niya, “hindi ko kayang itago ang saya na nararamdaman ko kapag kasama kita.”

Hinawakan niya ang aking mukha, dahan-dahang iniangat ang aking baba, at naramdaman ko ang init ng kanyang kamay sa balat ko. “Hindi mo ba nararamdaman?” tanong niya, ang mga mata niya ay naglalagablab, puno ng pang-aakit.

Huminga ako nang malalim, pilit kinokontrol ang kaba. “Oo… ramdam ko,” sagot ko, kahit alam kong higit pa sa damdaming iyon ang nararamdaman ko.

Hindi lang iyon. Habang nakaupo kami sa sofa, naramdaman ko ang bawat galaw niya na puno ng tensyon at pang-aakit. Ang mga kamay niya ay naglalakad sa aking braso, dahan-dahang hinahaplos, at ramdam ko ang init na unti-unting kumakalat sa katawan ko. Ngunit sa kabila nito, may bahagi ng puso ko na nagtataas ng pader — pride, takot, at kaba.

“Celestine,” wika niya, malapit na sa akin, “hindi mo kailangang matakot. Hindi kita sasaktan. Ngunit kailangan mong hayaan akong ipakita sa’yo ang mundo ko — at ang nararamdaman ko.”

Ang tibok ng puso ko ay tumaas nang sobra. Para bang bawat titig niya, bawat haplos, bawat salita ay sumisigaw sa akin na sumuko sa init ng damdamin. At kahit pilit kong labanan, alam ko na may isang bahagi ng puso ko na gustong masakop ng lalaking ito.

Pagkalipas ng ilang minuto, nagpasya siyang lumapit nang mas malapit, halos magkadikit ang aming katawan. Ang amoy ng aftershave niya ay pumuno sa aking ilong, at ang init ng katawan niya ay tila sumasakop sa buong paligid. “Celestine,” bulong niya, “may isang bagay na kailangan mong maintindihan… hindi lang ako bilyonaryo o driver. Ako rin ay tao, na may damdamin, at ngayon, gusto kong maramdaman mo iyon.”

Napangiti ako, at para bang may apoy sa loob ng dibdib ko na hindi ko kayang patayin. Ang tensyon ay nagiging halik, ang init ay nagiging alindog, at sa bawat sandali, alam ko na simula ngayon, hindi na simpleng laro ng damdamin ang buhay namin — ito ay magiging apoy na mahirap patayin.

Hindi ko alam kung paano nangyari, ngunit sa bawat titig niya, sa bawat haplos ng kamay niya, sa bawat salita na binitiwan niya, unti-unti akong napapa-ikot ng damdamin at init. Ang mga sandali na dati ay puno lamang ng kaba at takot, ngayo’y nagiging paanyaya sa isang masalimuot, masarap, at masakit na laro ng damdamin at pagnanasa.

At habang ang gabi ay dumadaloy, isang bagay ang malinaw: hindi ko pa rin siya ganap na kilala, ngunit hindi ko rin kayang baliwalain ang damdamin ko para sa lalaking ito. Ang unang laban ng damdamin namin ay nagsimula na, at alam ko na sa bawat titig, bawat salita, at bawat galaw niya, unti-unti akong nahuhulog sa misteryo at init ng bilyonaryong ito.