Chapter 3: Unang Laban ng Damdamin

Hindi ko pa rin malilimutan ang unang pagkakataon na nagkataon kami ni Enzo sa opisina niya, ilang araw matapos ang kasal. Ang tensyon sa pagitan namin ay parang hangin bago ang bagyo — damang-dama at halos masusuklian ng bawat titig.

“Celestine,” tawag niya, at ang kanyang boses ay malalim, puno ng kapangyarihan at kakaibang pang-akit. Nakatingin siya sa akin mula sa kanyang malaking leather chair, nakayuko ang ulo at nakayakap sa braso ng upuan. Para bang sinusuri niya ang bawat galaw ko, sinusukat kung ako ba ay isang karapat-dapat na asawa, o simpleng estranghero na kailangang kontrolin.

Huminga ako ng malalim. “Anong kailangan mo, Enzo?” boses ko’y kalmado, pero ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso ko.

Ngumiti siya, at ang ngiting iyon ay may halo ng kabighani at panganib. “Kailangan nating pag-usapan ang ilang rules ng bahay,” sagot niya, at ang tingin niya sa akin ay parang naglalaro sa apoy. “Hindi biro ang buhay ko, Celestine. At kailangan mong matutunan iyon.”

Para bang sinusunog niya ang bawat salita sa init ng titig niya, at hindi ko maiwasang mapatingin sa kanya. “Rules? Bakit parang ako’y papasok sa isang training camp?” tanong ko, may halong birong galit.

Tumayo siya at dahan-dahang lumapit, ang kanyang mga mata ay hindi lang nagbabantang malamig, kundi may kakaibang init na para bang inaanyayahan akong sumabak sa mundo niya. “Hindi training camp,” wika niya, “ito ay simula ng ating laro. At gusto kong maging malinaw kaagad ang lahat.”

Ang unang “game” namin ay simple ngunit nakaka-priso: isang paglalakad sa terrace habang nag-uusap tungkol sa aming bagong buhay bilang mag-asawa. Sa ilalim ng liwanag ng araw, ramdam ko ang init ng katawan niya, ang kaakit-akit na aura ng bilyonaryong ito, at ang kaunting pangingibabaw niya sa bawat galaw ko.

“Celestine,” wika niya, halos bulong na lang, “alam mo ba na may kapangyarihan ka sa puso ko kahit hindi mo pa gusto?”

Napahawak ako sa dibdib ko, ang tibok ng puso ko ay parang naglalaro sa bawat salitang binitiwan niya. “Hindi ko alam kung gusto ko iyon,” sagot ko, may halong galit at pang-aakit sa sarili.

Ngumiti siya, at sa isang iglap, ramdam ko ang tensyon sa pagitan namin. Hindi siya lumapit, ngunit ang presensya niya ay halos sumasakop sa buong terrace. Ang kanyang katawan ay nakatuon sa akin, bawat galaw niya ay puno ng init at alindog.

“Gusto mo man o hindi, Celestine,” wika niya, “ang puso mo ay maglalaban sa damdamin mo para sa akin. At sisimulan natin iyon ngayon.”

Hindi ko alam kung paano sasagutin iyon. Ang utak ko ay nagsasabi ng “tumakas,” ngunit ang katawan ko ay tila nahuhulog sa bawat titig at halakhak niya. Ang kanyang presensya ay parang kuryente na dumadaloy sa bawat hibla ng aking balat, at kahit gusto kong ipakita ang lakas ko, alam ko sa sarili ko na may bahagi ng puso ko na tumatalikod sa pride at sumusunod sa atraksyon.

Naglakad kami sa terrace, at ang bawat salita niya ay tila bulong sa aking tenga. “Ang buhay sa mundo ko ay hindi madaling tanggapin,” wika niya. “Ngunit ako… gusto kitang kilalanin. Hindi lang bilang asawa, kundi bilang tao.”

Huminga ako nang malalim, pilit kinokontrol ang kaba. “Enzo… hindi ko pa alam kung handa ako sa damdaming ito,” sagot ko, ngunit ramdam ko sa bawat paghinga na gusto ko rin siyang makilala, gusto ko rin maramdaman ang mundo niya, at kahit papaano, lumapit sa misteryong lalaking ito.

Habang papasok sa opisina niya, napansin ko ang maliit na bookshelf na puno ng mga trohyo at mga litrato mula sa Formula 1 career niya. Ang bawat larawan ay naglalahad ng kanyang tagumpay, disiplina, at determinasyon. Ngunit sa likod ng lahat ng iyon, nakita ko ang isang bahagi ng lalaking ito na bihira makita ng iba: ang pagsusumikap, ang passion, at… ang init ng damdamin na hindi niya agad ipinapakita.

“Enzo,” tanong ko habang tinitingnan ang litrato ng podium, “lahat ba ng ito ay dahilan kung bakit ganoon ka sa akin?”

Ngumisi siya, ang ngiting iyon ay nakakaakit at nakaka-frustrate sa parehong oras. “Hindi lahat,” sagot niya, dahan-dahang lumapit. “Ngunit isa sa mga dahilan kung bakit hindi mo pa alam kung paano haharapin ang damdamin mo, ay dahil wala ka pang ideya sa mundo ko.”

Lumipas ang ilang oras, at nagpasya kaming umupo sa terrace ulit. Ang araw ay lumulubog, at ang liwanag ng gabi ay nagdadala ng kakaibang init sa paligid namin.

“Celestine,” ang boses niya ay malapit na ngayon, halos bulong sa tenga ko, “alam mo ba… kahit ganito ang simula natin, may isang bagay akong pinapangako sa’yo?”

Huminga ako ng malalim. “Ano iyon?” Tanong ko, halos hindi marinig.

“Na aalagaan kita… hindi lang bilang asawa, kundi bilang isang lalaki na hindi mo inaasahan,” sagot niya, at sa bawat salita, ramdam ko ang tensyon sa pagitan namin na parang apoy na unti-unting lumalakas.

Hindi ko maiwasang mapatingin sa kanyang labi, sa kanyang mga mata, at sa init ng presensya niya. Ang bawat sandali ay punong-puno ng pang-aakit at tensyon. Alam ko sa sarili ko, na simula ngayon, ang buhay ko ay hindi na simpleng mundo ng fashion at pamilya — ito ay magiging isang laro ng damdamin, kapangyarihan, at pagnanasa.

At habang ang gabi ay dumadaloy, isang bagay ang malinaw: hindi ko pa rin siya ganap na kilala, ngunit hindi ko rin kayang baliwalain ang damdamin ko para sa lalaking ito. Ang unang laban ng damdamin namin ay nagsimula na, at alam ko na sa bawat titig, bawat salita, at bawat galaw niya, unti-unti akong nahuhulog sa misteryo at init ng bilyonaryong ito.