บททั้งหมดของ พันธะรักพ่อเลี้ยงเถื่อน: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตอนที่ 1 ข่าวร้าย ไร่องุ่นภาคิน วัลเล่ย์ ไวเนอรี่ อำเภอสะเมิง จังหวัดเชียงใหม่แสงอาทิตย์สีทองยามเช้าทอประกายอบอุ่นลงบนไร่องุ่นเขียวขจี ภาคินัยพ่อเลี้ยงหนุ่มเจ้าของไร่กำลังนั่งจิบกาแฟดำเข้มข้นบนระเบียงบ้านพัก สายตาคมกริบกวาดมองทิวทัศน์ไร่องุ่นที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตาภาพของความอุดมสมบูรณ์และความสงบสุขทำให้จิตใจของเขาผ่อนคลาย แต่แล้วจู่ ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ขึ้น เขาดึงสติที่ล่องลอยไปกับความอุดมสมบูรณ์ที่ตัวเองสร้างขึ้น ก่อนจะรีบหยิบมือถือขึ้นมารับสายอย่างอารมณ์ดี“ฮัลโหล สวัสดีครับ..”“คุณภาคินัย ใช่ไหมครับ” เสียงปลายสายดังขึ้น“ครับ ผมภาคินัย”“ผมร้อยตำรวจเอกประพนธ์ จากสถานีตำรวจภูธรปายนะครับ ขอแจ้งให้ทราบว่าคุณเนตรดาว ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อเช้านี้ครับ” เสียงของร้อยตำรวจเอกประพนธ์ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจของภาคินัย มือที่ถือแก้วกาแฟสั่นเทิ้มจนกาแฟกระฉอกออกมา“อุบัติเหตุเหรอครับ!!!” เขาถามเสียงสั่นเครือ“ครับรถยนต์ของคุณเนตรดาวเสียหลักพลิกคว่ำบนถนนหลวงหมายเลข 1095 ครับ ตอนนี้เธอถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลปายแล้วครับ”“แล้ว... แล้วเธอเป็นยังไงบ้างครับ” ภาคินัยถามเสียงสั่

ตอนที่ 3 ความจริงที่แสนเจ็บปวด แสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือส่องสว่างให้เห็นถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียดของภาคินัย มือหนาสั่นเล็กน้อยขณะที่เลื่อนดูไฟล์วิดีโอในข้อความไลน์ที่ถูกส่งมาจาก“คุณพีร์!” เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าภรรยาของเขาจะลักลอบเป็นชู้กับรณพีร์ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วจริง ๆ ภาพวิดีโอที่ปรากฏบนหน้าจอ รณพีร์กำลังร่วมรักกับเนตรดาวอย่างเร่าร้อน ก่อนจะเห็นข้อความถัดไปที่รณพีร์ส่งมาเพื่อแบล็กเมล์ให้เนตรดาวออกไปหา ซึ่งมันก็ตรงกับวันที่เธอเอ่ยปากขอเขาไปงานเลี้ยงรุ่นก่อนจะมาประสบอุบัติเหตุ“ภีมค่ะ พรุ่งนี้ดาวขอไปงานเลี้ยงรุ่นกับเพื่อนๆ นะคะ” “ปีนี้นัดเลี้ยงที่ไหนเหรอ ให้ผมไปส่งไหม” “คุณต้องไปดูโรงงานไวน์ไม่ใช่เหรอคะ เดี๋ยวดาวไปเองได้ค่ะ นัดกับเพื่อนๆ ไว้แล้ว” ภาคินัยนึกย้อนไปถึงคำพูดที่คุยกันก่อนที่ภรรยาจะมาประสบอุบัติเหตุเขาตั้งใจว่าถ้ากลับจากตรวจโรงงานไวน์เสร็จเรียบร้อย เขาจะรีบให้ลูกน้องขับรถตามภรรยาไป ภาคินัยกัดกรามแน่นด้วยความโกรธ พร้อม ๆ ความเจ็บปวดและความเสียใจที่ปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรงเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเนตรดาวจะกล้าทำเรื่องแบบนี้ พออ่านข้อความไปเรื่อย ๆ ภาคินัย

ตอนที่ 5 ลวงเล่ห์เสน่หารถเอสยูวีสีดำสนิทยกสูง ภาคินัยเปิดประตูรถให้เธออย่างสุภาพ อัญชลิดาก้าวขึ้นรถมาก่อนที่พ่อเลี้ยงหนุ่มจะวนมานั่งในตำแหน่งคนขับ ผมยาวนุ่มสลวยของเธอเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่บ่งบอกถึงความอ่อนหวานหลังจากที่ภาคินัยแอบสัมผัสในช่วงที่เขาเอื้อมมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอเมื่อสักครู่ บรรยากาศภายในรถเงียบสงัดจนเสียงทุ้มนุ่มต้องเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบนั้น“ผมเสียใจด้วยจริง ๆ เรื่องพี่ชายคุณ”“ขอบคุณค่ะ แล้วอาการน้องสาวของคุณภาคินัยเป็นอย่างไรบ้างคะ” หญิงสาวถามเขาด้วยความห่วงใย“อาการยังโคม่าอยู่เลยครับ สมองบวม หมอบอกต้องดูอาการวันต่อวัน” เขาหันมาตอบ“คุณมีอะไรให้ผมช่วย ก็บอกมาได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ” ภาคินัยกล่าวต่อ ก่อนจะหันมามองใบหน้าสวยปนเศร้าของเธอ“ขอบคุณมากนะคะ คุณใจดีกับฉันและคุณป้ามากเลยค่ะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยความซาบซึ้ง“คุณมีพี่น้องกี่คนครับ” เขาชวนคุยต่อ เพื่อสร้างความรู้จักกับเธอ“สองคนค่ะ พี่พีร์พี่เป็นพี่ชายคนเดียวของฉันค่ะ”“คุณเรียกผมว่าภีมก็ได้นะครับ เรียกภาคินัยจะยาวไปนิด” เขาหันมายิ้มกว้างให้เธอ ภายใต้แว่นตาสีดำ จมูกโด่งเป็นสันช่างรับกับใบหน้าและแว่นตาของเขา เธ

ตอนที่ 7 ข้อเสนอที่ไม่อาจปฏิเสธหลังกลับจากโรงพยาบาล ภาคินัยก็แวะพาคุณป้าและหลานสาวทานมื้อเที่ยงด้วยกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เพราะเขายังไม่ได้รับคำตอบที่แน่ใช้จากเธอ ระหว่างที่นั่งรับประทานอาหาร ภาคินัยก็เริ่มชวนคุยที่เรื่องงานที่ค้างเอาไว้ทันที“สรุปว่าถึงตอนนี้น้องอัญก็ยังไม่มีบริษัทไหนเรียกตัวใช่มั้ยครับ” ภาคินัยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง“ตอนนี้ยังเลยค่ะ” อัญชลิดาตอบเสียงแผ่ว ดวงตาคู่สวยหม่นแสงลงเล็กน้อย“ถ้าอย่างนั้น...” ภาคินัยเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยรอยยิ้มอบอุ่น“ไปทำงานกับพี่นะครับ พี่คุยกับคุณป้าให้แล้ว” อัญชลิดาหันมามองคุณป้าของเธออย่างลังเล แต่ภาคินัยก็รีบพูดต่ออย่างกระตือรือร้น“ที่ไร่ของพี่กำลังต้องการคนช่วยงานอยู่พอดี พี่เห็นว่าน้องอัญจบกีฏวิทยา น่าจะไม่ยากสำหรับตำแหน่งผู้จัดการไร่ ส่วนเรื่องเงินเดือนก็ไม่ต้องห่วงนะครับ สำหรับผู้จัดการไร่สตาร์ทที่ห้าหมื่นบาท แถมมีประกันสังคมและประกันสุขภาพพร้อม” ภาคินัยยื่นข้อเสนอที่ยากจะปฏิเสธ“อืม...ว่าไงคะคุณป้า” อัญชลิดาถามคุณป้าอย่างมีความหวัง หญิงชราจึงตัดสินใจถามหลานสาวกลับไปบ้าง “แล้วหนูอัญคิดว่ายังไ

ตอนที่ 9 ความสุขที่แสนสั้น NCแสงจันทร์นวลผ่องสาดส่องระเบียงห้องพักหรู ณ รีสอร์ตกลางหุบเขา อัญชลิดาซบไหล่ภาคินัยอย่างแนบชิด สองร่างอบอุ่นแนบสนิทภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ลมหนาวพัดผ่าน แต่ไออุ่นจากกายและใจกลับอบอวลไปทั่วบริเวณ“พี่ภีมคะ...” อัญชลิดาเอ่ยเสียงหวาน ดวงตาคู่สวยของเธอเปล่งประกาย“ว่าไงครับคนดี” ภาคินัยกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ก่อนจะจุมพิตเบาๆ บนเรือนผมหอมกรุ่นของเธอ ความแค้นทั้งหลาย มันหายไปจากหัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้“พี่ภีมว่าเรื่องของเรามันเร็วไปมั้ยคะ” เสียงกระซิบของหญิงสาวแผ่วเบาด้วยความเขินอาย แต่กลับทำให้หัวใจภาคินัยเต้นระรัวไม่เป็นท่า“นิยามของคำว่ารัก ไม่มีคำว่าช้าหรือเร็วหรอกครับ มันขึ้นอยู่กับเราสองคนต่างหาก” ภาคินัยตอบ ก่อนจะมอบจุมพิตหวานล้ำให้กับริมฝีปากอิ่ม ทั้งสองคนจูบกันอย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน ราวกับจะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้แก่กันและกัน มือของภาคินัยลูบไล้ไปตามเรือนร่างบอบบางของอัญชลิดาอย่างอ่อนโยนเธอตอบสนองสัมผัสของเขาด้วยความเต็มใจ บรรยากาศเป็นใจให้ทั้งสองคนปล่อยใจไปตามอารมณ์ปรารถนา เสื้อผ้าถูกปลดเปลื้องออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียด