บททั้งหมดของ ของขวัญที่ด้อยค่า: บทที่ 161 - บทที่ 170

บ้านจิตติพัฒน์ ภายในห้องรับแขกสุดหรูของบ้านหลังใหญ่ ยาหยีนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมที่เคยชอบมานั่งอ่านหนังสือเวลาอยู่บ้าน กลิ่นหอมของอาหารฝีมือแม่ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่ต่างจากวันเก่าที่เธอยังไม่แต่งงานออกไปอยู่ข้างนอก “ลูกดูผอมลงนะหยี กินข้าวไม่ตรงเวลาหรือเปล่า” เสียงรุ่งทิวาถามขึ้นระหว่างที่ยกแก้วน้ำผลไม้มาเสิร์ฟให้กับลูกสาว ยาหยีฝืนยิ้มให้ดูเหมือนว่าตัวเองมีความสุขดีเพื่อไม่อยากให้แม่ต้องเป็นห่วง “นิดหน่อยค่ะแม่ หยีมีงานให้ทำเยอะ และก็มีอะไรให้ต้องคิดหลายเรื่องมาก” ผู้เป็นแม่พยักหน้ารับเบา ๆ มองลูกสาวด้วยแววตาที่อ่านใจได้เสมอ “ถ้างานมันทำให้เหนื่อยขนาดนี้ แม่ว่าหยีพักบ้างก็ดีนะ หน้าตาดูไม่สดใสเลยลูก แม่เป็นห่วงนะ” “หยีไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะแม่” เธอตอบเสียงแผ่ว พยายามกลืนก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ในลำคอลงอย่างยากลำบาก อชิรวัฒน์ที่นั่งอ่านงานบนแท็บเล็ตอยู่ต้องรีบวางลง แล้วหันไปพูดกับลูกด้วยความห่วงใยไม่ต่างกัน “ช่วงนี้ไม่ค่อยโทรกลับบ้านเลยนะลูก พ่อกับแม่ยังแซวกันอยู่เลยว่า ลูกสาวแต่งงานแล้วลืมบ้านเก่าไปแล้วหรือเปล่า” “ไม่ได้ลืมค่ะพ่อ” ยาหยีเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มให้ผู้เป็นพ่อ

ค่ำคืนอีกฝั่งของกรุงเทพฯ ห้องนอนสีชมพูภายในบ้านหลังใหญ่ ห้องที่ทุกอย่างยังเป็นลายเดิมตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ยาหยีมองจ้องเพดานด้วยสายตาที่เหนื่อยล้า แต่ก็รู้สึกโล่งใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เธอบอกกับพ่อแม่เพียงสั้น ๆ ว่าคิดถึงบ้าน อยากมานอนที่นี่สักคืนสองคืน พ่อแม่ไม่ได้ถามต่อและไม่ได้ห้ามอะไรเลยสักคำ ก๊อก ๆ ๆ "นอนหรือยังลูก" "ยังค่ะแม่ เข้ามาได้เลยค่ะ" รุ่งทิวาเดินเข้ามาภายในห้องนอนของลูกสาว พร้อมกับนมอุ่น ๆ หนึ่งแก้วในมือ ยาหยียิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นแม่ยิ้มให้มาแต่ไกล "แม่เอานมอุ่น ๆ มาให้น่ะลูก ดื่มก่อนนอนจะได้หลับสบาย" "ขอบคุณนะคะแม่" ก่อนที่จะยื่นมือไปรับมาดื่มจนหมด "แล้วนี่โทรไปบอกตาทิหรือยังหยี พี่เขาจะเป็นห่วงเราหรือเปล่านะ" ยาหยีหยุดชะงัก รอยยิ้มเมื่อครู่ที่มีหายไปในพริบตา "ไม่ต้องบอกหรอกค่ะแม่ หยีจะอยู่หรือไม่อยู่มันก็เท่ากันนั่นแหละ" รุ่งทิวาไม่อยากทำให้ลูกไม่สบายใจไปมากกว่านี้ เลยเลือกที่จะไม่เซ้าซี้อะไรให้มากความ “นอนเถอะลูก ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้เช้าแม่จะทำแกงจืดที่ลูกชอบให้นะ” ยาหยีพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ “ขอบคุณค่ะแม่” "แม่ไม่กวนแล้ว ไนท์ ๆ นะลูก

เย็นวันต่อมา ยาหยีเดินเข้ามาภายในห้องที่เงียบสงัดเหมือนคืนแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาอยู่ ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน แต่ภายในใจกลับไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วในเวลานี้ เธอตอบตัวเองไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไรบ้าง แต่ก็ตั้งใจมาพูดคุยกับเขา คิดว่าจะบอกเขาให้รับรู้เรื่องลูกในท้อง ไม่ได้คิดว่าเขาจะต้องดีใจมาก แต่มันอาจจะเปลี่ยนความสัมพันธ์ที่มีให้ดีขึ้นกว่าที่เคยเป็นอยู่ในตอนนี้ เธอวางกระเป๋าสะพายไว้บนโซฟา นั่งลงที่ ๆ ชอบนั่ง สายตามองจ้องไปรอบ ๆ ห้องพักนั้นอีกครั้ง ทุกมุมยังมีร่องรอยของเขา แต่กลับไม่มีเขารออยู่ตรงนี้เช่นเดิม ทิวาก็คงจะกลับบ้านดึกเหมือนเคยไม่มีเปลี่ยน เธอถึงกล้าพูดว่าต่อให้เธออยู่หรือไม่อยู่ตรงนี้ก็มีค่าเท่าเดิม ฝ่ามือเรียวเล็กแตะลงที่หน้าท้องของตัวเองเบา ๆ "เราต้องทำเซอร์ไพรส์อะไรพ่อเขาไหมลูก หรือแค่บอกเฉย ๆ ก็พอ" เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าลูกในท้อง ยังดีที่หลายวันมานี้เธอไม่ได้มีอาการแพ้ท้องจนพ่อแม่ต้องสงสัย เลยยังไม่มีใครล่วงรู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อ่อน ๆ อยู่ในเวลานี้ ยาหยีตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดโทรหาหมายเลขที่คุ้นเคยนั้นอีกครั้ง รอไม่นานเกินอึดใจ “พี่ทิ

"เธอไม่ได้พูดเล่นหรอกเหรอ ถึงกับขนเสื้อผ้าไปหมด ไม่คิดจะกลับมาอีกจริง ๆ สินะ เออดี! จะได้ไม่ต้องมีอะไรรกห้องฉัน!" ของในมือที่เพิ่งหยิบจากพื้นถูกปาลงถังขยะซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ยืนอยู่ ร่างสูงเดินตรงไปถึงหัวเตียงนอน กะจะล้มตัวลงนอนเพื่อหนีความคิดที่มันกำลังฟุ้งซ่าน แต่สายตากลับสะดุดเข้ากับแผ่นกระดาษที่เห็นแล้วชวนให้ใจสั่น ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบสิ่งนั้นออกมาดูอย่างไม่ลังเลใจ ผลตรวจการตั้งครรภ์จากคลินิก ชื่อผู้ตรวจระบุชัดเจน นางสาวยาหยี จิตติพัฒน์ และบรรทัดล่างสุดของเอกสารเขียนไว้ว่าอายุครรภ์ประมาณ 10 สัปดาห์ ฝ่ามือหนาเริ่มสั่นจนแทบถือกระดาษแผ่นนั้นไม่อยู่ สายตาไล่อ่านข้อความซ้ำอีกครั้งเหมือนกับไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง สิบสัปดาห์...สิบสัปดาห์ที่แล้ว ภาพในหัวไหลย้อนกลับไปคืนนั้น หลังจากงานเลี้ยงฉลองแต่งงานของวันใหม่ คืนที่เขาและเธอกลับมาที่ห้องเดียวกัน เสียงกระซิบและสัมผัสแผ่วเบาที่เขาคิดว่า “มันก็แค่ชั่ววูบ” แต่กลายเป็นคืนที่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นต้องอุ้มลูกของเขาแล้วในวันนี้ ทิวาทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง เอกสารในมือสั่นสะท้านไม่หยุด “ไม่จริงใช่ไหม มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไ

ภาพของพ่อตาที่ตะโกนใส่หน้ายังตามหลอกหลอนอยู่ในหัว “ลูกสาวฉันไม่ใช่ของเล่นของใคร! และตั้งแต่นี้ไป ฉันจะไม่ให้แกก้าวเข้ามาในชีวิตของยาหยีอีก!” คำพูดนั้นเหมือนคำพิพากษา รถยนต์ของทิวายังสตาร์ตติดเครื่องและจอดนิ่งอยู่ข้างถนน หลังจากที่ขับออกมาจากบ้านนั้นได้ไม่ไกล มือที่จับพวงมาลัยก็สั่นไหวจนเห็นได้ชัด เขาเงยหน้าขึ้นมองกระจกมองหลัง เห็นใบหน้าตัวเองที่มีทั้งรอยเลือดและรอยแดงจากกำปั้นหนัก ๆ ที่ซัดหน้ามาหมาด ๆ “สมควรแล้วมั้งกู ถือว่าโดนน้อยไปซะอีกนะแบบนี้ หึหึหึ” เขาพึมพำกับตัวเองเสียงแหบพร่า “ทิวา! หลานคนเดียวฉันเลี้ยงเองไหว ไม่จำเป็นต้องมีพ่อแบบแกด้วยซ้ำ" เสียงของพ่อตายังคงวนเวียนกลับมาในหัวซ้ำ ๆ ใช่! เขาไม่เคยรัก ไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยเห็นค่าผู้หญิงที่ชื่อยาหยีเลยสักครั้ง แต่วันนี้เขากลับกลัวจนแทบบ้าว่าจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าแม้แต่หน้าลูกของตัวเอง แล้วเขาควรต้องทำอย่างไรต่อไป ต้องเริ่มต้นจากตรงไหนก่อนถึงจะมีโอกาสได้คุยกับยาหยีอีกสักครั้ง ครึ่งชั่วโมงต่อมา บ้านหลังใหญ่ที่เคยรู้สึกอบอุ่น วันนี้กลับเงียบจนแทบได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง ทิวาเดินเข้าไปภายในห้องรับแขก สีหน้าเหนื่อยล้าและเต็มไป