เสียงฝีเท้าของสองสามีภรรยาเดินช้า ๆ จนกระทั่งถึงห้องนอนใหญ่ ก่อนที่วาสิตาจะหยุดนิ่งน้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียงนอน ยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาเงียบ ๆ สามีเดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับเสียงถอนหายใจยาว ๆ ซึ่งเหนื่อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ต่างกัน “อย่าร้องเลยวา” เสียงเขาอ่อนลงกว่าทุกที มือหนาวางทับลงบนหลังมือภรรยาเบา ๆ “เรื่องแบบนี้...ต่อให้แม่สงสารลูกแค่ไหน ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว” วาสิตาเม้มปากแน่น สะอื้นไห้ในลำคอ “วารู้ค่ะ แต่พอเห็นลูกนั่งร้องไห้แบบนั้น เจ็บตัวมาแบบนั้น วาก็ใจไม่ดีเลยคุณกร เขาเป็นลูกเรานะคะ เขาอาจจะทำผิด เขาอาจจะไม่ดี แต่เขาก็ยังเป็นลูกของเราอยู่ดี” “ใช่” คุณากรพยักหน้าเห็นด้วย “มันเป็นลูกเรา แต่มันก็ต้องโตได้ด้วยตัวเองเหมือนกันนะอย่าลืมสิวา ต่อให้วันนี้เราอยากยื่นมือเข้าไปช่วยมากแค่ไหน มันก็ไม่ได้ช่วยให้ทิวาเป็นผู้ชายที่ดีขึ้นมาได้หรอกวา ต่อไปมันต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองว่าความผิดพลาดมันต้องรับผิดชอบยังไง ต้องแก้ไขอะไรยังไงบ้าง” วาสิตานิ่งเงียบ และเถียงไม่ออก นึกถึงภาพลูกชายที่สะอื้นไห้ในหัวตลอดเวลา ก็จริงอย่างที่สามีว่า เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-12-11
เข้าสู่ระบบ
