All Chapters of ของขวัญที่ด้อยค่า: Chapter 181 - Chapter 190

ทิวาแทบอยากจะกระชากคอเสื้อเพื่อนแล้วชกหน้าแรง ๆ สักครั้งสองครั้งแทนความโกรธ แต่เขาก็ทำได้แค่คิดเพราะไม่อยากมีเรื่องให้ร้านต้องวุ่นวายขึ้นเพราะเขาเป็นต้นเหตุ “ช่วยเหรอวะทัช มึงช่วยให้ชีวิตกูฉิบหายแล้วตอนนี้!" “ขอโทษว่ะทิ เรื่องมันแค่นี้จริง ๆ กูแค่ล้อเล่น เมียมึงคงไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง คงโกรธมึงเรื่องอื่น” ทิวาโยนแก้วเบียร์ลงพื้น เสียงแตกดังเพล้ง เศษแก้วกระจายทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่สะดุ้ง “เรื่องอื่นเขาโกรธก็ใช่ แต่เรื่องที่มึงล้อเล่นมันยิ่งจุดไฟเผาบ้านกู!! มึงก็รู้ว่ากูกับอิงสนุกกันแค่ตอนนั้น หลัง ๆ มากูก็ไม่ได้อะไรด้วยแล้ว แค่วันนั้นเขาบังเอิญมาเจอเราเข้า เขาก็แค่นั่งแจมด้วย มึงมันตัวสร้างเรื่องฉิบหายเลยไอ้ทัช!!!" ทันทีที่พูดจบทิวาก็ลุกพรวดขึ้น วิ่งออกจากร้านไปโดยไม่สนใจเสียงเรียกจากพนักงานในร้านเลย ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมา รถสปอร์ตคันหรูก็ขับมาจอดที่หน้าบ้านของยาหยี ร่างสูงออกมายืนอยู่นอกรถ กดกริ่งหน้าบ้านสองสามที แต่เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ยาหยีเพิ่งจะขับรถกลับบ้านหลังจากออกไปทำธุระมา ทันทีที่ทิวาเห็นรถเธอแล่นเข้ามาใกล้ เขารีบวิ่งไปตัดหน้าขวางทางเข้าของเธอไว้

เช้าวันต่อมา สายฝนโปรยปรายลงมาเบา ๆ ในช่วงเช้าของวันนี้ ขาสูงยาวก้าวเดินเข้ามาในล็อบบีของบริษัทเจทีพีด้วยก้าวที่มั่นคง ใบหน้าที่เข้มขรึม ดวงตาคมเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น วันนี้เขาไม่ใช่แค่คนที่เข้ามาเยี่ยมเยือนแบบที่เคยผ่านมา แต่เขามาในฐานะผู้ถือหุ้นใหญ่ของบริษัทที่เพิ่งรับต่อจากผู้เป็นพ่ออย่างถูกต้องตามกฎหมาย ก่อนจะตรงไปยังลิฟต์ของผู้บริหารเพื่อขึ้นไปบนชั้นสูงสุดของตัวอาคารนี้ "วันนี้คุณทิวามาแปลกมาก เขามาง้อเมียทุกวันเลยเนอะ ถ้าฉันมีสามีแบบนี้ ฉันใจอ่อนให้ไปนานแล้วนะ ทั้งรวย ทั้งแฮนด์ซัมมาก!!!" เสียงประชาสัมพันธ์สาวพูดขึ้นกับเพื่อนร่วมงานเบา ๆ "ฉันว่าคงอีกไม่นานหรอก คุณยาหยีก็ท้องได้หลายเดือนแล้วนะ อีกไม่นานก็จะคลอด คงงอนกันได้อีกไม่นานแน่ ๆ" "วาสนาคุณยาหยี มีแต่คนหล่อ ๆ มาคอยเอาใจ ทำไมไม่เป็นฉันบ้างนะ กรี๊ด! ฉันก็สวยแต่ทำไมถึงเลือกผู้ชายไม่ได้ล่ะ" "พอ ๆ ๆ เลิกเพ้อเจ้อค่ะ ตั้งใจทำงานนะคะสาว" ชั้นบนสุดของตัวอาคาร เลขาฯ หน้าห้องของยาหยียืนตะลึงงันเล็กน้อย เมื่อเห็นทิวาเดินตรงเข้ามาใกล้ ปกติเขาจะอยู่แต่ข้างล่าง ทำไมวันนี้ถึงขึ้นมาข้างบนนี้ได้ “คุณทิวานัดคุณยาหยีไว้ไหมคะ?”

ตกเย็นของวันเดียวกันฝนยังคงเทกระหน่ำลงมาอีกครั้ง เขาก็ยังยืนอยู่ตรงหน้าอาคาร และจอดรถรอเธออยู่จริง ๆ พร้อมร่มคันเดิมในมือที่เธอเคยลืมทิ้งไว้ในคอนโดเมื่อหลายเดือนก่อน ยาหยีมองทุกการกระทำที่ไม่เคยเกิดขึ้นด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เขาไม่ใช่คนที่เธอเคยรู้จัก เขาไม่เคยเอาใจ เขาไม่เคยอยากดูแลหรือสนใจกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เลยสักครั้ง แต่วันนี้เขาก็ทำให้เธอเห็น มานั่งเฝ้าตั้งแต่เช้าจนถึงเวลาเลิกงาน เธอควรรู้สึกดีแต่ทำไมใจมันยังรู้สึกกลัว ภายในบ้านจิตติพัฒน์ ผู้เป็นแม่หันมามองลูกสาวทันทีที่เห็นเดินเข้ามาภายในห้องรับแขก “อ้าว! หยีมาแล้วเหรอลูก ใครมาส่งน่ะ แล้วรถหยีไปไหน?” “เอ่อ วันนี้ฝนตกค่ะ พี่ทิเลยอาสามาส่ง” เธอตอบกลับเสียงเบา ก่อนจะวางกระเป๋าไว้บนโซฟา และนั่งลงสมทบกับพ่อและแม่ด้วยอีกคน ผู้เป็นพ่อที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองลูกสาวด้วยสายตาที่สงสัยเล็กน้อย “ทิวาเหรอ หยีไม่ไล่ตะเพิดเขาเหมือนแต่ก่อนแล้วหรือไง? หรือว่าจะกลับไปคืนดีกันแล้ว?” ยาหยีถึงกับมีสีหน้าเครียดเมื่อโดนถามแบบนั้น เธอเองก็ยังรู้สึกสับสนกับชีวิต กับสิ่งที่มันกำลังเป็นอยู่ตอนนี้มาก เขาเคยใจร้ายกับเธอมากแต่อยู่ ๆ

"เมื่อเช้าตื่นสาย ก็เลยไม่ได้ทานข้าวที่บ้านมา แต่ก็กินแซนด์วิชกับนมแล้วค่ะ" "หยี เธอไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ ไม่ต้องรีบอะไรขนาดนั้นก็ได้ ไม่ต้องห่วงงานมากมายหรอก ห่วงตัวเองก่อนเถอะนะ ขอร้อง" "พี่ทิเป็นห่วงหยีหรือเป็นห่วงลูกคะ?" "เอาอีกแล้ว นี่ยังไม่รู้เหรอว่าฉันห่วงใครมากกว่ากัน?" "จะไปรู้เหรอคะ ปกติพี่ทิก็ไม่เคยห่วงหยีอยู่แล้ว" ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบแก้มนุ่มของเธอเบา ๆ แววตาที่มองจ้องชวนให้ยาหยีใจสั่นจนต้องหลบสายตานั้นอย่างห้ามไม่ได้ "ฉันห่วงเธอนั่นแหละหยี ออกไปกินข้าวหน่อยไหม เดี๋ยวค่อยกลับมาทำงานต่อก็ได้" "มันเสียเวลา หยีไม่อยากออกไปค่ะ" "โอเค งั้นอยากกินอะไรก็สั่งมากินที่นี่ ฉันจะนั่งกินเป็นเพื่อนเธอเอง" ยาหยีมองจ้องหน้าเขาอีกครั้ง หลายวันที่ผ่านมานี้เขาอยู่ใกล้เธอแบบนี้จนทำให้รู้สึกใจชื้นขึ้นมาก เขาพูดจาดีไม่เหมือนกับตอนที่แต่งงานอยู่ด้วยกันในครั้งนั้น เขาเหมือนทิวาคนเดิมที่เคยรู้จักตอนเด็ก ไม่ได้พูดหวานมาก แต่ก็ไม่ใจร้ายจนเกินไป ยาหยีเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ของเขาที่วางอยู่ข้างกายขึ้นมาถือเอาไว้ "รหัสปลดล็อกอะไรคะ?" เขามองจ้องหน้าเธอเล็กน้อย แต่ยาหยีคิดว่าเขาไม่ชอบที

“ก็มาหาเมีย จะมาอยู่ตรงนี้ไม่ได้เหรอ?” เสียงทุ้มที่ฟังดูไม่ค่อยเป็นมิตรตอบกลับห้วน ๆ จนธันวาหัวเราะแห้ง ๆ เมื่อรับรู้ถึงอารมณ์ที่ทิวากำลังแสดงออกให้ได้เห็น “ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับ แค่แปลกใจเฉย ๆ ไม่คิดว่าผู้ถือหุ้นคนใหม่จะมานั่งอยู่ในห้องนี้ด้วยทั้งที่ไม่ต้องมีประชุมให้เข้าร่วม” “อืม ก็ดีที่รู้ไว้ ทีหลังจะได้ไม่ต้องแปลกใจเวลาฉันมาหาเมียอีก จะมีประชุมร่วมหรือไม่มี ถ้าฉันอยากจะมาหาเมียตัวเอง ฉันก็มาได้เพราะเป็นผัวเขา ไม่ใช่คนอื่น” คำว่าเมียถูกเน้นชัดจนคนฟังรู้สึกได้ถึงแรงหึงที่พูดออกมาในแต่ละครั้ง ส่วนยาหยีรีบหันมามองหน้าเขาทันที “พี่ทิ! จะพูดมากทำไมคะ?” ทิวายักไหล่ ก่อนจะรีบตอบกลับไปอีกครั้ง “ทำไมล่ะ คนมันหึงเมีย แสดงออกแบบนี้มีปัญหาตรงไหนเหรอหยี ปากกับใจฉันมันตรงกัน ฉันพูดอ้อมโลกแบบเธอไม่เป็นหรอกนะ” เสียงยาหยีถอนหายใจออกมายาว ๆ พยายามตัดบทไม่อยากทะเลาะอะไรกับเขาต่อ เธอเลือกหันหน้าไปมองแขกที่เพิ่งมาใหม่และยิ้มทักทายเขาอีกครั้ง “พี่ธันมีเรื่องด่วนหรือเปล่าคะ ทำไมวันนี้ถึงแวะมาที่นี่ได้?” “ไม่มีอะไรด่วนหรอก แค่ผ่านมาแถวนี้พอดี เลยว่าจะชวนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน แต่ถ้ายาหย