บททั้งหมดของ ของขวัญที่ด้อยค่า: บทที่ 191 - บทที่ 200

เมื่อประตูปิดลง ความเงียบก็เข้าปกคลุมห้องทำงานใหญ่อีกครั้ง ทิวานั่งลงที่เดิม สายตายังคงจับจ้องมองประตูที่เพิ่งปิดลงราวกับยังไม่พอใจธันวาไม่หาย ยาหยีหันมามองเขา เสียงถอนหายใจเบา ๆ ก็ดังขึ้นให้ได้ยินอีกหน “เป็นแบบนี้อีกแล้วนะคะ ใครจะอยากคุยด้วยล่ะ หน้าตาไม่เคยเป็นมิตรกับใครเลย” “ก็ใช่สิ” เขาหันมามองเธอตรง ๆ “เพราะฉันเป็นคนบ้าที่ยังหวงเมียตัวเองอยู่ทุกวันไง ไม่เคยชอบหน้ามันเลย ไอ้ธันวาหน้าหล่อเนี่ย ถ้าเป็นไปได้ฉันไม่อยากให้เมียตัวเองต้องอยู่ใกล้กับผู้ชายคนไหนทั้งนั้นแหละ คนมันหวง เข้าใจไหมว่าฉันหึง” คำพูดนั้นทำให้ยาหยีชะงักไปชั่วครู่ หัวใจที่เพิ่งสงบกลับเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งหงุดหงิด ทั้งอบอุ่น ทั้งสับสนในเวลาเดียวกันอีกแล้ว เขาพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเขารู้สึกอะไรอยู่ในตอนนี้ หึงเธอ ทั้งที่เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยเนี่ยนะ หึงที่แปลว่ารักมากหรือเปล่า เธอไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเลย แต่ยอมรับเลยว่าหัวใจของตัวเองในเวลานี้มันอ่อนยวบลง และอ่อนลงมากในทุก ๆ วัน ตั้งแต่วันนั้นที่ทิวาเข้ามาเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นใหญ่ของบริษัทนี้ เขาและเธอก็ต้องพบเจอและผูกพันกันทุกวัน จนกลายเป็นคว

หลังจากตรวจครรภ์เสร็จ หมอให้คำแนะนำอีกเล็กน้อย ก่อนที่จะปล่อยให้ทั้งคู่กลับออกจากห้องไปอีกครั้ง ทิวาเดินไปตามทางเงียบ ๆ พร้อมกับยาหยี ในมือเขาถือใบอัลตราซาวนด์ที่เพิ่งขอจากหมอมาหนึ่งแผ่น เขาเดินมอง เดินยิ้มไปตามทางเดิน จนถึงหน้าลิฟต์ถึงได้เอ่ยบางอย่างขึ้นมา “ตอนเห็นลูกบนหน้าจอนั่น ฉันรู้เลยว่าที่ผ่านมาฉันพลาดอะไรไปมากแค่ไหนหยี” เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะมองสบตาของคนที่ได้ชื่อว่าแม่ของลูกอีกครั้ง “ฉันอยากเป็นพ่อที่ดี อยากเป็นสามีที่เธอกับลูกภูมิใจให้ได้ ไม่ใช่คนที่เธอต้องกลัวหรือต้องหนีอีกต่อไป ฉันจะเปลี่ยนทุกอย่าง จะเริ่มต้นใหม่ ขอแค่เธอให้โอกาสกันอีกนะหยี” ยาหยีมองจ้องหน้าเขา แววตาเต็มไปด้วยความจริงจังแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเลยในชีวิต เธอไม่ได้ตอบอะไร เพียงยกมือขึ้นแตะแก้มของเขาเบา ๆ ก่อนที่ประตูลิฟต์จะถูกเปิดออก เธอจึงพูดกับเขาขึ้นเบา ๆ “วันหนึ่งหยีคงจะเห็นเองค่ะ หยีดีใจนะที่อย่างน้อยวันนี้พี่ก็ดีใจที่ได้เห็นหน้าลูก” "ดีใจสิหยี ดีใจมากที่สุดในโลก ดีใจที่ได้รู้ว่าเขาแข็งแรง ดีใจที่เขาเลือกมาเกิดกับเรา" เขายิ้มให้ทั้งน้ำตาอีกครั้ง แค่คิดถึงโมเมนต์ในห้องตรวจ ภ

“หยี ถ้าเราย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่ปล่อยมือเธอเลย จะไม่ทำให้เธอร้องไห้แม้แต่ครั้งเดียว ฉันจะรักเธอให้ได้มากเหมือนที่เธอเคยรักฉัน แต่วันนี้มันกลับไปแก้ไขตรงนั้นไม่ได้ แต่ฉันทำได้แค่สัญญาว่าต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก” ยาหยีไม่พูดอะไรต่อ เธอทำได้แค่ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกช้า ๆ แล้วมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งหวาดกลัว ทั้งอยากจะเชื่อ และภายในใจลึก ๆ ก็ยังอยากให้เขากลับเข้ามาอยู่ในชีวิตอีกครั้งเหมือนกัน ฝ่ามือหนาเอื้อมมือขึ้นมาจับมือของเธอไว้เบา ๆ “ขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม แค่ให้ฉันได้อยู่ข้างเธอ ได้อยู่ข้างลูก แค่นั้นก็พอแล้วหยี เธอไม่ต้องรักฉันมากก็ได้ แต่ขอให้มีเธออยู่แบบนี้ ฉันอาจจะเป็นผู้ชายที่ปากร้าย ปากไม่เคยตรงกับหัวใจ แต่ฉันอยากให้เธอรู้เอาไว้ว่าวันนี้ปากกับหัวใจฉันมันไปในทิศทางเดียวกัน” ยาหยีมองมือคู่นั้นของเขาที่กอบกุมมือเธอไว้ ความอบอุ่นนั้นทำให้รู้สึกดีเหลือเกิน เธอไม่ได้พูดคำว่ายอมให้โอกาส แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธจนดึงมือกลับเช่นกัน เธอปล่อยให้เขาได้กุมมือเธอไว้แบบนั้นอีกนาน ทิวาค่อย ๆ เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออกจากแก้มนวลให้อย่างเบามือ “

"ไม่ได้อยู่นาน ห้องทำความสะอาดไว้หรือเปล่าก็ไม่รู้ หยีแพ้ฝุ่นนะคะ ถ้าฝุ่นเยอะคงนอนไม่ได้" "มีแม่บ้านมาทำความสะอาดวันเว้นวันนั่นแหละหยี ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอก ไปอาบน้ำให้สบายตัวไหม เดี๋ยวจะไปหาเสื้อมาให้เปลี่ยน" "เดี๋ยวขอโทรไปบอกพ่อกับแม่ก่อนนะคะ กลัวที่บ้านจะเป็นห่วง ไม่รู้ว่าพ่อแม่จะโอเคไหมที่หยีตัดสินใจแบบนี้" ฝ่ามือหนาของทิวายกขึ้นลูบแก้มนวลนั้นอีกครั้ง ก่อนจะก้มลงจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่มเบา ๆ "พ่อตาแม่ยายใจดี พวกท่านจะดีใจมากถ้าเราได้กลับมาเป็นครอบครัวกันอีกครั้ง พ่อหยีอาจจะยังโกรธอยู่ แต่ฉันตั้งใจไว้แล้ว วันพรุ่งนี้จะไปหาพวกท่านที่บ้าน หยีโทรหาพ่อกับแม่เถอะ" ยาหยีหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา เธอไม่ได้โทรไปอย่างที่ควรจะเป็น แต่เลือกที่จะกดส่งข้อความไปหาแม่เพื่อบอกเล่าว่าคืนนี้จะไม่กลับ จะค้างอยู่กับทิวาที่คอนโด ไม่ต้องเป็นห่วง เธอปลอดภัยดี "เรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวหยีไปอาบน้ำก่อนนะคะ ไปหาเสื้อมาให้เปลี่ยนด้วยล่ะ" ยาหยีลุกขึ้นยืนช้า ๆ ก่อนจะเดินอุ้ยอ้ายเข้าไปภายในห้องนอนของตัวเองที่เคยอยู่อาศัยเมื่อหลายเดือนก่อน ทิวาก็เดินตามหลังหญิงสาวไปติด ๆ เข้าไปภายในห้องนอนเ

ทิวาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานมาก และนานพอที่จะเดินออกมาแล้วเห็นยาหยีนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงแล้วในเวลานี้ ร่างสูงเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงฝั่งที่เธอกำลังนอนหลับ เขามองจ้องหน้าผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าภรรยาและแม่ของลูกด้วยความเอ็นดู เขาไม่เคยได้มองเธอใกล้ ๆ แบบนี้เลยสักครั้ง ทั้งที่มีโอกาสได้ทำมาตลอด เขาไม่เคยรู้สึกว่าหัวใจจะมีเพียงแค่เธออย่างที่เป็นอยู่ในเวลานี้เลยด้วยซ้ำ แต่พอมาวันนี้เขาอยากมีเธอในชีวิต อยากอยู่ใกล้เธอ อยากสร้างครอบครัวที่มีความสุขไปด้วยกันตลอดจนแก่เฒ่า เตียงนอนอีกฝั่งยุบยวบลง ทำให้คนที่เผลอหลับถึงกับงัวเงียลืมตาขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงที่เปลือยเปล่าขยับเข้ามานอนลงใกล้ ๆ แทบจะเรียกได้ว่าเหมือนเขาจะสิงร่างเธอแล้วในตอนนี้ "พี่ทิ จะขยับมานอนใกล้อะไรขนาดนั้นคะ? แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าเนี่ย หยีจะบ้าตาย" เสียงบ่นต่อว่าเขาก็ดังขึ้น แต่คนที่นอนตะแคงอยู่ข้างกายกลับไม่สนใจอะไรแล้วในเวลานี้ อ้อมแขนแข็งแรงพาดทับไปบนเอวหนาของคุณแม่ตั้งครรภ์ ก่อนจะดึงเข้ามากอดแน่น ๆ "ปกติก็นอนแบบนี้ ไม่ชอบใส่เสื้อผ้านอน เธอไม่รู้หรือยังไงหยี" "จะรู้ได้ยังไงคะ ก็ไม่เคยได้นอนด้วยสักครั้ง เตียง