“เจ้าไม่ใช่คนแคว้นอวี้เยียนหรือ?” เยี่ยนซื่อหยวนเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัยหลิวชิงซวี่หันกลับมา เห็นความประหลาดใจในแววตาของเขา ก็รู้ตัวว่าพูดมากเกินไปแล้ว จึงยิ้มกลบเกลื่อนเดินกลับมาที่โต๊ะ หยิบตะเกียบขึ้นมาก้มหน้าก้มตากินต่ออย่างจริงจังนางนึกว่าเขาจะนั่งจ้องนางกินต่อไปเฉย ๆ นึกไม่ถึงว่าหลังจากจ้องนางอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็หยิบตะเกียบขึ้นมาบ้างเพียงแต่เมื่อเทียบกับนางแล้ว ท่าทางการกินของเขาช่างสง่างามถึงขีดสุด ยิ่งกว่าพวกที่จงใจเก๊กท่าถ่ายรูปเสียอีก จู่ ๆ นางก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนชายถึก ส่วนเขาเป็นคุณหนูในห้องหอเสียอย่างนั้น“นายท่านซื่อ ข้าว่าวันหลังพวกเราแยกกันกินดีกว่า” จู่ ๆ นางก็โพล่งออกมา“ทำไม?” มือของเยี่ยนซื่อหยวนที่กำลังขยับตะเกียบพลันชะงักค้าง เขาตวัดสายตาขึ้น นัยน์ตาดำลึกจ้องเขม็งไปที่นาง ขนาดเขาไม่นึกรังเกียจนาง แล้วนางกล้าดีอย่างไรมารังเกียจเขา?“กินข้าวกับท่าน มันเปรียบเทียบจนข้าดูเหมือนผีตายอดตายอยากมาเกิดน่ะสิ”“...” มุมปากของเยี่ยนซื่อหยวนกระตุกอย่างแรง นางก็ช่างรู้ตัวดีนี่!“ดังนั้น เพื่อไม่ให้กระทบความเจริญอาหารของท่าน ครั้งหน้าข้าไม่เรียกท่านมากินด
อ่านเพิ่มเติม
เข้าสู่ระบบ
