All Chapters of กลรักร้ายเสด็จอาเล็ก: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อฟ้ามืดลง คนที่ถูกส่งไปล้วนกลับมารายงานว่า พวกเขาหาจนทั่วเมืองหลวงแล้ว แต่ก็ยังไม่พบร่องรอยของหลิวชิงซวี่หลิวหยวนอินนอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่สามารถขยับตัวได้ ใบหน้าครึ่งหนึ่งของนางไม่เพียงบวมช้ำ แต่ยังปกคลุมด้วยคราบสีดำจากยา หากพูดว่าน่าเกลียดก็ยังเบาเกินไป ใบหน้าที่คล้ายกับภูตผี ทำให้ผู้คนไม่กล้ามองตรง ๆ ด้วยซ้ำ เมื่อเห็นหลิวจิ่งอู่เข้ามาในห้อง นางก็ร้องไห้โฮทันที “ท่านพ่อ…ท่านจะต้องอยู่ข้างข้านะเจ้าคะ พี่หญิงใหญ่ลอบคบชู้สู่ชาย…เพราะข้าไม่ต้องการช่วยนางปกปิดความลับ…คาดไม่ถึงว่านางจะฆ่าปิดปากข้าเช่นนี้…”“นางแพศยานั่น ไร้ยางอายจริง ๆ !” หลิวจิ่งอู่โมโหจนสบถด่าออกมาเสียงดังลั่น “ถ้าข้าจับนางได้เมื่อไร ข้าจะต้องตีนางให้ขาหัก คอยดูเถอะ!”“ท่านพ่อ อินเอ๋อร์เจ็บมาก…” หลิวหยวนอินร้องออกมาอย่างน่าสงสาร เมื่อเห็นสภาพน่าอเนจอนาถของบุตรี หลิวจิ่งอู่ก็รู้สึกโมโหจนอยากจะฆ่าคนจริง ๆ แต่เพราะเขากลัวว่าลูกสาวจะตกใจ ดังนั้นเขาจึงต้องระงับโทสะตัวเองและปลอบนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “อินเอ๋อร์เด็กดี ท่านหมอบอกว่าอีกไม่กี่วันเดี๋ยวเจ้าก็จะหายดี วางใจได้เลย พ่อจะมอบบทเรียนให้กับนางแน่นอน นางจะได้ไม่ก

เหมือนเยี่ยนซื่อหยวนได้วางแผนล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นเขาจึงตอบว่า “นางอยากออกไปจากที่นี่ไม่ใช่หรือ ถ้าเช่นนั้นก็ตามนางออกไปเถอะ รอจนกระทั่งถึงเวลาที่เหมาะสมค่อยพานางกลับเมืองหลวง”เจียงจิ่ว “...”อวี๋ฮุยพูดอย่างตกใจ “นายท่านซื่อ ท่านวางแผนที่จะหนีตามคุณหนูหลิวอย่างนั้นหรือ?”เยี่ยนซื่อหยวนใบหน้ามืดคล้ำทันใด สายตาเย็นชาจ้องเขาตาเขม็ง “ข้าเพียงแค่พาผู้หญิงของตนเองออกไปท่องเที่ยวหาประสบการณ์ มันผิดตรงไหน?”เจียงจิ่วรีบผลักอวี๋ฮุยด้านข้าง ก่อนหัวเราะแล้วพูดว่า “นายท่านซื่อ ท่านพักผ่อนก่อนเถอะขอรับ กระหม่อมจะไปเตรียมสำรับมาให้พวกท่าน”ห้องด้านข้างหลิวชิงซวี่แช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำมาครึ่งชั่วยามแล้ว ความเจ็บปวดบนร่างกายทุเลาลงไม่น้อย ภาระที่อยู่ในจิตใจกลับมีแต่เพิ่มขึ้นไม่ลดลง “คุณหนูหลิว น้ำเย็นแล้ว จะให้บ่าวเติมน้ำร้อนเพิ่มหรือไม่เจ้าคะ?” เสียงหญิงชราดังมาจากด้านนอกประตูอีกฝ่ายคือป้าฮุ่ย นางคือผู้ดูแลเรือนแห่งนี้ ส่วนเจ้าของเรือนแห่งนี้คือใครนั้น หลิวชิงซวี่ไม่ต้องถามก็สามารถคาดเดาได้ เมื่อนึกถึงชายที่อยู่ห้องด้านข้าง นางก็รู้สึกกลุ้มใจขึ้นมาอีกครั้ง การที่ได้ทะลุมิติมาต่างโลกก็น

ป้าฮุ่ยก็ไม่ได้เร่งเร้านาง เพียงแต่ช่วยเก็บจานที่อยู่บนโต๊ะอย่างเงียบเชียบ สุดท้ายหลิวชิงซวี่ก็ลุกขึ้นจากนั้นนางก็เดินไปที่ประตูหลัง นางเห็นรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่จริง ๆ ก่อนจะมองชายสองคนที่สวมหมวกผ้าสักหลาด หนวดเครารกรุงรังกำลังนั่งอยู่ตำแหน่งคนขับอย่างพินิจพิเคราะห์ นางเกือบหลุดขำออกมาแล้ว “ทำไมพวกเจ้าต้องแต่งตัวเช่นนี้ด้วย?”เจียงจิ่วพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “คุณหนูหลิวขึ้นรถม้ามาก่อนเถอะขอรับ พวกเราค่อยคุยกันระหว่างทาง”หลิวชิงซวี่ไม่คิดอะไรมาก นางสาวเท้าขึ้นรถม้า จากนั้นก็เลิกผ้าม่านขึ้นแล้วเข้าไปด้านในสายตาทั้งสี่สอดประสาน ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในรถม้ายังคงเย็นชาเช่นเดิม ดวงตาสีดำขลับลึกล้ำยากคาดเดา เหมือนว่าไม่มีอะไรสามารถดึงดูดสายตาเขาได้ แต่นางไม่ได้เมินเฉยเหมือนเมื่อก่อน หลังจากมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดทางกายแล้ว ต่อให้ภายนอกจะดูสงบนิ่ง แต่ในใจกลับสับสนวุ่นวาย “เอ่อ…บาดแผลของท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” นางลงที่ฝั่งตรงข้ามของเขา ก่อนแสร้งถามด้วยความเป็นห่วง แต่ในใจกลับกล่าวว่า ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเขาเอง หากเขามีมนุษยธรรมและสามารถควบคุมตัวเองได้ บาดแผลก็จะไม่เปิดเช่นนั้น “ไม่เป็นไ

ก่อนที่เขาจะขึ้นครองราชย์ เสด็จอาเล็กมีเพียงสองทางเลือกเท่านั้น ตาย! หรือไม่ก็มอบสมบัติที่เสด็จปู่ทิ้งเอาไว้ให้!……ภายในหมู่บ้านที่ห่างไกลหลิวชิงซวี่วางตะเกียบลง นางมองไปยังท้องฟ้าด้านนอก ก่อนกวาดสายตามองรอบเรือนแห่งนี้ ในที่สุดนางก็เอ่ยปากถามชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามอย่างอดไม่ได้ว่า “ในเมื่อพวกเราเสียเงินเช่าเรือนในหมู่บ้านแล้ว ทำไมท่านถึงไม่ชอบบ้านที่มันกว้างกว่านี้ล่ะ?”นางไม่ได้รังเกียจที่สภาพความเป็นอยู่ย่ำแย่ แต่บ้านที่มีเพียงห้องนอนเดียวนั้นมันเล็กไปจริง ๆ ! เจ้าของบ้านหลังนี้เป็นหญิงชรา หลังจากที่นายท่านซื่อมอบเงินให้นางแล้ว หญิงชราคนนั้นก็ย้ายไปอยู่บ้านของลูกชายลูกสะใภ้อย่างมีความสุขทันที ลูกสะใภ้ของหญิงชราคนนั้นมีชื่อว่าซานเหนียง ซึ่งอาหารทั้งหมดซานเหนียงเป็นคนทำมาให้พวกเขาทาน หมอนและที่นอนที่อยู่ในห้อง ซานเหนียงก็เป็นคนเปลี่ยนให้พวกเขาใหม่ทั้งหมดพวกเขามาอาศัยที่นี่เพราะพวกเขาถูกสะกดรอยตามตั้งแต่ออกจากเมือง และเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของผู้ที่สะกดรอยตาม นางกับนายท่านซื่อจึงลงจากรถม้าอย่างลับ ๆ และมุ่งหน้าขึ้นเหนือ ส่วนเจียงจิ่วกับอวี๋ฮุยก็ขับรถม้ามุ่งลงทางใต้ต่อไป เ

หลิวชิงซวี่รีบพาเยี่ยนซื่อหยวนลงไปด้านล่าง บริเวณที่เงาดำเคยยืนอยู่ก่อนหน้านี้มีเพียงหลุมลึกหลุมหนึ่ง กลิ่นเหม็นเสียดจมูกยังลอยโชยขึ้นมาจากหลุมนั้น นางยกมือขึ้นปิดจมูกพร้อมเบิกตากว้างด้วยความตกใจขโมยศพ?“ไปกันเถอะ พวกเราต้องกลับแล้ว” เยี่ยนซื่อหยวนกระชับเอวของนางไว้แน่น “ไม่ตามไปดูหน่อยหรือ?” หากนางไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง หลิวชิงซวี่ก็ไม่อยากจะเชื่อว่านางจะได้พบเจอกับเรื่องเช่นนี้ ขุดสุสาน ต่อให้เป็นศตวรรษที่ 21 ก็ยากที่จะยอมรับเรื่องนี้ ยิ่งไปกว่านั้นไม่ต้องพูดถึงเรื่องการขโมยศพที่ถูกฝังอยู่ใต้ดิน จะนำศพไปใช้ประโยชน์อะไรได้?หากคนทั่วไปได้ยินแล้วคงจะรู้สึกสัมผัสถึงลางร้าย ความอัปมงคล ความน่าสะพรึงกลัว ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องหลบเลี่ยง แต่กลับมีคนมาขโมยศพ พวกเขาคิดอะไรอยู่กันแน่?“พวกเราเพิ่งมาที่นี่ได้ไม่นาน ระวังตัวไว้ก่อนจะดีกว่า” เยี่ยนซื่อหยวนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ หลิวชิงซวี่ครุ่นคิด ก่อนสลัดความอยากรู้อยากเห็นในสมองออกไป การที่พวกเขาออกจากเมืองหลวง ไม่ใช่เพียงแค่หลบหนีจากศัตรู แต่นางยังต้องระวังไม่ให้คนของหลิวจิ่งอู่มาจับตัวนางกลับไปด้วย ท้ายที่สุดแล้วนางก็ตอบตกลงเรื่อง