บทที่1

บทที่1

ดาวเหนือ

แสงไฟและเสียงเพลงที่ดังอึกกระทึกครึกโครมแบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสถานที่แห่งนี้คือผับ วันนี้ผมพาลูกค้ารายใหญ่ชาวต่างชาติมาเที่ยวที่ผับแห่งนี้เป็นการเลี้ยงต้อนรับ ซึ่งที่นี่เป็นผับของเพื่อนสนิทของผมเอง

ผมชื่อดาวเหนือ เป็นประธานบริษัทส่งออกสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศก็ว่าได้ แต่ด้วยวัยเพียง 27 ปี มันเลยอาจจะดูไม่ค่อยหน้าเชื่อถือสักเท่าไหร่ เพราะวัยเพียงเท่านี้แต่กลับได้ดำรงตำแหน่งถึงประธานบริษัท แต่มันก็เป็นไปแล้ว ผมได้แสดงฝีมือและความสามารถที่มีจนทำให้เป็นที่น่าเชื่อถือของลูกค้าและหุ้นส่วนของบริษัท จนทุกคนต่างก็ให้ความไว้วางใจที่จะให้ผมอยู่ในตำแหน่งนี้ต่อหลังจากที่พ่อของผมซึ่งเป็นประธานคนเก่าได้เกษียรตัวออกไป

เราเข้ามาอยู่ที่ชั้นบนซึ่งแยกตัวออกมาจาด้านหน้าทีมีผู้คนพลุกพล่าน ห้อง VIP เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับคืนนี้ เพราะมีความเป็นส่วนตัวมากกว่าด้านนอก อีกอย่างผมเองก็ไม่ค่อยชอบสถานที่แบบนี้สักเท่าไหร่ ถ้าไม่จำเป็นต้องพาลูกค้ามาเลี้ยง ผมก็คงไม่คิดจะมาแน่ๆ ถึงผมจะเป็นเพื่อนกับเจ้าของผับแห่งนี้ก็เถอะ โชคดีที่วันนี้มีธันวา คนสนิทของผมมาด้วย ทุกอย่างจึงเป็นไปด้วยความเรียบร้อย

ผมขอแยกตัวออกมาเพราะอยากออกไปรับอากาศบริสุทธิ์ด้านนอกของผับ เพราะกลิ่นควันบุหรี่ที่คละคลุ้งอยู่จนทั่วทั้งบริเวณมันทำให้ผมเริ่มจะมึนหัว ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะดื่มไปแค่แก้วเดียวเท่านั้น

ผมเดินผ่านผู้คนมากมายมาเรื่อย ๆ มีทั้งที่เป็นวัยรุ่นนักศึกษา และวัยทำงานแทบทั้งนั้น บรรยากาศโดยทั่วไปก็ไม่ต่างจากที่อื่น ๆ จนผมมาสะดุดตาเข้ากับชายร่างบางคนหนึ่งที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม ดูจากสภาพแล้วก็น่าจะเมามาก เพราะแทบจะประครองตัวเองไม่ไหว ข้าง ๆ มีชายหนุ่มอีกคนที่กำลังสั่งเครื่องดื่มอยู่

แต่ว่าชายคนนั้นเหมือนใส่อะไรสักอย่างลงไปในแก้ว ก่อนที่จะส่งให้คนเมาข้าง ๆ ที่ตอนนี้เกือบจะไม่มีสติด้วยซ้ำ และจากลางสังหรณ์ผมคิดว่ามันจะต้องเป็นสิ่งไม่ดีแน่ ๆ และผมก็ทนอยู่เฉย ๆ ไม่ได้เสียด้วย คงต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่คนเมาจะดื่มน้ำใส ๆ ที่ผสมอะไรก็ไม่รู้เข้าไปเสียก่อน

แต่คงไม่ทันแล้ว

ผมเดินมายังไม่ทันถึงคนทั้งคู่ คนเมาก็ยกแก้วในมือขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว ผมจึงได้แต่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆ เผื่อมีอะไรไม่ชอบมาพากลจะได้ช่วยทัน

“ผมจะกลับบ้าน!” ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกได้เลยว่าเมาเต็มที ก่อนที่จะลุกจากเก้าอี้ด้วยสภาพที่ยืนแทบไม่อยู่

“เดี๋ยวผมไปส่งนะครับ” ชายอีกคนบอก พร้อมกับเข้ามาประครองร่างที่โซซัดโซเซ อย่างถือวิสาสะ

“ไม่ไป! อย่ามายุ่งกับผม!”

“แต่คุณเมามากนะครับ ให้ผมไปส่งเถอะนะ”

“ก็บอกว่าไม่ไปไง! ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ?” คนเมาที่แทบจะยืนไม่อยู่ผลักอีกคนจนเซ และดูเหมือนชายอีกคนเริ่มจะไม่พอใจ

“ก็บอกว่าจะไปส่งไง! อย่าให้ต้องใช้กำลังนะครับคนดี” ชายหนุ่มตรงเข้ามาประครองร่างของคนเมาไว้อีกครั้ง พร้อมกับพยายามจะพาออกไปจากตรงนั้นให้ได้ ในขณะที่อีกคนก็พยายามขัดขืนอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ดูเหมือนจะยากเย็นเหลือเกิน เพราะสภาพตอนนี้แค่ยืนยังเซเลย