บททั้งหมดของ จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : บทที่ 171 - บทที่ 180

คืนนั้นจื่อเถานอนไม่หลับเลยทีเดียว คิดถึงเรื่องที่เผิงเหยียนพูดเมื่อกลางวัน แล้วคิดถึงความฝัน เห็นดวงตาที่วาวโรจน์ไม่รู้ว่าเขามองมายังนางหรือผู้ใด กลิ่นคาวเลือดตีเข้าจมูกเหมือนกับฝันนั้นเป็นจริง ทำให้นางคลื่นไส้ออกมาฮึก...แหวะ!จื่อเถาวิ่งออกไปตรงระเบียงด้านหลังโก่งคออ้วกออกมา แต่ว่ามีเพียงน้ำและลมออกมาเท่านั้นไม่มีอาหาร นางไม่ได้กินอาหารเย็นเพราะคิดเรื่องนี้เผิงเหยียนที่อยู่ด้านหลังห้อง เพียงห้องนางเคลื่อนไหวเขาก็ได้ยิน เมื่อเสียงของนางเหมือนไม่สบายเขาจึงกระโดดข้ามกำแพงมาแล้วรีบมาหานาง“จื่อเถาเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” เขาลูบหลังนางเร็ว ๆ แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องหาน้ำมาให้นางบ้วนปาก“ไม่...ข้าไม่เป็นอะไร เพียงคิดถึงเลือดข้าจึงอ้วกเท่านั้น”“เลือด...! เจ้าคิดถึงสิ่งอัปมงคลแบบนั้นได้อย่างไร เห็นหรือไม่เพียงเจ้าคิดร่างกายของเจ้าก็ป่วยแล้ว” เขาคิดว่านางคงเครียดกับงานเกินไปจนพักผ่อนไม่พอ“ข้าไม่คิดแล้ว...เจ้าไปเถอะ” จื่อเถาบอกเขาแล้วตัวเองกลับไปนั่งที่เตียงนอนเช่นเดิมหลังอาการดีขึ้น แต่เผิงเหยียนยังไม่ยอมกลับ“ข้าเป็นห่วงเจ้า ให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนก่อน เดี๋ยวเจ้าไม่สบายอีกข้าจะได้ตามหมอ” เขาเป

“จื่อเถาเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ไป๋อวิ๋นถามนางหลังจากชายผู้นั้นไปแล้ว“ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ เขาแค่เดือดร้อนแทนหลานสาวเรื่องที่เข้าทางเผิงเหยียนไม่สำเร็จ” จื่อเถาบอกบิดาคนใหม่ของนางที่ดีกว่าชายคนเมื่อกี้หมื่นเท่า“ต่อไปหากเขาข้ามาอีกเจ้าต้องรีบบอกข้า เจ้าไม่ควรเผชิญหน้ากับชายไร้หัวใจแบบนี้อีก ต่อไปเขาอาจจะทำให้เจ้าขุ่นเคืองใจเสียเปล่า ๆ” ไป๋อ๋องอย่างเขาไม่เคยชอบใช้อำนาจ แต่บางครั้งมันก็จำเป็นหากพวกเขายังไม่เลิกยุ่งกับบ้านของตน ก็ควรจะจัดการบ้านให้สะอาดเรียบร้อยเสียที“ช่างเขาเถิดเจ้าค่ะ หากไม่เหลือบ่ากว่าแรงจริง ๆ ข้าก็ไม่อยากเกี่ยวข้อง หากเขาไม่เลิกยุ่งข้าจะขอให้ท่านช่วย”ไป๋อวิ๋นลูบหัวของจื่อเถาด้วยความเอ็นดู ทำให้จื่อเถานึกถึงวันที่นางฝันร้ายแล้วเผิงเหยียนลูบหัวนางเบา ๆ เช่นกันแต่ความรู้สึกของนางแตกต่างกันชัดเจน“ไป๋อ๋อง บุรุษลูบหัวสตรีหมายความว่าอะไรเจ้าคะ” นางอยากรู้ว่าในมุมมองบุรุษคิดเห็นเช่นไร“เจ้าเคยถูกใครลูบหัวรึ” ไป๋อ๋องไม่ตอบแต่หรี่ตามองมาที่จื่อเถาทำให้นางทำหน้าเลิ่กลั่ก“ก็จะใครเสียอีกเล่า” ลู่หลงกำลังจะบอกแต่โดนขัดเสียก่อน“ลู่หลงเจ้าอยากเป็นหลงจู้มิใช่หรือ เหตุใดยังมาอู้งานอ

เมื่อจื่อเถาไม่เห็นหน้าเผิงเหยียนหลายวัน นางก็เลิกตามตื้อเซ้าซี้ เมื่อตัวเองใจเย็นลงก็พบว่านางควรพูดคุยกับเขาให้ดี ไม่ใช่ใส่อารมณ์ แต่พยายามแล้วเขากลับไร้ไมตรีต่อนาง นางได้แต่ทำใจ บางทีเรื่องราวมันก็เป็นแบบนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้“พี่จื่อเถา ไม่เห็นพี่ชายเผิงหลายวันแล้วนะขอรับ ท่านทะเลาะกันหรือ” ลู่หลงได้รับหน้าที่ให้ถาม หรือง่าย ๆ คือพวกเขาถีบตนให้เข้าไปเสี่ยงมือเสียงเท้าพี่จื่อเถานั่นเอง“เมื่อก่อนไม่มีเขาเราก็อยู่กันได้ไม่ใช่หรือ” นางไม่ตอบว่าใช่หรือไม่ใช่ แต่นางเลือกจะถามกลับว่าเขายังจำเป็นไหม พวกเราเติบโตมากันเองหาได้พึ่งพาเขาเสียหน่อย อาจจะมีบางทีที่พึ่งบ้าง แต่ก็เล็กน้อยนัก ไม่ถือเป็นบุญคุณใหญ่หลวงอะไรให้ต้องทวง“โธ่...พี่จื่อเถา ข้าว่าเขารักปักใจท่านจะตายไป บางทีท่านก็ควรเห็นใจเขาบ้าง” ลู่หลงกล่าวด้วยความสงสารพี่ชายเผิง ที่จริงเขาก็แอบไปพบพี่ชายเผิงเหมือนกัน แต่พี่ชายเผิงเขามัวแต่ดื่มเหล้าและไม่พูดสิ่งใดเช่นกัน“เจ้าเลิกพูดแล้วไปทำงานเถอะวันนี้ข้าจะพักเสียหน่อย” ตอนนี้นางไม่ต้องเหนื่อยมากแล้วมีคนทำงานแทนนางหลายอย่างจึงทุ่นแรงไปได้เยอะ นางเตรียมวางแผนเปิดสาขาต่อไปทันที“ขอรับพี่จื่

เสียงที่ดังขึ้นทำเอาเผิงเหยียนตกใจ เขาลุกขึ้นทันทีเพื่อจะเข้าไปจัดการคนร้าย แต่กระบี่ของไป๋อ๋องรวดเร็วดุจสายฟ้าปลิดชีพมือสังหารผู้นั้นทันทีฉับ!“ทุกคนอยู่ในความสงบ” เสียงของเผิงเหยียนกล่าว เขาวิ่งไปจะหาจื่อเถากลัวว่านางจะเป็นอันตราย ส่วนจื่อเถามองเห็นมีดบินเข้ามายังบริเวณที่องค์รัชทายาทยืนอยู่“เพ่ยฉี...ระวัง” จื่อเถาวิ่งไปผลักประจวบเหมาะกับองค์ชายรองเห็นกล่องของขวัญที่เป็นมีดพกของเจ้าสามแสบของจื่อเถาจึงหยิบขึ้นซัดเข้าไปที่คนร้ายแล้วมือสังหารก็กระโดดลงมาจากหลังคาหลายสิบคน ทั้งพลธนูก็เล็งธนูเข้ามายังกลุ่มคนนั้น ไป๋อวิ๋นกระโดดทีเดียวก็ถึงบริเวณเหล่าคนร้ายจัดการปลิดชีพทีละสิบคนองค์ชายรองเองก็จับกระบี่ขึ้นมากระโดดไปช่วยพี่ชายด้วยเช่นกัน เสียงต่อสู้ดุเดือดเสียจนคนในงานร้องโวยวายช่วยด้วย...คนร้าย ....ช่วยด้วย คนร้ายจื่อเถามองความโกลาหลนี้แล้วก็คิดว่าคนที่โดนปองร้ายจริง ๆ ก็คือองค์รัชทายาท เพราะเป้าหมายมุ่งมาทางนี้อย่างเดียว“อาเหยียนปกป้ององค์รัชทายาท” จื่อเถาบอกเขาไม่นานก็มีทหารของกรมอาญาและของใต้เท้าเจี้ยนเข้ามาจัดการกับคนร้าย เสียงกระบี่กระทบกันดังลั่นลานพิธี คนร้ายคนแล้วคนเล่าตายเก

จื่อเถาได้ฟังแล้วก็ถอนหายใจ แต่ช่างมันเถอะควรเป็นเขาที่ต้องแก้ไขด้วยตัวเอง นางรับธนูก็เจ็บปวดพอแล้ว ขอรับเคราะห์กรรมไว้เพียงเท่านี้ก็แล้วกัน“พวกเจ้ากลับไปจัดบ้านให้เรียบร้อย พรุ่งนี้พี่สาวเจ้าจะต้องย้ายกลับเรือนแล้ว ที่นี่วุ่นวายเกินไป” นางกำชับน้องชายทั้งหลายก่อนจะทรุดลงหลับตาไปอีกครั้ง แต่ไม่ได้หลับเสียทีเดียวที่นี่ไม่เพียงวุ่นวายจับคนร้าย ยังวุ่นวายเกี่ยวกับสตรีผู้นั้นอีกด้วย สงสัยข้าคงไม่มีชีวิตรักที่แสนสงบสุขกระมังใบหน้าเครียดขรึมของเผิงซ่างซู ทำให้ซูหนี่ที่คิดว่าเรื่องมันง่ายกลับไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะมีคนตามหลังมาอีกหลายคนและไม่อาจจะยืนยันความสัมพันธ์ฉันชู้สาวได้“พ่อบ้านเกาแจ้งเรื่องงามหน้าของสตรีชั่วผู้นี้” เสียงเหี้ยมโหดทำให้ซูหนี่ถึงกับตัวสั่น อุตส่าห์วางแผนดิบดี เพราะคนร้ายที่เข้ามาพังงานเชียวทำให้เผิงเหยียนไม่เข้ามาในห้องผู้เดียวได้“ท่าน...ต้องรับผิดชอบข้านะเจ้าคะ” เสียงสั่นเล็ก ๆ เอ่ยขึ้นแต่เรียกสายตาที่หมายต้องการฆ่าคนพร้อมกับรอยยิ้มที่นางมองอย่างไรก็น่าหวาดกลัว“รับผิดชอบรึ...รับผิดชอบที่เจ้าเป็นสตรีน่าไม่อาย เข้ามาในห้องข้าและเปลื้องผ้ารองั้นรึ ทุเรศ!” ทุกขณะที่เ