All Chapters of จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : Chapter 181 - Chapter 190

จื่อเถาลืมตาขึ้นอีกครั้งก็ตอนที่รู้สึกอุ่นตรงมือของนาง แล้วจากนั้นก็ตรงหน้าผาก เมื่อลืมตาชัดเจนก็เห็นเผิงเหยียนเพิ่งเงยหน้าจากหน้าผากนาง“อาเหยียนเจ้าอีกแล้วนะ” จื่อเถาไม่ชอบเลยที่เขาถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้หากใครรู้เข้าจะว่าเอาได้ว่านางเป็นสตรีไร้ยางอาย“ข้าหลอกกินซาลาเปาเจ้าแล้วก็รับผิดชอบเจ้าได้” เขาพูดอย่างไม่เกรงกลัวอันใด สตรีที่อยากจะรับผิดชอบที่สุดก็คือนางต่างหากหาใช่คนอื่นไม่“เป็นอย่างไรบ้างเรื่องคนร้าย” นางเปลี่ยนเรื่องไม่อยากพูดเรื่องรักใคร่ชายหญิงอีก เขาชอบเอาเปรียบนาง“กุ้ยเฟยเป็นคนสั่ง” เขาตอบสั้น ๆ แม้ในใจจะรู้สึกสงสารเหล่าองค์ชายอยู่บ้างก็ตามจื่อเถาถอนหายใจ นางคิดว่าเรื่องนี้คนที่เจ็บปวดที่สุดไม่พ้นองค์ชายรอง ครั้งเมื่อองค์รัชทายาทก็ทีหนึ่งแล้ว ไม่รู้ว่าคราวนี้องค์ชายรองจะเสียใจมากเพียงใดนางรู้ว่าเขาไม่ชอบอำนาจจอมปลอมเหล่านั้น“เจ้าอย่ากังวลใจไปเลย รักษาตัวให้หายเถิด เป็นเรื่องของราชวงศ์เรายุ่งมากไม่ได้”“ข้ารู้แต่องค์ชายรองก็เหมือนเป็นสหายข้าคนหนึ่ง เขาเองก็น่าสงสารไม่แพ้องค์รัชทายาท ที่มีมารดาร้ายกาจ”นางใส่ใจกับมิตรสหายมาก เพราะนางสู้มาได้ก็เพราะความรักและความช่วยเหลื

“เจ้าพูดมาเถิดข้ารอฟัง” แม้หัวใจจะรู้สึกบอบช้ำแทนวิญญาณของจื่อเถาที่นางเป็นคนยุคปัจจุบันมาเพื่อแก้ไขชะตาให้นางก็ตาม แต่ก็ต้องรับฟังถึงเหตุผลของบุรุษผู้นี้ ว่ามีสิ่งใดที่จะแก้ตัวหรือไม่“ข้าไม่ได้สืบให้ดี เพียงแต่คิดสั้นเอาแค่คนผิดมาลงโทษ กลับทำให้คนที่ข้าก็รักเช่นกันต้องตาย ข้าอยากขอโทษเจ้าและขออภัยกับสิ่งที่ผิดพลาด ข้าตรอมตรมจนตายและได้รับโอกาสอีกครั้ง”ในที่สุดนางก็ได้รับรู้ข้อนี้ เขาเองก็กลับมาเกิดใหม่เพื่อแก้ไขอดีต ส่วนวิญญาณจื่อเถาไม่ได้เกิดใหม่ นางตายไปแล้ว เหลือเพียงร่างของนางเท่านั้น และความเจ็บปวดรวดร้าวที่ยังฝังแน่นอยู่ในหัวใจ“เจ้าเคยรักนางหรือไม่” คำถามนี้ตั้งใจอยากถามแทนนาง และเห็นภาพกระบี่ที่แทงเข้ามาในชุดแดงในคืนเข้าหอ คืนที่จะมีความสุขที่สุดของสตรี กลับเป็นคืนที่ต้องจบชีวิตทั้งยังไม่ได้ขึ้นเตียงด้วยซ้ำเขามันใจร้ายนัก“รักสิ...แต่ตอนนั้นข้าโง่เขลาเกินไป เมื่อสืบรู้ว่าตระกูลนั้นทำสิ่งใดกับเจ้าบ้าง ข้าก็รู้สึกผิดยิ่งนัก” เขาถึงกับอยากร่ำไห้แทนนาง หลุมศพของนางเขาฝังอย่างดี เขียนป้ายรำลึกถึงความรัก เขียนกลอนเพื่อรำลึกถึงนาง และลาออกจากราชการสร้างบ้านอยู่เชิงเขาใกล้กับหลุมศ

“หมี่หวง ข้ากลับมาแล้ว” จื่อเถายิ้มให้กับน้องชายอีกคนของเขา ด้านหลังเป็นแม่นางหลันกันบุตรชายที่ช่วยกันทำอาหารทำให้นางซาบซึ้งใจจริง ๆ“เอาล่ะทุกคน วันนี้ที่มากินข้าไม่คิดเงิน กินได้ตามสบาย อีกสามวันจากนี้เหลาจื่อเถาเราจะเปิดโรงทาน”เสียงปรบมือพร้อมกับเสียงโห่ร้องลั่นและกระจายข่าวไปอย่างรวดเร็วทันที เมื่อเหลาอันดับหนึ่งแห่งเจียงซูจะเปิดโรงทาน“ท่านกลับมาเสียที พ่อครัวไม่มาทำงานหลายวันแล้ว เราประกาศปิดเหลาไปสามวัน แต่จะปิดอีกไม่ได้จึงต้องเปิดแล้วช่วยกันทำ” แม่นางหลันกล่าว“ดี...ข้าขอบคุณท่านมากที่ยังซื่อสัตย์กับเหลาจื่อเถาของข้า เช่นนั้นข้าจะตั้งให้ท่านเป็นหัวหน้าแม่ครัว คุมการทำอาหารทั้งหมด เรามาเริ่มกันใหม่ ข้าเชื่อว่าอีกสามวันจากนี้คนที่ทรยศเหลาจื่อเถาจะคลานกลับมาเอง”เมื่อผู้นำเหลาจื่อเถากลับมาอีกครั้งทุกคนก็มีกำลังใจขึ้น จิ้นซื่อเอาบัญชีทั้งหมดให้นางตรวจสอบพบว่าไม่มีสิ่งใดผิดแปลก ล้วนจัดการได้ดี เหลือก็แต่พ่อครัวแม่ครัว“เอาล่ะทุกคนหลังจากเสร็จงานก็กลับกันไปพักผ่อนให้ดี พรุ่งนี้เราจะเปิดโรงทานเรียกขวัญของคนที่สัญจรและผ่านทางไปมาได้ได้ชิมอาหารเหลาจื่อเถาเรา เตรียมตัวให้พร้อมต้องตักอา

ศาลในเมืองเจียงซูตัดสินตามสัญญาที่เซิ่งฉู่มู่ได้ทำไว้ เดือดร้อนไปทั้งตระกูลเซิ่งที่ไม่มีรายได้จากโรงเตี้ยมอีกเลย และบุตรชายยังถูกคุมขังลงโทษที่สร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น“จบสิ้นแล้วตระกูลเซิ่งของข้า” นายท่านเซิ่งยืนร่ำไห้เพราะต้องสูญเสียกิจการของตระกูลไป“เพราะเขาเป็นบุตรชายคนเดียวของข้า...ข้าไม่ยอมให้เขาติดคุก” เสียงรำพันของเซิ่งฮูหยินทำเอาสามีโกรธเกรี้ยวนัก“พูดมาได้ไม่อยากติดคุก ตอนนี้เอาชีวิตให้รอดก่อนเถอะ เจ้าเป็นญาติของท่านเจ้าเมืองจะไม่ดูดำดูดีหลานเลยหรือไง”“ข้าไปขอร้องแล้วแต่ว่า...สัญญาระบุชัดเจนไม่อาจจะแก้ไขได้จึง...”“ข้าไม่น่าเลี้ยงเจ้าแม่ลูกไว้เลยเสียข้าวสุก” นายท่านเซิ่งเดินออกไปไม่อยากเห็นหน้าฮูหยินของตัวเองที่สั่งสอนบุตรชายให้เกเรไม่ได้เรื่องกระทั่งโตแล้วก็ยังไม่เลิกนิสัยอยากเอาชนะแบบผิด ๆการแจกทานผ่านพ้นไป ทำให้เจียงซูกลับมาสงบอีกครั้ง เหลาจื่อเถากลับมาคึกคักเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือจื่อเถาลงมือเองทุกอย่างอาหารยิ่งรสเลิศ ยามนี้เทียนหลันกับมารดาอาสาช่วยสอนพ่อครัวใหม่ในการทำอาหาร โดยมีหมี่หวงเป็นคนคอยชิมและควบคุมวัตถุดิบ ไม่นานนักเวลาก็ผ่านไปแรมเดือน แต่ที่น่าแปลกใจคือ

ลู่หลงกับลู่จิ่นรู้สึกเจ็บ ๆ คัน ๆ ยุบยิบในหัวใจ มารดาที่ให้กำเนิดเขามาปฏิเสธไม่รู้จักพวกเขา แม้จะเคยทำไม่ดีกันเมื่อครั้งยังเยาว์ แต่เวลาผ่านไปนางควรคิดถึงจิตใจของพวกเขาบ้างสิ แบบนี้นางตั้งใจตัดขาดเขาสองคนที่เป็นลูกชัด ๆดวงตาสองคู่มองไปยังสตรีที่บอกไม่รู้จักแล้วก็สูดหายใจเข้าเต็มปอดสงบสติอารมณ์ ไม่อยากให้การเจรจาครั้งนี้ล้มเหลว พวกเขาต้องวางเรื่องส่วนตัวหันมาใส่ใจเรื่องงานก่อน“คารวะเถ้าแก่ฮั่น วันนี้รบกวนความสงบของท่านแล้ว” ลู่หลงกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มการค้าที่พี่จื่อเถาสั่งสอนไว้ แม้ว่าจะแสร้งทำมันออกมาก็ตาม“เถ้าแก่ลู่ทั้งสองเกรงใจไปแล้ว ไม่ได้รบกวนสิ่งใดเลย วันนี้ดีใจที่ได้ต้อนรับพวกท่านด้วยใจจริง วันนี้ท่านเดินทางมาไกลถึงที่อานฮุย ไม่ทราบว่าเป้าหมายของพวกท่านต้องการสิ่งใดกัน” ฮุ่นจู๋อยากรู้ว่าพวกเขาซื้อตึกแถวไปทำอันใดถึงห้าห้อง จากที่หลงจู้บอกคร่าว ๆ“เหลาจื่อเถาของพวกข้าอยากขยายสาขาเพิ่ม อานฮุยเป็นทำเลที่ดีจะมาตั้งร้าน ยิ่งในตัวเมืองค่อนข้างคึกคัก ข้าคิดว่าตึกแถวห้าห้องของท่านที่มองไว้ไม่เลว” ลู่หลงตอบด้วยรอยยิ้ม ทั้งสังเกตปฏิกิริยาของเถ้าแก่ฮั่นจู๋ผู้ดีด้วย ท่าทางมากประสบการณ์เช