บททั้งหมดของ จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : บทที่ 191 - บทที่ 200

เสียงดนตรีบรรเลงเพลงหนึ่งเดียวใต้หล้า นักดีดพิณดีอย่างไพเราะขับกล่อมให้สองหนุ่มสาวที่อิงแอบในร้านน้ำชา ได้เพลิดเพลินใจในห้องแบ่งเป็นห้องที่มีผ้าม่านสีแดงกั้นเพื่อความเป็นส่วนตัวจื่อเถาเอนศีรษะซบกับไหล่ของเผิงเหยียน คิดถึงวันคืนที่ผ่านมาจวบจนวันนี้“ท่านเคยคิดหรือไม่ หากเราไม่ต้องกลับมาพบกันอีกท่านและข้าอาจจะไม่ต้องมาแต่งงานอีกครั้งก็ได้” หากนางละวางความแค้นที่จะหลีกหนีชายไร้หัวใจเช่นเขา นางก็อาจจะไม่ต้องมาเกิดอีกครั้งเพื่อแก้ไขแทนดวงจิตจื่อเถาก็เป็นได้แต่ยิ่งนางคิดหลบหนี ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นดึงเราทั้งสองให้กลับมาเคียงคู่มิอาจแยกจาก ไม่ว่าความเป็นความตายล้วนทำให้นางต้องประสบชะตาที่ต้องเคียงคู่เขา“เจ้าไม่รู้หรือ การกลับมาครั้งนี้ด้วยแรงอธิษฐานของข้า เจ้าจากไปข้างกายข้าดูไร้ค่าทุกสิ่ง” ความโง่เขลาครั้งนั้นเขาจดจำได้ขึ้นใจ ด้วยแรงอ้อนวอนอธิษฐานเอาชีวิตที่เหลือเพื่อปลอบโยนนาง ทำให้เขากลับมาอีกครั้งและนางก็กลับมา“ท่านหรือ” จื่อเถาแปลกใจ เพราะเขาหรือที่ทำให้นางกลับมาเกิดในร่างจื่อเถา ทั้งที่คิดว่าเขารังเกียจจื่อเถาที่โกหกเขาแท้ ๆ เหตุใดกัน...“ข้าอยากแก้ไขที่ผ่านมา ข้าใช้ความรัก ความ

ใบหน้าคมโน้มเข้ามาประทับริมฝีปากเบา ๆ ที่ปลายยอดถันอีกครั้ง หลังจากประโลมมันด้วยหลังมือ อีกข้างเขาใช้ปลายนิ้วลากวนเบา ๆ เร่งความร้อนในกายของนางให้มากขึ้น ความฉ่ำแฉะในโพรงสาวทำให้หญิงสาวเบียดขาชิดกันไปมาอย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตาคู่หวานพริ้มตาหลับซึมซับความซาบซ่านใจ เลือดในกายสาวสูบฉีดอย่างเร่าร้อนรุนแรงจนนางหอบหายใจ “ผะ...เผิงเหยียน...อย่า...เพิ่ง...ข้า...อื้อ” ความรู้สึกแบบนี้นางไม่เคยประสบมาก่อน และไม่รู้ว่าจะมีวิธีใดที่จะจัดการความทรมานนี้ออกไปได้ นอกเสียจากร่วมรักกับเขา เดิมนางอยากให้เราทั้งคู่ค่อย ๆ สร้างความสัมพันธ์กันก่อน แต่ทว่าใครจะรู้ว่าเจ้าตัวแสบทั้งหลายจะใช้ยาปลุกกำหนัดเขา จนทำให้นางต้องเสียบเปรียบเขาตั้งแต่คืนแรกที่เข้าหอ และตอนนี้นางกำลังถูกเขาปลุกอารมณ์ “จื่อเถา...ข้าอยากกินเจ้า” “ฮึก...อื้อ...จุ๊บ...” เสียงดูดดึงแสนรัญจวนดังขึ้นในห้องหอ ร่างกึ่งเปล่าเปลือยของนางกำลังถูกเขารุกล้ำทีละน้อย สองขาของนางถีบขึ้นลงเมื่อแรงดูดดึงภายนอกชุดเอี๊ยมแรงขึ้น ความเปียกชื้นขึ้นเป็นวงรอบปลายยอดถันนั้นทำให้นางรู้สึกเย็นวาบไปทั้งอก มือขอ

4 ปีผ่านไป จื่อเถาให้กำเนิดบุตรชายสี่คน เป็นฝาแฝดทั้งสองท้อง โดยมีชื่อ เผิงซาน เผิงซุน เผิงเซียว และเผิงซื่อ นางเลี้ยงเหล่าเด็ก ๆ ให้อยู่ใกล้ชิดธรรมชาติ นางแบ่งแปลงปลูกผูเถาสีแดง ใช้นำจากบ่อน้ำพุวิเศษรดทำให้ลูกดกยิ่งนัก และตอนนี้เหล้าหมักจากผลผูเถาชื่อว่าเหล้าหลิ่งจือที่แปลว่าความหอมหวานแห่งสายลมเป็นที่ต้องการของทั้งแคว้น และองค์รัชทายาทกับองค์ชายรองมาซื้อไปเกือบครึ่งของแต่ละรอบ ของการเปิดถังหมักทำให้เหล้าหลิ่งจื่อไม่พอต่อการขาย คราวนี้นางจึงไม่ให้พวกเขาซื้อและเอาขายหน้าร้านเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ทำให้เขาตัดพ้อต่อว่านางเสียยกใหญ่ แต่นางก็ไม่สนใจเพราะมัวแต่เอาไปในวังทั้งองค์ชายอี้หาญและเขาทั้งสองก็ไม่เป็นอันทำอะไร ตกเย็นจับกลุ่มกันดื่มเหล้า “ท่านแม่ไหนี้ข้าชิมได้หรือไม่” เผิงซานเป็นพี่ใหญ่เกิดวันเดียวกับเผิงซุน แต่ความทะเล้นเหมือนได้ลู่หลงมาจนเต็มทั้งอยากชิมของทุกอย่างที่นางทำ กระทั่งเหล้าหมักผูเถาของนาง “เหล้ากินไม่ได้ เจ้าจะเมาเอา” จื่อเถายิ้มตอบพร้อมลูบหัวเจ้าก้อนซาลาเปาน้อยของนาง ยิ่งเห็นใบหน้าเศร้าทำเอานางอดขำไม่ได้ “ไปฝึกเพลงดาบกับท่านตาไป๋ของเจ้าดีหร

หลังจากพาเด็ก ๆ นอนกลางวันแล้ว เหล่าพี่น้องของนางถึงได้ปลีกตัวมาหานางได้ นางจึงทำขนมบัวลอยที่เคยทำเมื่อตอนงานหยวนเซียวให้พวกเขาได้กินกัน ทุกคนต่างคิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ “ข้าคิดถึงงานเทศกาลโคมปีแรกของเจียงซู ข้าเกือบไม่รอดเสียแล้ว” เสิ่นหนิวที่จำช่วงนั้นได้ดี ไฟไหม้ตอนเทศกาลโคมไฟ มีเขาคนเดียวที่ติดอยู่ในกองเพลิงและพี่จื่อเถาก็กล้าหาญมากที่เข้าไปช่วยเขา แม้ตอนหลังท่านลุงเผิงหยวนจะมาช่วยพวกเขาอีกที “เวลาผ่านมาพอคิดย้อนไป พวกเราไม่น่ารอดกันมาได้เลย เจอแต่ละเหตุการณ์” ลู่หลงพูดขึ้นแล้วก็ขำ ความอดทนของพวกเขานี้จะมีใครเทียบได้อีก “ทั้งหมดเพราะพี่จื่อเถาต่างหาก ที่พาพวกเราผ่านความเป็นความตายมาได้ ตอนท่านยายตายข้าคิดจะตายตามท่านยายไปเสียแล้ว แต่ท่านก็ช่วยเหลือจนข้ามีกำลังใจสู้ต่อ” อี้หานกล่าว หากเขาเลือกตายตามท่านยายไปเขาจะไม่รู้เลยว่าตนเองยังมีญาติ แม้พวกเขาจะไม่ติดต่อตนก็ตาม แต่นับว่าไม่ได้อยู่ในโลกนี้โดดเดี่ยว และมีบ้านที่เจียงซูยังอบอุ่นเสมอ “ว่าแต่เจ้าเถอะ ทำไมมาก่อนสององค์ชายนั่น” จื่อเถาฟังพวกเขารำลึกความหลัง แล้วก็ต้องถามด้วยความประหลาดใ

ลู่หลงเจ็บปวดใจที่โดนแกล้ง วันนี้เขาตื่นแต่เช้ามาผัดข้าวผัดให้ทุกคนได้กินฝีมือเขาเพื่อเป็นการสั่งสอน โดยไม่บอกผู้ใดด้วย วันนี้เป็นวันส่งท้ายปี เช่นนั้นเจ้าพวกนี้ต้องโดนเขาสั่งสอน กลิ่นหอมของข้าวผัดคลุ้งไปทั่ว และแน่นอนว่าลู่หลงไม่ให้พวกเขารู้เด็ดขาดว่าข้าวผัดนี้ฝีมือเขาทำ เพราะถ้ารู้เจ้าพวกนี้จะบ่ายเบี่ยงไม่ยอมกินเข็ดหลาบตั้งแต่ครั้งพี่จื่อเถาป่วย “พวกเจ้าต้องได้กินข้าวผัดฝีมือข้า...!”เสียงที่อำมหิตนั้นทำเอาจื่อเถาที่แอบเข้ามาดูในครัวว่าผู้ใดทำอาหารกัน เห็นเจ้าลู่หลงตัวแสบแอบมาทำก็เข้าใจทันทีว่าเขาโดนกลั่นแกล้งจึงต้องเอาคืน นางจะเก็บไว้เป็นความลับก็แล้วกัน แล้วไปดูสาวใช้จัดเตรียมเครื่องเซ่นไหว้บรรพบุรุษว่าไปถึงไหนแล้วกระดาษแดงเขียนคำว่ามงคลประดับอยู่ ร่ำรวยเงินทอง มีกินมีใช้ อายุยืนนาน ติดรอบบ้านทำให้ดูครึกครื้นยิ่งนักบรรยากาศเช่นนี้ดีจริง ๆ บรรยากาศแสนอบอุ่น พี่น้องพร้อมหน้า ทำกิจกรรมร่วมงานหลังจากเมื่อวานให้คนจัดการเรื่องศพของท่านยายเหิงเจี๋ย นางก็ให้ท่านหมอจากในเมืองมาตรวสุขภาพคนแก่คนเฒ่าในหมู่บ้าน ทั้งจัดยาให้โดยนางออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด ปีนี้ผลผลิตไม่ได้ตามเ