บททั้งหมดของ จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : บทที่ 31 - บทที่ 40

ใต้เท้าเผิงและใต้เท้าเจี้ยนมองหน้ากัน ยาพิษนี้ไม่พบในเมืองหลวงมานานมากแล้ว เพราะเป็นของต้องห้าม บัดนี้ถึงขนาดปรากฏอยู่ที่ร้านของจื่อเถา นับว่าคนเหล่านี้ท้าทายอำนาจทางการมากเกินไปแล้ว “ผู้ใดนำยานี้มาหรือจื่อเถา” ใต้เท้าเผิงมือปราบสืบคดีกล่าวถามขึ้น คิ้วดาบของเขาขมวดชนกัน สงสัยถึงผู้มีอำนาจบางคนอาจจะมีส่วนร่วม ไม่เช่นนั้นไม่มีใครกล้านำยาพิษนี้ออกมาเด็ดขาด “ท่านลุงลู่บอกว่า คนแซ่จางอาศัยจังหวะตอนคนไม่อยู่ตีสนิทกับเขา แล้วส่งมอบยานี้ให้ เจ้าของถุงตำลึงที่ข้าให้คุณชายน้อยเผิงไปสืบนั่นแหละเจ้าค่ะ ข้าว่าคนผู้นี้คงจะมีคนสั่งมาอีกที หาไม่เช่นนั้นคงไม่กล้านำมาเป็นแน่” จื่อเถาเล่าการคาดเดาของตนเอง แล้วเผิงเหยียนก็หยิบถุงตำลึงออกมา แต่ทว่าผ้าแบบนี้เป็นผ้าแบบพิเศษที่มีเพียงอานฮุยเท่านั้นที่ทอขึ้น คนน่าสงสัยคือคนที่มาจากอานฮุย “ผ้าใยบัวทอมือจากอานฮุย แต่ฝีปักนี่น่าจะเป็นคนในเมืองหลวงนะ เพราะลายปักดูประณีตและเป็นเอกลักษณ์” ใต้เท้าเจี้ยนกล่าว เขาเคยเห็นผ้าชนิดนี้อยู่บ้าง แต่ทว่าลายปักนี้มีทั่วไปในเมืองหลวง ไม่แน่ว่าคนอาจจะใช้ผ้านี้มาปักเพื่อเป็นถุงตำลึงก็เป็นได้

ฮูหยินผู้เฒ่าชุยไม่ใช่แต่กังวลเรื่องที่จะมีคนมาทำอันตรายทั้งสองคน แต่ทว่าเรื่องที่บุตรสาวของตนเป็นสตรีม่าย มาอยู่กับบุรุษม่ายในจวนเล่า คนจะครหาไปทางใดได้ นอกจากนี้ยังมีเรื่องเสื่อมเสียอื่นอีก “ท่านแม่ ท่านอย่ากังวลเรื่องที่ข้าเป็นม่ายแล้วจะเสื่อมเสีย ที่จริงชื่อเสียงข้าก็ไม่ได้ดีอยู่แต่เดิมแล้ว ท่านอย่ากังวล ปากชาวบ้านเราห้ามเขานินทาไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ” ชุยชิงชิงรู้ว่ามารดากังวล แต่ต่อให้นางตีฆ้องร้องป่าวไปทั่ว ถ้าคนจะนินทาก็หาเรื่องมานินทาอยู่ดี “เห้อ!!” อวี่เทียนชิงจนปัญญาจะทัดทานบุตรสาว อีกอย่างนางแยกบ้านไปแล้ว ชีวิตนางควรตัดสินใจด้วยตัวเอง ที่เหลือคนเป็นแม่แค่คอยเป็นไม้ค้ำพยุงเท่านั้น “ฮูหยินโปรดวางใจ บ้านข้าแบ่งแยกเรือนนอกกับเรือนในชัดเจน ระหว่างที่บุตรสาวและหลานสาวท่านอยู่ที่นี่ ข้าจะไม่เข้าไปเหยียบเรือนในเด็ดขาด อีกอย่างนางอยู่ที่นี่ย่อมปลอดภัยกว่าอยู่ตระกูลชิง ที่ผู้นำตระกูลเป็นขุนนางในกรมขุนนาง หาได้มีการรักษาความปลอดภัยเหมือนตระกูลมือปราบไม่” เผิงหยวนไม่อยากให้ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นกังวลจึงให้คำมั่น ที่จะไม่ย่างกายเข้าไปนั้นถือว่ารักษาชื่อเสียงของแม่นาง

เช้าวันรุ่งขึ้นคนของกรมอาญาปิดล้อมตระกูลฟู่เฉียนไว้รอบ ชาวบ้านที่ผ่านไปมาต่างมามุงดูว่าผู้ใดทำผิด เสียงฮืออื้ออึงไปทั่วบริเวณ แม้กระทั่งคนเฝ้าประตูก็ยังแปลกใจ แต่ยังไม่ได้เปิดประตูออกมาดู เพียงแง้มช่องที่ส่องว่าผู้ใดมาเยือนเท่านั้น แต่เมื่อเห็นเป็นคนของทางการพวกเขาถึงกับผงะ แล้วรีบปิดช่องรีบวิ่งไปรายงานนายหญิงผู้เฒ่า “เกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องแล้วขอรับ” ฉินเจียงซินกำลังจิบชายามเช้า ฟังเสียงร้องวิหคแลดูหมู่ภมรบินตอมดอกไม้ ชมบรรยากาศในสวนหน้าเรือนของตัวเอง เพียงยังไม่ทันอิ่มเอมใจ มีเสียงบ่าวชายดังเอ็ดตะโรมาเสียก่อน จนต้องให้ไฉ่หงคนสนิทของตัวเองออกไปดู มือที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีเปิดถ้วยชายกขึ้นจิบ ก่อนจะวางรอคอยฟังคำตอบจากคนของตัวเอง “นายหญิงเจ้าคะ นายหญิง เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ” ไฉหงหน้าตาตื่นกลับมาพร้อมกับรายงานเกี่ยวกับคนของทางการมาปิดล้อมเรือนตระกูลฟู่เฉียน ราวกับคนในจวนทำผิดมหันต์ และต้องรับโทษหนักก็ไม่ปาน “เป็นไปได้อย่างไรกัน” “เป็นไปแล้วเจ้าค่ะ เชิญฮูหยินเถิดเจ้าค่ะ” ไฉหงต้องเชิญนายหญิงของตนเองออกไประงับเหตุ ที่อาจจะเป็นการเข้าใจผ

ฟู่เฉียนอี้หน้าเสีย เมื่ออดีตภรรยาขับไล่ตนเอง คล้ายกับเหตุการณ์นี้ย้อนกลับมาอีกครั้ง เมื่อเขาเป็นคนขับไล่ภรรยาด้วยตนเองเมื่อเดือนก่อน เพราะเชื่อในคำพูดของท่านแม่ มาวันนี้กลับเป็นเขาที่ต้องโดนขับไล่ออกจากบ้านนางเหมือนกัน “เจ้าพูดกับสามีเจ้าเช่นนี้หรือ” ความใจร้อนของฟู่เฉียนอี้จึงได้ระเบิดคำพูดที่ทำให้ชุยชิงชิงหัวเราะเยาะออกมา สามีหรือ! “ท่านลืมแล้วหรือว่าผู้ใดปลดข้าจากภรรยา นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว หรือว่าท่านก็เลอะเลือนอย่างที่ท่านแม่ข้ากล่าวไว้จริง ๆแรกรักเกียรติยศวางไว้เบื้องหลังสาบนสาบานจะรักเพียงข้า แล้วสตรีมากหน้าในจวนคืออะไรมาวันนี้กลับมาขอคืนคำ อยากคืนดี ท่านมันบุรุษหน้าไม่อาย ไม่ใช่คิดว่าข้าคบชู้อยู่ทุกเช้าค่ำหรอกหรือ ถึงไม่เคยเห็นความดีของข้าเชื่อฟังสตรีร้ายกาจ เหตุใดไม่ไปนอนคุกกับนางเล่า ตัดขาดนางทำอันใด”ชุยชิงชิงตอกกลับให้เขาสำนึก ต่อให้เขาอ้อนวอนอย่างไรก็ไม่มีวันทำให้นางกลับไปคืนดีกับคนอย่างเขาแน่นอน บุรุษใจโลเล วันนี้รักวันหน้าหน่าย ต่อไปคำพูดเขาใครอยากเชื่อก็เชื่อแต่นางไม่เชื่อเด็ดขาดเสียงที่ทะเลาะกันไม่เล็ดลอดตาใต้เท้าเจี้ยนกั๋วไปได้ เขา

จื่อเถากลับถึงบ้านก็เรียกท่านแม่ขึ้นไปด้านบนนางอยากคุยเรื่องย้ายบ้าน แต่ไม่อยากให้คนอื่นรู้นัก เพราะนางจะเอาคนติดตามไปไม่กี่คน “มีอันใดหรือลูกจื่อเถา” “ข้าว่าต้องรีบเตรียมย้ายบ้านแล้วเจ้าค่ะ เราต้องไปเจียงซูเสียตอนนี้ หากล่าช้าไม่ทันการ สงครามอาจจะเกิดก่อนเจ้าค่ะ” จื่อเถากระซิบเบา ๆ เพราะเรื่องนี้พูดออกไปคนจะแตกตื่น “สงครามหรือ” สีหน้าชุยชิงชิงเครียดลงทันที ตั้งแต่ท่านน้าเล็กเตือน วันนี้ลูกสาวก็ให้เตรียมตัวอีก “ข้าจะบอกความลับท่านแม่ ข้าเคยสิ้นลมไปครั้งหนึ่ง ตอนที่บ้านฟู่เฉียนรังแก ข้าตื่นขึ้นมาพร้อมกับห้วงมิตินี้” จื่อเถาพูดก่อนจะดึงห้วงมิติออกมา สวรรค์ให้ข้ามีชีวิตอยู่เพื่อดูแลท่าน ดังนั้นเราจะไม่เสี่ยงอยู่ในศึกสงคราม ท่านวางใจได้เราจะไม่ลำบาก วันนี้หวงมิตินี้ให้โสมห้าร้อยปีแก่ข้า ข้าเอาไปขายได้เงินมา 2,000 ตำลึงทอง เท่านี้ก็เพียงพอให้เราไปตั้งหลักใหม่ได้เจ้าค่ะ ชิงชิงเหมือนโดนอะไรทับหน้าอกรู้สึกแน่นจนเกือบหายใจไม่ออก นางรับรู้ว่าลูกสาวตายแล้วฟื้นก็ว่าประหลาดแล้ว เมื่อฟื้นแล้วกลับมีบางสิ่งที่เรียกว่าห้วงมิติ ที่นางเข้าไปได้เพียงคนเดียว