All Chapters of จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : Chapter 41 - Chapter 50

รถม้าของบ้านจื่อเถาค่อย ๆ เคลื่อนผ่านประตูเมืองหลวงออกไปเรื่อย ๆ แต่คนที่เศร้าที่สุดคงเป็นคนที่ยืนดูพวกเขาจากไปอยู่บนกำแพง เผิงเหยียนไม่กล้าลงไปส่งพวกเขาด้านล่าง เขารู้ว่าตนเองไม่อยากให้คนพวกนี้จากไป เขาไม่มีเพื่อนเลยตั้งแต่เด็กแต่คนพวกนี้ดีกับเขามาก เพราะเขาเป็นทายาทมือปราบอันดับหนึ่ง จึงไม่มีใครอยากสมาคม เพราะบิดาของเขาซื่อตรงและมีคุณธรรม ดังนั้นเหล่าบ้านขุนนางที่ไม่ซื่อตรงก็คบกับคนอื่น เขาไปสำนักศึกษาก็นั่งคนเดียวเรียนคนเดียวจนชินแล้ว ต่อไปเขาก็คงอยู่คนเดียวเช่นเคย การเดินทางของจื่อเถาเริ่มต้นออกจากเมืองหลวงตานหยาง เมืองหลวงที่เรียกได้ว่าเจริญที่สุดในแคว้นขึ้นไปทางเหนือผ่านเขตรอยต่อระหว่างเมืองเจียงซูและเมืองตานหยางทางอำเภอเชียง บรรยากาศโดยรอบจากที่มีหมู่บ้านเป็นแห่ง ๆ รวมกลุ่มกันก็ค่อย ๆ มีแต่ต้นไม้สองข้างทางและเป็นถนนที่เป็นเนินเขาสลับซับซ้อน ดูสวยงามแปลกตา เด็ก ๆ ต่างตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก การเดินทางครั้งนี้มีทหารของใต้เท้าเจี้ยนกั๋วมาส่งถึงปลายทาง จึงวางใจเรื่องโจรปล้นระหว่างทางไปได้ จื่อเถา มองออกไปนอกหน้าต่างชมทัศนียภาพและอากาศที่บริสุท

รถม้าสามคันออกจากหมู่บ้านเฉินเชียงมุ่งเข้าสู่ตัวอำเภอเชียง ด้วยเพราะต้องการเพิ่มเสบียงระหว่างเดินทาง กับพักผ่อนให้สบายสักคืน จะได้ไม่เหน็ดเหนื่อยเกินไปนัก เส้นทางที่รถม้าแล่นไปเป็นทางเรียบ เนื่องจากไม่ใช่ฤดูฝนจึงทำให้การเดินทางสะดวก มันเป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงที่เริ่มร่วงจนเหลือแต่ต้น ที่ยังไม่หมดก็ยังมีใบไม้สีส้มบ้างสีน้ำตาลบ้างติดอยู่บนต้นเล็กน้อย นั่นคือสัญลักษณ์ของการเตือนว่าใกล้ฤดูหนาวแล้ว ให้เตรียมเสบียง เพราะฤดูหนาวนั้นหิมะตก ผู้คนเพราะปลูกไม่ได้ ทำให้อยู่แต่ในบ้านเพื่อรักษาความอบอุ่น กับหลบพายุหิมะที่อาจจะทำลายบ้านเรือนของชาวบ้านได้ จื่อเถาคิดและจินตนาการไปเรื่อย อีกไม่กี่เดือนนางก็ครบเจ็ดหนาว เวลานั้นนางคงอยู่บ้านที่ท่านตาซื้อที่และปลูกไว้ให้แล้วกระมัง เมื่อนางไปถึงคงต้องเร่งให้จัดการบ้านให้เสร็จก่อนฤดูหนาวจะมาเยือน เพื่อให้ทุกคนมีบ้านที่อบอุ่น ฤดูหนาวขาดน้ำขาดอาหารเป็นแน่ นางต้องคิดเรื่องนี้ให้ดี และเก็บเสบียงที่อยู่ได้นานในฤดูหนาว ลำพังนางเองนั้นไม่ลำบาก แต่คนอื่นไม่เหมือนกับนาง นางต้องสร้างอาชีพให้กับพวกเขา “อาเถาถึง

จื่อเถาเดินตามกลิ่นอาหารพบว่าบุรุษหนุ่มที่อายุห่างจากนางสักห้าหรือหกปีได้กระมัง สวมหมวกเหมือนพ่อครัวกำลังควงตะหลิวเคาะกระทะ ผัดอะไรสักอย่างอยู่ คล้ายผักบุ้งไฟแดง แต่ว่านั่นมันยอดผัก โลกที่นางจากมาเรียกแขนง หรือยอดผักคะน้าหลังเก็บเกี่ยวแล้ว คนจะเอามาผัดกินกับข้าวต้มกุ๊ย อร่อยอย่าบอกใคร นางไม่รู้ชายผู้นี้เป็นพ่อครัวที่บ้านท่านตาเล็กหรือไม่ แต่นางชอบมองเขาเวลาทำดูเป็นหนุ่มวัยละอ่อนหน้าตาน่าเอ็นดูนัก ความมุ่งมั่นในแววตาที่มองกระทะ ท่าทางควงตะหลิวอย่างคล่องแคล่ว มือที่จับกระทะอย่างมั่นคง นี่มันยอดพ่อครัวชัด ๆ แต่เหมือนคนที่กำลังทำอาหารจะรู้ตัวว่านางกำลังแอบดู จึงหันมาหลังจากทำจานผัดเสร็จพอดี “ท่านเป็นแขกที่มาจากเมืองหลวงใช่หรือไม่” จางฉวน บุตรชายผู้นำหมู่บ้านตระกูลจาง ปีนี้เขาอายุสิบห้าแล้ว เนื่องจากเขาเก่งกาจด้านทำอาหาร ท่านพ่อของเขาจึงให้มาทำอาหารต้อนรับคณะที่มาจากเมืองหลวงของท่านตาอวี่ เพราะพ่อบ้านหยางซื่อเสียงไปขอร้องเนื่องจากที่บ้านนั้นไม่มีคนที่ทำอาหารได้รสชาติดีนัก “ใช่ข้าเพิ่งมาเมื่อคืน เจ้าเล่าเป็นพ่อครัวที่บ้านท่านตาข้า หรือเป็นคนที่จ

จื่อเถาวิ่งผ่านหน้าบ้านผู้ใหญ่จางลี่ไห่ เห็นจางฉวนยังคงนั่งซึมอยู่หน้าบ้าน นางจึงเรียกเข้ามาที่บ้านนางด้วย “อาฉวนอย่ามัวนั่งซึม ไปกินบ๊ะจ่างบ้านข้ากัน ข้าซื้อจากป้าจางจิ่วเม่ยมาเยอะ” จางฉวนนั่งเสียใจที่บิดาไม่เข้าใจ แต่นางกลับมาเรียกเขาไปกินบ๊ะจ่าง แต่เขาเข้าไปในบ้านก็พบบิดาที่ไม่เข้าใจ ไปกินบ๊ะจ่างบ้านนางก็ดีเช่นกัน เด็กชายเดินตามเด็กน้อยจื่อเถามาที่บ้านของท่านลุง อวี่ แต่เมื่อมาถึงกลับพบผู้คนที่ใบหน้าเบิกบานราวกับไม่มีเรื่องทุกข์ใจอันใด เขานั่งรออยู่ในครัวมองดูเด็กน้อยจื่อเถาตั้งน้ำเอาบ๊ะจ่างนึ่งให้ร้อนอีกครั้ง สักพักเจ้าเด็กสองแฝดก็วิ่งมาหาจื่อเถา แล้วมีเด็กตัวเล็กที่สุดวิ่งตามมา พวกเขายิ้มเบิกบานกัน ผิดกับเขาที่เปลี่ยวเหงาอยู่คนเดียว ไม่รู้จะทำอันใดดี จื่อเถาหันมาเห็นเขาหน้าเศร้าจึงตั้งน้ำเอาน้ำตาลใส่ในหม้อแล้วก็เอาใบเตยต้มให้มีกลิ่นหอม เมื่อน้ำเดือดแล้วนางวางตั้งให้เย็นแล้วก็ส่งให้เขา “ดื่มซะจะได้สดชื่น” เขารับมาดื่มน้ำตาลต้มที่มีกลิ่นหอมนี่ช่วยเยียวยาจิตใจได้จริง ๆ เมื่อดื่มไปพบว่าสดชื่นอย่างประหลาด ความทุกข์ในใจก

รถม้าแล่นออกจากหมู่บ้านตระกูลจางมาได้สองเค่อก็ถึงหน้าตลาดการค้าเจียงซูที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเจียงซูแล้ว ด้านหน้าเป็นจุดฝากเกวียนเพื่อความเรียบร้อย ส่วนรถม้าสามารถขับเข้าไปได้ จะมีจุดฝากรถม้าด้านในซึ่งแยกกัน @ตลาดการค้าเจียงซู ป้ายหินสลักด้านบนซุ้มกำแพงหินตัวใหญ่ที่ปิดด้วยสีทองทำให้ดูเด่นเป็นสง่า บ่งบอกถึงความมั่งคั่งของตลาดเป็นอย่างดี รถม้าแล่นไปตามทางที่ปูลาดด้วยหินที่ตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าวางเรียงตามถนนดูสวยงาม ทำให้กลิ่นอายความเจริญเริ่มปรากฏแต่สายตาของจื่อเถา ‘ข้าคิดไม่ผิดที่คิดมาตั้งรกรากที่เจียงซู’ จื่อเถาคิดในใจ ในเมืองหลวงนอกจากจะวุ่นวายแล้วยังแออัดไปด้วยผู้คน และมลพิษทางจิตใจจากบ้านของบิดา อยู่ที่นี่นอกจากไม่มีใครรู้จักนางแล้ว นางก็ไม่รู้จักใครเช่นกัน ทุกคนดูเป็นคนแปลกหน้าที่มาพบปะกัน ทำให้เรื่องบาดหมางในอดีตไม่มี รถม้าแล่นไปอย่างช้า ๆ เพราะในตัวตลาดการค้าเจียงซูนั้นจำกัดความเร็ว เพราะกลัวว่าจะชนผู้ที่เดินและผู้ที่ตั้งแผงขายของเข้าจะทำให้บาดเจ็บ จื่อเถาชะโงกดูพบว่าผู้คนที่นี่แต่งตัวหลากหลาย น่าจะมาจากเมืองอื่นด้วยไม่ใ