บททั้งหมดของ จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : บทที่ 11 - บทที่ 20

“ข้าเป็นแม่นะ” อวี่เทียนชิงไม่คิดว่าตัวเองจะไร้อำนาจขนาดทำให้ลูกหลานต้องแตกแยก กับแค่สะใภ้คนเดียวจะทำให้อยู่ในโอวาทไม่ได้เชียวหรือ “ท่านแม่พี่ใหญ่ก็เป็นผู้นำตระกูลชุยแล้ว ท่านก็อย่าให้มีเรื่องลำบากใจเลยเจ้าค่ะ” ชิงชิงนางแต่งออกแล้วก็เป็นคนอื่น หาได้เป็นคนในตระกูลชุยแล้ว แม้ว่าจะมีแซ่เดิมก็ตามเถอะ “ช่างเถอะ เจ้าไม่อยากกลับไปให้ลำบากใจ แม่ก็จะไม่บังคับเจ้า แต่คนงานชายหญิงสองคนนี้เจ้ารับไว้เถิด เจ้าอยู่ลำพังแม่ลูกสตรีทั้งนั้นผู้คนจะครหาเอาได้” ขนาดอดีตลูกเขยยังเอาเรื่องนี้มาระรานนาง แล้วต่อไปเล่านางจะทำอย่างไรกัน หากคนเอาเรื่องนี้มานินทาไม่ทำให้ชื่อเสียงป่นปี้หรอกหรือ “ท่านแม่เจ้าคะ ร้านนี้ก็เล็กไม่มีห้องพักบ่าว ข้ากับลูกอยู่สองคนก็เต็มแล้ว ถ้าหาก...” “ไม่มีก็สร้างเพิ่มสิ ที่ดินด้านหลังและฝั่งตรงข้ามก็ของข้า เหตุใดสร้างไม่ได้” ต่อให้ที่ดินร้านนี้คับแคบ นางก็ยังมีโฉนดที่ดินฝั่งตรงข้ามเพียงทำสะพานเชื่อมให้เท่านั้นก็แก้ปัญหาได้แล้ว “อู้หู้....ท่านยายรวยมากเลยเจ้าค่ะ” จื่อเถารีบพูดแทรก เพื่อให้ท่านแม่เลิกลำบากใจ มีคนมาช่วยงานดีเสียอ

จื่อเถาและท่านแม่รวมทั้งสองแฝดเดินลงจากอำเภอ ก็พบเข้ากับท่านลุงลู่จื้อทันที เพราะเขาเสร็จจากจัดการอดีตภรรยาให้รู้สำนึก โดยการสั่งให้คนของทางการจับขังทำโทษเสียบ้าง จะได้ไม่ปากมาก แต่เมื่อเห็นสองแม่ลูกข้างบ้านรวมทั้งบุตรชายสองคนเดินออกมาจากที่ว่าการอำเภอ เขาก็เกิดการสงสัยขึ้นมาทันที “อ้าวพวกท่านมาทำอันใดกันที่นี่” ลู่จื้อถามขึ้น แต่เมื่อเด็กน้อยสองคนจะตอบ กลับโดนจื่อเถาปรามไว้ “เรื่องมันยาวเจ้าค่ะท่านลุง เอาไว้กลับบ้านแล้วค่อยคุยกัน ข้ากับแม่ไปซื้อถ้วยชามที่ใช้ในร้านก่อนนะเจ้าคะ” เรื่องที่นางซื้อร้านซาลาเปาไว้ มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน เอาไว้ค่อย ๆ คุยกันน่าจะดีไม่น้อย เรื่องค่าเช่าค่อยตกลงกันกับท่านแม่ อย่างไรร้านข้างเคียงก็ดีกับพวกนางเช่นกัน หากเกิดเรื่องเดือดร้อนจะได้มีคนคอยช่วย “เช่นนั้นข้าพาเจ้าสองแฝดกลับก่อน เอาไว้ค่อยคุยกัน” ลู่จื้อไม่ซักต่อ เมื่อเห็นว่าพวกนางสองแม่ลูกมีเรื่องต้องทำกัน เขาเองก็ต้องไปจัดการที่ร้านด้วยเช่นกัน จื่อเถากับชิงชิงเดินมาถึงร้านขายถ้วยชามและกาชา นางเลือกสีสันที่ชื่นชอบเอาที่สวย ๆ จะได้น่ากินแม้ว่ามันจะมีราคาสั

ด้านหน้าร้านคนแน่นรอยาวเหยียด จนทางหน้าร้านรถม้าไม่สามารถสัญจรไปมาทางนี้ได้ สร้างความวุ่นวายนัก จนเดือดร้อนเจ้าหน้าที่ทางการต้องมาดูว่าเกิดอันใดขึ้น ผู้คนถึงได้แห่มามุงกันเยี่ยงนี้ “ให้คนไปตรวจสอบดูสิ ใครมาก่อความวุ่นวายในเมืองหลวงกัน” ใต้เท้าเจี้ยนกั๋ว หัวหน้าทหารรักษาเมืองหลวง ขี่ม้าตรวจตราความเรียบร้อยมาพบความโกลาหลนี้เข้าก็ไม่ชอบใจ จึงต้องตรวจสอบที่มาของคนที่แห่มามุงกันให้กระจ่าง รถม้าติดเป็นสายยาวเพราะผ่านตรอกนี้ไม่ได้ “นี่พวกเจ้ามามุงของแจกอะไรกัน” ทหารของใต้เท้าเจี้ยนกั๋วสอบถามชาวบ้านที่มายืนออกันหน้าร้านอะไรสักอย่าง เขาเหมือนเคยจำได้ว่าด้านข้างเป็นร้านซาลาเปา แต่ร้านนี้ปิดตายมาหลายปีแล้ว แล้วนี่ผู้ใดเปิดกิจการกัน คนถึงได้มุงขนาดนี้ราวกับของแจกทานก็ไม่ปาน “ใต้เท้าขอรับ วันนี้ร้านเต้าหู้เปิดใหม่ เอาเต้าหู้ไปทอดจิ้มน้ำจิ้มรสเด็ด ยังมีน้ำเต้าหู้ที่กินแล้วผิวพรรณดี หลายคนได้ชิมไปคราวก่อนตื่นมาใบหน้ากระจ่างใส วันนี้คนจึงมามุงกันที่ร้านนี้ เพราะคำพูดปากต่อปาก” ชาวบ้านมักเรียกคนของทางการว่าใต้เท้าเสมอ จึงพูดให้คนของใต้เท้าเจี้ยนฟัง ทหารเหล่านั

เสิ่นซื่อ มารดาของเสิ่นหนิวมองเด็กวัยหกหนาวด้านหน้าด้วยน้ำตา นางไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว ชาวบ้านต่างด่าทอนางจับปลามากินไม่รู้จักดูก้าง คนที่นี่ไม่ค่อยกินปลากัน เพราะก้างมันมาก ส่วนมากต้มเอาแต่น้ำแกงส่วนเนื้อปลาก็ยีให้ละเอียดกรองด้วยตะแกรงไม้ไผ่ตาถี่ ๆ แล้วซดแต่น้ำแกงบำรุงร่างกาย แต่เสิ่นซื่อนั้นยากจน อาชีพนางแค่รับจ้างกับจับปลาและสัตว์น้ำมากิน เลี้ยงบุตรชายวัยสามหนาวเท่านั้น นางไม่ทันได้ดูให้ดีเนื้อปลาที่ป้อนลูกชายมีก้างติดอยู่ ทำให้ติดคอจนบุตรชายร้องน่าสงสาร จะพาไปหาหมอนางก็ไม่มีสักอีแปะตอนนี้ ไม่ได้รับจ้างมาสองวันเนื่องจากนางไม่ค่อยสบาย วันนี้จึงไปจับปลามาเลี้ยงบุตรชายเท่านั้น บ้านนางอยู่ในตรอกแคบ ๆ สร้างจากดินเหนียวมุงหลังคาด้วยหญ้าคา นางโดนโจรใจหยาบข่มขืนและตั้งครรภ์ เมื่อบิดารู้เข้าจึงถูกขับไล่ออกจากบ้าน สุดท้ายก็มาอยู่เองตามลำพัง “แม่หนู เจ้าจะช่วยอันใดได้ นางโง่นักเอาก้างให้ลูกกิน” ชาวบ้านได้แต่ด่าทอนาง คนอะไรเลี้ยงลูกดี ๆ ไม่ได้ นั่นยิ่งทำให้เสิ่นซื่อเจ็บช้ำจนอยากฆ่าตัวตาย ลูกไม่มีแซ่บิดา เพราะไม่รู้ว่าผู้ใด นางโดนคนประณามเท่าไหร่ก็อดทน เพ

อวี่เทียนหมิงนั่งมองหลานสาวที่พบเมื่อเจ็ดปีก่อน ไม่นึกว่าข่าวที่ได้ยินอีกครั้งจะพาให้เขาเจ็บปวดใจเช่นนี้ “อาชิงเอ้ย เจ้าสบายดีรึ” น้ำเสียงสั่น ๆ ของท่านน้าเล็กทำให้ชุยชิงชิงน้ำตาคลอ ตอนนั้นหากนางฟังคำเตือนของท่านน้ากับท่านแม่ นางจะมีจุดจบเช่นนี้หรือ เพราะนางดื้อรั้นเองแท้ ๆ “ท่านน้า...!” อวี่เทียนหมิงเห็นเสียงสั่นเครือของหลานสาวที่ตนรักก็เจ็บปวดใจ นางคงใช้ชีวิตในตระกูลฟู่เฉียนได้ไม่ดีนัก “เอาเถอะ เรื่องก็ผ่านมาแล้ว เจ้าก็ยังเป็นหลานรักของน้าเช่นเดิมนั่นแหละ มาวันนี้ข้าจะถือโอกาสมาบอกเจ้าว่า ข้าจะย้ายไปเจียงซูอยู่ที่นั่นเลย หากว่าเจ้าลำบากยากเข็ญสิ่งใด ก็ไปหาน้าก็แล้วกัน” อวี่เทียนหมิงถือโอกาสบอกข่าวนี้แก่หลานสาว เขาต้องการไปสงบจิตใจที่นั่นในช่วงบั้นปลายชีวิต จื่อเถาที่ถือถ้วยข้าวต้มมาให้ท่านตาเล็ก ทำให้ได้ยินเข้าพอดี จึงอยากรู้ว่าเหตุใดท่านตาเล็กถึงได้จะไปอยู่ที่เจียงซูเสียเล่า “ท่านตามีปัญหาอะไรหรือไม่เจ้าคะ ถึงย้ายที่อยู่” จื่อเถารู้ว่าคนแก่ติดที่จะตายไป หากไม่จำเป็นจะไม่ยอมย้ายไปอยู่ที่อื่นแน่นอน ยิ่งห่างบ้านไกลเมืองอีกด้วย อว