All Chapters of จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด : Chapter 51 - Chapter 60

ปีใหม่วันที่ทุกคนรอคอยผ่านไปอย่างช้า ๆ แม้ว่าจะมีการจุดดอกไม้ไฟพลุ เพื่อการเฉลิมฉลอง แต่ในเมืองหลวงนั้นไม่ได้มีความรื่นเริงใด มีแต่ความอึมครึม เพราะข่าวเรื่องการก่อกบฏ ทั้งกองทัพประชิดเมืองหลวง คนที่มีหน้าที่ปกป้องเมืองหลวงจึงทำงานหนัก เผิงหยวนนั่งกินข้าวเพียงผู้เดียวอย่างเงียบเหงา เพราะท่านพ่อต้องไปปราบคนชั่ว เขานั่งมองอาหารในสำรับนึกถึงอาหารของจื่อเถาที่สุด ยอมรับว่าอาหารของนางทำให้เขาเจริญอาหารมากกว่าผู้ใดในตานหยาง แต่ว่าตอนนี้นางอยู่เจียงซูแล้วไม่รู้เป็นเช่นไร ‘ข้าจะตั้งใจศึกษาจนสอบซิ่วไฉผ่านและจะไปเยี่ยมเจ้า’ พ่อบ้านเการู้ว่านายน้อยของตนเองคงคิดถึงอาหารของคุณหนูจื่อเถา แต่ว่าตอนนี้เมืองหลวงไม่สงบดีนัก จะเดินทางเข้าออกก็ลำบาก นอกจากขบวนการค้าขายอาหารและเสบียงเท่านั้นถึงจะผ่านมาได้ จนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยคงกินเวลาอีกหลายเดือน ส่วนเมืองเจียงซูที่ไม่ได้รับผลกระทบใดนั้น ต่างใช้ชีวิตกันอย่างรื่นเริงสนุกสนาน หลังจากผ่านปีใหม่ไปได้ไม่กี่วันความวุ่นวายของจื่อเถาก็มาเยือนเรื่องเตรียมวัตถุดิบทำอาหาร “ท่านแม่เจ้าคะ ข้าจะซื้อข้าวสารจากทางการดีหรื

จางฉวนตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางรีบเก็บกวาดบ้านและซักเสื้อผ้าของตัวเองและของท่านพ่อ เพราะเขาเป็นบุตรชายคนเดียว ท่านพ่อต้องออกไปดูไร่นาไม่มีเวลาดูแลเรื่องในบ้าน เขาเองก็ไปเป็นพ่อครัวให้เหลาอาหารจื่อเถา แต่งานบ้านเขาก็ทิ้งไม่ได้เช่นเดียวกัน ไม่เช่นนั้นเขาจะได้ชื่อว่าเป็นคนอกตัญญูเอาได้เขาทำทุกอย่างเสร็จเพียงครึ่งชั่วยามเพราะหุงข้าวทิ้งไว้ตอนที่ซักผ้า เมื่อซักผ้าเสร็จข้าวก็สุกพอดี เขาทำผัดผักกับผัดเต้าหู้น้ำแดงที่ได้จากบ้านจื่อเถามาสองจาน เมื่อฟ้าเริ่มสางเขาก็รีบออกจากบ้านทันที“ท่านพ่อข้าไปก่อนนะขอรับตอนเย็นจึงจะกลับ” จางลี่ไห่เพิ่งตื่นบุตรชายก็ออกไปทำงานเสียแล้ว ช่างเป็นบุรุษที่ขยันขันแข็งเสียจริง เขาไม่น่าห้ามบุตรชายให้ทำในสิ่งที่เขาชอบเลย กลิ่นอาหารกับกลิ่นข้าวสวยลอยคลุ้งมาจากในครัว เขาถึงกับชื่นชมบุตรชายตัวเองที่ไม่ทิ้งงานบ้านให้เขาเหนื่อย นับว่ามีความรับผิดชอบยิ่ง“ไปดีมาดีนะ” เขาตะโกนบอกบุตรชายที่วิ่งตึกตักไปสมทบกับคนบ้านสกุลอวี่จื่อเถาตื่นเช้าแต่งตัวงดงามในชุดสีกลีบท้อปักลายดอกไม้อย่างสวยงาม โดยมีรองเท้าที่เข้าชุดด้วยกัน นับว่าเป็นชุดที่งดงามในสายตาของจื่อเถาทีเดียว วันนี้นางเปิดร

“ใต้เท้าเจี้ยน!!!” จื่อเถาหันกลับมาด้วยรอยยิ้ม นางดีใจที่ใต้เท้าเจี้ยนมาหานางที่เจียงซู เพราะนางไม่รู้ว่าจะมีโอกาสกลับเมืองหลวงหรือไม่ ไม่รู้ว่าคนที่นั่นเป็นอย่างไรกันบ้าง“นึกว่าลืมสหายเช่นข้าไปเสียแล้ว” เจี้ยวกั๋วท่าทางเหมือนน้อยใจเล็ก ๆ นางมาถึงไม่ส่งข่าวกลับไปหาเขาเลย ทั้งที่ให้คนมาส่งถึงที่“โถ...ใครจะลืมคนที่มีพระคุณได้เจ้าคะ”“เจ้าก็อย่าเก่งให้มาก เมื่อครู่หากคนเหล่านั้นคิดเอาเรื่องเจ้าหากข้าไม่อยู่ใครจะมาช่วย” เจี้ยนกั๋วบ่นนางหนึ่งคำโทษฐานที่เก่งไม่รู้ถิ่น“ท่านจะปล่อยให้เด็กน้อยกับยายของเขาต้องโดนรังแกหรือเจ้าคะ ไม่ใช่ว่าท่านก็ไม่รักความยุติธรรมแล้ว”เจี้ยนกั๋วละมันเขี้ยวนางนัก อ้างยุติธรรม เห็นทีต้องให้คนคอยแอบช่วยอยู่ห่าง ๆ ด้วย“ท่านมาก็ดีแล้วไปเถอะข้าจะทำของอร่อยให้ท่านกิน วันนี้ข้าเปิดร้านวันแรก” จื่อเถาดีใจที่มิตรสหายเก่ามาเยี่ยมเยียน ในเมืองหลวงนอกจากใต้เท้าเจี้ยนก็มีใต้เท้าเผิงที่ดีกับนาง เมื่อคิดมาถึงตรงนี้พลันให้นึกถึงผู้ชายใจร้ายในชาติก่อนของนาง‘เผิงเหยียน’ จากที่อยากลืมผู้ชายคนนี้แต่ทำให้นึกถึงอยู่เรื่อย“ลมอะไรพัดมาถึงเจียงซู ท่านมีธุระหรือต้องการมาหาข้ากันแน่”

ชิงชิงเห็นลูกสาวสำลักก็ส่ายหน้าเอาผ้าเช็ดหน้าให้ แล้วก็รินชาส่งให้ดื่มแล้วลูบหลังพร้อมบอกลูกสาวค่อย ๆ กินอย่ารีบร้อนไม่เช่นนั้นจะสำลักแบบนี้“ปกติเจ้าก็ค่อย ๆ กินแต่ทำไมวันนี้ถึงรีบร้อนกินเสียได้” ชิงชิงพูดแก้เก้อเกรงว่าใต้เท้าเจี้ยนหัวจะถือสา“เด็กก็แบบนี้ล่ะ เจ้าเองก็นั่งลงกินเถิด” ใต้เท้าเจี้ยน นอกจากจะไม่ถือสายังรู้ว่าเจ้าหนูน้อยสำลักเพราะอะไร“ใช่แล้วคุณชายเผิงมาวันนี้เพื่อจะมายินดีกับพวกเจ้าที่เปิดร้านอย่างราบรื่น แล้วอีกอย่างก็คือเขาขออนุญาตบิดามาศึกษาที่เจียงซู สำนักศึกษาเดียวกับบิดาของเขา”เผิงเหยียนพ่นลมหายใจยิ้มให้กับใต้เท้าเจี้ยน นับว่าอธิบายได้ชัดเจนดีและไม่ได้พูดว่าเขาจงใจมาอยู่ใกล้นางสำนักอาจารย์หลีเหยามีชื่อเสียง บัณฑิตที่จบจากที่นี่ล้วนได้รับราชการเป็นใหญ่เป็นโตในเมืองหลวง อย่างเช่นท่านพ่อของเขาเป็นต้น“เช่นนั้นท่านก็มาอยู่เจียงซู อีกกี่ปีจึงจะสอบซิ่วไฉเล่า” นางถามเพื่อเตรียมนับนิ้วคำนวณแล้ว นางอายุราว17 เมื่อชาติก่อนจะต้องแต่งงานกับเขา แล้วชาตินี้นางก็พยายามหลีกหนีกลัวจะซ้ำรอยถูกเขาฆ่า แต่เหตุใดเขาก็ขยันใกล้ชิดนางนัก“สอบซิ่วไฉมีจัดสอบทุกปีในเดือนเก้า นี่ก็อีก 8 เดื

“ออกเรือ...!” ผู้จัดการเรือยกดาบขึ้นฟาดกับเชือกที่หมัดกับเสาไว้แล้วเชือกก็หลุดออก เรือค่อย ๆ ลอยออกจากท่าแล้วแต่คนบนเรือยังไม่ได้ลงและเรือนี้มุ่งสู่ทางใต้ผ่านอานฮุยเขาคิดแล้วว่าที่เหลือไว้จัดการในเรือ เพราะตนจ้างยอดฝีมือไว้มากมาย กับแค่คนของทางการก็ฆ่าทิ้งให้หมด แต่จะให้เขาถูกยกเลิกใบอนุญาตค้าขายสินค้าไม่ได้“ไป๋อวิ๋น...เจ้าอยู่นี่ใช่หรือไม่” เจี้ยนกั๋วเมื่อรับรู้แล้วว่าตัวเองกำลังลอยลำอยู่บนเรือพร้อมกับคนของบ้านจื่อเถากับทหารอีกไม่กี่นาย ก็คิดจะให้ไป๋อวิ๋นออกมาช่วยเสียทีเสียงดาบปลิดชีพสังหารคนร้ายที่เฝ้าเรือคนแล้วคนเล่า จนกองตลอดเส้นทาง และเมื่อมาถึงห้องใต้ท้องเรือไป๋อวิ๋นก็พังประตูเข้าไป“เจ้าหนู...รีบออกมาเร็ว”“งื้อ...พี่ชาย...ท่านมาช่วยเราใช่หรือไม่” ทั้งสามถูกมัดมือไว้เหมือนกัน แต่ว่าเท้าไม่ถูกมัดเขากำลังหวาดกลัว แล้วก็มีคนเปิดประตูออกมา“ใช่พี่สาวเจ้าเป็นห่วงแย่แล้ว”เสียงพูดคุยดังขึ้นทำให้เจี้ยนกั๋วและคนของร้านจื่อเถาเดินตามเสียงมา ลู่จื้อที่เห็นบุตรชายใบหน้ามอมแมมมีแต่คราบน้ำตาก็โล่งใจ“อาหลง อาจิ่น ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณท่านจอมยุทธ” ลู่จื้อคุกเข่าขอบคุณท่านจอมยุทธที่ช่วยเหลื