All Chapters of ตำนานรักแผ่นดินกงซุน [NC25+]: Chapter 21 - Chapter 30

หวางเฟยทรงเสด็จกลับเข้ามาในห้องของพระองค์อย่างรวดเร็ว เยี่ยลี่มองหวางเฟยที่ปิดทวารบาลลงอย่างว่องไว อีกทั้งพระวรกายเปียกปอน พระภูษาแนบชิดพระองค์ทำให้เยี่ยลี่สงสัยยิ่งนัก“คุณหนูไปทำอะไรมาเจ้าคะ ทำไมเปียกปอนเช่นนี้” เยี่ยลี่เอ่ยถาม มองสีพระพักตร์ที่ตื่นตระหนก และพระภูษาที่คลุมมานั้นคือ เสื้อผาวของไท่ฟูที่สวมด้านใน นางจึงปะติดปะต่อเรื่องราวเอวได้ว่า อาจโดนไท่ฟู่ฉุดลงในอ่างน้ำแน่ เพราะเมื่อครู่นางได้ยินเสียงน้ำอยู่เพียงครู่แล้วก็หายไป“เอาเสื้อให้ข้าเปลี่ยนก่อน หนาวจะตายอยู่แล้ว” หวางเฟยทรงตรัส อีกทั้งพระนางกอดองค์เองด้วยความหนาวสั่น เยี่ยลี่จึงรีบหาเสื้อผ้า และนางกำนัลอีกสองคนช่วยกันถอดอาภรณ์ที่พระนางสวมใส่อยู่ออก เพื่อเปลี่ยนชุดใหม่เป็นเสื้อผ้าวยาวใส่ยามนอนไท่ฟู่ทรงแต่งฉลองพระองค์ด้วยอาภรณ์ดำสนิท อีกทั้งสวมเกาะเงิน เหล่าแม่ทัพต่างไปรอที่หน้าตำหนักของต้าหวางในพระราชวัง จื่อลั่วสังเกตสีพระพักตร์ที่ดูไม่ได้บรรทมมาทั้งคืน อีกทั้งมีพระพักตร์เป็นกังวลนัก จึงเอ่ยขึ้น“ทรงเป็นห่วงหวางเฟยหรือขอรับ”“ข้าไม่ได้ห่วงนาง ข้ากลัวว่าใครจะเขามาหานางมากกว่า”“เมื่อครู่เห็นว่าต้าหวางมอบราชสาส์นพร้อมประทั

ไท่ฟู่ทรงเคลื่อนทัพกลับมายังเมืองหลวงยังไม่ถึงห้าสิบลี้ก็ถึงเมืองหลวงแล้ว ไท่ฟู่ทรงนำหน้าขบวนมีนายพรานที่เป็นคนสนิท และจื่อลั่วขี้ม้าถัดจากพระองค์เพื่อระวังภัย ทันใดนั้นม้าเร็งวิ่งมาแต่ไกล ทรงจำได้ดีว่าเป็นคนจากหอหลงเซียว เขามาอยู่ตรงหน้าพระองค์ แล้วลงจากม้ามอบสาส์นถึงพระหัตถ์ แล้วทรงเอาสาส์นออกจากกระบอกไม้ไผ่ ทรงส่งกระบอกนั้นให้จื่อลั่ว จื่อลั่วรับไว้ใจความในสาส์นเขียนว่า‘หยางเยว่หัว ท่านรีบกลับมาเมืองหลวงโดยไว อย่ารั้งรอ ภายในวังหลวงเกิดเรื่องขึ้นแล้ว’ ในสาส์นลงตราประทับของพระองค์เอง และทรงจำได้ลายพระหัตถ์นี้ เป็นลายพระหัตถ์ของหวางเฟย ทรงอ่านจบแล้วพับใส่ในเสื้อ แล้วทรงหันไปรีบสั่งคนส่งสาส์นว่า“เจ้าไปเถิด” ไท่ฟู่กล่าวเช่นนี้ทหารผู้นั้นก็ขอทูลลากลับทันที“จื่อลั่วข้ากลับเมืองหลวงเร็วกว่านี้ ให้แม่ทัพเมิ่ง นำทหารกลับเมืองก่อน ส่วนข้าต้องรีบเข้าวังตอนนี้” ไท่ฟู่ทรงตรัสด้วยสุรเสียงจริงจัง“ขอรับ” จื่อลั่วน้อบรับสั่งสามวันก่อนหน้านั้น ในยามอรุณรุ่ง หวางโฮ่วทรงเฝ่าดูอาการของต้าหวางจนไม่ได้บรรทม หมอหลวงสามคนก็ปรุงยาถวายยาหน้าห้องบรรทม ส่วนหวางเฟยก็ทรงบรรทข้างๆ หวางโฮ่ว ฉู่หลินที่อยู่ด้ว

หวางเฟยทรงต้มน้ำ เมื่อพอน้ำเดือดจึงเทใส่อ่างน้ำ ที่มีน้ำเย็นอยู่ครึ่งหนึ่ง ไท่ฟู่ทรงเร่งรีบถอดอาภรณ์ออกอย่างเร่งรีบ หวางเฟยหันหลังให้พระองค์ทันที ทว่าไท่ฟู่ทรงโอบกอดพระนางไว้ หวางเฟยตกพระทัยแทบสิ้นสติ ไท่ฟู่ทรงกอดพระนางเช่นนั้น อีกทั้งยังขยำพระถันทั้งสองข้างอย่างเป็นเจ้าของ หวางเฟยทรงดิ้นรนให้พระองค์ทรงปล่อย แต่ไท่ฟู่ก็ทรงยอมไม่ปล่อย หวางเฟยหันกลับมาผลักไท่ฟู่ลงไปในอ่างน้ำ แต่ว่าผีซ้ำด้ามพลอย ไท่ฟู่ดึงพระนางลงมาด้วย ทำให้หวางเฟยทรงสำลักน้ำไปหลายอึก และทะลึ่งพระองค์ขึ้นมา อีกทั้งใช้พระหัตถ์ลูบพระพักตร์“เยว่หัว ข้าเกือบตายแล้วรู้ไหม” หวางเฟยทรงเอ่ยด้วยสุรเสียงตกพระทัย“ผิงถิง เจ้าเป็นของข้าเถิด” ไท่ฟู่ทรงตรัสด้วยสุรเสียงแผ่วเบา“อย่า...ท่านกำลังโดนยา...ไท่ฟู่”หวางเฟยทรงตรัสเช่นนี้ ทว่าพระองค์ไม่สดับรับฟังในสิ่งที่พระนางทรงตรัสแม้แต่คำเดียว ทรงใช้พระโอษฐ์ประกบพระโอษฐ์พระนางทันที อีกทั้งใช้พระหัตถ์ลูบไล้บนพระถันอวบอิ่มขยำแรงๆ หวางเฟยทรงดิ้นรนทุบพระอุระที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อจากการตรากตรำในการศึก ไม่ช้าก็ถอนพระโอษฐ์ให้พระนางหายพระทัย ไท่ฟู่ทรงดึงอาภรณ์ของพระนางด้วยแรงน้อยนิด อาภรณ์ขาวสะอ

ทันใดนั้นหวางเฟยแทบพุ่งกระโจนลงจากพระแท่น สาวพระบาทแนบชิดพระวรกายของไท่ฟู่ที่ประทับยืนรอ หวางเฟยยึดพระอังสากว้างไว้แน่น ก่อนที่จะปีนพระวรกายสูงโปร่งขึ้นไป พระอุรุโอบรัดพระโสนีแกร่งแน่น ก่อนจะหย่อยพระวรกายลงบนกลางลำพระอง์ของไท่ฟู่ ที่มีขนาดเท่าความสูงกว่าผู้คนทั่วไป (พระโสนี คือ สะโพก)“อ้า...อืมม์..."สุรเสียงของหวางเฟยร้องขึ้น พระทรงผวากับความเสียดแน่น หวางเฟยทรงทราบว่าพระองค์ชุ่มฉ่าเยิ้มจนออกมาที่พระอุรุด้านนอก แต่เมื่อการขึ้นลงเริ่มขึ้น พระวรกายอ่อนนุ่มของพระนางรัดเร้าสัดส่วนของไท่ฟู่ เหมือนกับว่าจะปริแยกออกมา เหมือนกับการถวายตัวครั้งแรกเมื่อวันวานในตอนนี้หวางเฟยทรงก้มลงทอดพระเนตรว่า อะไรที่ต่างไปโอ้! หวางเฟยทรงอุทานในพระทัย ภาพที่ทรงทอดพระเนตรแจ่มชัด เหมือนจ่ออยู่ปลายสายพระเนตร พระวรกายชุ่มฉ่ำโอบล้อมไท่ฟู่เอาไว้ เมื่อพระนางขยับพระโสนีขึ้นลงซ้ำๆ พระวรกายด้านในก็รัดแรง แต่พระนาง็ไม่ก็หยุดไม่ได้ พระนางขยับหนักขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความเมามัน สลับกับโยกหมุน บางจังหวะก็เบียดส่ายไหวรัว พระนางทรงรู้แล้วว่ายากำหนัดเป็นเช่นไร ที่ไท่ฟู่ทรงเสวยเมื่อวันวาน ตอนนี้ก็ไม่ต่างกับไท่ฟู่ที่ความปรารถนาไม

หวางเฟยทรงหันหลังให้พระองค์ ไท่ฟูทรงเลื่อนพระภูษาตัวนอกของพระนางออกมา ทรงเห็นว่าหวางเฟยทรงสมเสื้อเอี๊ยมอยู่ด้านใน ทรงเผยแย้มพระโอษฐ์ พระองค์พึ่งทอดพระเนตรเห็นหญิงสาวคนแรกที่สวมเสื้อเอี๊ยมสีขาวสะอาดลายดอกเหมย ขณะที่อายุของนางใกล้ยี่สิบปี ทรงเคยร่วมสังวาทกับหญิงคณิกาไม่เคยเห็นพวกนางใส่กันเลย พึ่งมีแต่หวางเฟยของพระองค์สวมใส่มัน ไท่ฟู่ใช้พระหัตถ์ลูบไล้ ดึงเชือกตรงด้านพระขนอง และใช้มือลูบไล้บนหลังขาวผ่องอมชมพู มาที่พระศอดึงเชือกออก ทำให้ท่อนบนไร้ซึ่งอาภรณ์ ไท่ฟูทรงช้าพระหัตถ์หยอกเล่นบนพระถันอวบอิ่มจากด้านหลัง หวางเฟยทรงร้องแผ่วเบาด้วยความสะท้าน อีกทั้งพระนางชิดเข้าหาพระอุระแกร่งดุจหินผา “อาบน้ำกับข้านะ” ไท่ฟู่ทรงตรัสข้าพระกรรณแผ่วเบา หวางเฟยพยักพระพักตร์เล็กน้อยด้วยความมึนงงคล้อยตามพระองค์ ไท่ฟู่ทรงดึงเชือดที่บั้นพระองค์ของหวางเฟยออก บัดนี้พระวรกายของพระนางเปลือยเปล่า ให้ไท่ฟู่ได้ทอดพระเนตรความงามของพระนาง พระองค์จึงช้อนพระขนองและพระที่นั่ง ก้าวเดินขึ้นและลงในอ่างสรง หวางเฟยทรงทอดพระเนตรไท่ฟูที่พระพักตร์ด้วยความอาทรมากนัก อีกสามวันต้องทรงเสด็จไปตีแคว้นหลิว เหมือนครั้งก่อนพระนางทรงคิดไม่ต