Semua Bab พิสูจน์ใจให้เธอรัก: Bab 11 - Bab 20

หลังจากวันที่ข้าวหอมไปเดินห้างกับอลัน ตั้งแต่นั้นมา เธอก็แทบจะถูกอลันสั่งให้อยู่ข้างกายตลอดเวลา มีเพียงตอนหลังอาหารค่ำเท่านั้นที่ข้าวหอมจะได้กลับหอพักของตัวเอง ความใกล้ชิดที่อลันสร้างขึ้นทำให้ข้าวหอมรู้สึกแปลกไม่น้อย เพียงแต่เธอไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้ทำไม ตอนนี้คนในโรงแรมต่างซุบซิบกันเรื่องของเธอกับเขาไม่น้อยแล้ว หลายครั้งที่ข้าวหอมต้องแก้ต่างให้ตัวเอง เพราะคนอื่นคิดว่าเธอหวังจะใช้เต้าไต่ในการทำงานที่นี่ ซึ่งความจริงแล้วกลับเป็นอลันต่างหากที่พยายามเทียวไล้เทียวขื่อเธอมาตลอดเกือบสามเดือนที่ผ่านมา อลันเองก็ใช่ว่าจะรู้สึกดีมากนัก เมื่อเขาดูท่าทางของข้าวหอมแล้วเธอก็ไม่มีท่าทีที่จะสนใจเขาสักเท่าไหร่ และอีกไม่กี่วันเขาก็ต้องเดินทางกลับออสเตรียแล้วด้วย ยิ่งทำให้อลันรู้สึกคันยิบ ๆ ในอกพิกล เขาไม่เคยจีบผู้หญิงคนไหนนานขนาดนี้มาก่อน ข้าวหอมเป็นคนแรกที่ใจแข็งที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นก่อนกลับหนึ่งวัน อลันชวนข้าวหอมไปดินเนอร์ก่อนเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้ ซึ่งข้าวหอมเองก็รู้สึกพอใจมากที่เขาเห็นความสำคัญของเธอ“ดื่มสักหน่อยนะครับ พรุ่งนี้ผมจะกลับแล้วนะ” อลันยกแก้วไวน์ขึ้นมารอ“ฉันดื่มไม่เป็นนะคะ” ข้

พัชรี เครม่อน แม่ของอลัน เธอเป็นหญิงสาวชาวไทยที่พบรักกับพ่อของอลันตอนไปเรียนออสเตรีย พัชรีมีลูกแค่คนเดียว เธอจึงมักจะสอบถามโลแลนเรื่องผู้หญิงของลูกชายมาตลอด แม้แต่เรื่องที่อลันถูกหักอกจากสาวไทยในปีนั้น พัชรีก็รู้ดี ตอนนั้นอลันเป็นเพียงนักศึกษามหาวิทยาลัย เขาขอไปฝึกงานที่ประเทศไทยก่อนสอบจบปริญญาตรีหลังกลับประเทศ เธอไม่คิดว่าเขาจะไปตกหลุมรักผู้หญิงไทยเข้าจริง ๆ ความจริงแล้วพัชรีเองก็ไม่ค่อยชอบผู้หญิงคนนั้นแต่แรก เธออยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจริงใจกับลูกชายเธอหรือเปล่า พัชรีจึงปล่อยให้ลูกชายหาเงินเองในประเทศไทย จนผู้หญิงคนนั้นคิดว่าอลันเป็นเพียงฝรั่งยากจนคนหนึ่ง และทิ้งลูกชายของเธอไปอย่างไร้เยื่อใย ก่อนผู้หญิงคนนั้นจะทิ้งอลัน เธอยังพูดทิ้งท้ายอย่างเจ็บแสบว่าเขาเป็นแค่ผู้ชายไร้ประโยชน์ อีกทั้งผู้ชายคนใหม่ของเธอยังดูถูกอลันจนทำให้เขาอับอายขายหน้าต่อหน้าคนมากมายที่มายืนมุงดูเหตุการณ์อยู่ เรื่องเหล่านี้ทำให้พัชรียิ่งเป็นห่วงลูกชายของตัวเองมากขึ้นไปอีก เธอกลัวว่าเขาจะไม่สามารถเริ่มต้นความรักใหม่ได้เพราะการถูกหักหลัง พอพัชรีรู้ว่าลูกชายมีคู่นอนมากมายและไม่เคยให้ใจกับใครอีก เธอก็ได้แต่สะเทือนใจ

“คุณได้ของว่างนี่มาจากที่ไหน” อลันพูดสวนขึ้นขณะที่นรินทร์กำลังรายงานแผนงาน“เอ่อ… ท่านประธานมีอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่าขนมนี่มีปัญหา” นรินทร์ปาดเหงื่อเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของอลัน“ผมถามว่าซื้อขนมนี่มาจากไหน บอกมาเร็วเข้า” อลันขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจ ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง เพราะรสชาติขนมนี้เป็นของข้าวหอมอย่างแน่นอน“คุณอนงค์ บอกท่านประธานหน่อยครับ” นรินทร์รีบหันไปบอกเลขา“ขนมนี่ซื้อมาจากอำเภอท่าแพค่ะ” อนงค์บอกคร่าว ๆ เธอกลัวว่าจะทำให้สองแม่ลูกเจ้าของร้านขนมเดือดร้อน“บอกรายละเอียดทั้งหมดให้โลแลน” อลันสั่งต่อด้วยแววตาเป็นประกาย ตอนนี้เขามีความหวังที่จะได้เจอข้าวหอมอีกครั้งแล้ว“เอ่อ ท่านประธานอยากรู้ทำไมเหรอคะ” อนงค์ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมอลันต้องการทราบ“คุณไม่จำเป็นต้องรู้ โลแลนไปหาร้านให้เจอภายในวันนี้ แล้วพรุ่งนี้พาฉันไป” อลันตอบด้วยความไม่พอใจนัก เขาไม่ชอบให้คนอื่นรู้ว่าเขาต้องการทำอะไร“ทราบแล้วค่ะ เชิญคุณโลแลนด้านนอกค่ะ” อนงค์ไม่กล้ารบกวนเวลางานของนรินทร์ โลแลนลุกขึ้นผายมือเชิญให้อนงค์เดินนำไปก่อน เขาพอจะเดาได้ว่าเจ้านายทำไมถึงมีอาการแบบนี้ ตัวเขาเองพอได้ชิมขน

หมอพีพาอเล็กซ์เอาของเล่นมาเล่นกันที่แคร่หน้าบ้านและปล่อยให้ข้าวหอมพายายสาเข้าไปนอนพักผ่อนหลังจากเหนื่อยกันมาตั้งแต่เช้าตรู่“พ่อพี เป็นไงคับของเล่นใหม่ของผม” น้ำเสียงเล็กใสพร้อมรอยยิ้มกว้างทำให้หมอพีอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้“ของเล่นลูกสวยมากครับ อเล็กซ์เลือกได้ดี” หมอพีเอื้อมมือไปลูบหัวทุยของอเล็กซ์อย่างเอ็นดู ถึงแม้เด็กคนนี้ไม่ใช่สายเลือดของเขา แต่หมอพีที่เลี้ยงดูอเล็กซ์มาตั้งแต่เกิดก็ยังรักเขาโดยไม่มีเหตุผล หลายครั้งที่พ่อแม่เขาบอกให้พาอเล็กซ์ไปเล่นที่บ้าน ทำให้อเล็กซ์เป็นที่รักของครอบครัวหมอพีมาหลายปีแล้ว ข้าวหอมที่เพิ่งส่งยายสาเข้าห้องนอนไปก็เข้าครัวเตรียมวัตถุดิบสำหรับการทำขนมในช่วงบ่ายของวันตามปกติ ยี่สิบนาทีต่อมา รถของอลันและบอดี้การ์ดก็มาจอดด้านหลังรถพวกปีเตอร์ อลันรีบลงจากรถอย่างตื่นเต้นที่กำลังจะได้พบลูกชายกับข้าวหอม บอดี้การ์ดของเขาช่วยกันขนของเล่นและเสื้อผ้าลงมาเตรียมไปมอบให้นายน้อยของพวกเขาพร้อมรอยยิ้ม“หยุดก่อน” อลันสั่งคนของเขาทันทีที่เห็นภาพผู้ชายสวมแว่นหน้าตาดีกำลังเล่นอยู่กับลูกชายของเขาที่หน้าบ้านพร้อมรอยยิ้ม เขากำหมัดแน่นอย่างโกรธ ๆ ตอนนี้อลันอยากพบข้าวหอมเพื่อถามว่

อเล็กซ์ขับรถไฟฟ้าเล่นอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนที่เขาจะออกจากรถและไปหาของเล่นอย่างอื่นมานั่งเล่นบนแคร่ไม้ โดยมีโลแลนช่วยอุ้มเขาขึ้นไปนั่ง เพราะอลันมัวแต่กังวลว่าข้าวหอมทำอะไรอยู่กับผู้ชายคนนั้นในบ้านกันแน่“คุณเป็นพ่อผมจริง ๆ เหรอคับ” อเล็กซ์เอ่ยขึ้นขณะที่กำลังนำตัวต่อมาต่อเล่น“ใช่ ลูกชื่ออะไรครับ” อลันหันไปตอบคำถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวน“อเล็กซ์คับ พ่อชื่ออะไรคับ” อเล็กซ์ถามกลับบ้างเช่นกัน“พ่อชื่ออลันครับ ลูกอายุกี่ขวบแล้วครับ” อลันถามขึ้นอีกครั้ง ถึงเขาจะพอเดาได้ก็เถอะ“สี่ขวบคับ” อเล็กซ์ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนัก ของเล่นใหม่นี้ทำให้เขาสนใจไม่น้อย เพราะมันคือตัวต่อเลโก้ราคาแพงที่เขาเคยอยากได้มาก่อน“ผู้ชายคนนั้นเข้าไปทำอะไรกับแม่ของลูกกัน” อลันอดหลอกถามลูกชายไม่ได้“พ่อไปช่วยแม่ทำขนมคับ” อเล็กซ์ตอบกลับไปตามตรง เขารู้ดีว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด“ทำไมลูกเรียกเขาว่าพ่อล่ะ” อลันยังคงยิงคำถามต่ออย่างอยากรู้อยากเห็น เขาไม่อยากให้ลูกชายเรียกคนอื่นนอกจากเขาว่าพ่อ“อืม… พ่อเลี้ยงผมมานี่คับ ผมก็ต้องเรียกว่าพ่อสิ” อเล็กซ์ถึงจะรู้สึกถึงบรรยากาศมาคุที่อลันส่งออกมา เขาก็ไม่ได้หวาดกลัวเหมือนเด็กทั่วไ