บททั้งหมดของ ชะตาท่านข้าขอลิขิตเอง: บทที่ 91 - บทที่ 100

“หากอยากรู้ความจริงลองตรวจสอบสิ่งที่ห้อยอยู่บนหางของมันดูสิ ความจริงจะได้กระจ่างเสียที”สิ้นคำพูดของเฉิงหย่งจื้อ ขวดใสในมือของไป๋ซีหลินจึงโดนกระชากออกไปโดยที่เจ้าของทำได้เพียงมองตามตัวสั่นราวกับจ้าวเข้า“นั่น ข้ามิรู้เรื่อง ของผู้ใดข้ามิทราบ”ทหารที่ทำหน้าที่เปิดจุกขวดใสเหลือบมองนางอย่างสมเพชยิ่งกว่าเก่าเมื่อสิ่งที่นางพูดช่างไร้นำหนักยิ่งกว่าปุยนุ่นเสียด้วยซ้ำ“เป็นกระดาษที่มีข้อความเขียนอยู่พะย่ะค่ะ ขอพระองค์ทรงทอดพระเนตรดูเองเถิด”แน่นอนว่ากระดาษแผ่นเล็กโดนส่งต่อให้เฉิงหย่งเจี้ยนอ่าน ในขณะที่เขากำลังอ่านคิ้วกระบี่ของอีกฝ่ายก็ขมวดเข้าหากัน พออ่านจบมือหนาก็ส่งต่อให้ลูกน้องนำไปเก็บไว้ชายหนุ่มจ้องหน้าสตรีเจ้าของแมวดำด้วยดวงตาแข็งกร้าวทำให้คนโดนมองผู้มิเคยเห็นคนที่ตนชมชอบมองนางด้วยสายตาแบบนี้เผลอถอยหลังด้วยความกลัว“ที่แท้เจ้าก็วางอุบายสองชั้น แผนหนึ่งคือแสร้งทำเป็นส่งสารในแง่หวังดีแก่ข้าเพื่อสร้างความปั่นป่วนวุ่นวายในค่ายและทำให้พวกข้าแตกคอกัน ส่วนเจ้าก็ลอบให้สัตว์เลี้ยงปลอม ๆของเจ้าส่งสารเตือนภัยไปให้พ่อของเจ้าหาทางรับมือข้า ช่างฉลาดเสียจริง แต่เสียดายที่ตั้งแต่วันนี้เจ้ากับพ่อของเจ้า

พวกเราเดินทางมายังร้านเอ๋าติงในยามราตรี ทุกบ้านทุกร้านในตลาดจึงปิดไฟเข้านอนกันหมดแล้ว แสงสว่างที่มีให้พวกเราใช้มองทางจึงเหลือเพียงโคมไฟจากข้างทางกับแสงเหลืองนวลจากดวงจันทร์ ทว่าพอมาถึงร้านเป้าหมายกลับพบข้างในกับมีดวงอีกดวงเปิดอยู่ราวกับยังมีคนอยู่ข้างในยามนี้มิควรมีใครอยู่แล้วสิหากเป็นในยามปกติ“ข้าจะแอบเข้าไปเพื่อดูลาดเลาและสถานการณ์ข้างในก่อน” เฉิงหย่งจื้อกระซิบข้างหู ข้าพยักหน้ารับก่อนที่เขาจะกระโดดตัวเบาข้ามกำแพงไปอย่างง่ายดาย ข้าได้แต่มองตามและยืนคอยไปอย่างเงียบเชียบถึงแม้ว่าใจอยากตามไปแต่ก็ไร้ซึ่งความสามารถเหาะเหิน หากขอไปด้วยก็อาจเป็นตัวถ่วงอีกฝ่ายเสียเปล่าเวลาผ่านไปราวหนึ่งก้านธูปจากตอนแรกที่ข้านั่งรอไปพลางแอบส่องเข้าไปข้างในผ่านรูกำแพงไปพลางท่ามกลางความเงียบสงบ หูข้าก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวดังมาจากข้างใน เป็นเสียงข้าวของตกพื้น เสียงปะทะกันของวัตถุแข็ง ทำให้ข้าที่รอคอยอยู่ข้างนอกรีบลุกพรวด ตะเกียกตะกายส่องเข้าไปดูภายใน อยากจะเห็นว่าเกิดอันใดขึ้นให้ชัดเจนกว่านี้ และด้วยความเป็นห่วงที่ผุดขึ้นบนทำให้ข้าตัดสินใจฝืนคำฝากของชายหนุ่ม กระโดดเกาะกำแพง ค่อย ๆเขย่งปีนขึ้นไปและก็กระโ

“รอสักครู่....อืม น่าจะได้แล้ว”อยู่ดีดีชายหนุ่มก็ลุกขึ้นทำให้ข้าที่กำลังออกแรงอยู่เกือบหงายหลัง“ได้อันใดของท่านกัน”“อากาศตอนนี้เย็น ฟูกที่นี่คุณภาพมิค่อยดีนักจึงเย็นตามอากาศ เจ้าเป็นสตรีข้าเกรงว่าจะป่วยข้าเอาจึงช่วยอุ่นเตียงให้เล็กน้อย” เฉิงหย่งจื้อหันมาตอบก่อนจะเดินผ่านประตูออกไปทิ้งให้คนฟังจินตนาการตามสิ่งที่เขาบอกตู้ม เขาเพิ่งทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ในสมองข้า พอข้ารู้แจ้งวัตถุประสงค์ของการกระทำเขา ใบหน้าที่แต่เดิมก็แดงอยู่แล้วก็กลายเป็นสีแดงเข้มแม้ใบหูก็มิเว้นข้ามิคิดว่าข้าจะมีคนอุ่นเตียงส่วนตัวเป็นชายหนุ่มสูงศักดิ์เช่นนี้ไม่ ไม่ ข้าไม่ควรคิดสิ่งใดอีก ข้าควรนอนได้แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้มีงานสำคัญต้องทำ จะเสียการเสียงานเพราะเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ มิได้ข้าล้มตัวลงนอนลงบนเตียงหลังเล็ก ความรู้สึกอุ่นถึงแม้จะอุ่นแค่เพียงบางจุดแต่ก็ทำให้คนที่เพิ่งย้ำกับตนเองว่าไม่ให้คิดนอนกลิ้งไปกลิ้งมา บนใบหน้ายังคงยิ้มไม่หุบตั้งแต่นอนลงไป กระแสความอบอุ่นราวกับไหลซึมผ่านเข้าไปในดวงใจทำให้นอนไม่หลับทั้ง ๆที่เหนื่อยมาทั้งวัน“เมื่อคืนนอนมิหลับรึ ไยใต้ตาจึงมิต่างจากหมีแพนด้า” ข้าที่กำลังเดินขยี้ตาออกจากห้องของตน

“ข้ามีข้อตกลงเพิ่ม ข้าต้องการให้เจ้าเผยรูปโฉมที่แท้จริงออกมาด้วยหากเจ้าจริงใจอยากช่วยมิใช่เพื่อลวงหลอกให้ข้าเดินตามแผนของพวกเจ้า”ที่ข้าต้องการดูรูปโฉมที่แท้จริงเป็นเพราะข้าคิดว่าที่ข้าจำมิได้จากนิยายต้นฉบับอาจมีสาเหตุมาจากอีกฝ่ายปลอมตัว หากข้าเห็นใบหน้าที่แท้จริงข้าอาจระบุตัวละครตัวนี้ได้และหากข้าระบุตัวตนของอีกฝ่ายได้นั่นเท่ากับข้าจะได้เลือกถูกว่าควรเลือกเชื่อนางดีหรือไม่นางระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ ข่มกลั้นความรู้สึกที่อัดอั้นข้างในอก“ได้ หากนั่นจะทำให้ท่านเชื่อว่าข้าหวังดี”มือบางที่คล้ำหมองเพราะพอกผงสีดำพลางตัวเพื่อแปลงกลายยกขึ้นมาทั้งสองข้าง นางจัดการลอกหน้ากากหนังบนใบหน้านางออก รอยแผล รอยดำเป็นปื้นบนแก้มทั้งสองของนางเป็นของปลอม เมื่อหน้ากากหนังอัปลักษณ์ถูกลอกออกใบหน้าที่แท้จึงของสตรีตรงหน้าข้าจึงถูกเปิดเผยดวงหน้างามหวาน ผิวขาวผุดผ่องแม้เวลานี้จะดูซีด มีรอยย่นตามอายุของเจ้าตัวก็มิอาจปิดบังความงามของหญิงสาวได้เลยข้าที่เห็นการเปลี่ยนแปลงอันน่าอัศจรรย์นี้อดมิได้ที่จะยกมือขึ้นมาปิดปาก ดวงตากลมโตของข้าจ้องอีกฝ่ายอย่างประหลาดใจโดยมิปิดบัง“แม่นางงามนัก ข้าไม่แปลกใจหากท่านต้องแปลงกาย

และก็เป็นอย่างที่ฝ่ายเฉิงหย่งจื้อคาดการไว้ทางฝั่งฮ่องเต้เมื่อได้รู้จากเลี่ยงกงกงว่าลูกชายคนรองของตนขอเข้าเฝ้า จากที่ตอนแรกประทับอยู่ในห้องหนังสือเพื่ออ่านฎีกาที่กองพะเนินอยู่บนโต๊ะก็เตรียมตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้“บอกเจ้าสามว่าข้าไม่สะดวกให้เข้าเฝ้าวันนี้ วันอื่นค่อยให้มาใหม่ ข้าจะพักผ่อนเร็วหน่อยวันนี้”ฮ่องเต้กล่าวกับกงกงที่ทำสีหน้าลำบากใจอยู่เบื้องหน้าเสร็จก็เตรียมตวัดชายแขนเสื้อเพื่อหันหลังเดินออกทางประตูด้านหลังแทนที่จะเป็นประตูหลักข้างหน้าดั่งปกติ“ฝะ...ฝ่าบาท เกรงว่าครานี้จะไม่ทันเสียแล้วพะย่ะค่ะ ท่านอ๋องสามรออยู่ทะ...ไม่ทันแล้ว”ชายชราเลี่ยงกงกงยังพูดไม่ทันจบดี เจ้านายของตนที่ไม่รอฝั่งคำเขาจึงเดินออกทางประตูหลังเรียบร้อยแล้ว และก็เจอลูกชายของตนที่รู้ทันพ่อของตนหลังจากโดนผลัดวันประกันพรุ่งมาหลายคราดักรอที่ประตูข้างหลังเฉิงหย่งจื้อในอาภรณ์ดำขลิบทองยืนมองบิดาตนด้วยใบหน้านิ่งสนิท ดวงตาสีดำเช่นเดียวกับสีผมมองมาที่คนอายุมากกว่าตรงหน้าเขม็ง ดุคมราวกับเหยี่ยวกำลังจ้องมองเพื่อจับผิดอีกฝ่าย“ลูกมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเสด็จใช้เวลาไม่นานหรอกพะย่ะค่ะ”“พ่อ...”แม้บนหน้าของเจ้าแผ่นดินจะไม่มีเม็ด