Todos os capítulos de ชะตาท่านข้าขอลิขิตเอง: Capítulo 61 - Capítulo 70

พี่เลี่ยงซูเมิ่ง!ใครจะไปคิดว่าการมาทางอ้อมในวันนี้จะทำให้เจอเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ข้าหันไปมองบุรุษที่อุ้มพี่เลี่ยงซูเมิ่งที่โดนมัดมือ โดนปิดตา โดนมือหนากึ่งกระชากกึ่งลากให้วิ่งตามมุกลักพาตัวสาวของตัวร้ายนี่มันคุ้น ๆนะข้ามั่นใจไปมากกว่าครึ่งว่าบุรุษหน้ากากดำผู้นี้คือเฉิงหย่งจื้อ“ฉีหมิงฟังข้านะ เราจะเข้าไปช่วยสตรีผู้นั้น เจ้าทำหน้าที่ปะทะโจรผู้นั้น ส่วนข้าจะช่วยพาสตรีผู้นั้นออกมา...จำไว้ว่าให้เบามือลงนิดอย่าให้ถึงชีวิตและจับเป็นโจรผู้นั้นให้ได้”ชายหนุ่มมองข้าพลางขมวดคิ้วไม่เข้าใจในจุดประสงค์ของคำสั่งข้าเท่าไหร่นัก“ดะ...ได้ แต่...”“อย่าถามให้มากความ ไป” ข้าตัดไฟตั้งแต่ต้นลมก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยถามข้าต่อ ข้าจัดการถีบฮีหมิงด้วยแรงไม่มากนักทว่ามากพอทำให้ชายหนุ่มเซออกจากที่กำบังถลาออกไปขวางบุรุษสวมหน้ากากเสียงของผู้มาใหม่ขัดจังหวะและเรียกความสนใจจากการกระทำของบุรุษสวมหน้ากากดำไม่น้อย ดวงตาภายใต้หน้ากากฉายแววอำมหิตออกมาจนฉีหลินที่เพิ่งยืนตั้งหลักได้รู้สึกเสียวสันหลังวาบ“ปล่อยสตรีเดี๋ยวนี้นะเจ้าโจรราคะ”ข้าที่ยังยืนหลบอยู่หลังต้นไม้เกือบสำลักน้ำลายหลุดขำ เมื่อกี้ข้าได้ยินลูกน้องผู้ภักดีด

หลังจากข้าผ่านเหตุการณ์ลุ้นละทึกมาตลอดในช่วงกลางวัน เลี่ยงซูเมิ่งได้จัดการให้คนหาที่พักผ่อนให้ข้าโดยให้อาศัยกับบ้านของชาวบ้านครอบครัวหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากนางมากนัก ข้าสังเกตว่าคนของทางการที่มาช่วยแก้ปัญหาในครั้งนี้ทั้งหมดจะแยกย้ายกันอาศัยตามบ้านหลังเล็กของชาวบ้านในหมู่บ้านเนี่ยแหละ ทางเข้าออกมีทหารเฝ้าเวรยามอยู่ไม่มาก ตอนกลางวันมีทหารเดินลาดตระเวนอยู่เล็กน้อยเช่นเดียวกับเวลากลางคืนในตอนนี้ คงเพราะว่าปัญหาที่เกิดขึ้นมิใช่เรื่องอันตรายที่เกิดจากการกระทำจากมนุษย์แต่กลับเป็นอันตรายจากภัยธรรมชาติจึงไม่จำเป็นต้องใช้ทหารเฝ้าระวังจำนวนมากนับว่าเป็นข้อดีสำหรับข้า เพราะคืนนี้ข้าวางแผนจะแอบเข้าไปในป่าเพื่อย้อนกลับไปตามหาฉีหมิงที่ข้าปล่อยให้สู้กับบุรุษหน้ากากดำตามลำพัง ข้ารู้สึกเป็นห่วงชายหนุ่มไม่น้อยหากไม่ใช่เพราะเป็นเหตุจำเป็นจริง ๆข้าคงไม่เลือกวิธีนี้ถามว่ากลัวไหมที่ต้องเข้าป่าไปเพียงคนเดียว ข้าตอบได้อย่างรวดเร็วเลยว่ากลัว แต่ข้าหาได้มีทางเลือกอื่นที่ดีอื่นในตอนนี้ฉีหมิงจะเป็นจะตายอย่างไรข้าต้องไปตามหาเขาเสียหน่อย เสียงฝีเท้าย่ำลงไปบนหญ้าที่เพิ่งเติบโตขึ้นมาสูงเพียงลำแข้งดังขึ้นท่ามกลางควา

บทที่ 39“เจ้าร่ำไห้เพราะกลัวข้าตายหรือ...”“ทะ ท่าน”ข้ายืดตัวขึ้นในขณะที่น้ำตาข้าหยุดไหลไปโดยอัตโนมัติ ดวงตาข้าก็เบิกโตด้วยความตกใจเพราะอยู่ดีดีคนไร้สติก็ฟื้นขึ้นมาฟื้นตอนไหนไม่ฟื้น ดันตื่นขึ้นมาเห็นข้าขี้แยซะด้วยสิแวบแรกใจข้าดีใจยิ่งนักแต่พอได้สติข้ากลับรู้สึกอับอายที่ข้าเผยด้านอ่อนแอของตนเองต่อหน้าบุรุษที่ไม่ชอบหน้าข้าจึงรีบร้อนลุกขึ้นออกให้ห่างจากเฉิงหย่งจื้อซึ่งเป็นบุรุษ เพราะคำพูดที่เขาเคยเตือนข้าว่าสตรีไม่ควรเข้าใกล้บุรุษดังเข้ามาเตือนใจข้าฟื้นขึ้นมาแล้วเกิดอารมณ์ไม่ดีจนล้มป่วยไปอีกรอบแล้วข้าจะยุ่งหากแต่เรื่องไม่คาดฝันอีกเรื่องก็เกิดขึ้นเมื่อในขณะที่ข้าลุกขึ้น ข้อมือบางของข้าก็โดนมือหนาดึงรั้งเอาไว้ทำให้ตัวข้าปลิวไปตกทับอกแกร่งคนดึงดังอึก“เฮ้ย ข้ามิได้ตั้งใจ ทะ...ท่านเจ็บไหม”เฉิงหย่งจื้อ “....”ดูเหมือนชายหนุ่มเองก็น่าจะตกใจกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันเช่นกันเขาจึงเงียบ แล้วเอาแต่ใช้สายตาคู่ดุจ้องข้าอย่างร้อนแรงข้านี่ถึงกับหลบตาแทบไม่ทัน เมื่อเงยหน้าไปสบตาคู่นั้นเข้าแล้วรู้สึกเหมือนกำลังโดนแผดเผาอยู่อย่างไรอย่างนั้นข้าที่อยากจะดีดตัวขึ้นแต่ทำไม่ได้จึงร้อนรนมากขึ้นสงสัยจะโกร

บทที่ 40สถานที่ที่พวกข้ากำลังเดินทางไปคือหมู่บ้านชายป่าอีกแห่งที่อยู่ถัดไปไม่ไกลอันเป็นหมู่บ้านที่ถูกจัดให้เป็นเขตหมู่บ้านอันตรายที่แท้จริงทั้งเป็นบริเวณที่อยู่ในป่าลึกกว่า ฝนพิษตกลงมาบริเวณนี้จึงหนักยิ่งกว่า ชาวบ้านที่เคยอาศัยที่นั่นส่วนใหญ่เคลื่อนย้ายออกมายังหมู่บ้านอีกแห่งแล้ว บ้านหลายหลังจึงร้างคนอยู่ เดินเข้ามาได้ไม่ไกลอีกไม่ถึงสิบก้าวเป็นบริเวณซุ้มที่ใช้ไม้ทำโครงสร้างอย่างง่ายอยู่หลายซุ้ม หากแต่ซุ้มที่ดึงดูดสายตาข้าคือซุ้มใหญ่สุดที่ตั้งอยู่ไกลสุดมันถูกขึงผ้าปิดรอบด้านเพื่อทำเป็นระบบปิดมีทหารยืนเฝ้าหน้าประตูหลายนาย ข้าคิดว่าน่าจะเป็นซุ้มที่มีคนเฝ้าเยอะที่สุดข้างในนั้นมีอะไรอยู่กันนะข้าได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้ในใจ ตั้งแต่ข้าเดินตามเลี่ยงซูเมิ่งเข้ามาในเขตที่ห้ามคนนอกเข้ามายุ่งวุ่นวายแห่งนี้ ข้าได้เดินผ่านทหารมากหน้าหลายตามากมายโดยคนเดินนำทางคือลูกน้องคนนึงของเฉิงหย่งเจี้ยนที่ออกมาต้อนรับตั้งแต่หน้าหมู่บ้านเมื่อเห็นเลี่ยงซูเมิ่งมาทีแรกข้าซึ่งเป็นคนแปลกหน้าโดนห้ามมิให้เข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้แต่ที่สามารถเดินได้สะดวกสบายอย่างตอนนี้ก็เพราะสตรีที่เดินอยู่ข้างหน้าข้านี่แหละฐานะ

“อย่างไรก็เข้ามิได้ขอรับ”ข้าไล่สายตามองอีกฝ่ายศีรษะจรดปลายเท้า ดูจากการแต่งกายสงสัยว่าคนผู้นี้คงมิใช่ทหารขององค์รัชทายาท ข้าไม่เก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจจึงหันไปกระซิบถามท่านซานผู้น่าจะรู้ดีที่สุด“ท่านซาน คนเฝ้าเรือนผู้ป่วยพวกนี้มิใช่ลูกน้องท่านหรือ”“มิใช่ขอรับ เป็นลูกน้องของท่านเจ้าเมืองไป๋ที่ส่งมาช่วยขอรับ เนื่องจากคนของเราไม่พอ ส่วนกำลังเสริมเพิ่งดำเนินการทำเรื่องขอไป คุณหนูหนิงซีจึงเสนอว่าจะขอคนจากท่านเจ้าเมืองไป๋มาช่วยเหลือก่อนขอรับ”ท่านซานกระซิบกลับโดยไม่ลืมเหลือบตาไปมองลูกน้องที่ชายหนุ่มกำลังนินทราอยู่“บุรุษพวกนี้จึงรับคำสั่งแค่จากเจ้านายโดยตรงของพวกเขาเท่านั้นขอรับ”หัวคิ้วของข้าขมวดมุ่นทันทีที่ฟังจบ ข้าลืมตัวเม้มปากด้วยความไม่พอใจลูกน้องของท่านเจ้าเมืองแห่งนี้แล้วมิใช่ลูกน้องขององค์โอรสสวรรค์หรอกหรือลูกน้องของคนใต้บังคับบัญชาก็เท่ากับลูกน้องของพระองค์ ท่านเจ้าเมืองไป๋สมควรส่งคนมาช่วยนั่นแหละถูกแล้วเพราะมันคือหน้าที่ แต่นี่ดูจากสถานการณ์ดูพวกเราเป็นรองอย่างไรอย่างนั้นข้าส่งเสียงหึในลำคออย่างไม่พอใจอยู่แปบนึงก่อนจะพยักหน้าเข้าใจให้กับท่านซานแต่ก็เนอะ พวกบุรุษพวกนี้เป็นเพี