All Chapters of ชะตาท่านข้าขอลิขิตเอง: Chapter 71 - Chapter 80

ไม่ชายตามามองข้าสักนิด“คุณหนูใหญ่ไป๋ ท่านมาแล้วหรือขอรับ” ทหารเฝ้าหน้าประตูแสดงอาการประจบสอพอใส่เจ้านายตัวเองอย่างออกนอกหน้า เร่งเดินเข้าหานางพร้อมทั้งผายมือทางประตูเข้าเรือนก่อนที่ข้าจะรู้สึกโดนเมินไปมากกว่านี้ สมองข้าก็สว่างวาบเมื่อฉุกใจนึกถึงสิ่งที่สำคัญกว่าการไม่พอใจคนไร้มารยาทด้านในมีเลี่ยงซูเมิ่งที่กำลังทำการรักษาผู้ป่วยอยู่หากสตรีผู้นั้นคือคุณหนูไป๋อย่างที่ข้าคาดเดาก็เท่ากับว่านางจะเข้าไปเจอหมอมิได้รับเชิญอย่างเลี่ยงซูเมิ่งหากเลี่ยงซูเมิ่งรักษาผู้ป่วยเสร็จแล้วก็รอดตัวไป แต่หากยังไม่สำเร็จก็อาจโดนขัดขวางได้ ดูจากสิ่งแวดล้อม ณ เวลานี้...คนในเรือนนี้ล้วนเป็นคนของนางมิใช่ขององค์รัชทายาทฉะนั้นนับว่าตอนนี้สถานการณ์พวกข้าเป็นรองยิ่งนัก ด้วยสถานะของข้าซึ่งเป็นคนนอกที่มิได้มีความสำคัญอันใดกับที่แห่งนี้ย่อมไม่สามารถช่วยแก้ไขปัญหาได้มากนัก ในทางตรงข้ามข้าจะโดนคนอื่นใช้อ้างว่าพวกข้าคือผู้บุกรุกอีกด้วย“คุณหนูไป๋มาแล้วจะไม่เกิดเรื่องหรือขอรับ” ท่านซานพยายามรักษาท่าทีปกติมากที่สุดในขณะที่เม็ดเหงื่อก็แย่งกันผุดขึ้นมาบนหน้าผากเมื่อเห็นกับตาว่าสถานการณ์ไม่คาดคิดกำลังจะเกิดขึ้นข้าเหลือบตา

บทที่ 44ทางที่ข้ากำลังมุ่งเดินไปมิใช่เส้นทางไปหมู่บ้านชายป่าอันเป็นหมู่บ้านที่พักของพวกเรา แต่มันคือเส้นทางคู่ขนานกับเส้นทางไปค่ายที่ข้าเพิ่งเดินจากมาเมื่อครู่ต่างหากข้าเพิ่งเปลี่ยนใจไม่กลับที่พักก็ตอนเมื่อไม่ถึงหนึ่งก้านธูปที่แล้วนี่เอง...ตอนที่ชายหนุ่มตัวใหญ่ที่กำลังเดินตามข้าต้อย ๆผู้นี้บอกว่าฉีหมิงไม่ว่าง ตอนแรกข้ามีเรื่องวานให้เขาไปช่วยสืบให้ แต่พออีกฝ่ายไม่ว่าง และเรื่องนี้ก็มิสามารถยืดเวลาออกไปอีกได้ ข้าจึงลงมือทำเสียเองเมื่อตอนที่ข้าอยู่ที่ค่าย ท่านซานลูกน้องคนสนิทขององค์รัชทายาทเฉิงหย่งเจี้ยนเล่าถึงสถานการณ์ความวุ่นวายที่ถาโถมเข้ามาในคราวเดียวกันทั้งหมดหนึ่งในเหตุการณ์ที่ข้าสงสัยคือ ภัยพิบัติทางธรรมชาติที่ทุกคนให้ความสนใจน้อยที่สุดด้วยเพราะคิดว่าเป็นโชคร้ายที่ภัยนี้ดันเกิดช่วงนี้พอดี แต่ไม่ปกติสำหรับข้าผู้ซึ่งเดินทางมาจากยุคศตวรรษที่ 20 ยุคที่โลกเต็มไปด้วยภัยธรรมชาติที่เกิดจากฝีมือมนุษย์ และข้ากำลังคิดว่าฝนพิษที่ตกลงมาทำร้ายชาวบ้านคือฝนกรดในยุคข้าซึ่งหากเป็นเช่นนั้นจริงจะต้องมีมูลเหตุของการเกิดที่อาจมิใช่ธรรมชาติกระทำ ในยุคเดิมของข้าเกิดจากการเผาไหม้จากโรงงาน เผาไหม้ขยะบ

“ซีห่าว นอกจากเรื่องไฟป่าปลอมยังมีเรื่องไหนน่าสงสัยอีกไหม”“ข้าไม่มั่นใจ แต่ข้ารู้สึกว่าอากาศแถวนี้ไม่ปกติ ทางที่ดีเจ้าควรออกห่างจากบริเวณนั้นก่อน ถึงแม้มันจะไร้สีไร้กลิ่นแต่หากได้สูดดมอากาศบริเวณนี้จะทำให้รู้สึกไม่ดี ขนาดร่างกายข้าแข็งแรงกว่าคนปกติยังรู้สึกวิงเวียน อยากจะอาเจียน”อาการที่เขาบอกทำให้ข้านึกถึงผู้ป่วยที่สูดดมแก๊สพิษมากจนเกินไป ข้าจึงล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ออกมาสองผืน ผืนหนึ่งข้าวางพาดไว้ที่บ่าของตนเองส่วนอีกผืนข้ายื่นมันให้เฉิงหย่งจื้อ“บรรยากาศแถวนี้น่าจะอัดแน่นไปด้วยแก๊สพิษ เราควรปิดจมูกป้องกันไว้ก่อน”ข้าเอ่ยอธิบายอย่างใจเย็นแต่พอเห็นใบหน้างงงวยและไม่ยอมหยิบผ้าในมือข้าไปของเฉิงหย่งจื้อก็รู้สึกขัดใจเล็กน้อย ข้าจึงถือวิสาสะเดินอ้อมไปข้างหลังเขาข้าเงยหน้ามองบุรุษตัวสูงก่อนจะรู้สึกเศร้าใจในความสูงของตัวข้าเอง ก่อนจะเขย่งเท้าตนเองเพื่อเอื้อมมือขึ้นไปจัดแจงผูกผ้าปิดจมูกให้เขา ใช้เวลาไม่นานข้าก็ทำสำเร็จจากนั้นข้าก็เดิมอ้อมมาข้างหน้าเขา ในระหว่างนั้นก็ผูกผ้าปิดจมูกตนเองไปด้วยอย่างคล่องแคล่วโชคดีที่แก๊สพิษแถวนี้น่าจะไม่เยอะเท่าตอนที่เผาไหม้ไปใหม่

“ท่านมะ...”“เรื่องบังเอิญไม่มีอยู่จริงบนโลก บุรุษที่ชื่อติงเอ๋าซีไม่น่าไว้ใจอย่างยิ่ง ทางที่ดีเจ้าควรอยู่ให้ห่างเขาไว้ อย่าไปพบเขาอีกเลยเป็นดีที่สุด”ใบหน้าดุราวกับกำลังสั่งสอนเด็กดื้อของเฉิงหย่งจื้อทำให้ข้าลืมเลือนความคิดตนเองไปแล้วสิ้นและข้าก็เผลอพยักหน้าขึ้นลงรัว ๆเพื่อตอบตกลงกับสิ่งเขาพูดเมื่อสักครู่“ข้าตกใจหมดก็นึกว่าเรื่องอะไร หากไม่มีอันใดสำคัญข้ากับเขาก็มิต้องไปยุ่งเกี่ยวกันอยู่แล้ว ท่านวางใจได้ ข้าเองก็คิดว่าความบังเอิญมิมีอยู่บนโลกแห่งนี้เช่นกัน”“ดียิ่ง เข้าไปข้างในกันเถอะ”เฉิงหย่งจื้อที่ใบหน้าแจ่มใสขึ้นกว่าแต่เดิมราวกับคนละคนเดินนำข้าเข้าไปในร้านสมุนไพรชื่อดังกลิ่นสมุนไพรให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในโรงหมอลอยมาเข้าจมูกคนมาใหม่อย่างพวกข้า ตามผนังของร้านสมุนไพรคือตู้กระจกที่ภายในบรรจุสมุนไพรตากแห้งอยู่ ภายในที่ด้านซ้ายและขวาของประตูทางเข้ามีกระถางธูปหอมซึ่งเป็นที่มาของกลิ่นที่พวกข้าได้รับอยู่นั่นเองด้านในสุดมีโต๊ะยาววางตั้งอยู่พร้อมด้วยเก้าอี้ยาวประกอบด้วย ที่เก้าอี้ด้านในมีชายชราไว้หนวดสีขาวโพลนนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะ ยามเมื่อมีลูกค้าอย่างพวกข้าเดินเข้ามาในร้านชายชราผู้น

“หากเจ้าทำได้ สิ่งที่เจ้าต้องการจากข้าคือสิ่งใด”ไม่มีสิ่งใดได้มาโดยง่ายหรอก ข้าเชื่ออย่างนั้นข้าจึงถามความต้องการของอีกฝ่ายอย่างตรงไปตรงมา“เป็นเงินค่าจ้างเท่าที่พวกท่านจ้างเถ้าแก่ถ้าหากข้าสามารถช่วยได้เป็นอย่างไร”ข้าที่ถึงแม้มิได้มั่นใจและมิได้ไว้ใจนางเท่าไหร่นักถึงกับลังเลเสียด้วยซ้ำ...ผลตอบแทนเป็นเงินอาจจะดูผิดคาดไปสักหน่อยเพราะข้าคิดว่านางมีสิ่งอื่นแอบแฝงอยู่ และอาจแสร้งเป็นอยากได้เงินเพื่อให้ข้าวางใจก็ได้แต่ข้าก็อยากจะให้นางลองดูสักครั้ง...ก็มันไม่เสียหายอันใดนี่“ตกลง ข้าจะให้เจ้าวิเคราะห์พืชเหล่านั้นดู”ข้าที่ได้ตัดสินใจไปแล้วกำลังจะเดินหันหลังออกจากห้องหนังสือแห่งนี้ไปเพื่อออกไปแจ้งเรื่องนี้แก่เฉิงหย่งจื้อ หากแต่ข้าก็โดนขวางโดยสตรีขี้เหร่ผู้นี้โดยนางรีบวิ่งแซงมาขวางข้า อาการรีบร้อนจนเกินเหตุของนางทำให้ข้าตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมหยุดตามที่นางร้องขอเพื่อฟังสิ่งที่นางอยากจะบอก“ตะ แต่ข้ามีเรื่องอยากจะขอร้องพ่อหนุ่มหนึ่งเรื่อง”“...” ข้าหยุดเดินและจ้องนางนิ่ง“ข้าอยากขอร้องให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเรา ขะ...ข้าหมายถึงเรื่องที่ข้าจะช่วยพ่อหนุ่มหาชนิดสมุนไพรเหล่านั้น พ่อหนุ่มอย่า