Todos los capítulos de ชะตาท่านข้าขอลิขิตเอง: Capítulo 1 - Capítulo 10

บทนำวันนี้อากาศหนาวเหน็บกว่าทุกวัน หิมะสีขาวบริสุทธิ์ตกโปรยปรายไม่หยุดตั้งแต่เช้าจวบจนกลางวันก็ยังมิมีทีท่าว่าจะหยุด ยิ่งส่งเสริมให้อุณหภูมิลดต่ำลงอย่างต่อเนื่อง ทว่าท่ามกลางความหนาวเหน็บสุดขั้วหัวใจเช่นนี้ดูเหมือนจะไม่สามารถกระทบกระเทือนผิวกายขาวดุจหิมะภายใต้อาภรณ์สีม่วงสดสลับแดง นางกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ที่แผ่กิ่งก้านสาขากว้างใหญ่ได้เลยดวงหน้าเล็กเท่าฝ่ามือประกอบกับดวงตาดอกท้อสดใสแลดูงดงามและน่ารักในเวลาเดียวกัน จมูกเล็กเชิด ปากสีชมพูระเรื่อ พวงแก้มแดงจางๆเป็นผลมาจากอากาศหนาวเย็นนัก ยิ่งทำให้แม้นางนั่งเฉยๆก็สามารถดึงดูดผู้คนได้อย่างง่ายดายเรือนร่างบอบบางมีส่วนเว้าส่วนโค้งพอควรเจริญเติบโตตามแบบฉบับเด็กสาววัยสิบสี่ย่างสิบห้า วัยใกล้ปักปิ่นกำลังจะเป็นสาวเต็มตัวแล้วสตรีหนังหนาที่สามารถนั่งท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บขนาดบุรุษยังหลบเข้าบ้านตนเองเพื่อแสวงหาความอบอุ่น สตรีผู้นั้นคือข้าเองนามของข้าคือ เซียวเฟยเจิน แปลว่าผู้โบยบินสู่ทรัพย์สมบัติ ท่านพ่อข้าเป็นผู้ตั้งชื่อนี้ให้เอง ถึงชื่อจะดูธรรมดาแต่ข้าชอบความหมายมันนะเพราะข้าชอบอิสรภาพและเรื่องเงินๆทองๆยิ่งนักเรื่องที่ชอบรองลงมา

“ข้าไม่มีหลานดื้อด้านอย่างเจ้า”ข้ายังจำวาจาตอกกลับของอีกฝ่ายได้ดี“ว่าอย่างไรไอ้หนู ไขปัญหาที่ข้าถามได้แล้วรึ”ตาเฒ่าที่นางกล่าวถึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดแหบ ใบหน้าครึ้มไปด้วยหนวดเคราที่ไม่ได้รับการโกนเป็นปีข้าอยู่กับตาเฒ่าผู้นี้ตั้งแต่เด็ก หนวดยามนั้นเท่าไหร่ก็ยาวเท่านั้นมาเสมอ คงเป็นเพราะไม่มั่นใจในใบหน้าที่แท้จริงของตนเองกระมังจึงไม่โกนหนวดออกให้เรียบร้อยข้าล่ะเสียดายแทนจริง ๆ ขนาดมองภายนอกดูตอนนี้ข้ายังคิดว่าความจริงแล้วอีกฝ่ายต้องหล่อเหล่าเอาการเชียวแหละ“ยังเจ้าค่ะ ขะ...”ปึก ไม้เท้าที่เคยนอนสงบเสงี่ยมข้างกายเจ้าของบัดนี้ถูกตาเฒ่าโยนออกมากระทบเหม่งข้าพอดี แรงขนาดไม่หนักเกินไปทว่าก็ไม่เบาจนคนหนังหนาอย่างข้าไม่รู้สึก ทำให้ข้ายกมือขึ้นมาลูบบริเวณที่โดนปอย ๆ“ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าหากไขปัญหามิได้ไม่ต้องมาหาข้า...หากอยากเป็นบัณฑิตยอมไม่ควรผิดคำสัญญาต่อผู้ใด”“แต่ข้า...”“ออกไป เดี๋ยว! นี้!”“ข้ามีเรื่องสำคัญมาบอกท่านนะเจ้าคะ เรื่องนี้หยวน ๆกันมิได้หรือ”สุดท้ายข้าก็ต้องวิ่งเปิดเปิงออกมาเมื่อตาเฒ่าตั้งท่าจะสาดน้ำในขันใส่ข้าเป็นแบบนี้ทุกที นอกจากจะเป็นอาจารย์ที่เข้มงวดแล้ว เขายังเป็นบุคค

บทที่ 3การเดินทางจากดินแดนทางตอนเหนือสิ้นสุดลงเมื่อขบวนเดินทางเข้าสู่เมืองหลวงของแคว้น พวกทหารพาข้ามาส่งถึงในเขตวังหลวงบริเวณที่อนุญาติให้รถม้าเข้ามาได้ มีเจ้าหน้าที่ทั้งชายและหญิงยืนรอตรวจคนก่อนเข้าวังซึ่งข้าก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นเป็นเรื่องปกติก่อนเข้าวังซึ่งเป็นเขตที่ใกล้โอรสสวรรค์มากที่สุด หากมีคนหวังปองร้ายคงมิใช่เรื่องดีนักไม่นานข้าก็ถูกปล่อยตัวออกมา ทั้งข้าวของส่วนตัวข้า อาหารที่นำมาเยอะจนเหลือถูกทหารที่เดินทางมาในขบวนเดียวกับข้าอาสาช่วยยกเดินตามข้ามา“เดี๋ยวพวกข้าช่วยนะขอรับท่านผู้วิเศษ”น้ำเสียงอ่อนหวานผิดกับตอนแรกที่เจอกันทำให้ข้าหยักยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ตลอดหลายวันที่เดินทางอาหารที่ข้านำมาเยอะแยะพร่องไปหมดจนเหลือไม่กี่ถุงก็เพราะพวกเขานี่แหละเรียกได้ว่าข้าใช้วิธีซื้อใจทหารโดยการใช้ของกินที่ทั้งอร่อยและช่วยทำให้สบายตัวแก่พวกนั้นนั่นเองอย่างน้อย ๆข้าต้องการแค่ให้พวกเขาดูแลช่วยเหลือข้าในขบวนให้ดีก็เท่านั้นข้ามิคิดว่าของเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนั้นจะขนาดซื้อใจได้ถาวรหรอกเช่นเดียวกับขันทีทั้งสองที่ปกติอยู่ในวังอย่างสบายเมื่อไปเจอสถานการณ์ลำบากย่อมไม่ชิน ของเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ช่วยเหลือได้

บทที่ 5หกวันผ่านไปอย่างรวดเร็วงานจัดแข่งขันล่าสัตว์สำหรับวัดฝีมือของเหล่าบุรุษในราชวงศ์มาถึงเสียทีข้าซึ่งเป็นผู้วิเศษจึงได้รับคำเชิญให้ร่วมงานด้วยอย่างมิต้องสงสัยในระหว่างที่ถงเอ๋อร์กับนางกำนัลที่ถูกส่งมาให้ข้าเฉพาะกิจช่วยกันแต่งตัวให้ข้าด้วยชุดที่ทางผู้ดูแลวังในส่งมาให้นั้นข้าก็นั่งเหยียดแข็งเหยียดขาให้พวกนางแต่งอย่างว่าง่ายอาภรณ์ที่พวกนางนำมาให้เป็นเสื้อผ้าเนื้อดีเลิศอยู่แล้ว ทั้งชุดถูกถักทอจากไหมสีชมพูทั้งชุดและตัดให้ดูหวานขึ้นอีกด้วยการปักลวดลายดอกเหมย บริเวณรอบชายแขนเสื้อถูกออกแบบให้เป็นพวงเล็ก ๆ ดูน่ารักล้ำสมัยในเวลาเดียวกันข้ามองชุดนั้นตาปริบ ๆ ให้ตายเถอะถึงใครจะว่าสวยเช่นไรข้าไม่มีทางใส่เด็ดขาด“เปลี่ยนชุดให้ข้า ข้าไม่มีทางใส่ชุดนี้อย่างแน่นอน หัวเด็ดตีนขาดอย่างไรข้าก็ไม่ใส่”“ทำไมหรือเจ้าคะ ชุดนี้ทั้งงดงามและน่ารัก เนื้อผ้าโปร่งแต่ไม่บางจนเกินไป ลายปักเย็บก็งดงามนะเจ้าคะ ทั้งหมดทั้งมวลดูประณีตสวมชุดนี้เข้างานใหญ่ ในงานมีแต่ตระกูลสูงศักดิ์ขึ้นไปถึงเหล่าราชวงศ์ ใส่ชุดนี้จะมิโดนผู้ใดดูหมิ่นนะเจ้าค่ะ”เป็นถงเอ๋อร์ที่ใจเย็นอธิบายให้ข้าฟังอย่างมีเหตุผล ส่วนอีกนางกำนัลหนึ่งน่ะห

กรอบ แกรบ กรอบ แกรบสตรีในเครื่องแต่งกายสีเขียวอ่อน สวมกางเกงสีน้ำตาลคล้ายสีของต้นไม้ที่กำลังเดินผ่าน ใบหน้าขาวกระจ่างผิวเนียนละเอียดดั่งคนเมืองหนาว ใบหน้ายามมิได้พูดดูอ่อนโยนราวกับคุณหนูในห้องหอทั่วไป งดงามและน่าถนุถนอมยิ่งนัก ร่างบอบบางอ้อนแอ้นทว่าน้ำหนักเท้าที่ลงเดินมั่นคง เท้าบางย่ำผ่านต้นหญ้าสูงถึงเอวอย่างคล่องแคล่ว โดยนางจะหยุดใช้มีดพร้าที่พกมาบากทำเครื่องหมายยาวบนเปลือกไม้เป็นระยะ ๆ บางครั้งนางก็จะเงยหน้ามองตำแหน่งของดวงอาทิตย์โดยรวมแล้วนางดูเหมือนกับคนที่มักเดินป่าอยู่เป็นนิจ เป็นสตรีทว่าคุ้นชินกับผืนป่าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเซียวเฟยเจิน...ข้าเองหากถามว่าบ้านหลังที่สองของข้าคือที่ใด ข้าบอกได้เลยว่าคือผืนป่า ถึงแม้ป่าที่นี่จะมิใช่ป่าบ้านเกิด ข้าก็มิได้เกรงกลัวแต่อย่างใด กลับรู้สึกมันเดินง่ายกว่าด้วยแหละเพราะมันคือป่าอุทยานที่ทุกปีมีการดูแลอย่างดีไม่นานข้าก็เดินมาถึงที่หมาย ดวงตาปราดเปรียวของข้ากวาดตามองหาที่หลบซ่อนตัวตามพงหญ้าสูงใหญ่แถวนั้นตำแหน่งที่ข้ากบดานตนเองเพื่อรอเหยื่อให้มาติดกับคือบริเวณป่าข้างเส้นทางไปสู่เส้นชัยห่าวมาราวสองลี้ หากนางจำไม่ผิดในหนังสือบอกว่า อ๋องสาม