Semua Bab ชะตาท่านข้าขอลิขิตเอง: Bab 81 - Bab 90

เขามิได้กระทำผิดกฎอะไรร้ายแรงหรอก แต่เขาดันไปกระทำการขัดใจขัดตาเจ้านายหนุ่มเข้าต่างหากเล่าจึงโดนไล่ให้ห่างจากนางผู้นั้นเพื่อที่ตนเองจะได้เสียบแทนคิดแล้วเขาก็รู้สึกน้ำตาตกใน“พระองค์มิใคร่ชอบพระพักตร์องค์รัชทายาทเป็นทุนเดิมอยู่แล้วมิใช่หรือพะย่ะค่ะ ทำไมต้องส่งคนของเราไปช่วยเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของคนร้ายพวกนั้นด้วย ปล่อยให้องค์รัชทายาทรับมือไม่ทันจนเดือดร้อนไม่ดีกว่าหรือพะย่ะค่ะ”ในความคิดของฉีหมิงเขารู้ว่าที่เจ้านายตนให้ส่งคนไปเฝ้าดูสถานที่ต้องสงสัยเพราะกลัวว่าในระหว่างนี้ที่องค์รัชทายาทยังไม่ทราบข้อเท็จจริง คนร้ายจะเคลื่อนไหวสร้างปัญหาอีก แต่แล้วอย่างไร เขาเห็นว่าดีเสียอีกคนที่เจ้านายของเขาไม่ได้เป็นมิตรด้วยมาแต่แรกเดือดร้อนไปเสียจะได้ไม่ต้องอยู่ขวางหูขวางตาเจ้านายเขาในอนาคตด้วย“ข้าก็แค่ให้จับตาดูเฉย ๆมิต้องทำการช่วยเหลืออันใด ข้าไม่ได้มีความคิดจะช่วยท่านพี่หรอก”นั่นสิ เจ้านายเขามิใช่คนมีเมตตาชอบช่วยเหลือผู้อื่นอยู่แล้ว ทว่าทำตอบของเฉิงหย่งจื้อก็ไม่กระจ่างจนฉีหมิงรวบรวมความกล้าเอ่ยถามอีกรอบ“กระหม่อมคิดว่านี่ถือเป็นเรื่องดีเสียอีก หากองค์รัชทายาทไม่สามารถแก้ปัญหาของชาวดินแดนตะวันตก

“เจ้าเป็นใคร”เสียงทักทายแขกของคุณหนูไป๋ช่างไร้ซึ่งความอ่อนโยนเสียเลย ทำให้ข้าที่กำลังพยายามยิ้มละไมส่งไปให้รู้สึกไม่พอใจ หากแต่คนที่รีบกุลีกุจอตอบคำถามมิใช่ข้าแต่เป็นทหารหนุ่ม“ท่านนี้นามว่าติงเจิ้นขอรับเป็นสหายนักเดินทางแขกของนายท่านเฉิงหย่งเจี้ยนขอรับ”“อรุณสวัสดิ์ยามเช้าขอรับคุณหนูไป๋ผู้งดงามเป็นหนึ่งในเมืองนี้” ข้าเอ่ยตามที่ได้ยินมาแม้จะรู้สึกกระดากปากที่ต้องชมคนที่ไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่คราที่แล้วแต่เมื่อเห็นผลลัพธ์เป็นใบหน้าที่ปรากฏรอยยิ้มพอใจ คอที่เชิดยิ่งกว่าเดิมก็ถือว่าคุ้มอยู่“ขอบใจ แล้วไยพวกท่านจึงมาอยู่ที่ซุ้มพักผ่อนของข้าเสียล่ะ หรือท่านพี่จะตามมาที่นี่ด้วยหรือไม่”ท่านพี่ที่นางพูดคงหมายถึงองค์รัชทายาทคุณหนูไป๋มีท่าทีเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเมื่อนึกถึงบุรุษอีกคน นางชะโงกหน้ามองไปข้างหลังพวกข้าราวกับหาคนที่นางคะนึงถึงอยู่ซึ่งแน่นอนว่าไม่มี“มิใช่เช่นนั้นหรอก อ้าว ที่นี่มิใช่ซุ้มรับรองแขกของท่านเฉิงหย่งเจี้ยนหรอกหรือ ข้าก็นึกว่าใช่เลยเดินเข้ามาน่ะ เพราะข้าคิดว่าข้าเองก็เป็นแขกมาพักที่ซุ้มนี้ก็น่าจะถูกต้อง ใช่ไหมขอรับคุณหนูไป๋คนงาม”“บังอาจ ที่นี่ซุ้มรับรองของคุณหนูไป

ข้ากลัวว่าเขาจะนำอาหารพวกนี้ไปเททิ้งจริง ๆ“มื้อเย็นวันนี้ เจ้ารอข้ามาทานอาหารกับเจ้าอีกได้หรือไม่ ข้ามีธุระต้องไปทำแต่จะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด”ข้ากระพริบตาปริบ ๆมองคนพูดก่อนรีบกลืนข้าวในปากเขาพ่นประโยคแปลกประหลาดออกมาอีกแล้ว“เย็นนี้? กินข้าวด้วยกัน?” ข้าวางตะเกียบในมือลงบนโต๊ะดังปึ้ง “ช่วงนี้ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า มีอาการป่วยหรือไม่ หรือมีเรื่องเครียดคิดไม่ตก บอกข้าได้นะ ท่านอย่าเก็บไว้คนเดียว”ใบหน้าจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ข้าทั้งใช้มือตนเองอังหน้าผากเขาเพื่อวัดอาการไข้ทั้งเขยิบเข้าไปนั่งใกล้เขาเพื่อสอดส่ายหาสิ่งผิดปกติบนร่างกายเขาข้ากำลังคิดว่าเขาอาจโดนผีสิง หรือจะโดนสะกดจิตสั่งให้มาป่วนข้า“ข้ามิได้ป่วยอันใด อืม แต่ความจริงแล้วข้าก็มีเรื่องคิดไม่ตกอยู่เรื่องนึงจริงอย่างที่เจ้าสงสัย”ข้าได้ยินก็ตาลุกวาวกลับมานั่งตั้งใจฟังเขาพูดต่อ...เฮ้อ ข้ารู้สึกโล่งใจขึ้นมาเพราะเขาจิตใจไม่ปกติจริงด้วยถึงว่าช่วงนี้จึงทำตัวแปลก ๆ“ตอนนี้ข้ากับท่านก็เปรียบเสมือนสหายกัน ท่านสามารถปรึกษาข้าได้เลยนะ”ข้าเอ่ยย้ำเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบเหมือนกำลังลังเลว่าเรื่องที่อยู่ในใจเขาควรนำมาปรึกษาข้าหรื

“อย่าแตะต้องเขา มิเช่นนั้นจะหาว่าข้าไม่เตือน” เฉิงหย่งจื้อพูดเสียงเย็น ดูทรงอำนาจอย่างไม่อาจต้านทานได้ ทำให้ทหารที่กำลังเข้ามาจับตัวข้าหยุดฝีเท้าไม่กล้าเดินต่อเลยทีเดียวมุมปากข้ายกขึ้นน้อย ๆอย่างพอใจก่อนจะส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางเลี่ยงซูเมิ่งอย่างเงียบเชียบขืนปล่อยให้เป็นเช่นนี้มีหวังเจ้านายของข้าอาละวาดความลับแตกเป็นแน่ ข้าจึงต้องใช้น้ำเย็นเข้าลูบโดยสตรีที่สามารถแก้สถานการณ์นี้ได้ประณีประนอมที่สุดคงหนีไม่พ้นพี่สาวแสนสวยของข้า“เขามากับข้า หากเขาอยู่ที่นี่มิได้แล้วไยเจ้าอยู่ได้เล่าคุณหนูใหญ่ไป๋”คำตอบของเลี่ยงซูเมิ่งอยู่เหนือความคาดหมายของข้าไม่น้อย ข้ามองไปทางบุรุษที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สูงสุด ใบหน้าของชายหนุ่มที่ตอนแรกเจือความไม่พอใจเรื่องการมาของข้าเช่นเดียวกันบัดนี้ดวงตาของเขากับเอ่อวาวด้วยความดีใจที่คนรักของตนเองตอกกลับคุณหนูผู้ถือดีที่คิดว่าตนเองมีเบื้องหลังใหญ่แล้วใครก็มิกล้าขัดคำสั่งนาง“ขะ...ข้าเป็นตัวแทนของท่านพ่อมาให้ความช่วยเหลือท่านเฉิงหย่งเจี้ยน”“หึ ท่านเจ้าเมืองตะวันตกช่างภักดีต่อราชวงศ์เสียจริง ตัวเองไม่มาแต่ส่งลูกสาวมาแทน สงสัยงานจะยุ่งมาก” ข้าเอ่ยลอย ๆเสียงมิได้ด

บทที่ 53 “องค์รัชทายาทพะย่ะค่ะ คนของเราจับนกส่งข่าวบินออกจากค่ายเราพะย่ะค่ะ ที่ขาของมันเหน็บจดหมายฉบับหนึ่งด้วย นี่พะย่ะค่ะ” ทหารที่มีฝีมือเรื่องความเร็วถูกส่งไปตามรอยสายลับซึ่งวิธีที่มันใช้ส่งข่าวออกไปคือวิธีพื้นฐานที่สายลับมักใช้นั่นก็คือการใช้นกสื่อสาร “นกส่งสารบินไปส่งที่ใด”หลังจากรับจดหมายที่โดนม้วนเป็นหลอดเล็กจากมือของลูกน้องตน เฉิงหย่งเจี้ยนที่กำลังแสดงสีหน้าเคร่งเครียดเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“เมื่อพวกกระหม่อมเจอตัวนก ได้ยั้งมือยังไม่ยิงมัน วิ่งตามมันไปจนมันกำลังบินเข้าไปในเขตจวนจึงยิงมันลงมาตามที่พระองค์ดำรัสพะย่ะค่ะ จุดหมายที่มันบินไปส่งจดหมายคือจวนท่านเจ้าเมืองไป๋พะย่ะค่ะองค์รัชทายาท”ตุ้บทันทีทหารพูดชื่อเป้าหมายที่นกตัวนั้นบินไปจบ ร่างบางที่กำลังสั่นระริกก็ทรุดตัวลงกับพื้นเบื้องหน้าองค์รัชทายาทที่บัดนี้ในมือของเขากำลังบีบจดหมายแผ่นที่ยังมิได้เปิดแน่น“พระองค์อย่าเพิ่งเข้าใจผิด หม่อมฉันมิใช่คนร้ายนะเพคะท่านเฉิงหย่งเจี้ยน” ดวงตาสีน้ำตาลเข็มที่มักมองผู้อื่นราวกับโคลนตมสั่นระริก น้ำใสไหลเอ่อออกมาจากดวงตาคู่นั้น เงยหน้ามองผู้มีอำนาจสูงสุ