Todos os capítulos de ชะตาท่านข้าขอลิขิตเอง: Capítulo 51 - Capítulo 60

บทที่ 32เย็น ข้ารู้สึกถึงความเปียกของน้ำและสัมผัสของเหลวเย็น ๆอยู่บนหน้าผากข้าที แปะ ๆ กด ๆ อยู่บนแก้มของข้าทีความเย็นสบายของสิ่งนั้นดึงสติของข้าให้ตื่นขึ้น เปลือกตาขาวใสขยับเขยื้อนเนื่องจากลูกตาข้างในเคลื่อนตัวไปมา ขนตางอนยาวขยับตามเปลือกตา ในที่สุดข้าก็ลืมตาขึ้นสิ่งแรกที่ข้าเห็นคือใบหน้าคมเข้มของบุรุษผู้หนึ่ง ทั้งเรียวคิ้วโก่งดั่งคันศร ผิวสีน้ำผึ้งบนเรือนร่างของเขายิ่งทำให้ความเป็นชายชาตรีปรากฏชัดขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นกำลังจ้องมองมาที่ข้าอย่างห่วงใย ให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่ตัวข้ายิ่งนักข้ามั่นใจว่าข้าไม่รู้จักบุรุษผู้นี้มาก่อน ข้ากระพริบตาถี่รัวเพื่อปรับโฟกัสของดวงตา“แม่นางฟื้นแล้ว” ข้าขมวดคิ้วตนเองก่อนค่อย ๆ ยันตนเองลุกขึ้นนั่ง บุรุษแปลกหน้าที่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆข้าอยู่บนตั่งนั่งในมือของเขายังคงถือผ้าชุบน้ำอยู่ สายตาก็คอยมองมาที่ข้าห่าง ๆ อย่างห่วงใยหากแต่ข้าเพิ่งผ่านเหตุการณ์อันตรายมาจึงเผลอเคลื่อนตัวถอยห่างจากเขาอย่างระแวง“ท่านช่วยข้าไว้หรือ”เขาพยักหน้าก่อนจะยื่นผ้าในมือให้ข้า “เช็ดหน้าเช็ดตาก่อนดีหรือไม่เผื่อจะรู้สึกดีขึ้น”ข้ารับผ้าผืนนั้นมามองสักครู่ก่อนตัดสินใจเ

ฟริ้วหากแต่สิ่งที่เขาคิดทั้งหมดทั้งมวลเป็นอันต้องโยนทิ้งไปเสียแล้ว เมื่อครู่ความเย็นจากมวลอากาศที่พัดผ่านร่างเขา ไปยังเส้นทางสู่เรือนท่านผู้วิเศษมีร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์สีม่วงเข้มเดินหลังไวไวผ่านเขาไปนั่นมันเจ้านายของเขานี่!ฉีหมิงขยี้ตาตนเองอยู่หลายที ทว่าสิ่งที่เขาเห็นก็ยังคงเป็นเช่นเดิมท่านอ๋องสามมุ่งหน้าไปสู่เรือนนั้นโดยที่เขายังมิได้ไปรายงานสิ่งที่นางบอกให้ทราบเลยด้วยซ้ำ การกระทำเช่นนี้ราวกับเจ้านายเขาแอบดูเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เสียอย่างนั้นนี่มันเหตุการณ์แปลกประหลาดอันใดกันเนี่ยฉีหมิงหันกายเดินหันหลังกลับไปทำงานอื่นอย่างงงงวย มือชายหนุ่มยังคงเกาศีรษะตนเองแกรก ๆ หันมามองด้านข้างหลังที แล้วก็หันกลับไปเดินต่อทีอย่างไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทางด้านชายหนุ่มที่ในใจร้อนรนจนไม่สามารถทนเห็นสตรีที่เขาออกคำสั่งเรียกให้เข้าพบเดินจากไปได้ แม้เฉิงหย่งจื้อทำทีไม่สนใจเดินเข้าห้องหนังสือไปแล้วแต่ความเป็นจริงเขายังแอบมองลอดออกมาจากช่องหน้าต่างเพื่อจับตาดูเหตุการณ์ภายนอกอยู่ตลอดเวลาแม้เขามองจากที่ไกล ๆไม่เห็นสีหน้าได้ชัดเจนหรือได้ยินบทสนทนาใด ๆทั้งสิ้น แต่เมื่อเห็นลูกน้องตนโดนเมิน

บทที่ 34หลายวันผ่านไป“เฮ้อ” ข้าพลิกตัวเป็นรอบที่ร้อยของวันแล้วกระมังทั้งวันข้าเก็บตัวนอนอยู่แต่ในห้องไม่นอนอยู่บนเตียงก็กินข้าวปลาอาหารที่สาวใช้ในจวนยกเข้ามาให้ อาหารก็วนอยู่ไม่อาหารเหลวก็กับข้าวรสอ่อน บางมื้อก็เพิ่มสมุนไพรบำรุงร่างกายที่ทั้งเหม็นและขมเอาเป็นว่าสามวันที่ผ่านมานี้ข้าโดนดูแลราวกับคนป่วยใกล้ตายเลยก็ว่าได้“นี่ถงเอ๋อร์ สามวันมานี้มีใครมาเยี่ยมข้าบ้างไหม”สาวใช้ส่วนตัวของข้าที่กำลังยกถาดอาหารที่ข้าเพิ่งทานเสร็จออกไปชะงักฝีเท้าหันกลับมามองข้า “วันแรกมีพระชายารองอ๋องสามนำซุปสมุนไพรมาให้เจ้าค่ะ แต่โดนข้าเททิ้งไป วันต่อมาจึงไม่ได้มาอีก”ข้ายกยิ้มสะใจพร้อมทั้งยกนิ้วโป้งให้นาง“เจ้าทำดีมาก เอ่อ แล้วไม่มีใครมาเยี่ยมข้าอีกแล้วหรือนอกจากนาง” ข้าทำทีไม่ได้ใส่ใจกับคำถามตนเองสักเท่าไหร่ซึ่งสวนกับความเป็นจริงที่บัดนี้หูข้ากางจนแทบจะยื่นไปจ่อถึงปากสาวใช้เลยทีเดียวถงเอ๋อร์หยุดคิดชุ่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบข้า “อืม ไม่มีนะเจ้าคะ”“อ้อ อย่างนั้นหรือ”คำตอบของนางทำให้ข้ารู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ราวกับข้ากำลังรอใครสักคนมาเยี่ยมข้าอย่างนั้นแหละ“แต่มีท่านฉีหมิงมาถามอาการท่านอยู่บ้างนะเจ

“อีกหนึ่งคืนสองวันขอรับ”ข้าขมวดคิ้วไม่ค่อยพอใจกับคำตอบสักเท่าไหร่นัก“เร็วกว่านั้นไม่ได้หรือ”“มิได้ขอรับ เพราะรถม้าที่เราเช่ามานี้ข้าน้อยเร่งความเร็วได้เพียงเท่านี้ คืนนี้เราข้าจะจอดพักที่โรงเตี๊ยมในหมู่บ้านข้างหน้านะขอรับ ท่านผู้วิเศษเข้าไปนั่งพักเถิด เดี๋ยวตากลมมาก ๆ ไข้จะกลับเอาขอรับ”เนื่องจากฉีหมิงเร่งความเร็งรถม้าไม่น้อย ลมจึงพัดเข้ามาปะทะใบหน้าข้าขณะพูดซึ่งหากเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ข้าที่ยังไม่หายป่วยดีนักอาจอาการทรุดได้นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ข้าจำใจเลือกใช้รถม้าในการเดินทางแทนที่จะเป็นการขี่ม้าที่เร็วกว่ามากนักแต่ก่อนที่ข้าจะกลับเข้าไปตามคำแนะนำของชายหนุ่มข้าไม่ลืมเอ่ยสิ่งที่สำคัญต่อการปลอมตัวอีกเรื่องหนึ่ง“ก่อนอื่นเราควรเปลี่ยนการเรียก เปลี่ยนชื่อและการพูดจาก่อนดีกว่า เอาเป็นว่าเราสองคนเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกัน เจ้าเป็นพี่ข้าเป็นน้อง เจ้านามว่าหลิน ส่วนข้าเจิ้น พวกเราใช้แซ่ติงแล้วกัน...เข้าใจหรือไม่พี่หลิน”“เข้าใจขอรับ”“อะไรนะ” ข้าถามย้ำเมื่ออีกฝ่ายยังคงไม่สวมบทบาทพี่ชายต่างสายเลือดกับข้า“ขะ...เข้าใจน้องเจิ้น”ข้ายิ้มถูกอกถูกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ต้องการ จากนั้นข้

บทที่ 35ในที่สุดข้าและฉีหลินก็เดินทางมาถึงหมู่บ้านติดชายแดนทางตะวันตกเสียที พวกข้าเลือกพักโรงเตี๊ยมใจกลางหมู่บ้านแห่งนี้และนำรถม้าที่ใช้โดยสารมาจ้างให้คนมาดูแลหมู่บ้านแห่งนี้ไม่ใช่หมู่บ้านที่เป็นตัวต้นปัญหาที่กำลังเผชิญกับภัยร้ายฝนพิษที่ฮ่องเต้ทรงส่งองค์รัชทายาทมาจัดการ แต่ที่พวกข้าตกลงพักที่นี่เพราะมันเป็นหมู่บ้านที่ใกล้ตัวต้นเหตุมากที่สุดคือเป็นหมู่บ้านใหญ่ติดชายป่านั่นเองส่วนหมู่บ้านที่เกิดปัญหาอยู่ลึกเข้าไปในป่าอีกไม่ไกลติดกับอีกหนึ่งป่าที่ได้ชื่อว่าอุดมสมบูรณ์ที่สุดของอาณาจักรนี้นั่นเองข้าเข้ามาพักผ่อนรอฉีหลินที่เพิ่งออกไปสืบความเคลื่อนไหวของขบวนองค์รัชทายาท ตอนนี้ข้าจึงมีเวลาพักหายใจหายคอบ้างหลังจากที่เหนื่อยเดินทางโดยไม่ได้พักมาเป็นวันตอนนี้เฉิงหย่งจื้ออยู่ที่ใดกันนะข้าเหม่อมองไปนอกหน้าต่างในขณะที่กำลังคิดไม่ตกว่าจะหาชายที่ทำให้ข้าดั้นด้นมาไกลถึงที่นี่ได้อย่างไร ดวงตากระจ่างใสสีน้ำตาลของข้าเหลือบไปเห็นร่างชายผิวคล้ำ ร่างกายกำยำอันคุ้นตา...ห้องที่ข้าเช่าพักที่นี่อยู่ชั้นสามหน้าต่างห้องหันออกไปทางถนนในตลาดของหมู่บ้านนี้พอดี ผู้คนพลุกพล่านแต่ความจำข้าดีมิด้อยไปกว่าใครจึงจำใบ