“อย่าเพิ่งเดิน เดี๋ยวพ่อทำความสะอาดก่อน ยิ่งขาเล็กอยู่”เขาพึมพำกับมันมือก็กวาดเศษถ้วยรวมกอง วีรตาถอนหายใจก่อนจะเข้าไปดึงแปรงมาจัดการเอง ทีแรกเขาไม่ยอมทำทีเป็นยื้อยุดแปรงไว้ แต่ต่อมาก็ยอมปล่อยให้แล้วทำหน้ามึนตึงเมินใส่อีกต่างหาก“คุณจะทานเช้ามั้ย”วีรตาเงยหน้าขึ้นถาม เขายืนอุ้มเจ้าซัมเมอร์ยืนชมวิวตรงขอบระเบียง เห็นคนแสนเกเรและเวลานี้แสนงอนหันมามองนิดหนึ่ง“แล้วแต่จะกรุณา”เสียงห้าวทำกล่าวประชด ทำให้วีรตาต้องจุดยิ้มออกมา เขาเหมือนเด็กจริงๆ ในสายตาของหล่อน เด็กชายสเตฟานคงจะฤทธิ์เดชไม่น้อยเลยเมื่อสมัยตอนเล็กๆ“อเมริกันหรือไทย”เสียงเล็กเอ่ยถามเหมือนพยายามเอาใจ สเตฟานชำเลืองมองเห็นใบหน้างามมีรอยยิ้มนิดๆ ยั่วเขาให้อารมณ์หงุดหงิดได้หล่อนคงจะมีความสุขล่ะสิ ยัยตัวแสบ...หากเมื่อหล่อนทำความสะอาดเสร็จแล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มสดใสให้ สเตฟานนิ่งมองก่อนจะถอนหายใจ แล้วกระดิกนิ้วเรียกบอกให้มานี่ วีรตาเลิกคิ้วกับท่าบงการของเขา หล่อนยักไหล่ลุกขึ้นนำเศษกระเบื้องไปใส่ถังขยะและเก็บอุปกรณ์ จากนั้นก็ไปล้างมือ พอหันมาคนตัวโตก็ยืนจ้องเขม็งทำหน้ามุ่ย วีรตาแกล้งถอนหายใจแรงก่อนจะเดินเข้าไปหา หล่อนใช้มือคีบจมูกโด่งของ
Terakhir Diperbarui : 2025-12-09
Masuk
