บทที่ 133 ให้แม่ดูตัว...

สเตฟานใช้เครื่องบินเจ็ทส่วนตัวเดินทางออกจากลาสเวกัสแต่เช้า บ้านตึกหลังใหญ่ของมารดาอยู่นอกเมืองบอสตัน เมื่อไปถึงคนของเขาเอารถมาจอดไว้ให้แล้ว เบนรับหน้าที่พลขับตามเคย

รถแล่นมาถึงบริเวณรั้วคอนกรีตยาวโอบรอบบริเวณภายในประมาณห้าเอเคอร์ที่ร่มรื้นเต็มไปด้วยต้นไม้และสวนสวย ประตูรั้วเปิดด้วยระบบอัตโนมัติ รถแล่นไปตามถนนกว้างทอดตัวไปสู่ตึกทรงยุโรปสองชั้นหลังใหญ่ทาสีขาว

แจ็คคิวลีน แม็คเคนซี่ยืนมองร่างสูงใหญ่ของบุตรชายคนโตที่กำลังก้าวลงจากรถเก๋งคันยาว ร่างสูงยืนรอใครบางคนที่กำลังก้าวออกมาต่อจากเขา ผู้เป็นแม่เลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่งอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นสเตฟานผู้ยะโสและห้าวห้วนไม่เกรงกลัวใครกำลังเอื้อมมือไปรับมือเล็กของสาวน้อยนางหนึ่งอย่างอ่อนโยน หญิงสาวร่างเพรียวระหงใบหน้าสวยหวานอุ้มสุนัขตัวเล็กพันธุ์ยอร์กเชอร์ แทริเออร์ ผู้เป็นแม่คลี่ยิ้มออกมา... ลูกชายพาผู้หญิงมาหาเป็นครั้งแรก... สงสัยโลกกำลังจะแตก แจ็คคิวลีนคิด

บอดี้การ์ดสองคนที่เธอคุ้นเคยหันมาโค้งคำนับให้ก่อนจะจัดการนำรถไปเก็บที่โรงจอดรถ ด้านข้างตึกใหญ่มีเรือนพักสำหรับแขกที่ถ้าหากสเตฟานมา เบนกับเจมส์กับจะพักอยู่ที่นั่นทุกครั้ง

ร่างสูงเงยหน้าขึ้นยิ้ม