All Chapters of ยินดีต้อนรับเข้าสู่สวนผักของนางร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12 ตัดสินใจ“ท่านพ่อ ข้าขออภัยที่เนรคุณพวกท่านแต่ข้าทิ้งลูกสาวของข้าไม่ได้จริงๆ ขอรับ” กู้ซีห่าวพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเขาเอาหัวโขกพื้นเป็นการลงโทษตัวเองไม่ใช่แค่เพียงไม่อยากทิ้งบุตรสาวแต่ครอบครัวของเขาโดนรังแกมาตลอดบางทีการจากไปก็อาจจะเป็นทางเลือกที่ดีต่อทุกฝ่ายมากกว่ากู้จินเยว่ที่เห็นพ่อของนางช่วยปกป้องนางครั้งแรกก็มีแรงฮึดขึ้นมา มือเรียวเช็ดน้ำตาที่คลอหน่วย“ถ้างั้นรบกวนท่านหัวหน้าหมู่บ้านนำเอกสารการแยกบ้านมาให้พวกเราลงลายมือชื่อด้วยเจ้าค่ะ” กู้จินเยว่กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น นางตัดสินใจแล้วว่าจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กู้ซีห่าวและหนิงเทียนไม่ได้พูดอะไรอีก“เอาตามที่พวกเจ้าตัดสินใจก็แล้วกัน” หัวหน้าหมู่บ้านพูดอย่างจนใจ เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องแยกบ้านกันเลยหรือไร้สาระไปหน่อยหรือไม่ แต่ช่างเถิดมันไม่ใช่เรื่องของเขา“อวดดีกันจริงๆ” กู้ซีฮันกระแทกเสียง“ข้ามีอะไรจะขอจากท่านเป็นครั้งสุดท้ายเจ้าค่ะท่านปู่”“ยังมีหน้ามาขออะไรอีกหรือ” กู้ฮุ่ยชิวส่งเสียงฮึดฮัดอย่างไม่สบอารมณ์“ข้าแค่จะขอสินเดิมของท่านแม่ข้าคืน และมีอีกหนึ่งประการที่ข้าอยากขอ” โฉมสะคราญสูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกความกล้า“

บทที่ 14 ค้าขายครั้งแรก“พรุ่งนี้ท่านไม่ต้องไปหางานหรอก เราเข้าป่าไปหาของมาขายดีกว่าเจ้าค่ะ” จินเยว่บอกกับพี่ชายที่นั่งกลุ้มอยู่“จะดีหรือ ในป่าก็ไม่ค่อยมีอะไรที่ขายได้ราคา แล้วก็ไม่ค่อยมีใครรับซื้อด้วยนะเยว่เอ๋อร์” เจียวจิ้นคิดตามที่เขาบอกกับน้องสาว การเก็บผักผลไม้ในป่าไปขายมีชาวบ้านทำกันเยอะแยะ แต่ก็มักจะโดนกดราคาจนแทบไม่คุ้มที่ต้องเสี่ยงเข้าไปในป่า“พวกเราลองไปกันก่อนเถอะเจ้าค่ะ จะได้หาเงินมาซื้ออาหารและเครื่องปรุงเข้าบ้านด้วย ข้าไม่อยากกินผักต้มทุกวันนะเจ้าคะ” จินเยว่หน้างอเช้าวันต่อมา แสงแดดอบอุ่นยามเช้าทำให้จินเยว่รู้สึกจิตใจสงบ ร่างเล็กและพี่ชายทานอาหารเช้าเสร็จแล้วพากันเดินทางเพื่อไปหาของในป่าพวกเขาเดินเข้ามาไม่ลึกมากนัก จินเยว่มาที่นี่อย่างมีเป้าหมาย ร่างเล็กจำได้ว่าในป่านี้มีผลไม้หลากหลายชนิดโดยเฉพาะจวี๋จื่อหรือส้ม มันขึ้นเต็มไปหมดเป็นผลไม้ที่หาได้ทั่วไปทำให้ไม่ค่อยมีราคา โดยปกติก็จะขายกันจินละ2-3อีแปะเท่านั้น “เจ้าอย่าเดินไปไกลนะพี่ขอตัดไม้ตรงนี้ก่อนเราจะได้เอาไปทำฟืนกัน ฟืนที่ตัดไปครั้งก่อนเกือบหมดแล้ว” เจียวจิ้นหันมาบอกจินเยว่เสร็จก็หันกลับไปตัดไม้ต่อ“เจ้าค่ะท่านพี่ข

บทที่ 16 มันกินได้จริงหรือสองพี่น้องพากันเดินมาถึงที่บ้านหยอกล้อกันมาตลอดทาง ชีวิตพวกเขาสองสามวันมานี้รู้สึกเหมือนสุนัขที่โดนปลดโซ่คล้องคอออก พวกเขาสามารถทำสิ่งใดที่ใจคิดได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะต้องโดนว่ากล่าวหรือทุบตี ถึงบ้านหลังนี้จะเก่าทรุดโทรมแต่มันก็ให้ความอบอุ่นเป็นบ้านที่เจียวจิ้นไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน เขาไม่ต้องโดนกดหัวใช้งานหรือโดนดูถูกเหยียดหยามจากคนในครอบครัววันนี้หนิงเทียนทำกับข้าวเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้นคือผักป่าเอาไปผัดใส่เกลือเล็กน้อยกินกับข้าวต้ม จินเยว่รีบไปล้างมือล้างหน้าเตรียมตัวเพื่อที่จะเข้าครัวทำอาหารต่อ“ท่านแม่ไม่ต้องช่วยข้าหรอกเจ้าค่ะ ข้าทำคนเดียวได้” เอ่ยบอกกับมารดาที่รอช่วยนางอยู่ในครัวร่างเล็กนำเห็ดไปล้างในน้ำสะอาดจนมั่นใจแล้วว่าพวกมันสะอาดไร้สิ่งปนเปื้อนใดๆ ก่อนจะนำไปวางตากลมไว้ให้แห้งสักพัก ระหว่างรอเห็ดแห้งร่างเล็กก็ตักแป้งที่อยู่ในห่อออกมาประมาณหนึ่ง ใส่ชามผสมก่อนที่จะเทน้ำลงไปผสมให้เข้ากันและนำเห็ดใส่ลงไปคลุกเคล้าจนแป้งเหลวๆ เคลือบทั่วทุกอณูของเห็ดเหล่านั้น จินเยว่นำกระทะมาตั้งบนเตาที่หนิงเทียนก่อไฟไว้เมื่อเห็นว่าไอร้อนเริ่มแผ่ออกมาก็ค่อยๆ ใส่เห็ดล

บทที่ 18 หมูกรอบเช้านี้จินเยว่และเจียวจิ้นออกไปขายของตามปกติ จินเยว่รู้สึกได้ว่าวันนี้นางขายดีกว่าสองวันแรก เพียงเปิดร้านไม่ถึงครึ่งชั่วยามส้มที่เตรียมมาประมาณร้อยผลก็หมดเกลี้ยงขนาดปิดร้านแล้วยังมีคนมาถามหาอยู่เลย ถ้าขายดีแบบนี้ทุกวันก็ดีสิแต่อะไรก็ไม่แน่นอนคนเราคงไม่สามารถกินส้มได้ทุกวันหรอกนางจะต้องหาสินค้ามาขายเพิ่มก่อนจะกลับบ้านจินเยว่ก็นึกขึ้นได้ว่านางยังไม่มีอุปกรณ์สำคัญสำหรับมื้อเย็นนี้เลยชวนเจียวจิ้นไปยังร้านที่ต้องการทันที“เจ้าจะซื้ออะไรอีกหรือเมื่อวานเราก็ใช้จ่ายไปเยอะแล้วนะ” เจียวจิ้นเอ่ยปากเตือนน้องสาว เขากลัวว่าน้องสาวจะกลายเป็นคนฟุ่มเฟือยภายหน้าจะเดือดร้อนได้“ข้าอยากได้เหล็กแหลมลักษณะคล้ายเข็มที่เราเอาไว้เย็บผ้าแต่ขนาดใหญ่กว่าหน่อยเจ้าค่ะ” จินเยว่บอกก่อนจะหันไปถามเจ้าของร้าน“ท่านลุงมีเหล็กแหลมความยาวประมาณฝ่ามือความใหญ่ประมาณตะเกียบไหมเจ้าคะ”“ตอนนี้ไม่มีหรอก ถ้าอยากได้เจ้ามารับพรุ่งนี้ลุงจะทำให้ใหม่”“งั้นข้าเอาสักสองอันนะเจ้าคะ”“ได้สิ ทั้งหมดก็ยี่สิบห้าอีแปะนะเจ้าสั่งจำนวนน้อยราคาก็จะสูงหน่อย”“ไม่มีปัญหาเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะมารับช่วงสายๆ นะเจ้าคะ”จินเยว่รู้สึกเ

บทที่ 20 กู้จางเหว่ยหัวขโมยเมื่อครบครึ่งชั่วยามจินเยว่ก็เดินไปสัมผัสดูว่าเปลือกหอยเย็นได้ที่แล้วหรือยัง เมื่อพบว่าเย็นพอแล้วก็เทใส่ถ้วยและใส่น้ำลงไปเล็กน้อยปิดฝาครอบไว้ ผ่านไปสักพักเมื่อเอามือไปสัมผัสก็พบว่าเปลือกหอยเริ่มนิ่มลงแล้ว จินเยว่นำหินขนาดประมาณกำมือมาบดเปลือกหอยจนละเอียด เติมน้ำลงไปและหันไปเตรียมผ้ากรองและถ้วยอีกใบเพื่อใช้กรองเอาเศษที่มีขนาดใหญ่เกินไปออก ทิ้งไว้รอจนมันตกตะกอนก็รินน้ำออกเหลือไว้แต่ปูนขาว ปิดท้ายด้วยการนำไปตั้งไฟต่อสักพักก็นำลงจากเตาเช้าวันถัดมาจินเยว่ก็เตรียมตัวไปขายของตามปกติวันนี้นางนำสินค้าไปมากกว่าปกติสักหน่อย ได้แต่ภาวนาในใจว่าขอให้ขายหมด นางมีความคิดจะซ่อมแซมบ้านจึงต้องเร่งหาเงินเพิ่มขึ้น“ท่านพี่วันนี้หลังจากทำสัญญากับท่านย่าเสร็จแล้วท่านมาช่วยข้าปรับปรุงดินหลังบ้านด้วยนะเจ้าคะ”“ได้สิ แต่เจ้าจะทำอย่างไรไม่ใช่ว่ามันไม่มีทางแก้หรอกหรือ”“ข้าคิดว่าข้าทำได้เจ้าค่ะแต่คาดว่าอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย” นางเองก็ไม่แน่ใจนักว่าวิธีนี้จะสำเร็จหรือไม่ต้องลองพิสูจน์จึงจะรู้ผลเมื่อขายของเสร็จจินเยว่และพี่ชายก็แวะซื้อวัตถุดิบทำอาหารหลายอย่างไปเก็บไว้ก่อนจะพากันเดิ