ยินดีต้อนรับเข้าสู่สวนผักของนางร้าย의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 10

บทที่ 1 กู้จินเยว่ปลายฤดูใบไม้ผลิท่ามกลางแสงตะวันอันริบหรี่ ลมพัดใบไม้รอบบ้านสกุลกู้ปลิวไสว มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนอนคุดคู้อยู่บนเตียงด้วยความทรมาน กู้จินเยว่นอนกุมท้องมาเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วยามแล้วลมหายใจของนางเริ่มเบาบางลงเรื่อยๆ ภายในท้องไส้รู้สึกปั่นป่วน กู้จินเยว่รู้สึกได้ถึงอวัยวะภายในที่ค่อยๆ แหลกสลาย ข้างกายนางมีภาชนะบรรจุของเหลวที่นางดื่มเข้าไปหนึ่งชั่วยามก่อนหากย้อนเวลากลับไปได้นางจะไม่เลือกทำแบบนี้ กู้จินเยว่เจ้ามันช่างโง่เขลายิ่งนัก นางเคยวาดฝันชีวิตที่สวยหรูและครอบครัวที่อบอุ่น ด้วยฐานะที่ยากจนและ โดนรังแกมาตลอดชีวิตทำให้กู้จินเยว่เลือกที่จะหมั้นหมายกับบุรุษที่ปักใจรักมาหลายปีเพื่อถีบตัวเองให้สูงขึ้น แต่เมื่อต้องผิดหวังกับความรักทั้งต้องเผชิญหน้ากับความอับอาย และการถูกใส่ร้ายป้ายสี นางกลายเป็นตัวร้ายในสายตาของผู้อื่นจน ไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่เมื่อตัดสินใจที่จะปลิดชีพตัวเองแล้วก็กลับรู้สึกเสียดายชีวิตขึ้นมา นางลืมไปได้อย่างไรว่าชีวิตนี้อย่างน้อยก็ยังมีบุคคลอีกสามคนที่รักนางโดยไม่มีเงื่อนไข“ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วย ลูกคนนี้มันไม่รักดี สร้างปัญหาให้พ

บทที่ 3 ท่านแม่ขอรับหลังจากศศิธรหมดสติไปเธอก็มาโผล่ในมิติที่มีแต่ความมืดมิดและว่างเปล่ามีเพียงแสงเลือนรางเท่านั้น หญิงสาวค่อยๆ เดินไปตามทางที่มีแสงสว่างเล็ดลอด เข้ามา จนถึงสถานที่แห่งหนึ่งที่เป็นพื้นดินกว้างมีลำธารพาดผ่านรอบข้างเต็มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ เธอมองตามลำธารไปจนสุดสายตาก็พบว่ามันเป็นลำธารที่ไหลลงมาจากน้ำตก เสียงน้ำไหลของลำธารทำให้สมองที่เคยตื้อของเธอปลอดโปร่งมากขึ้นศศิธรกำลังทอดสายตาเหม่อมองท้องฟ้าเบื้องหน้าด้วยความรู้สึก ที่หลากหลายตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาในโลกนี้เธอมีอะไรให้ครุ่นคิดมากมาย“ท่านแม่ขอรับ” เสียงเล็กแทรกขึ้นมาระหว่างที่เธอกำลังสำรวจพื้นที่อยู่“ว๊าย! เธอเป็นใครเนี่ย แล้วใครแม่เธอ” ศศิธรร้องเสียงหลง ใบหน้าของเธอฉายแววตื่นตกใจ อยู่ดีๆ ก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งมายืนตรงหน้าเธอ หน้าตาก็น่ารักจิ้มลิ้มแต่ดันมาเรียกเธอว่าแม่นี่สิเดือนรับไม่ได้หลังจากที่ยืนคิดมาสักพักจนเด็กน้อยแทรกขึ้นมาหญิงสาวพอจะเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆ ได้บ้างแล้วศศิธรคาดว่าเธอน่าจะเสียชีวิตไปแล้วคงทะลุมิติมาเหมือนนิยายที่เคยชอบอ่านตอนเด็กๆ ในใจก็เป็นห่วงแม่ที่ใกล้ชราแต่เธอก็คิดว่าตัวเธอเองทำประกั

บทที่ 5 คนขี้ฟ้องการตอบโต้ของจินเยว่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกประหลาดใจไม่น้อยเพราะปกติ จินเยว่แทบไม่เคยตอบโต้นางเลย แต่ก็ดีเหมือนกันมันจะได้สนุกขึ้นมาหน่อย คิดในใจพลางตอบกลับ “โถ่น้องสาวของพี่ จะเป็นเช่นนั้นไปได้อย่างไรเล่า พี่สาวคนนี้เป็นห่วงเจ้าจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยนะ” จางลี่ยิ้มเยาะด้วยความลำพองใจ“อย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย หญิงหน้าหนาไร้ยางอายเช่นเจ้าไม่มีทางสงสารผู้อื่นอยู่แล้วกู้จางลี่” ข้าก็อยากจะเล่นด้วยต่ออยู่หรอกนะแต่ตอนนี้ข้าไม่ว่าง“นี่เจ้า!” สำหรับจางลี่นั้นจินเยว่เป็นแค่คนที่อยู่ต่ำกว่านางหลายเท่า เมื่อโดนอีกฝ่ายด่าก็ทำให้อารมณ์โกรธปะทุขึ้นมา จนยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าอีกฝ่าย“อะไร เจ้าชี้หน้าข้าทำไม” ส่งยิ้มพร้อมน้ำเสียงยียวนชวนให้จางลี่ยิ่งเลือดขึ้นหน้ากู้จินเยว่นางคนชั้นต่ำกล้าพูดจากับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร “ข้าเป็นพี่สาวเจ้านะ ในเมื่อเจ้าไม่รู้ว่าต้องปฏิบัติตัวอย่างไรกับคนที่อาวุโสกว่าข้าก็จะสั่งสอนแทนแม่ชั้นต่ำของเจ้าเอง” พูดเสร็จก็ยกมือขึ้นมาตบหน้าอีกฝ่ายเพียะ!เสียงตบไม่ดังมากนักเพราะจินเยว่เอี้ยวตัวหลบจึงโดนแค่ปลายนิ้วเท่านั้นเจียวจิ้นที่เห็นว่าน้องสาวกำลังจะโดนทำร้ายก็รีบ

บทที่ 7 ปวดแสบปวดร้อนสถานการณ์ในห้องครัวตอนนี้อยู่ในความตึงเครียด เจียวจิ้นที่เห็นว่าแม่และน้องสาวหายไปนานแล้วจึงเดินมาตาม เขาเข้ามาเห็นตอนที่ท่านย่าสาดน้ำใส่น้องสาวของเขาแล้วท่านแม่เอาตัวมาบังไว้พอดี“นี่มันอะไรกันขอรับ” ทุกสายตาในห้องครัวหันไปมองเจียวจิ้นที่มาใหม่“เจ้ามาก็ดี เจ้ากับน้องสาวรังแกลี่เอ๋อร์ใช่หรือไม่” ฮุ่ยชิวกระแทกเสียง“รังแกอะไรกันขอรับ นางเข้ามาด่าข้ากับน้องสาวว่าชั้นต่ำเหมือนแม่ของพวกเรา แล้วยังมาตบหน้าน้องสาวข้าก่อนอีก ข้าอาจจะผิดที่ไม่ห้ามให้จินเยว่ตอบโต้แต่นั่นก็เป็นเพราะนางโดนกระทำก่อน” เขาอธิบาย“แสดงว่าเป็นเจ้าที่โกหกสินะกู้จางลี่” ผู้เฒ่าของบ้านถามเสียงเข้ม เขาอาจจะไม่ได้รักใคร่เอ็นดูหลานชายคนนี้มากนัก แต่เจียวจิ้นเป็นเด็กดีเขาไม่เคยโกหกสักครั้ง และหลานชายก็ย่อมสำคัญกว่าหลานสาวที่วันหนึ่งก็ต้องแต่งออกไปเหมือนน้ำที่โดนสาดทิ้งอยู่ดี“เปล่านะเจ้าคะท่านปู่ข้าไม่ได้โกหก” จางลี่ก้มหน้าตอบเป็นพัลวัน นางรู้อยู่แก่ใจว่าอย่างไรคำพูดของเจียวจิ้นทุกคนก็ต้องเชื่ออยู่แล้ว“ส่วนเจ้านางเฒ่า ข้าบอกแล้วให้ฟังทั้งสองฝ่ายไยจึงรีบร้อนตัดสินแล้วยังกระทำรุนแรงเช่นนี้” เขาตะคอกใ

บทที่ 9 ข้าวเม็ดอวบอ้วนคืนนั้นจินเยว่แอบเข้าไปในมิติอีกครั้ง นางได้เข้าไปคุยกับภูตน้อยที่กำลังนั่งแกว่งขาไปมาอย่างอารมณ์ดี“เป็นอย่างไรบ้างเจียวเจี้ย อยู่คนเดียวเหงาหรือไม่”“เหงานิดหน่อยขอรับท่านแม่ แต่ข้าก็มีเพื่อนเล่นเป็นพี่ๆ ปลาในลำธารด้วยขอรับ”จินเยว่ส่งยิ้มอบอุ่นไปให้ “ดีแล้วแหละลูก วันนี้แม่มีอะไรให้เจ้าช่วย”“อะไรหรือขอรับท่านแม่” เด็กน้อยถามด้วยความตื่นเต้น“พวกเรามาปลูกแตงโมกันเถิด”“จริงหรือขอรับท่านแม่ ข้าจะได้ปลูกพืชผักแล้วหรือขอรับ” เด็กน้อยมีความสุขยิ่งนัก ยิ่งพืชในมิติมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเติบโตและมีพลังมากขึ้น“จริงสิ เรามาเริ่มกันเลยเถอะ”ทั้งสองช่วยกันขุดดินและหยอดเมล็ดลงไป ปิดท้ายด้วยการรดน้ำจากน้ำตกผิงอาน“แม่ฝากเจ้าดูแลแตงโมของพวกเราด้วยนะ คอยรดน้ำมันทุกวันด้วยเล่า” จินเยว่บอกภูตน้อยก่อนจะออกจากมิติและกลับไปนอนดังเดิมหลังจากที่จินเยว่นำเมล็ดแตงโมที่ซื้อมาไปปลูกในมิติและฝากเจียวเจี้ยรดน้ำทุกวันก็ผ่านมาได้ราวเกือบสัปดาห์แล้ว หลายวันที่ผ่านมาจินเยว่ออกไปช่วยครอบครัวทำสวนทุกวันมีบางครั้งที่เข้าไปดูแตงโมในมิติบ้างพวกมันเจริญเติบโตไวยิ่งนักวันนี้ครอบครัวจินเยว่ก็มาท