บททั้งหมดของ นางซินเริงรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

ด้านรามีนก็มาหาพีรพลที่คลับตั้งแต่บ่ายจนเกือบจะทุ่ม ก็ไม่เห็นทีท่าว่าเพื่อนของเขาจะกลับ มาตั้งแต่คลับไม่เปิดมันคงไม่อยู่จนคลับปิดหรอกนะ พีรพลคิดในใจแล้วมองเพื่อนหนุ่มดื่มเหล้าต่อ “ไอ้พี ไอ้รามมันเป็นอะไรวะ” ชาร์ล เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัยพ์เอ่ยถามออกไป เมื่อมาถึงแล้วเห็นรามีนเมาไปแล้ว ทั้งๆที่มันคอแข็งที่สุดในกลุ่ม “มันมาตั้งแต่บ่ายแล้ว มาถึงก็ดื่มเอาดื่มเอาไม่พูดไม่จา” พีรพลเอ่ยบอกกับเพื่อนสนิทอีกคนของเขา “หรือว่ามันอกหักวะ ฮ่าๆ” ชาร์ลพูดออกไป เพราะรามีนมันจะกินแบบนี้ก็ต่อเมื่อมันเครียดหรือไม่ก็โดนสาวหักอกแบบที่รวี แฟนเก่ามันทิ้งไปแต่งงานกับเศรษฐีฝรั่งที่อายุคราวพ่อ “ฉันแค่อยากดื่มโว้ย แล้วฉันก็ไม่ได้เมา” รามีนพูดบอกออกไป เพราะเขาก็ยังไม่ได้เมามากเท่าไหร่ เหมือนที่เพื่อนหนุ่มว่า “พูดได้แล้วหรอวะ นึกว่าจะเป็นใบ้” พีรพลพูดบอกออกไป แล้วยกเหล้าขึ้นดื่ม “เออนี่ พวกแกรู้รึยังว่ารวีเขากำลังจะกลับมาจากอเมริกาแล้ว” ชาร์ลเอ่ยบอกออกไป เพราะพึ่งได้ยินสาวๆไฮโซที่เขาควงอยู่พูดกัน รามีนได้ยินชื่อของอดีตคนรักก็อึ้งไป เพราะนี่ก็จะสี่ปีแล้วที่เขาไม่ได้เจอหน้าของรวีและไม่เคยได้ยิ

รามีนก็ดึงเสื้อยืดของสโรชาขึ้นแล้วปลดตะขอชั้นในของสโรชา แล้วเลื่อนมันขึ้นไปกองอยู่ที่หน้าอกของเธอ จนตอนนี้เขาได้เห็นยอดถันสีชมพูเหมือนลูกท้อ อยู่ตรงหน้า “สโรชา เธอมันเกินตัวไปหมด” รามีนบอกออกไปแล้วขย้ำหน้าอกสาว ก่อนจะมองอย่างโลมเลีย แล้วเอานิ้วเขี่ยยอดถันเล่นอย่างหยอกเย้า “อ้า คุณรามีน” สโรชาพูดไป ก็เอามือไปผลักไหล่หนา เพราะเธอยังไม่เคยถูกใครทำแบบนี้สักคน แต่กลับรามีนเธอกลับเต็มใจให้เขาทำกับเธอ “อืม จ๊วบ จ๊วบ” เสียงปากของรามีนดูดเลียยอดถันของสโรชาอย่างหื่นกระหาย “อ้ะ พอก่อน เสียว อ้ะ” สโรชาเอ่ยครางอย่างเสียว เมื่อถูกลิ้นร้อนๆเลียที่ยอดถันของเธอจนแข็งเป็นไต “กริ๊งๆ กริ๊งๆ กริ๊งๆ” เสียงโทรศัพท์ของรามีนดังขึ้นเสียงดังจนรามีนตั้งสติได้ แล้วมองหน้า สโรชาอย่างตกใจ ก่อนจะเด้งตัวลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว สโรชาพอเห็นรามีนผละออกไป เธอก็รีบเอาผ้าห่มมาคลุมกายไว้ เพราะสายตาของรามีนกลับมาเย็นชาอีกแล้ว “สโรชา เธอ” รามีนพูดออกไปแล้วส่ายหัวแรงๆ เมื่อรู้ว่าเขาทำอะไรลงไป “ออกไปสโรชา ออกไปเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากโดนมากกว่านี้” รามีนบอกออกไป เพราะกลัวว่าเขาจะยับยั้งสติของตัวเองไม่ได้แบ

จนรู้ว่าทั้งสองกำลังมองขาขาวๆของสโรชาอยู่ เขาจึงถอดเสื้อสูทออกมา แล้วเอาไปปิดที่ขาของสโรชาไว้ ก่อนจะเอามือปัดผมของสโรชาไปด้านหลัง เพื่อทำให้เห็นรอยแดงบนคอของเธอ ดูสิทำขนาดนี้ยังจะกล้ามองอยู่ไหม รามีนคิดในใจ “ขอบคุณค่ะ” สโรชาเอ่ยบอก แล้วยิ้มให้กับรามีนที่ปกป้องเธอจากสายตาของสองหื่นนี่ โดยการเอาสูทมาปิดขาของเธอ โอ้ยน่ารักไปอีกทูนหัวของบ่าว หวงเขาใช่ไหมล่ะ คนอะไรน่ารักจัง สโรชาแอบคิดมโนในใจอย่างปลื้มปิติ “สุภาพบุรุษจังเลยนะครับคุณรามีน ฮ่าๆ” เสี่ยอำนาจเอ่ยพูด แต่ก็ดูออกว่ารามีนกำลังไม่พอใจ แถมยังทำให้เขาเห็นรอยบนคอของสาวสวยอีก คงจะแสดงความเป็นเจ้าของอยู่แน่ๆ เสี่ยอำนาจคิดในใจ “สรุปจะเซ็นกันได้รึยังครับ ถ้าไม่ผมจะได้กลับ” รามีนที่เริ่มไม่พอใจเอ่ยถามออกไป “ใจร้อนจังเลยนะครับคุณรามีน ผมว่าเรามาดื่มกันก่อนดีกว่านะครับ” แมททิวเอ่ยบอกออกไป แล้วจ้องมองเลขาสาวของรามีน ที่ดูจะเป็นผู้หญิงของรามีนแต่ช่างสิ เขาชอบเขาก็มีสิทธิ์ที่จะจีบ แมททิวคิดในใจแล้วมองสโรชาพร้อมกับส่งสายตาให้ “วันนี้ผมคงต้องขอโทษ หากคุณยังไม่เซ็นผมคงต้องขอตัว” รามีนบอกออกไปอย่างสุดทน เพราะเขาไม่อยากร่วมงานกับไอ

พอเช้าของอีกวันสโรชาก็ไปทำงานตามปกติ แต่เธอกลับรู้สึกว่ารามีนกำลังหลบหน้าเธอ แถมยังไม่ยอมเจอหน้าเธออีกต่างหาก คงไม่ใช่เพราะเรื่องเมื่อวานหรอกนะ ด้านรามีนก็ทำงานตามปกติ แต่เขาสั่งให้ชานนเป็นคนจัดการงานให้เขาทุกๆอย่างโดยไม่ให้สโรชาเข้ามาในห้อง แล้วก็สั่งให้ชานนหาแม่บ้านที่ไม่ใช่สโรชามาแทน เพราะตอนนี้สำหรับเขาสโรชาคือผู้หญิงต้องห้าม เธอเป็นผู้หญิงของพี่ตะวัน เขาก็ไม่สมควรจะยุ่งกับเธอและอีกอย่างเธอก็เป็นพนักงานในบริษัทของเขา เพราะฉะนั้นเขาต้องห่างจากสโรชามากกว่านี้ มันจะดีต่อตัวเขาและสโรชาที่จะได้ไม่มีเรื่องเสียหาย และเขาก็ต้องไม่ทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัดเด็ดขาด “ยัยเอย นี่ฉันหูฝาดไปรึเปล่า พี่ตะวันเนี่ยนะยอมให้แกจับคุณรามีนเขาทำสามี” ปัทมาเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อ “ใช่ พ่อเลี้ยงเขาเป็นเพื่อนรุ่นพี่ของคุณรามีนน่ะ เขาก็เลยยอม” สโรชาบอกออกไปแต่ก็ไม่ได้เล่าละเอียดนัก “แกนี่สุดยอดยัยเอย เจ้ตั้มขอคารวะ” โตมรเอ่ยบอกออกไป แล้วทำมือแบบคนจีนใส่สโรชา “เดี๋ยวนะยัยเอย มันง่ายเกินไปรึเปล่าอ่ะ พี่ตะวันเขารู้จักกับคุณรามีนไม่ใช่หรอ แล้วเขาไม่เตือนแกเรื่องคุณรามีนเลยรึไง” ปัทมาเอ่ยถามเพื่อนสาวอย่

เวลา 22.00 น. ด้านสโรชาก็พารามีนกลับมาที่ห้องนอนของรามีนในบ้านพักสุดหรูของเขา หลังจากที่เขาคุยกับลูกค้าคนสำคัญของเขาเสร็จ โดยมีพนักงานชายสองคนจากโรงแรมช่วยกันหามร่างหนาที่เมาเข้ามาในห้องนอนอย่างทุลักทุเล “ขอบคุณนะคะ” สโรชาบอกพนักงานออกไป ก็ยื่นเงินให้เป็นการขอบคุณพนักงานทั้งสอง จากนั้นในห้องก็เหลือแค่เธอกับรามีนสองคน “ไม่คิดว่าจะเหมาะเจาะขนาดนี้ ฟ้าคงอยากให้เราคู่กันนะคะคุณรามีน” สโรชาเอ่ยพูด เมื่อทุกอย่างมันลงตัวไปหมดแม้กระทั่งตอนนี้ที่รามีนเมา สโรชาคิดในใจ ก็เดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่เตรียมมา แล้วเปิดเอาเชือกออกมา แล้วเดินกลับไปหารามีนที่เตียง “คุณหลบหน้าหนีเอยก่อนนะคะ คุณทำให้เอยต้องทำแบบนี้” สโรชาพูดไป ก็ถอดเสื้อของรามีนที่นอนสลบไสลออก จนเผยให้เห็นซิคแพ็คเป็นลอน อย่างน่าหลงใหล “ยัยเอย แกตัดสินใจแล้ว แกต้องทำให้ได้ ห้ามอาย ห้ามเขินสิ ถอดต่อ ถอดต่อให้หมด” สโรชาย้ำบอกตัวเองในใจ เมื่อมือไม้เริ่มสั่นที่ต้องเลื่อนมือลงไปปลดกางเกงขายาวของเขาออก จนเผยให้เห็นกางเกงชั้นในสีขาวของรามีนที่นูนขึ้นมาตามขนาดของแก่นกายของเขา ถึงจะเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่งแต่เธอก็ไม่ชินอยู่ดี