All Chapters of เมียรักนายหัวสิงห์: Chapter 21 - Chapter 30

พูดจาไพเราะเสนาะหู เธอไม่มีจริตจะก้าน ดูเป็นคนซื่อๆ เสียมากกว่า จะมีบ้างที่แสดงอาการงอนเหมือนผู้หญิงทั่วไปที่โดนแหย่ แต่กลับไม่ได้ทำให้เขารำคาญเลยสักนิด แต่ทำให้เขารู้สึกว่าเธอน่ารักกว่าผู้หญิงคนอื่น“เดี๋ยวจะพาไปอาบน้ำ ลำธารอยู่ด้านโน้น”สิงหรัตน์บอกหญิงสาวหลังจากที่เธอเก็บจานชามคว่ำเรียบร้อยหลายปีแล้วที่เขาทุ่มกับการทำฟาร์มนกนางแอ่นมูลค่ามหาศาล และประสบความสำเร็จเป็นที่ภาคภูมิใจของบิดาเกาะที่นี่อุดมสมบูรณ์ด้วยผืนป่าเขียวขจีและลำธารน้ำใสไหลเย็น เขาจึงไม่ค่อยออกจากเกาะมากนักเพราะหลงใหลธรรมชาติที่นี่เคยคิดว่าหากต้องมีภรรยาจริงๆ เธอต้องรักธรรมชาติและอยู่ที่นี่กับเขาได้หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้เขาหวั่นไหวมิน้อย อยากพิสูจน์ว่าเธอจะคู่ควรเป็นภรรยาของเขาหรือไม่ เธอจะทนลำบาก ทนอยู่ในดินแดนทุรกันดารเหล่านี้ อยู่กับธรรมชาติที่เขารักได้หรือไม่“ค่ะ”พิณทิราเดินเข้าไปในกระท่อมเก่าๆ เธอเหลือบมองโดยรอบ หลังคาเป็นมุงจาก รวมถึงฝาไม้ไผ่สานเอาไว้ดูไม่แข็งแรง ในกระท่อมมีเพียงแคร่วางอยู่เท่านั้น ที่นี่ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกใดๆ ทั้งสิ้น แต่เธอไม่ฟูมฟายเรียกร้องหาสิ่งใดสิงหรัตน์เหลือบมองร่างอ

“ปิดทำไม พี่เห็นหมดแล้ว”นายหัวหนุ่มพลิกกายเข้าสวมกอดร่างหอมหวานที่เขาได้เสพรักอย่างหวงแหน“พี่สิงห์ พิณอยากสวมเสื้อผ้า”“ยังเจ็บอีกไหม”เขาปัดปอยผมที่ปิดระใบหน้าถามด้วยความใส่ใจ แค่เพียงเขาถามก็ทำให้เธอหวามลึกเมื่อรู้สึกถึงความเป็นหญิงที่ปวดหนึบแถมยังจินตนาการไปว่ามีร่างเขาฝังกระแทกเข้าออกอยู่ตลอดเวลาเมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่ง สิงหรัตน์จึงดึงร่างภรรยาหมาดๆ เข้าหา เธอหลบหน้าเขาเป็นพัลวันจึงโดนเขากดจูบรังแกเอาตามใจชอบ“พี่สิงห์ อย่าค่ะ”เธอพยายามต่อต้านแต่สิ่งที่ทำได้ก็คือการวางมือน้อยบอบบางบนอกกว้างอย่างไร้แรงเรี่ยวแรง“ทำโทษ พี่ถามไม่ยอมตอบ”“ยังจะมาถามอีก” เธอค้อนให้“งั้นไม่ถามแล้ว แต่พี่อยากอาบน้ำอีกนิด เมื่อกี้ไม่มีคนถูหลังให้ ตอนนี้หาเจอแล้ว” เขาตวัดอุ้มร่างน้อยขึ้นสู่อ้อมแขนเมื่อดีดตัวเองยืนขึ้นตู้ม!!!“ว้าย!!! แค่กๆๆ คนบ้า”พิณทิราทุบอกกว้างเป็นพัลวันเมื่อถูกร่างสูงโอบอุ้มพากระโดดลงในน้ำ“พี่เจ็บนะพิณ จะทุบให้พี่ช้ำในเลยหรือไง”“สมน้ำหน้า อยากทำพิณก่อนทำไม”“เดี๋ยวนี้รู้จักสู้คนแล้วหรือไง”“พี่สิงห์รู้” เธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“มีอะไรบ้างที่พี่ไม่รู้ หัดสู้คนอื่นเสียบ้าง ไม่ใช่ป

เธอไม่เคยใช้ไม้ฟืนก่อไฟมาก่อน ยกเว้นตอนสมัยเรียนแล้วไปเข้าค่าย สายตาสอดส่ายหาไฟแช็กหรือไม้ขีดอะไรสักอย่าง ตอนนี้เธอต้องก่อไฟให้ติดก่อน“เจอแล้ว หาตั้งนาน”หญิงสาวหยิบกล่องไม้ขีดที่เหน็บเอาไว้บนหลังคามุงจากมาถือเอาไว้ ต่อไปก็นำฟืนที่ผ่าเอาไว้อีกด้านมาวางใกล้ๆ พยายามคิดถึงวิชาลูกเสือเนตรนารีที่เรียนมาตอนไปเข้าค่ายพักแรมสมัยเรียนมัธยมต้นก่อนจุดยิ้มที่มุมปากอย่างน่ารัก แม้มันจะเคยใช้ตอนเรียนหลายปีมาแล้ว แต่ยังไงก็คงใช้ได้ มือน้อยบอบบางหาเศษไม้บริเวณนั้นมาสุมๆ ตรงกลางหินก้อนเส้าแล้วจุดไฟ“ทำไมติดยากจัง”เธอลูบหน้าไปเพื่อซับเหงื่อจนใบหน้ามอมแมมแต่ไม่รู้สึกตัวเพราะมัวแต่ใจจดจ่อจะจุดไฟให้ติด“ติดสักทีสิ ได้แล้วๆ”หญิงสาวยิ้มกว้างรีบๆ หาใบไม้แห้งมาสุมๆ เพื่อให้ไฟลุกโชน เธอใช้ฝาหม้อมาพัดให้มันติดมากขึ้นสิงหรัตน์ที่อาบน้ำเสร็จกลับมาจากลำธาร เขาตกใจเมื่อเห็นกระท่อมมีควันไฟลอยไปทั่วบริเวณ พลันคิดไปว่าหญิงสาวเผากระท่อมเสียแล้ว“เวรแล้ว! ทำอะไรพิณ”ร่างสูงรีบวิ่งสุดกำลังมาหน้ากระท่อม มองเห็นหญิงสาวที่กำลังไอเพราะสำลักควันเธอพยายามใส่ไม้ฟืนลงไปและพัดไปมาให้ไฟติด เขาวางปลาช่อนที่หาจากลำธารเมื่อครู่

มองซ้ายมองขวากลัวว่าใครจะเห็นเข้า“ไม่ต้องมาทำพูดดี คุณเองก็ควรจะหัดทำงานทำการบ้าง ว่าแต่คนอื่น ทีตัวเองทำไม่ได้ อย่าริมาสั่งสอน แล้วคุณมาได้ยังไง เข้ามาทางไหน”กานดารีบถามอีกฝ่ายมองซ้ายมองขวาหวาดระแวงกลัวว่าใครจะมาเห็นแม้จะเข้าห้องนอนมาแล้วก็ตาม“โธ่... คุณ ผมอยู่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่เด็ก การทจะเข้ามาในบ้านไม่เห็นจะเป็นเรื่องยาก”ร่างสูงของอดิศรยักไหล่กวนๆ ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนในห้องของพี่ชายและพี่สะใภ้“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ”กานดาดึงมืออีกฝ่ายให้ลุก แต่เขายังทำตัวแข็งขืน เธอสังเกตว่าหลายเดือนมานี้เขาดูเข้มขึ้น หนวดเคราขึ้นเขียวครึ้มไม่เหมือนหนุ่มสำอางคนก่อน“ว้าย!!!”กานดาร้องเสียงหลงเมื่อโดนดึงให้ล้มทับลงไปบนร่างสูง“คิดถึงจัง” เสียงแหบห้าวเอ่ยบอกด้วยสายตากระหาย“นี่ปล่อยนะ”กานดาดิ้นรนทุบตีแต่ อีกฝ่ายไม่สะทกสะท้าน หัวเราะเสียงพร่าพลิกร่างอวบอิ่มของพี่สะใภ้ลงด้านล่าง“ผัวกอดเมียหน่อยไม่ได้หรือไง ทำเป็นหวง” อดิศรซุกไซ้ไม่ห่าง“นี่ ปล่อยนะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า แล้วก็อย่ามาพูดบ้าๆ ด้วย”กานดาผลักไสอีกฝ่ายแต่ไม่ได้จริงจังนัก“ผมรู้ว่าคุณก็อยาก ไม่มีใครเห็นหรอก พี่ไอศูรย์ไปทำงานไม่ใช่เหรอ”

“พี่สิงห์กินอะไรหรือยังคะ”เธอถามด้วยความห่วงใย เนื่องจากตระหนักว่าเขาคือสามี และเธอต้องดูแลปรนนิบัติเขาให้ดีที่สุดสิงหรัตน์นิ่งอึ้งคลายความโกรธที่คิดว่าเธอไม่กินข้าวกินปลาเพราะประชด หรือไม่ก็ดื้อดึง แต่ที่แท้เธอกลับเป็นห่วง รอเขาทานข้าวนี่เองเขานี่แย่จริงๆ“พิณไม่สบายเหรอ ตื่นขึ้นมาก่อน”ชายหนุ่มประคองร่างอรชรขึ้นให้นั่งพิง ไอร้อนจากกายสาวปะทะกับกายแกร่งจนเขาร้อนใจ“พิณหุงข้าวไว้แล้วนะคะ ไปกินได้เลย คราวนี้ไม่ไหม้แล้วด้วย” พิณทิราปรือตาบอกสามีเสียงเบาหวิว เธอเพ่งมองเขาด้วยรอยยิ้ม“โธ่... ไม่สบายขนาดนี้ยังจะห่วงคนอื่นอยู่อีก น่าตีให้ตายนัก เด็กดื้อ” สิงหรัตน์เข่นเขี้ยว แต่หญิงสาวในอ้อมแขนสลบไสลไปไม่รับรู้อันใดอีก“พิณ! พิณ!” สิงหรัตน์ตกใจที่หญิงสาวสลบไปเขาวางร่างอรชรลงบนแคร่ รีบออกไปนอกกระท่อมเพื่อหาผ้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ภรรยา ถ้าอาการไม่ดีค่อยเรียกหมอที่อนามัยบนเกาะมาดูสิงหรัตน์ดูแลหญิงสาวอย่างใกล้ชิดแต่อาการไม่ดีขึ้น เขาจึงไปตามศรีไพรซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่สาธารณสุขมาฉีดยาให้หนึ่งเข็ม“ไม่ต้องห่วงค่ะนายหัว ศรีไพรฉีดยาให้แล้วเดี๋ยวก็หาย นี่ยานะคะ นายหัวต้องเช็ดตัวให้นายหญิงบ่อยๆ เ