พลิกชะตามาทวงแค้น のすべてのチャプター: チャプター 11 - チャプター 20

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นเสียงดังเดินเข้ามาแต่ไกล เสี่ยวจูที่สติกระเจิดกระเจิงไปพร้อมกับหลี่เจินรู้สึกตัววิ่งออกไปแอบดูและรีบวิ่งกลับมา "นายท่านกับฮูหยินมาเจ้าค่ะ" หลี่ชิงหยาดึงตัวหลี่เจินขึ้นลากมาที่โต๊ะ นางยกโต๊ะไม้ที่ล้มอยู่ขึ้นตั้งตรงเช่นเดิมด้วยมือเพียงข้างเดียว จากนั้นดึงปิ่นปักผมออกมา "อยากเป็นคนชนะใช่หรือไม่ ได้ข้าจะให้เจ้าชนะข้า" หลี่เจินทั้งตกใจทั้งหวาดกลัวยามนี้นางไม่สามารถควบคุมได้ ได้แต่ปล่อยให้หลี่ชิงหยาลากไปลากมาตามอำเภอใจ หลี่ชิงหยายื่นมือออกไปวางบนโต๊ะพร้อมกับยัดปิ่นปักผมใส่มือหลี่เจิน นางเอี้ยวตัวลงอยู่ใต้ร่างหลี่เจินที่มองผิวเผินเหมือนหลี่เจินกำลังทำร้ายนาง ทันทีที่ทุกคนมาถึงปิ่นปักผมจากมือหลี่เจินก็กรีดไปที่แขนของหลี่ชิงหยาต่อหน้าคนมากมาย "กรี๊ด!น้องหญิง อย่าทำข้าช่วยด้วย!" เสียงหลี่ชิงหายากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส หลี่จือหลินเห็นเหตุการณ์รีบเข้าไปดึงหลี่เจินที่เมาลมเมาอากาศออกมา หลี่จือหลินเข้าประคองหลี่ชิงหยาเอาไว้ นางร้องไห้อย่างเสียขวัญในอ้อมอกบิดมาดูแล้วน่าเวทนายิ่งนัก ความโกรธตีขึ้นอกหลี่จือหลิน เขาปล่อยหลี่ชิงหยาให้เสี่ยวจูและซือซือวิ่งมาช่วย ปราดเข้

"วันนี้ข้ามาทำธุระ ขายให้ข้าทั้งหมดแล้วจะกลับไปเอาเงินมาให้" นางต่อรองกับจางไห่ วันนี้ต้องได้ของพวกนี้และจะไม่ยอมให้ใครได้ไปเด็ดขาด จางไห่แสดงความรำคาญหลี่ชิงหยา มองว่านางกำลังก่อกวนการค้าขายของเขา "ข้าไม่ใช่เพื่อนเล่นเจ้า ไปได้แล้ว ถ้าลูกค้าไม่เข้าร้านข้าจะเอาเรื่องเจ้า" ตอนนี้นางมิใช่หยางเฉี่ยวชิวแล้วถึงจะอยากฆ่าจางไห่เพียงใดนางก็ควรอดทน "ข้าพูดเรื่องจริงหากไม่เชื่อก็ตามไปเอาเงินที่จวนเสนาบดีผู้ตรวจราชการได้ บอกว่าเก็บเงินกับหลี่ชิงหยา" ทุกคนในที่นั้นต่างมองนางอย่างตื่นตะลึง หลี่ชิงหยาสตรีชื่อเสียงฉาวโฉ่หน้าตาเป็นเช่นนี้เองหรอกหรือ ที่ผ่านมาเคยได้ยินชื่อนี้แต่ไม่มีใครรู้จักใบหน้าค่าตาของนาง สายตาหลายคู่เมื่อรู้ความจริงต่างมองนางด้วยความดูถูกและคำพูดถากถางต่าง ๆ นานา นางไม่สนใจเสียงรอบข้างเหล่านั้นเพราะสิ่งที่ต้องการอยู่ตรงหน้านี้แล้วทั้งคนและสิ่งของ "ข้าจะมั่นใจได้อย่างไร อย่ามาแอบอ้างหน่อยเลย สารรูปของเจ้าคงเป็นแค่คนรับใช้ในจวนผู้ตรวจราชการ ใฝ่สูงอยากได้ของมีค่าแต่ไม่มีเงิน ของพวกนี้ไม่เหมาะกับเจ้าหรอกไสหัวไปได้แล้วข้าจะขายของ" จางไห่โบกมือไล่นางทั้งรำคาญและเริ่มอารมณ์เสียแ

ผ่านไปอีกหนึ่งวันหลี่ชิงหยาเตรียมลงมือในคืนนี้ ประจวบเหมาะกับไป๋เหนียงต้องไปดูแลหลี่เจินที่ป่วยไม่ยอมหายเสียที "สงสัยน้องหญิงคงบอบบางมากถึงไม่ยอมหายป่วย" หลี่ชิงหยากล่าวขึ้นกับซือซือและเสี่ยวจูที่กำลังนั่งขัดพื้นอยู่ใกล้ ๆ นาง "คุณหนูจะไปเยี่ยมนางหรือเจ้าคะ" ซือซือยังเป็นเด็กนึกสิ่งใดได้นางมักจะถามออกไปโดยไม่คิดหน้าคิดหลังต่างจากเสี่ยวจูที่เพียงนิ่งฟังเงียบ ๆ "เจ้าสองคนคิดว่าอย่างไรล่ะ" นางหันไปเย้าแหย่ซือซือที่เริ่มทำหน้าไม่ค่อยชอบใจนัก "ข้าไม่อยากให้ท่านไปยุ่งกับนางเจ้าค่ะ เราอยู่ในเรือนนางยังมาหาเรื่องถึงที่ หากคุณหนูไปที่นั่นเท่ากับหาเรื่องใส่ตัว" หลี่ชิงหยาพยักหน้าคิดตาม "ก็จริงของเจ้า ถ้าเช่นนั้นข้าไม่ไปดีกว่านอนเล่นอยู่ในเรือนนี้แหละสบายใจดี" คราวนี้ซือซือค่อยยิ้มออกในสิ่งที่นางตั้งใจเตือนหลี่ชิงหยาไม่สูญเปล่า แต่อีกฝ่ายไม่คิดเช่นนั้นนางเพียงแต่ยังไม่อยากมีเรื่องใด ๆ เพราะกำลังคิดทำการสำคัญบางอย่างอยู่ นางนอนเงียบ ๆ อยู่ในเรือนทั้งวันนับว่าวันนี้มีแต่ความเงียบสงบ ไม่มีคนมาหาเรื่องที่นี่และคุณหนูใหญ่ไม่ถูกใช้งาน ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าภายใต้ความนิ่งสงบกำลังมีคลื่นลูกใหญ่

หลี่เจินกำลังจะเดินกลับห้องเท้าของนางเหยียบแผ่นกระดาษยับ ๆ แผ่นหนึ่งบนพื้นจึงก้มลงหยิบขึ้นมาอ่าน "สาเหตุมาจากกระดาษแผ่นนี้หรือเจ้าคะท่านแม่ ท่านทำเช่นนี้จริงหรือเจ้าคะ" นางเดินกลับไปหามารดาที่เตียงนอนเพื่อไขข้อข้องใจของตนเอง ไป๋เหนียงไม่ตอบคำถามเพียงแต่พยักหน้าพร้อมกับเสียงสะอื้น "ท่านหน้าบวมเป่งขนาดนี้ต้องเป็นฝีมือท่านพ่อแน่นอน เพราะนางหลี่ชิงหยาคนเดียวที่ทำให้พวกเรากลายเป็นอย่างนี้" หลี่เจินขยำกระดาษในมืออัดเป็นก้อนแน่นและขว้างออกไปอย่างเจ็บแค้นใจ ไป๋เหนียงคิดตามคำพูดของบุตรสาวลุกขึ้นเดินไปหยิบกระดาษออกมาคลี่ดูอีกครั้ง "มีสิ่งใดน่าสงสัยหรือเจ้าคะ" ไป๋เหนียงชี้ไปที่ตัวอักษรทีละตัวที่เรียงกันเป็นระเบียบสวยงามเหมือนคนผ่านการร่ำเรียนและฝึกฝนมาเป็นอย่างดี "ลายมือของคนมีการศึกษา" นางพูดเสียงเบาช้า ๆ เพราะยังเจ็บระบมที่ใบหน้าอยู่ หลี่เจินมองตามอยู่ชั่วครู่จึงเอ่ยสมทบขึ้น "ท่านแม่สงสัยใครหรือเจ้าคะ จริงสินางหลี่ชิงหยามันไม่ได้เรียนหนังสือ อ่านยังไม่ออกสักตัวแล้วจะเขียนได้อย่างไรกัน" ทั้งสองแม่ลูกมองหน้ากันทว่าก็จนปัญญาค้นหาตัวต้นเหตุ หากจะกล่าวโทษก็ไม่พ้นหลี่ชิงหยาเพราะพวกนางใส่คว

จางไห่ถูกเรียกตัวเข้าพบเป็นการด่วนเมื่อเจิ้นหย่วนสงสัยเรื่องก่อนหน้านี้ไม่หาย "เจ้าแน่ใจนะว่าจัดการหยางเฉี่ยวชิวเรียบร้อยแล้ว" "แน่ใจขอรับนายท่าน ไม่มีผู้ใดพบเห็นได้แน่นอน" จางไห่เป็นทาสผู้ซื่อสัตย์และไว้ใจได้ได้ฟังถ้อยคำหนักแน่นเจิ้นหย่วนก็รู้สึกเบาใจขึ้นมา จางไห่เคยบอกสถานที่และวิธีการจัดการไปแล้วครั้งหนึ่งคราวนี้เขาเรียกมาเพื่อย้ำเตือนเท่านั้น "แต่ข้าก็ยังสงสัยบุตรสาวตระกูลหลี่อยู่ดีว่านางเกี่ยวข้องกับหยางเฉี่ยวชิวหรือไม่" นึกถึงหลี่ชิงหยาเขาก็ยังพูดว่าสบายใจได้ไม่เต็มปากนักตราบใดที่ยังสืบไปถึงต้นเหตุไม่ได้ การฆ่าหยางเฉี่ยวชิวหลังจากแต่งเข้าจวนถือว่ามีความผิดใหญ่หลวง แม้ว่านางจะเป็นบุตรสาวตระกูลหยางแต่นางแต่งงานก่อนมีคำสั่งไม่ถือว่านางเป็นคนตระกูลหยางแล้ว ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดโปงเจิ้นหย่วนก็มิอาจรอดพ้นคดีอาญาไปได้ เขาจึงค่อนข้างเป็นกังวลและคิดมาก มันเป็นเรื่องที่ใครก็ช่วยเขาไม่ได้แม้แต่องค์รัชทายาท "แล้วเจ้าไปสืบเรื่องตระกูลหลี่บ้างหรือยัง" จางไห่ไปแอบซุ่มอยู่ใกล้ตระกูลหลี่และว่าจ้างคนในจวนให้ส่งข่าวก็ไม่พบความผิดปกติใด "ไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้นขอรับมีเพียงเรื่องราวเล็กน้อยในจว