All Chapters of พลิกชะตามาทวงแค้น: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงไชโยโห่ร้องแสดงความยินดีดังกึกก้องไปทั่วทั้งจวน ผ้าสีแดงผูกประดับตกแต่งหรูหราสมฐานะขุนางชั้นสูงและเชื้อพระวงศ์ผู้สูงส่ง แขกผู้มีเกียรติต่างส่งเสียงแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวที่กำลังทำพิธีสำคัญ ทุกคนยืนเรียงเป็นแถวยาวจนสุดเส้นถนนหน้าวังหลวงมาถึงจวนอ๋อง ดอกไม้มงคลโปรยปรายลงมาไม่ขาดสายแสดงถึงความยิ่งใหญ่ของงานมงคลบ่งบอกว่าเจ้าของงานนี้มีความสำคัญมากเพียงใด จวบจนพิธีการเสร็จสิ้นลงในตอนค่ำก็เป็นช่วงเวลาของคู่บ่าวสาวเพียงสองคน แสงไฟจากเชิงเทียนสว่างไปทั่วห้องที่ตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม ไม่ต่างจากหญิงสาวในชุดสีแดงมงคลมีผ้าคลุมใบหน้าปกปิดความงดงามเอาไว้ นางยังคงนั่งนิ่งรอคอยช่วงเวลาสำคัญที่ใกล้เข้ามาในอีกไม่ช้า สิ่งที่วาดฝันมาเนิ่นนานกำลังจะเกิดขึ้นจริงในคืนนี้ เพียงแค่จินตนาการมือเล็กที่วางทับซ้อนกันบนตักพลันสั่นน้อย ๆ ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ทั้งหวาดหวั่นตื่นกลัวระคนยินดีอย่างสุขสม คิดถึงตรงนี้ปากรูปสวยก็อดเผยอยิ้มออกมาไม่ได้ กว่านางจะฝ่าฟันเข้ามาอยู่จุดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายดาย หญิงสาวในแคว้นซีหนานต่างมุ่งหวังในตำแหน่งสูงสุดของจวนอ๋องแห่งนี้ทว่าในที่สุดแล้วก็ตกเป็นของหยางเฉี่ยวชิวเพียงหนึ่ง

หลี่ชิงหยายังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่นางกำลังเผชิญ มันเป็นเรื่องน่าประหลาดยิ่งนักที่จู่ ๆ ก็กลับกลายเป็นเช่นนี้ นางเหลือบไปเห็นคันฉ่องเก่า ๆ มีเงาสลัวตั้งอยู่บานหนึ่งหัวใจเต้นระรัวพลางลุกขึ้นเดินไปยังที่ตรงนั้น สิ่งที่ได้พบทำให้นางตกตะลึงอีกครั้งหญิงสาวผอมบางในเงาคันฉ่องดูซูบเซียวราวกับขาดสารอาหารมาหลายปี เสื้อผ้าอาภรณ์เก่าซีดไม่ต่างจากผ้าขี้ริ้ว เพียงแต่มองดูให้ดีนางกลับมีความงามซ่อนอยู่ในใบหน้าแสนอิดโรย เมื่อสักครู่นางยังคงมึนงงและคิดทบทวนถึงสิ่งที่ตนเองกำลังประสบพบเจอและตอนนี้นางก็ยิ่งได้พบกับความจริงที่สุดแสนน่าประหลาดใจอีกครั้งหนึ่งว่ามีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นจริงในโลกด้วยหรือ เจ้าของร่างบางนั่งเหม่อลอยคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง เรื่องมหัศจรรย์คราวนี้นางไม่อาจหาคำตอบให้ตนเองได้ แต่ในเมื่อสวรรค์ให้โอกาสมีชีวิตใหม่นางก็จะใช้สถานะและเส้นทางนี้ในการคืนความยุติธรรมให้ตนเองรวมถึงร่างกายนี้ดั่งที่นางตั้งใจเมื่อครู่ เมื่อตั้งสติได้มั่นคงแล้วหลี่ชิงหยาจึงเข้าไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าพลางสำรวจร่างกาย รอยฟกช้ำจากการถูกทุบตีทั้งร่างแสดงถึงความอ่อนแอได้ชัดเจน นางถูกข่มเหงรังแกมานานเท่

หลังจากที่สองคนแม่ลูกหารือกันหลี่เจินไม่เสียเวลาเปล่า นางหาเรื่องมากลั่นแกล้งหลี่ชิงหยาตามความถนัดเหมือนที่เคยทำมา "ลี่เจียว เจ้าทำความสะอาดห้องของข้าแล้วหรือยัง" ลี่เจียวที่เคยหยิ่งยโสว่าตนเป็นคนสนิทของคุณหนูรองก้มหน้างุด หลังจากโดนคุณหนูถีบเมื่อวานวันนี้นางจึงค่อนข้างพูดน้อยและถ่อมตัว "ทำเสร็จแล้วเจ้าค่ะ" "ดีมาก ขยับมาใกล้ ๆ ข้า" คุณหนูอารมณ์แปรปรวนเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายลี่เจียวกล้า ๆ กลัว ๆ ขยับเข้าไปใกล้ นางไม่มั่นใจแล้วว่าตอนนี้คุณหนูจะโมโหขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุหรือไม่ หลี่เจินยกมือป้องปากกระซิบข้างหูลี่เจียว ความหวาดกลัวเมื่อครู่มลายสิ้นไปนางฉีกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจเอ่ยขึ้นว่า "คุณหนูสบายใจได้เจ้าค่ะ บ่าวจะตั้งใจทำงานเต็มที่" หลี่เจินยิ้มแย้มส่งสัญญาณลี่เจียวไม่รอช้าหมุนกายวิ่งไปยังห้องครัวทันที ไม่นานก็มาถึง ไม่พบใครอยู่ข้างในนางจึงเข้าไปจัดการตามคำสั่งจัดถ้วยอาหารใส่ถาดแล้วยกออกไป ศัตรูตัวฉกาจของเจ้านายก็เป็นของนางด้วย เมื่อวานถูกหลี่ชิงหยาทำให้เจ็บทั้งกายและใจวันนี้นางจะทวงคืนความแค้นของเมื่อวานคืนมาให้จงได้ หลี่ชิงหยานั่งอยู่ในห้องนางมิได้ออกไปไหนหลังจากรับรู้เรื่องราวตร

หลี่ชิงหยาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะเสียงดังกอกแกกตรงประตู นางลุกขึ้นไปส่องรูเล็ก ๆ ของผนังที่เป็นรอยขาด ตอนนี้ยังไม่สว่างแล้วใครมาเยี่ยมเยียนนางในยามดึกสงัดเช่นนี้ หลี่ชิงหยานั่งพิงผนังในมุมมืดหายใจแผ่วเบา นางไม่รู้ว่าผู้มาเยือนยามวิกาลมีจุดประสงค์เช่นไร หากเอะอะโวยวายขึ้นมานางอาจมีอันตรายได้เพราะไป๋เหนียงกับหลี่เจินคงยังไม่เลิกรา หรือไม่หลี่จือหลินก็อาจส่งคนมาจัดการนางเป็นการส่วนตัว "อย่าเสียงดังนะ รีบเข้ามาแล้วปิดประตู" หญิงสูงวัยคนหนึ่งมาพร้อมกับอีกคนที่เยาว์วัยกว่าถือตะเกียงเดินเสียงเบาเข้ามาในห้อง ภายในค่อนข้างแคบแสงสว่างมีไม่มากเมื่ออยู่ภายในห้องเล็ก ๆ จึงดูสว่างชัดเจนพอที่จะมองเห็นใบหน้าคนทั้งสอง "คุณหนูเจ้าคะ หลับหรือไม่ ข้าเอาอาหารมาให้" น้ำเสียงของนางทั้งนุ่มนวลอ่อนโยนแตกต่างจากบ่าวไพร่คนอื่นที่พูดกับนางทั้งดูถูกและเหยียดหยามราวกับอยู่คนละชนชั้น หลี่ชิงหยาขยับตัวเข้าไปใกล้เห็นใบหน้าทั้งสองคนได้ชัดเจน "ซือซือ ป้าเซียว" เซียวซือและซือซือ สองแม่ลูกเอาอาหารมาส่งให้นาง เซียวซือเป็นคนซื้อของกินของใช้ประจำจวนและซือซือเป็นลูกของนางที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน เซียวซือทอดสายตาม

ซือซือรู้สึกค่อนข้างแปลกที่หลี่ชิงหยาไม่เหมือนคนอื่น ยามผู้ใดพบเจอหน้านางต้องใช้งานอยู่ร่ำไปโดยไม่สนใจเวลาและสถานที่ นางครุ่นคิดไปตลอดทางจนกระทั่งกินข้าวเสร็จจึงนึกขึ้นได้ว่าคุณหนูใหญ่ไม่เคยกินข้าวร่วมโต๊ะกับนายท่านและฮูหยิน เพราะฉะนั้นนางควรเป็นคนยกไปให้ที่เรือน วันนี้นางจึงทำโจ๊กอย่างง่ายไปให้หลี่ชิงหยา "ข้าทำโจ๊กมาให้ท่าน กินเถิดเจ้าค่ะ" หลี่ชิงหยานั่งอ่านตำราอยู่เงยหน้าขึ้นมา กลิ่นหอมของอาหารชวนหิวทำให้นางละความสนใจกระนั้นก็ยังไม่พ้นสายตาของซือซือไปได้ ได้ยินมาว่าคุณหนูไม่เคยเรียนหนังสือเรื่องการเขียนตัวอักษรยิ่งไม่ต้องพูดถึง แล้วจะอ่านตำราเป็นเล่มได้อย่างไร หลี่ชิงหยาเริ่มกินโจ๊กรสชาติดีที่สุดตั้งแต่อยู่ในจวนนี้มา นางรู้ว่าซือซือมีความรู้สึกอย่างไรบ้างในตอนนี้แต่มิได้ปิดบังความรู้สึกเพียงแต่ไม่แสดงออกมา หากถามขึ้นเมื่อไรนางก็สามารถบอกได้อย่างเปิดเผย เมื่อมาเป็นคนของนางก็ควรให้ความไว้เนื้อเชื่อใจกันการอยู่ร่วมกันถึงจะราบรื่น หลังอาหารเช้าซือซือเตรียมของมาทำความสะอาดห้องหลี่ชิงหยาจึงออกไปเดินเล่นข้างนอกเพื่อความสะดวกในการทำงาน ขณะที่นางกำลังทอดสายตามองไปที่สวนดอกไม้ลานหน้าจวน