All Chapters of กรงร้ายจำนนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

บัวบูชาฟังแล้วก็รู้สึกโล่งใจและใจชื้นขึ้นมามากโขที่เกื้อคุณไม่ได้จงใจไม่ป้องกันด้วยความเห็นแก่ตัวและยกหน้าที่การป้องกันมาให้เธอ หญิงสาวไม่อยากกินยาคุมกำเนิดด้วยกลัวจะลืมหรือมีคนเห็นตอนกินยา เขาสัญญาแบบนี้แล้วเธอก็สบายใจมากขึ้น“ค่ะ เดี๋ยวบัวจะรีบออกไปซื้อนะคะ”“ให้นิธิซื้อมาให้ไหม เธอจะลืมหรือเปล่า”“ไม่เป็นไรค่ะ บัวอยากไปซื้อของอื่นๆ ด้วยน่ะค่ะ” เธอทำหน้าแหยๆ เหมือนกลืนยาขมก่อนจะหาข้ออ้างที่ไม่ให้ลูกน้องของเขาซื้อยาคุมฉุกเฉินมาให้เธอ คงทำหน้าทำตาไม่ถูกตอนพบหน้านิธิแน่“งั้นก็จัดการให้เรียบร้อย”“ค่ะ”“ขาเธอเป็นยังไงบ้าง”“น่าจะใกล้หายแล้วค่ะ อาทิตย์หน้าน่าจะถอดเฝือกได้ หมอบอกว่าถอดเฝือกแล้วกายภาพบำบัดไม่นานก็จะเดินได้ปกติค่ะ ทันบัวไปฝึกงานพอดี” เธอบอกเสียงแจ่มใสเมื่อพูดถึงเรื่องการฝึกงานเกื้อคุณจับสังเกตก็พอรู้ว่าการฝึกงานสำคัญกับเธอมากแค่ไหน เขามองเธอกินข้าวแก้มป่องแล้วก็อดรนทนไม่ไหวก่อนจะจากไปทำงานจึงฉวยหอมแก้มนุ่มเบาๆหัวใจสั่นระรัวทันที บัวบูชาเงยหน้าขึ้นมองเขาตาโต ชายหนุ่มเพียงหลิ่วตาให้แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้หญิงสาวนั่งกะพริบตาไปมา ไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองบัวบูชาเป

“บัวว่าคุณเกื้อทานอาหารเช้าเป็นประจำดีไหมคะ กาแฟดำไม่อยู่ท้องหรอกค่ะ คุณถึงหิวเร็วนี่เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงเอง” บัวบูชาแอบเสนอความคิดเห็น พูดไปแล้วใจก็เต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ เกรงว่าเขาจะรำคาญที่เธอจู้จี้จุกจิกแม้แต่เรื่องกิจวัตรประจำวัน แต่ผิดคาด“กินเฉพาะวันที่อยู่กับเธอแล้วกัน เธอเตรียมอาหารให้ฉันหลากหลายดี วันก่อนสลัดอกไก่ก็อร่อยมาก ฉันชอบ” เกื้อคุณชมเปาะ ติดใจเสน่ห์ปลายจวักของเธอเข้าแล้ว“ได้เลยค่ะ ถ้าคุณเกื้อสัญญาว่าจะทานข้าวเช้า บัวจะทำสุดฝีมือเลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มแป้นจนน่าหยิกแก้มเพียงครึ่งชั่วโมง รถยนต์คันหรูก็แล่นเข้าสู่ห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุง ที่จอดรถวีไอพีทำให้เกื้อคุณไม่ต้องวนหาที่จอดอย่างรถคันอื่น บัวบูชาก้าวลงจากรถยนต์อย่างระมัดระวังด้วยวันนี้เธอสวมเสื้อยืดสีขาวกับกระโปรงยีนสั้นอวดเรียวขางาม คนตัวเล็กยืนรอให้ชายหนุ่มเดินไปก่อนแล้วจึงค่อยเดินตามหลังน่าจะเหมาะสมกับฐานะของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกับเขาเดินด้วยกันในห้างสรรพสินค้า บัวบูชาจึงไม่รู้ว่าควรจะเดินใกล้ๆ หรือเดินห่างๆ สุดท้ายจึงเลือกที่จะเดินตามหลังแทน“ไปสิ!”“เอ่อ...คุณเกื้อเดินนำไปเลยค่ะ เดี๋ยวบัวเดินตาม” เธอบอกน้ำเสียงเจีย

ร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามาภายในคอนโดหวังจะเห็นหญิงสาวอาบน้ำอาบท่าสดชื่นตั้งหน้าตั้งตารออยู่ ทว่าผิดคาดเมื่อคนตัวเล็กยังนอนเหยียดยาวทั้งชุดนักศึกษาอยู่บนโซฟาตัวยาว เขาก้าวเข้าไปใกล้ๆ ทอดสายตามองพวงแก้มแดงปลั่งที่มันวาวนิดๆ ดูเป็นธรรมชาติ เอื้อมมือไปไล้เลื่อนปอยผมที่ปรกหน้าออก ผิวเธอเนียนละเอียดไร้รอยสิวหรือจุดด่างดำใดกวนใจ แป้งพัฟที่บรรจงทาเมื่อเช้า ตอนนี้คงหลุดออกไปหมดแล้ว เธอแต่งหน้าหรือไม่ได้แต่งก็เหมือนกันเพราะไม่ได้ลดทอนความสวยลงเลยสักนิดเดียว“บัว...”ร่างเล็กยังนิ่ง ลมหายใจสม่ำเสมอ หลับลึกน่าเอ็นดูจริง เขายิ้มบางๆ ด้วยความหวังดีอยากให้หญิงสาวนอนสบายๆ จึงอุ้มเธอไปนอนในห้องนอน เปิดเครื่องปรับอากาศให้ที่อุณหภูมิเย็นสบาย แล้วออกไปตระเตรียมเทอาหารที่ซื้อมาด้วยตัวเองที่ผ่านมา เกื้อคุณไม่เคยใช้ชีวิตแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน ปกติมักจะกินข้าวมาก่อนที่จะมาหาพวกเธอเหล่านั้น ไม่เคยร่วมโต๊ะอาหารด้วย แม้แต่มื้อเช้าก็มักจะชงกาแฟเตรียมไว้ให้เท่านั้น เขาดื่มแก้ง่วงเสร็จสรรพก็ไปทำงานโดยไม่สนใจว่าวันๆ หนึ่งพวกเธอจะทำอะไรบ้าง แต่สำหรับบัวบูชาเขากลับทอดเวลาการอยู่กับเธอให้เนิ่นนาน ออกจากที่ทำงานก็ให้นิธิตร

โรงพยาบาล...บัวบูชาลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่นี่แล้ว ห้องพิเศษเสียด้วยเปลืองเงินเข้าไปอีก ไม่สิ...เธอลืมไปว่ามีบัตรเครดิตของเกื้อคุณ ตั้งห้าหมื่นคงพอจ่ายค่าห้องแน่นอนหญิงสาวรู้สึกดีขึ้น ไม่ปวดหัวหรือมึนหัวอย่างเมื่อเช้าแล้ว เมื่อมองที่แขนของตัวเองก็เห็นว่ามีสายน้ำเกลือเสียบคาอยู่ เบนสายตาไปข้างๆ ก็เห็นว่ามธุรสกำลังนั่งหน้าดำคร่ำเครียดอยู่กับเขตทัพ“ฮันนี่”“บัวฟื้นแล้ว”มธุรสกับเขตทัพรีบลุกขึ้นจากโซฟาราวกับติดสปริงแล้วพากันถลาเข้าไปเกาะที่ข้างเตียง มธุรสเอื้อมไปจับมือเล็กมากุมเอาไว้ มีน้ำตาเอ่อคลอเบ้า เขตทัพเองก็มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ทุกคนเป็นอะไรกัน“ฉะ...ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว หมอให้กลับได้ยัง ฉันไม่อยากขาดฝึกงานนะ” บัวบูชากังวลเรื่องฝึกงานมากที่สุด จำได้ว่าทางมหาวิทยาลัยให้ขาดได้เพียงสามครั้งเท่านั้น นี่ก็ขาดมาหนึ่งวันแล้วเพราะยังไม่ได้ทำงานสักนาที“แก...เป็น”“เป็นอะไร” บัวบูชากะพริบตาปริบๆ มองหน้าเพื่อนทั้งสองคนสลับกันไปมา ก่อนถามเขตทัพบ้าง “เขต...หมอบอกว่าบัวเป็นอะไรเหรอ”เขตทัพถอนหายใจยาว สีหน้าอึดอัด แต่สุดท้ายก็ยอมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด“บัวท้อง!”จุกเจ็บในอก..

“ขอบใจ แต่คราวหน้าไม่ต้อง”“คะ...ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ รีบกลับบ้านเดี๋ยวแม่เป็นห่วง” เขตทัพละล่ำละลักบอกก่อนจะรีบเดินเร็วๆ ออกไปทันทีบัวบูชามองเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอเปิดประตูให้เขา ร่างสูงเดินผ่านไปทิ้งไว้เพียงกลิ่นโคโลญจางๆ หญิงสาวรู้สึกสะท้อนสะท้านในอก ความกลัวแล่นเข้ามาจับขั้วหัวใจเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขาจริงๆ“เป็นอะไร”ไม่เพียงพูดเปล่า ร่างสูงโปร่งยังก้าวเข้ามาประชิดคนตัวเล็กที่ยืนคว้างอยู่กลางห้อง เขาเอื้อมมือแข็งแรงไปแตะบริเวณหน้าผากมนก่อนจะย่นหัวคิ้วน้อยๆ ไม่แน่ใจจึงแตะที่ผิวแก้มและลำคอ ก่อนจะพบว่าเธอไม่สบายจริงๆ“ตัวร้อนนิดหน่อยนะ เป็นอะไรไป วันนี้ทำงานเยอะหรือ” น้ำเสียงเจือความห่วงใยยังผลให้กระบอกตาหญิงสาวร้อนผ่าว“คุณเกื้อไม่ดุบัวเรื่องเขตหรือคะ” เธอไม่ได้ตอบคำถามเขาเรื่องอาการเจ็บป่วย แต่เลือกที่จะถามในสิ่งที่กังวลแทน“ดุสิ แต่หลังจากรู้ก่อนว่าเธอเป็นอะไร”“บัว...ไม่ได้ทำงานค่ะ เป็นลมไปก่อน” บัวบูชาอ้อมแอ้มบอกเสียงผะแผ่ว เธอยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขาเรื่องนั้น กลัวว่าความอ่อนโยนและความห่วงใยจะมลายหายไปทันทีที่เขารู้ว่าเธอทำผิดพลาด!“งั้นไปนั่งพ