All Chapters of กรงร้ายจำนนรัก: Chapter 41 - Chapter 50

บัวบูชาผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียนานกี่ชั่วโมงก็ไม่รู้ พอตื่นขึ้นมาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งนอนเหยียดยาวอยู่ที่โซฟาเบด ใบหน้าคมคร้ามที่มีไรหนวดเขียวจางแนบลงกับหมอนนุ่ม ซุกกายอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาสีชมพูหวานของทางโรงพยาบาล เธอสังเกตเห็นชุดที่เขาสวมใส่ว่าเป็นชุดอยู่บ้าน หาใช่ชุดทำงานเต็มยศอย่างที่เขาใส่มาตอนแรกไม่เกื้อคุณตั้งใจมานอนเฝ้าไข้เธองั้นหรือ...หญิงสาวตอบตัวเองไม่ได้ว่ากำลังรู้สึกอะไร หรือไม่หัวใจก็ประท้วงไม่ให้เธอเผลอคิดและรู้สึกอย่างที่กำลังเป็นอยู่ มือเล็กยกทาบลงบนตำแหน่งที่ตั้งของหัวใจ ก้อนเนื้อกำลังเต้นรุนแรง ดวงตาคู่ใสมองเขาอยู่เนิ่นนานราวกับหลงใหล แรกนั้นอาจจะเป็นรูปลักษณ์ ทว่าตอนนี้ทุกการกระทำตราตรึงในใจ แม้จะร้ายอย่างไร หัวใจเจ้ากรรมก็ไม่ได้เข็ดหลาบเอาเสียเลยพยาบาลสาวเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับถาดข้าวในมือทำให้หญิงสาวต้องถอนหายใจยาวเพราะหลับข้ามวันอีกแล้ว สงสัยเธอจะอ่อนเพลียสะสมมากจริงๆ เกื้อคุณตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงกุกกัก เขายกมือขึ้นขยี้ตา เสยผมเบาๆ เป็นดาเมจรุนแรงที่สุด บัวบูชาย่นจมูกกับตัวเองเมื่อพยาบาลสาวคนนั้นมองเขาตาปรอย ยิ้มเขินอายอย่า

บัวบูชายิ้มได้เมื่อเกื้อคุณเดินสะโหลสะเหลออกมาจากห้องน้ำแล้วก็ทิ้งกายลงนอนแผ่หลาลงบนโซฟาเบดอย่างหมดสภาพ เขาหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยราวกับวิ่งมาเป็นกิโล“คุณเกื้อเป็นยังไงบ้างคะ”“จะเป็นลม!”คำตอบของเขาทำให้บัวบูชาตกใจ แต่สำหรับนิธิแล้วกลับกลั้นหัวเราะไม่อยู่จนเจ้านายหนุ่มมองตาเขียวปั้ด“คุณนิธิตามพยาบาลให้หน่อยได้ไหมคะ คุณเกื้อดูอาการไม่ค่อยดี หน้าซีดเชียวค่ะ” บัวบูชาเอ่ยเสียงขอร้อง ทว่านิธิกลับโบกมือปฏิเสธ“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวก็หาย”“แกรู้ได้ไง เป็นหมอหรือไง” ท่านประธานหนุ่มประชด“รู้สิครับ ไอ้อาการแบบนี้ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่แพ้ท้องแทนเมีย”เกื้อคุณเบิกตากว้าง ก่อนจะหันหน้ามามอง ‘เมีย’ ด้วยสายตาที่บรรยายไม่ถูก แต่สำหรับบัวบูชากลับหน้าม้านไปด้วยความเขินอาย จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาแพ้ท้องแทนเธอ อาการอย่างนั้นมีไว้สำหรับผู้ชายที่รักเมียมากมิใช่หรือ ส่วนเขานอกจากไม่รัก ยังรังเกียจเดียดฉันท์สุดใจแต่แปลกแฮะ...ที่ตั้งแต่เธอรู้ตัวว่าท้องก็ยังไม่เคยเกิดอาการแพ้เลยสักครั้ง กินข้าวกินปลาได้ปกติดี เผลอๆ จะกินได้มากกว่าปกติด้วยซ้ำ ส่วนไอ้อาการเหม็นโน่นนี่จนอาเจียนนั้นไม่มีเลยสักนิด หรือว่าเข

ใบหน้าอ่อนใสผินมองออกไปนอกกระจกรถยนต์ตลอดเส้นทาง ดวงตากลมโตเหม่อลอยทบทวนถึงสิ่งที่กำลังตัดสินใจ เธอพบว่าหากคนเราต้องเลือกเส้นทางให้กับตัวเองแล้วก็ควรเลือกสิ่งที่ดีที่สุด และที่สำคัญไปกว่านั้น ตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไป หากจะทำอะไรก็ต้องคิดถึงลูกมาก่อนเสมอ มือเล็กเอื้อมไปลูบหน้าท้องภายใต้เดรสสีหวานที่มีคนเตรียมมาให้ที่โรงพยาบาลจิ๋วน้อยของแม่...รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าตลอดเวลาที่ก้มลงมองท้องแบนราบของตัวเอง สองเดือนแล้วสินะ ถ้าครบกำหนดสี่เดือนเมื่อไรก็จะได้รู้แล้วว่าจิ๋วน้อยเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ตื่นเต้นจัง!อาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของคนที่นั่งข้างๆ ได้เลย เขามองเธอแล้วก็อดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้จวบจนกระทั่งรถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดบริเวณชั้นลานจอดรถพิเศษ ร่างเพรียวก้าวลงด้วยความระมัดระวัง หันไปมองคนข้างกายแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมายาวๆ เมื่อคำถามของเธอไม่ได้รับคำตอบ เขาบอกว่าเมื่อมาถึงก็จะรู้เองบัวบูชาเดินตามขึ้นไปบนเพนต์เฮาส์เงียบๆ จนมาถึงจึงได้รู้ว่าข้าวของในคอนโดสมุทรปราการถูกย้ายมาที่นี่ทั้งหมดแล้ว หมายความว่ายังไง“คุณเกื้อคะ”“ไปนั่งรอ” เขาสั่งก่อนจะเดินเข้า

“บัวกับเพื่อนไปกินข้าวเองได้ค่ะ เกรงใจคุณเกื้อ”“ใช่ค่ะ ถ้าไม่อยากให้บัวเดินไป เดี๋ยวฮันนี่ซื้อขึ้นมาให้บัวเองค่ะ” มธุรสรีบเสนอ ด้วยเห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นของคนในแผนกแล้วคิดว่าบัวบูชาไม่น่ารอด ถูกซักฟอกตัวเปื่อยแน่นอน“ทำตามที่ฉันสั่ง” เกื้อคุณตวัดสายตาคมดุมอง ก่อนจะเดินเลยเข้าไปยังห้องของผู้จัดการแผนกพ้นสายตาของประธานบริษัทสุดกร้าวใจ พี่ๆ ในแผนกหลายคนก็รีบเดินเข้ามาประกบบัวบูชาทันที หญิงสาวกลอกตาไปมาพลางลอบถอนหายใจยาว“น้องชื่อบัวเหรอจ๊ะ”“เป็นอะไรกับท่านประธานน่ะ หลานเหรอ”“บ้า! ท่านประธานไม่มีญาติ”บัวบูชาถลึงตาใส่มธุรสที่ขำพรืดออกมาอย่างไม่มีปิดบังในคำถามที่ว่าเธอเป็นหลานของเกื้อคุณ แต่จะว่าไปก็เป็นไปได้เหมือนกันนะ“เอ่อ...เป็น...” บัวบูชาคิดไม่ได้ ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังเพื่อนสนิททั้งสองคนที่ยังนั่งขำไม่หยุด เขตทัพก็พลอยเป็นไปกับเขาด้วย“บัวเป็นลูกของเพื่อนสนิทท่านประธานน่ะค่า” มธุรสหัวไวรีบเอ่ยตอบแทน“อ๋อ! ดี๊ดีเนอะได้ใกล้ชิดท่านประธานตลอดเลย”“บัวกับเพื่อนๆ ฝากเนื้อฝากตัวกับพี่ๆ ด้วยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างนอบน้อม เป็นที่เอ็นดูของเหล่าพี่ๆ ในแผนก โดยเฉพาะพี่ๆ ผู้ชาย“บัวมา

คืนนั้นนักศึกษาสาวนอนกระสับกระส่ายบนเตียงกว้างขนาดคิงไซซ์ ดวงตาหม่นแสงลืมโพลงท่ามกลางความมืดสลัว เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ แทบจะตลอดเวลา สุดท้ายก็อดรนทนไม่ไหวจึงหันไปมองเขา กายเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นว่าเกื้อคุณไม่ได้หลับแต่กลับมองเธอตาแป๋วตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้“เป็นอะไรครวญครางทั้งคืน”“บัว...มีเรื่องไม่สบายใจจะเล่าให้คุณเกื้อฟังค่ะ”เธอตาฝาดหรือเปล่าที่เห็นมุมปากยกยิ้มขึ้นเหมือนจะพึงพอใจที่เธออยากเล่าเรื่องไม่สบายใจให้เขาฟัง จริงอยู่ว่าหากเป็นเมื่อก่อนเธอคงปิดปากเงียบไม่กล้าแพร่งพรายสิ่งที่รู้มา แต่ตอนนี้เธอไว้วางใจเขามากพอจะบอกเล่า ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่ความรู้สึกอบอุ่นยามอยู่ใกล้ๆ ยามเขากุมมือเกิดขึ้นมา“ว่ามาสิ” ชายหนุ่มพลิกกายนอนตะแคงข้าง ใช้แขนหนุนศีรษะแล้วมองเธออย่างตั้งใจ“บัวได้ยินมาว่าคุณเกื้อสั่งไม่ให้พวกพี่ๆ ในแผนกใช้งานบัวหรือคะ” น้ำเสียงที่เอ่ยข่มความไม่พอใจเอาไว้ไม่มิด เธอไม่รู้จะระบายเรื่องไหนก่อน มันเยอะไปหมดเลย“ใช่”“บัวแข็งแรงขึ้นมากแล้วนะคะ คุณเกื้อก็เห็น บัวอยากทำงานให้เป็นมากกว่านี้” น้ำเสียงเธอออดอ้อน หวานหูเหลือเกิน ยิ่งร่างเพรียวพลิกกายมานอนตะแคงข้างในท่าเดียว