All Chapters of กรงร้ายจำนนรัก: Chapter 61 - Chapter 70

“ขอฉันเข้าไปดูลูกหน่อย หลบ”เขาไม่ได้สั่งเฉยๆ แต่จับไหล่เล็กให้เบี่ยงหลบเขาเดินเข้าไปดูลูกน้อยในเปลอีกด้วย เกื้อคุณอุ้มหนูน้อยขึ้นมาไว้กับอกด้วยท่าทางที่ชำนิชำนาญจนคุณแม่ย่นหัวคิ้วเข้าหากัน เธอเดินมาหาแล้วยื่นแขนรอรับ“มาค่ะ บัวดูน้ำรินเอง คุณไปนอนที่ห้องดีกว่านะคะ”เขายิ้มละมุน ก่อนจะหันหลังโยกแขนเห่กล่อมลูกน้อยเบาๆ โยกไปมาอยู่นานพอดูจนเสียงร้องเงียบหายไปจึงค่อยๆ วางลงเปลดังเดิมบัวบูชายืนมองอย่างสุดอึ้ง น้ำรินหลับหลังกล่อมภายในเวลาไม่นาน ต่างจากตอนเธอเลี้ยงนักหนา กว่าจะหลับได้อีกเป็นชั่วโมง จุ๊บเต้าก็แล้ว ร้องเพลงก็แล้ว แทบจะจนปัญญาเลยด้วยซ้ำ“เธอนอนได้แล้วบัว ฉันมาช่วยเธอดูลูกหมายถึงผลัดกันดู ไม่ได้ให้เธอมายืนจ้องเอาๆ แบบนี้”เกื้อคุณยังติดนิสัยชอบเอ็ด เมื่อรู้ตัวก็ยิ้มเผล่แล้วเดินไปประคองร่างเพรียวบางให้กลับไปนั่งบนเตียง วางมือลงบนศีรษะแล้วขยี้ให้ยุ่งๆ อย่างเอ็นดู“นอนได้แล้ว”“บัวไม่อยากรบกวนคุณเกื้อ กลับไปนอนที่ห้องเถอะนะคะ บัวไม่สบายใจที่คุณเกื้อมานอนหน้าห้องแบบนี้”“ถ้าไม่อยากให้ฉันนอนหน้าห้องก็ได้ ฉันตามใจเธอ” เขายิ้มบางๆ แต่นัยน์ตาพราวระยับมีเลศนัยบัวบูชาถอนหายใจโล่งอกได้เพ

“มึงคิดจะหาผัวใหม่ให้บัวเหรอไอ้เพื่อนเลว เลวเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ” เกื้อคุณด่ากราด ยังเคืองที่เพื่อนพาบัวบูชามาซ่อนที่นี่จนเขาไม่เป็นผู้เป็นคนตั้งนาน“มึงต่างหากที่เลว” นทีด่าอย่างเหลืออด ก่อนเตือนสติ “ทำตัวแบบนี้กับบัวต่อหน้าคนอื่นได้ยังไงกัน ไม่คิดบ้างเหรอว่าบัวจะอายแค่ไหน แถมยังมาประกาศว่าเป็นสามีบัวอีก ใคร...ใครนับมึงเป็นสามี”จุกเจ็บ! บัวบูชาไม่เคยนับเขาเป็นสามี แถมวันนี้ยังทำตัวเลวๆ ให้เธอเกลียดเพิ่มไปอีก ยอมรับว่าหุนหันพลันแล่น แต่ภาพที่ผู้ชายคนอื่นกำลังประคองร่างเมียของเขาเอาไว้ก็ทำให้แรงหึงพุ่งปรี๊ด ไม่สนใจเหตุผลอะไรทั้งสิ้น เมียข้าใครอย่าแตะ!“แล้วตกลงไอ้ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่ ทำไมมันถึงมาแตะเนื้อต้องตัวบัวได้”“นั่นลูกค้า! บัวมาทำงานเป็นฝ่ายขาย” นทีบอกเสียงเครียด ก่อนจะเหล่ตามองเพื่อน “แต่ก็ไม่แน่...ถ้าบัวจะต้องมีสามีนักเลงอย่างมึง กูว่า...กูเชียร์บัวให้คุณชัชวีร์ดีกว่า”“ไม่ได้นะมึง” เกื้อคุณกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายทันที“นี่ไง มึงเป็นแบบนี้ใครจะกล้าฝากชีวิตบัวเอาไว้กับมึงอีก”“โอเค! กูจะใจเย็น” เกื้อคุณยกมือยอมแพ้ หายใจแรงๆ พยายามกักเก็บอารมณ์ร้อนอย่างยิ่งยวด ก่อนสารภาพ “กู

เกื้อคุณอุ้มหนูน้ำรินก้าวเข้ามาภายในบ้านอัครนิธิโยธินโดยมีหญิงสาวร่างเพรียวบางสวมเดรสสีส้มอ่อนยาวกรอมเท้าเคียงข้าง เธอแต่งหน้าอ่อนใส ม้วนปลายผมเป็นเกลียวเล็กๆ เคลียไหล่ เสริมให้วันนี้บัวบูชาดูสวยหวาน น่ารัก และที่สำคัญเธอดูเด็กกว่าเขามากราวกับเป็นอาหลานทีเดียว!บัวบูชาเดินตามมาเงียบๆ มองบรรยากาศสวยงามของไร่ชาอย่างเพลินๆ ทว่าเมื่อเข้าเขตตัวบ้าน เขาก็เอื้อมมากุมมือเธอเอาไว้ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง ทำท่าจะปลดมือออก แต่เขากระชับให้แน่นขึ้นหญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกสุดใจ อดตื่นเต้นไม่ได้ที่จะได้พบผู้หญิงที่เป็นรักแรกและรักอันฝังใจของเขา วันนี้เธอแต่งตัวสวยเพราะไม่อยากน้อยหน้าใคร เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายสวยและมีดีอะไรขนาดไหน ถึงทำให้เกื้อคุณไม่คิดจะรักใครอีกตลอดไปเรื่องนี้นทีกับปรางมาศเล่าให้เธอฟัง ทั้งสองคนพูดติดตลกว่าเกื้อคุณพาเธอมาที่นี่เพราะต้องการปลดแอกความรู้สึกทั้งหมด โดยขอร้องให้เธอลองเปิดใจกับเกื้อคุณ หญิงสาวจึงตั้งมั่นกับตัวเองว่าจะไม่อคติและคิดอะไรไปเองล่วงหน้า“ลุงเกื้อ! หนูดาวคิดถึงลุงเกื้อจังเลยค่า”เด็กหญิงเนตรดาววิ่งเร็วจี๋เข้ามาต้อนรับ เมื่อมาถึงตัวแล้วเห็นเด็กตัวน้อยอยู่บนท่อนแข

“คิดถึงมาก รู้ไหม”“บัวไม่อนุญาต”“ไม่อนุญาตแต่ทำไปแล้ว โมฆะแล้วกันนะ” เกื้อคุณพลิกกายลงนอนเคียงข้าง กอดเธอเอาไว้หลวมๆ คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอด แต่เขากระชับให้แน่นขึ้น“ปล่อยบัวนะคะคุณเกื้อ บัวไม่ยอม”“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่อยากกอดเมียบ้าง” เขาอ้อนเสียงหวาน ซุกใบหน้าที่มีไรหนวดขึ้นจางๆ กับพวงแก้มเธอ กลิ่นกายของบัวบูชาเยียวยาหัวใจอันแห้งแล้งได้เป็นอย่างดี“บัวไม่ใช่เมีย บัวกับคุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วนะคะ สัญญาของเราจบลงไปตั้งนานแล้ว” เธอยังอ้างสัญญาร่ำไป“สัญญาอะไร ฉันไม่สนใจหรอกนะ”“อย่ามาสนใจบัวเลยค่ะ ที่จริงคุณเกื้อน่าจะใช้เวลาคุยกับคุณรวงข้าวให้มากที่สุดนะคะ นานๆ จะเจอกันสักที คงจะคิด...ถึง”เกื้อคุณระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น ก่อนจะหอมแก้มแดงๆ ดังฟอดใหญ่อย่างถูกอกถูกใจ“หึงผัวจริงๆ ด้วย แอบดูฉันคุยกับน้องรวงข้าวเหรอ”“เปล่าค่ะ บัวแค่บังเอิญเห็น” บัวบูชาหลบหน้าหลบตาตอบ“บัวจ๋า...รู้ไหมว่าฉันดีใจมากแค่ไหนที่บัวยอมมาด้วยกัน ยอมให้ฉันแนะนำบัวว่าเป็นภรรยา และยอมให้ฉันนอนห้องเดียวกันอีก ฉันเฝ้ารอวันนี้มานานมากเลย” เขายิ้มบางๆ ทอดสายตาแสนเสน่หาให้เธอ“บัวแค่...ไม่อยากให้

หลังกลับจากเที่ยวเชียงราย เกื้อคุณก็ได้รับอนุญาตให้เข้ามานอนในห้องเดียวกันได้ โดยเขาเลือกที่จะนอนโซฟาอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่อยากผลีผลามเพราะหากบัวบูชาเอ่ยปากไล่ เขาคงต้องกลับไปปูที่นอนบนพื้นหน้าห้องดังเดิม ไม่รู้ว่าค่ำคืนนั้นเขาเอาความกล้าหาญมาจากไหน อยากกล้านอนกอดเธออย่างคืนนั้นอีกจัง...“บัวจ๋า”“อย่าเรียกแบบนี้เลยค่ะ บัวขนลุก”“อยากหวานกับเมียบ้าง”“บัวว่าไม่เหมาะหรอกค่ะ” เธอยิ้มแหยๆ ก่อนจะหันกลับไปพับเสื้อผ้าลูกลงตะกร้าอย่างตั้งใจ น้ำรินหลับปุ๋ยไปแล้วจึงเป็นเวลาที่เธอจะทำโน่นทำนี่ให้ลูกต่อ“เหมาะสิ...ต่อไปมีลูกอีกคนก็ต้องเรียกแม่จ๋าแล้ว ตอนนี้เลยเรียกบัวจ๋าไปก่อน”“คุณเกื้อ!”เขาดึงมือเล็กมากดจูบให้ชื่นใจ ทอดสายตามองเธออย่างเชื่อมหวาน บัวบูชาหายใจไม่ทั่วท้อง ท่าทางของเขาไม่ได้คุกคามจนน่ารังเกียจ แต่กลับทำให้หัวใจสั่นไหวเกินควบคุม เธอกลัวใจตัวเองเหลือเกิน“ฉันอยากมีลูกอีกสักคน ไว้เป็นเพื่อนกับน้ำริน” เขาว่าเสียงจริงจัง ก่อนนึกจินตนาการไปไกล “หรือถ้าเป็นน้องชายก็จะได้คอยดูแลปกป้องพี่สาว ดีไหม”“ตอนนี้บัวยังไม่พร้อมค่ะ” เธออ้อมแอ้มตอบพลางเสหลบสายตาเขา“ไม่เป็นไร ฉันจะรอจนกว่าบัวจ