All Chapters of รักรอวันจาง: Chapter 1 - Chapter 10

สามพันล้านกิโลเมตรคือระยะห่างระหว่างดวงอาทิตย์และดาวพลูโต ทำให้เธอคิดถึงสถานะตัวเองและเขาในตอนนี้ มันเหมือนใกล้แต่ห่างไกลเหลือเกิน... เธอคือ ‘ผกายดาว’ ใคร ๆ ก็เรียกดาวแต่เพื่อนตั้งฉายาให้ว่าดาวพลูโต คือดาวเคราะห์ในระบบสุริยะดวงสุดท้าย และแสงอาทิตย์ใช้เวลานานถึงห้าชั่วโมงกว่าจะเดินทางถึงดาวพลูโต เพราะเธอทำอะไรก็ช้ากว่าเพื่อนคนอื่น ตื่นสายหลับบ่าย จนเมื่อพลูโตได้พบกับดวงอาทิตย์ทุกอย่างในชีวิตสว่างสดใสขึ้นมาทันที ภาพตะวัน อัครทรัพย์ถาวร รุ่นพี่หนุ่มที่ฮอตที่สุดในมหาวิทยาลัย เธออยู่ปีหนึ่งเขาอยู่ปีสี่ อายุเราห่างกันสามปีแต่ระยะห่างของเราเหมือนสามล้านกิโลเมตร เพราะเขาคือผู้ชายที่ทุกคนหมายปอง คิวย่อมยาวถึงดาวพลูโต เขาส่องแสงในตัวเองได้ ยามได้มองเหมือนโลกของพลูโตสว่างสดใส แต่พลูโตน้อยก็มองเขาอยู่เงียบ ๆ จนวันหนึ่งวงโคจรของเราเข้ามาใกล้กัน เมื่อครั้งในงานเลี้ยงของคณะเขาเป็นรุ่นพี่ต่างคณะที่เข้ามาร่วมงาน และได้นั่งชิดกับเธอ เธอดีใจมากจนไม่กล้าขยับ เก็บความอบอุ่น กลิ่นกายหอมสะอาดสดชื่นเอาไว้ แต่เมื่อเขายื่นโทรศัพท์มาให้ ดาวพลูโตอย่างเธอไม่รอช้าที่จะทำความรู้จ

ผกายดาวกลับถึงห้อง สลัดความฟุ้งซ่านทิ้งเธอทำงานที่เธอรักเหมือนเดิม วันนี้ถึงวันที่เงินเดือนนักเขียนของเธอออกแล้ว เธอนั่งดูตัวเลขในบัญชีอย่างภาคภูมิใจที่ทำงานมากว่าห้าปีในด้านนี้ เธอเป็นที่รู้จักแต่ในนามปากกาเท่านั้น ไม่มีใครรู้ว่าตัวจริงเธอเป็นใคร และเงินจำนวนนี้มากพอให้เธอออกจากชีวิตเขาตอนนี้เลยก็ได้ แต่ความรักที่เธอมีต่อเขาดึงดูดเธอเอาไว้ ก่อนวันที่เขาบอกเลิกเธอเรายังรักกันอย่างเร่าร้อนบนเตียง แต่วันถัดมาเขาบอกว่ารู้สึกกับเธอแค่น้องสาว เธอคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าเขาแยกรักกับเซ็กส์ออกจากกันได้อย่างไร เธอแยกไม่ได้หากไม่รักเธอไม่ยอมมีอะไรด้วยแน่ แต่หลังจากปรับทุกข์กับคุณแม่แล้วเธอก็จะทำอาหารเหมือนเดิมไปให้เขา โดยผ่านทางคุณแม่ แต่ไม่ได้ทำทุกวันกลัวเขาจะอึดอัด เธอจึงทำเฉพาะวันอาทิตย์ และค่าใช้จ่ายทุกอย่างเธอรับผิดชอบส่วนของเธอเองทั้งหมดไม่ใช้เงินเขาอีกต่อไปแล้ว และวันนี้เป็นวันอาทิตย์ต้นเดือน เธอรีบเอาอาหารที่ทำมาให้แม่บ้านของคุณแม่แต่เช้า เขามักจะอยู่คอนโดแค่เวลาจำเป็นเท่านั้น ผิดจากเมื่อก่อนที่คอนโดเป็นรังรักและใช้เวลาร่วมกัน เธอจึงมีโอกาสทำอาหารให้เขาได้ แม้อาทิต

ในห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลมีร่างกายผกายดาวนอนหมดสติอยู่ในนั้น หลังจากออกจากคอนโดไปซื้อของแล้วเธอเกิดเป็นลม จากนั้นคนที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้จึงเรียกรถพยาบาลให้กับเธอ ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว จนรู้สึกแสบตาเมื่อมองขึ้นไปด้านบน ผนังสีขาวกับแสงไฟทำให้เธอต้องยกมือปิดบังดวงตาก่อนจะหันไปรอบ ๆ พบกว่านี่เป็นโรงพยาบาลและมีคุณหมอกำลังยืนจดบางอย่างอยู่ใกล้ ๆ เตียง “สวัสดีครับคนไข้ชื่ออะไรครับ” คุณหมอสอบถามอาการคนไข้เพื่อสังเกตว่ามีการกระทบกระเทือนส่วนสมองหรือไม่ “ผกายดาว โพยมดินค่ะ” เธอตอบเสียงเครือแล้วพริ้มตาหลับตั้งสติอีกครั้ง “คุณผกายดาวมีญาติหรือคุณสามีไหมครับ” คุณหมอถามต่อและอยากจะบอกอาการนี้กับญาติด้วย “ไม่มีค่ะ ฉันอยู่คนเดียว” คุณหมอขมวดคิ้วแน่น อยู่คนเดียวหมายความว่าอย่างไร แต่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พบเหตุการณ์เช่นนี้ จึงไม่ได้ถามต่อจดอาการต่อไป จนคนที่ตั้งใจฟังว่าคุณหมอจะพูดอะไรอีกรอเก้อ จึงเอ่ยปากถามด้วยตนเอง “ฉันเป็นโรคร้ายแรงหรือเปล่าคะคุณหมอ” ตอนนี้เธอตัวคนเดียว จะเป็นอะไรก็ตายไปคนเดียวนี่แหละ ไม่ต้องเป็นภาระใคร คุณหมอยิ้มให

ผกายดาวจับให้ป้านุ่มเข้าไปนั่งคุยในรถจนได้ความว่า เพราะป้านุ่มทำกระเป๋าราคาแพงของคุณมุกดาภาตก คุณชิงพลบโกรธมากจึงไล่ป้านุ่มออก แม้คุณเพลินฤดีจะยื่นความช่วยเหลือขอซื้อกระเป๋าชดใช้แล้วแต่คุณชิงพลบไม่ยอม บอกว่าเพื่อให้เป็นตัวอย่าง “โถ...ป้านุ่ม ไม่ต้องร้องนะคะ” “ป้ากำลังจะส่งเงินไปให้ลูกของป้าที่เรียนอยู่ ตอนนี้ป้าไม่มีเงินสักบาทเลยค่ะ ยังตกงานอีก จะให้เข้าไปขอก็เกรงใจคุณเพลินฤดี ป้าล่ะสงสารคุณเพลิน คุณพลบอะไร ๆ ก็เชื่อลูกสะใภ้หมด” ผกายดาวหยิบโทรศัพท์มือถือโอนเงินห้าหมื่นบาทให้ป้านุ่มทันทีโดยไม่รั้งรอ ทำให้ป้านุ่มตาโตทั้งรีบปฏิเสธ “คุณดาวท้องอยู่นะคะ ให้เงินป้าคุณดาวจะเอาที่ไหน” คนผ่านร้อนผ่านหนาวมารู้ทันทีที่เห็น เพราะเลิกไปไม่เท่าไหร่คุณดาวท้องจวนเจียนจะคลอดแล้ว “ดาวมีเงินเยอะค่ะ เลี้ยงป้านุ่มอีกคนไม่เป็นไร อีกอย่างดาวไม่เคยมีลูก ดาวจะจ้างป้านุ่มช่วยดาวเลี้ยงลูกหน่อยได้ไหมคะ” ผกายดาวคิดว่าเธอคนเดียวคงลำบากไม่น้อยไหนจะคลอด ไหนจะต้องเลี้ยงเด็กอีกเธอคงหัวฟูแน่ ๆ และคนไว้ใจได้หาไม่ง่ายเลย “โถ...คุณดาวทำไมดีอย่างนี้ ป้าเสียดายแทนคุณภาพจร

หลังปีใหม่เปิดงานมาด้วยความตึงเครียด ภาพตะวันเรียกมุกดาภาเข้าไปคุยในห้อง จากนั้นกางเอกสารการทุจริตเงินให้มุกดาภาดู “อะไรคะภาพ” มุกดาภามองเอกสารตรงหน้าสามีเห็นสีหน้าเขาไม่ค่อยดีไม่รู้ว่าบริษัทขาดทุนอีกหรือเปล่า “มุก ทุจริตเงินทำไม” ถ้อยคำนี้ไม่ทำให้มุกดาภาตกอกตกใจอะไร แต่กลับยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า “ภาพ...ทุจริตอะไรคะ เงินของเราค่ะ บริษัทของเรานะ” “แต่เงินส่วนนี้ตรวจสอบแล้วไม่มีที่มาที่ไป ทั้งยังเข้าบัญชีส่วนตัวในปลายทางอีก หากตรวจสอบก็ไม่รอดอยู่ดี” มุกดาภายิ้มให้กับสามีจากนั้นค่อย ๆ อธิบายถึงเส้นทางรวมถึงช่องโหว่ที่จะไม่รวมกำไรเข้าไปเพื่อแบ่งให้กับผู้ถือหุ้นดังนั้นเงินส่วนนี้จะนำมาทำให้พวกเรามั่งคั่งขึ้น “มุก...เรามีผู้ถือหุ้น เราทำแบบนี้ไม่ได้หากเขาตรวจสอบขึ้นมาอย่างไรเราก็มีความผิด” “เชื่อมุกค่ะภาพ ฝีมือระดับมุกแล้วไม่พลาดแน่นอน” มุกดาภาพูดจบออกไปด้วยรอยยิ้ม แต่ภาพตะวันกลับยิ้มไม่ออก อัครทรัพย์ถาวรดำเนินธุรกิจโปร่งใสตรวจสอบได้มาตลอด นั่นคือความเชื่อมั่นของผู้ลงทุน หากเจ้าของบริษัททำผิดเสียเองแล้