บทที่ 3 ต่างคนต่างอยู่

ผกายดาวกลับถึงห้อง สลัดความฟุ้งซ่านทิ้งเธอทำงานที่เธอรักเหมือนเดิม วันนี้ถึงวันที่เงินเดือนนักเขียนของเธอออกแล้ว เธอนั่งดูตัวเลขในบัญชีอย่างภาคภูมิใจที่ทำงานมากว่าห้าปีในด้านนี้ เธอเป็นที่รู้จักแต่ในนามปากกาเท่านั้น ไม่มีใครรู้ว่าตัวจริงเธอเป็นใคร และเงินจำนวนนี้มากพอให้เธอออกจากชีวิตเขาตอนนี้เลยก็ได้ แต่ความรักที่เธอมีต่อเขาดึงดูดเธอเอาไว้

         ก่อนวันที่เขาบอกเลิกเธอเรายังรักกันอย่างเร่าร้อนบนเตียง แต่วันถัดมาเขาบอกว่ารู้สึกกับเธอแค่น้องสาว เธอคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าเขาแยกรักกับเซ็กส์ออกจากกันได้อย่างไร เธอแยกไม่ได้หากไม่รักเธอไม่ยอมมีอะไรด้วยแน่

         แต่หลังจากปรับทุกข์กับคุณแม่แล้วเธอก็จะทำอาหารเหมือนเดิมไปให้เขา โดยผ่านทางคุณแม่ แต่ไม่ได้ทำทุกวันกลัวเขาจะอึดอัด เธอจึงทำเฉพาะวันอาทิตย์ และค่าใช้จ่ายทุกอย่างเธอรับผิดชอบส่วนของเธอเองทั้งหมดไม่ใช้เงินเขาอีกต่อไปแล้ว

         และวันนี้เป็นวันอาทิตย์ต้นเดือน เธอรีบเอาอาหารที่ทำมาให้แม่บ้านของคุณแม่แต่เช้า เขามักจะอยู่คอนโดแค่เวลาจำเป็นเท่านั้น ผิดจากเมื่อก่อนที่คอนโดเป็นรังรักและใช้เวลาร่วมกัน เธอจึงมีโอกาสทำอาหารให้เขาได้ แม้อาทิตย์ละมื้อก็ยังดี เธอรู้ว่าเขาชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไร จึงทำของที่เขาชอบทุกอย่างเมื่อส่งเสร็จแล้วก็ออกไป

         แต่เมื่อกลับมาถึงห้อง เธอตกใจที่เขาอยู่ในห้องไม่ใช่ที่บ้าน และที่มากกว่านั้นคือห่ออาหารที่เธอตั้งใจทำไปให้เขาแต่มันกลับมาอยู่บนโต๊ะพร้อมกับอีกคนที่ใบหน้าถมึงทึง

         “พี่ว่าเราต้องคุยกันให้ชัดเจนนะ” เสียงเข้มมองเธออย่างตรง ๆ ครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือน เธอเดินตัวงอเข้าไปนั่งตรงข้ามเขาอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวคล้ายกับคนทำผิด แล้วก้มหน้านิ่งอย่างไม่มีคำอธิบายใด ๆ

         “พี่บอกว่าไม่ต้องทำอะไรให้แล้ว เราไม่ได้รักกันแล้ว ตลอดหนึ่งเดือนที่พี่ไม่พูดอะไรอยากให้โอกาสเราได้ทบทวนให้ดี แต่พี่ว่าเราคงไม่เข้าใจถ้าอย่างนั้นพูดให้ชัด ๆ แล้วกัน”

         หัวใจของผกายดาวเต้นตึกตัก ลุ้นกับคำพูดว่าเขาจะด่าจะว่าอะไร

         “พี่เบื่ออาหารรสชาติที่เธอทำแล้ว และเบื่อเธอมาก ๆ ด้วย เข้าใจหรือยัง”

         คำก็เบื่อ สองคำก็เบื่อ เธอมันน่าเบื่อมากเลยใช่ไหม

         “ขอโทษค่ะ ดาวไม่ทำแล้ว” เธอพูดเสียงเศร้าก้มมองมือตัวเองด้วยหัวใจที่เจ็บซ้ำ เขาใจร้ายมาก

         “พี่ว่าดาวออกไปจากตรงนี้เถอะ พี่อึดอัดและทนมามากแล้ว” เขายืนขึ้นและหันหลังพูดกับเธอ

         “แต่ว่าดาวขอสามเดือนนี่คะ พี่ภาพรับปากแล้ว” น้ำเสียงเครือสั่นของเธอเปล่งออกไป บังคับมันให้ราบเรียบแล้วแต่ทำไม่ได้ เธอไม่อยากจะดรามากับเขา แต่เขาควรทำตามให้ได้อย่างที่พูด

         “พี่ขอโทษ พี่คิดว่าทนไม่ได้ถึงสามเดือน”

         ทนไม่ได้ถึงสามเดือน เขาทนเธอมาตลอดงั้นเหรอ ถ้าวันหนึ่งจะหมดรักแล้วมารักเธอทำไมกัน เขาใจร้ายมากนะ คนนิสัยไม่ดี

         “ขอเวลาดาวอีกนิดได้ไหม ดาวจะรีบหาที่อยู่ใหม่ทันที...ฮึก...” เธอสะอื้นหลังพูดกับเขา

         “ดาวยื้อไว้เพื่ออะไร ในเมื่อพี่ไม่ได้รักดาวแล้ว อย่าเป็นคนพูดยากได้ไหม”

         ผกายดาว !_! น้ำตาไหลอีกครั้ง แต่มันไหลแบบเงียบ ๆ แบบไร้เสียงสะอื้น

         “ดาวจะไปให้เร็วที่สุด พี่ภาพไม่ต้องห่วง” ที่จริงเธอหาห้องได้แล้ว และกำลังย้ายข้าวของออกไปเงียบ ๆ แต่ทว่าไม่นึกว่าจะมีวันที่เขาไล่เธอออกจากคอนโดของเขาขึ้นมาจริง ๆ หัวใจเธอมันมีเลือดเนื้อนะ แต่ทำไมเขาขยันเอามีดมาแทงเป็นแผลซ้ำไปซ้ำมาอย่างนี้ ไม่สงสารเธอบ้างหรือไง

         “พี่รอได้ไม่นานหรอกนะ เพราะพี่กำลังคบกับคนใหม่แล้ว”

         ในที่สุดเธอก็รับรู้แล้ว เขากำลังมีใครอื่น เขากำลัง

มูฟออนแต่เธอยังโคจรเป็นวงกลมไม่ยอมทิ้งเขาได้สักที

         ขณะที่เธอกำลังนั่งน้ำตาหยดอยู่นั้น เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น

         ปิ๊งป่อง!!!

         เสียงนั้นทำให้เธอรีบปาดน้ำตาทิ้งแล้วรีบไปล้างหน้าล้างตาในห้อง คิดว่าเป็นแขกของเขา เพราะเธอไม่มีใครนอกจากเขา แต่ทว่าประตูของเธอไม่ได้ปิดสนิท มันแง้มเล็กน้อยและได้ยินเสียงผู้หญิงแว่วมา

         “ภาพขา...วันนี้ไปดินเนอร์ที่ไหนดีคะ”

         “แล้วแต่มุกเลยครับ”

         เสียงตอบพร้อมเสียงหอมแก้มฟอดใหญ่นั้นทำให้อีกคนในห้องหัวใจสลาย เธอร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด เธอกินข้าวไม่ได้ นอนไม่ได้ด้วยซ้ำ หัวใจเต้นไม่ปกติ มันสั่นกลัวไปหมด จนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับตัวเองในขณะนี้ดี

         “เขาไม่รักแล้วดาว เขาไม่รักแล้ว ได้ยินไหม”

         เจ็บเจียนตายเธอได้รับรู้แล้วว่ามันเป็นยังไง เธอเก็บของที่เหลือในกระเป๋าเดินทาง เขาไม่อยากเห็นหน้าเธอแล้วเธอก็จะไปอยู่เงียบ ๆ ในที่ของเธอ

         บางทีเธออยากเก็บความสัมพันธ์ที่อยู่ใกล้ ๆ เอาไว้อีกนิด เพื่อเก็บเป็นกำลังใจให้เธอเดินต่อ แต่เขาสะบั้นมันด้วยการเอาผู้หญิงอีกคนมาสลัดเธอทิ้ง แล้วเธอจะอยู่ต่อไปได้อย่างไรกัน

        

         ในร้านอาหารรูฟท็อปบนชั้นดาดฟ้าโรงแรมหรู สองคู่รักกำลังนั่งส่งยิ้มหวานให้กัน เขาทั้งคู่ตัดสินใจคบกันหลังจากเริ่มพูดคุยในตอนที่เขาจบความสัมพันธ์กับรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยใหม่ ๆ จากวันนั้นถึงวันนี้ก็หนึ่งเดือนเต็มแล้ว

         “ภาพใจร้ายนะคะ เด็กนั่นยังอยู่ ไปค้างที่ห้องแบบนี้ดีเหรอคะ” มุกดาภาเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับเขา เธอเป็นดาวมหาวิทยาลัย หลังเรียนจบไปต่อโทที่อังกฤษด้านบริหาร และเพิ่งกลับมาทำงานที่บริษัทต่างชาติในเมืองไทย

         ด้วยความที่วัยเดียวกันทัศนคติคล้ายคลึงกันเรื่องการทำงาน ทำให้เขารู้สึกสนุกมีเพื่อนคู่คิดจนเมื่อเลิกกับผกายดาวเขาจึงขอถามเธอดูว่าเราลองคบกันดูไหม

         “เจ็บแต่จบไวไม่ดีเหรอ” ภาพตะวันไม่คิดว่ามุกดาภาจะใจดีขนาดนั้น คิดว่าเธอจะหึงเสียอีกที่อดีตของเขายังอยู่ในห้อง

         “แหม...น้องเขาขอเวลาแค่สามเดือนคุณรอไม่ได้เชียวเหรอคะ” มุกดาภารู้ว่าเขาต้องการอะไร แววตาสื่อความหมายของภาพตะวัน คนที่เจนจัดเรื่องนี้อย่างเธอไม่รู้ก็บ้าแล้ว

         “ไม่ใช่คุณก็ยั่วผมอยู่ทุกวันเหรอครับ” ของที่อยากชิมใจจะขาด แต่ไม่ได้ชิมสักทีมันก็ทรมานและอึดอัดเหมือนกัน แล้วจะให้เขาอดทนรอเพื่ออะไรกันล่ะ

         “ถ้าอย่างนั้น...”

         “ค้างกับผมนะครับ” พูดจบภาพตะวันดึงต้นคอของมุกดาภามาจูบโดยไม่แคร์สื่อใด ๆ แม้ว่าที่นั่งอยู่นี้จะเป็นร้านอาหารบนดาดฟ้าโรงแรม

         เสียงนัวเนียขลุกขลักตั้งแต่หน้าประตูที่เปิดเข้ามา พาให้คนที่ยังเก็บของไม่เสร็จสะดุ้ง แม้ที่จริงตั้งใจจะไปแล้วแต่ทว่าเขากลับมาก่อน เมื่อตั้งใจจะเดินมาปิดประตูให้สนิทแต่กลับได้ยินเสียงน่าเกลียดที่กำลังกอดจูบกันอย่างดูดดื่ม

         “ภาพขา...มุก...มุก...อื้อ” มุกดาภาอยู่ในชุดที่เว้าถึงเอวแม้ว่าชุดจะยาวแต่ทว่าแหวกถึงโคนขาและเธอไม่ได้ใส่ชั้นในยิ่งปลุกอารมณ์หื่นกามของชายหนุ่มที่ชอบความเร่าร้อนอย่างภาพตะวันได้อย่างดี

         เธอและเขาเคยวันไนต์กันครั้งหนึ่งตอนเรียนมหาวิทยาลัย แต่ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะได้กลับมาพบกันอีก ความเร่าร้อนของเธอทำให้ผู้ชายหลายคนติดหนึบ และภาพตะวันก็เป็นอีกคนที่เธอตั้งใจพบเพื่อสานต่อเมื่อรู้ว่าเขาโสดแล้ว และมากกว่าเขายังมีสิ่งที่เธออยากได้อยู่ด้วย แต่มันต้องหลังจากนี้ หลังจากที่เธอได้เขาทั้งตัวทั้งใจไปครอง

         ผกายดาวเห็นภาพผู้ชายที่เธอรักมีอะไรกับผู้หญิงอื่นต่อหน้าต่อตา ใบหน้าหวานช็อกจนพูดไม่ออกยกมืออุดปากกลั้นก้อนสะอื้นพิงหลังกับผนังห้องร้องไห้เงียบ ๆ

         กว่าพายุอารมณ์ของเขาทั้งคู่จะสิ้นสุดเธอหัวใจแตกสลายไปแล้ว ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ

         เขากล้าทำเรื่องน่าอายขณะที่เธออยู่ในห้อง  เขากล้าพูดว่าไม่รัก เขาไม่อยากเห็นหน้า

         และเขาทำสำเร็จแล้ว เธอคงไม่อยู่อีกต่อไป...