บทที่ 4 ชีวิตที่ไร้ผกายดาว

เขาตื่นมาอีกครั้งพบผู้หญิงมีอะไรด้วยเมื่อคืนนอนอยู่ด้านข้าง มุกดาภาทำให้เขาอิ่มเอมกับเรื่องบนเตียงที่เร่าร้อน เขารู้สึกเหมือนได้เป็นหนุ่มอีกครั้งจนรั้งเธอเข้ามากอดเอาไว้ แต่ในใจยังมีความรู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ ทั้งที่บอกเลิกกันก่อนหน้าจะคบกับมุกดาภาแล้ว แม้ว่าความคาดหวังและขอร้องของเธอคืออยากอยู่กับเขาอีกสามเดือน แต่เขากลับให้เธอไม่ได้

         เมื่อรู้สึกว่ารักจืดจางไปแล้ว เขาไม่รั้งเอาไว้และบอกเลิกทันทีก่อนจะสายไป ตอนนี้ผู้หญิงที่เขาคิดว่าเข้ากันกับเขาอยู่ตรงหน้าแล้ว จนทำให้รู้ว่าระยะเวลาไม่ใช่การพิสูจน์รักแท้ หากคนที่คนมันใช่มันใช่นานแล้ว และนั่นคือเหตุผลเขาดึงเวลาเรื่องแต่งงานให้ยื้อออกไป เพราะในใจมีบางอย่างติดค้างอยู่

         ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่จะรักผกายดาวเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง แต่ในห้วงอารมณ์ของเขาตอนนี้ให้เธอมากกว่านั้นไม่ได้จริง ๆ ความรู้สึกเขาเปลี่ยนไปแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นในอารมณ์ชั่ววูบไหม แต่อยู่ดี ๆ เขาก็รู้สึกว่ารักจืดชืดจนไร้สีสันและเบื่อมาก ๆ จริง ๆ

         เมื่อได้ปลดปล่อยจนสบายตัวแล้ว เขาจึงใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียวออกจากห้อง แต่กลับแปลกใจที่ยังเห็นเธอนั่งอยู่ที่โซฟา

         เขาถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปหาเธอตั้งใจจะบอกให้เธอรู้ว่ามุกดาภาอยู่ในห้อง ไม่อยากให้เธอทำให้ผู้หญิงคนใหม่ของเขาลำบากใจ แต่เธอกลับยิ้มให้เขาด้วยใบหน้าที่ซ่อนความเศร้าไว้ไม่มิด

         “อย่าเสียใจเลยนะ เรามาไกลกันได้แค่นี้” เขาอยากปลอบเธอเล็กน้อย

         “ไม่ค่ะ ไม่มีคำว่าเสียใจ ทุกเวลาที่อยู่กับพี่ภาพ ดาวมีความสุขมาก ดีใจนะคะที่ได้พบกัน วันนี้จากกันแล้วก็ไม่เป็นไรค่ะ ขออวยพรให้พี่ภาพโชคดีกับรักครั้งใหม่นะคะ” เธอพูดขณะที่น้ำตาหยดลงมาเองอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะกล่าวต่อไป

         “อย่าทำเขาเสียใจ” เธอยื่นคีย์การ์ดให้ พร้อมกับเช็คเงินสดทั้งหมดที่เคยใช้ของเขาไป

         “นี่เป็นเช็คเงินสดค่ะ คือเงินที่ดาวใช้ไปตอนที่เราคบกัน ดาวคืนให้”

         ภาพตะวันรู้สึกเหมือนเขาเจ็บปวดใจอย่างบอกไม่ถูกจนต้องเอามือลูบที่หน้าอกไล่ความหน่วงนี้ออกไป ความเจ็บแปลบนี้เหมือนโดนมีดทิ่มแทงตรงกลางใจ ความหวิวไหวในอกมันผุดขึ้นคล้ายคนใจหาย จนเกือบจะดึงเธอมากอดแล้ว แต่ทำได้เพียงกลั้นใจเอาไว้

         ‘นายแค่สงสารภาพ ไม่ได้รักแล้ว’

         เพราะถามตัวเองมาหลายครั้ง คำตอบของหัวใจยังเป็นคำตอบเดิม ทำให้เขาเลือกที่จะบอกเลิกไม่อยากให้เธอเสียเวลาอีก เธอควรมีชีวิตที่ดี ไม่ควรอยู่กับผู้ชายใจโลเลอย่างเขา

         “พี่ไม่รับเงินสดนี้ ดาวเก็บไว้ แล้วอย่าลืมหางานทำนะ พี่จะให้เงินดาวก้อนหนึ่ง”

         “ไม่ต้องให้หรอกค่ะ เราจะไม่ได้ติดค้างกัน แค่ให้ความอบอุ่นกับดาวถือว่าคุ้มแล้วที่ได้รู้จักกัน จากนี้ไปดูแลตัวเองดี ๆ นะคะ ของอะไรอยู่ตรงไหนดาวจดไว้ให้หมดแล้ว ในสมุดนี้ค่ะ” ผกายดาวยื่นสมุดให้กับเขา ที่เธอนั่งจดให้เขาเมื่อคืน เพราะนอนไม่หลับ อยากให้ถึงเช้าเร็ว ๆ ด้วยซ้ำ

         ภาพตะวันไม่รู้ว่ารู้สึกเสียใจตอนนี้ทันไหม แต่เขากำลังจะเสียเธอไปตลอดกาลมันพาลให้แน่นอกจนหายใจไม่ออก

         “อย่าลืมกินข้าวเช้านะคะ” เธอพูดคำสุดท้ายแล้วเดินออกไปเงียบ ๆ เมื่อประตูปิดลงเธอจึงปล่อยน้ำตาออกมาแบบไม่ต้องอายพร้อมกับเดินไปยังที่อยู่ใหม่ของเธอ ที่ยังไม่ได้ห่างไกลจากเขานัก

         ดาวพลูโตดวงน้อยล่องลอยไปแล้ว...

         ผกายดาวอยู่กับความจริงอีกครั้ง แต่คุณแม่ของเขาก็ยังติดต่อเธอมาบ้าง เธอเลือกขออนุญาตพบกันข้างนอก เพราะตอนนี้พี่ภาพตะวันมีคนรักใหม่แล้ว ยอมรับว่าคืนให้เขาทุกอย่างยกเว้น ‘ความรักที่ยังคืนไม่ได้สักที’

         เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น มองเขาที่อัลฟอลโลเธอทุกทางไปแล้ว แต่เธอไม่ได้ลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาเลย เพียงแค่เลือกตั้งเป็นสถานะส่วนตัวเอาไว้ เพื่อให้เกียรติคนของเขาอีกฝ่ายด้วย

         ในเมื่อเขาเลือกที่จะพูดความจริงว่าหมดรัก เช่นนั้นเขาก็ไม่ได้ผิด แต่ผิดที่เธอรักเขามากกว่าและยังลืมเขาไม่ได้ หวังให้สักวันความรักที่เธอมีให้เขาจะจืดจางลง

         เธอตั้งสถานะในโปรไฟล์ในความรู้สึกของดาวพลูโต พร้อมกับรูปดาวของมันซึ่งเป็นช่วงเวลาที่คนหันมาสนใจมันสักที       ‘การอยู่ต่อไม่น่าจดจำเท่าการจากไป’ #พลูโต

         คนที่ไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทเห็นเข้าก็คิดว่าเธอกำลังอินเรื่องของดาวเคราะห์ที่ถูกลดสถานะ แต่มันไม่ใช่มันเป็นเธอที่ถูกลดสถานะเหลือแค่คนเคยคุ้น จนต้องจากไปเอง

         การคบหาระหว่างมุกดาภาดำเนินไปอย่างรวดเร็ว เขาพาเธอเข้าไปในบ้านของเขา แนะนำให้คุณพ่อคุณแม่รู้จักเธอ ภาพตะวันวางแผนชีวิตเอาไว้ว่าจะแต่งงานกันช่วยกันสร้างบริษัทให้เติบโต

         เขาชื่นชอบทัศนคติ ความฉลาดในด้านธุรกิจ ที่เขาเหมือนได้เพื่อนที่ช่วยคิดช่วยทำ ทำให้พวกเรายิ่งรักกันมากขึ้นแม้เพิ่งศึกษาดูใจกันก็ตาม และเธอเข้ากับพ่อและแม่เขาได้ดีมาก ยิ่งคุณพ่อดูจะชื่นชอบมุกดาภาเอามาก ๆ และชวนกันไปออกรอบตีกอล์ฟด้วยกันทุกอาทิตย์ ทำให้เขารู้สึกดีที่เธอช่วยแบ่งเบาแชร์ความสุขในครอบครัวเขา

         เมื่อว่าที่ลูกสะใภ้คนใหม่อาสาขับรถไปตีกอล์ฟกับคุณพ่อ แต่คุณแม่อยู่บ้านคนเดียวเขาจึงอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ที่ชอบอ่านหนังสืออยู่บ้าน และจัดการเรื่องในบ้านไม่ค่อยออกไปไหน แต่คำถามของคุณแม่ทำเอาเขาเริ่มไขว้เขว

         “ภาพ มั่นใจแล้วใช่ไหมลูก ว่าเลือกหนูมุกดาภา”

         “แม่ไม่ชอบมุกเหรอครับ” เขาถามเสียงเศร้ารู้ดีว่า ระหว่างผกายดาวกับมารดาผูกพันกันมาก จะคิดถึงกันก็ไม่ได้แปลกอะไร

         “ลูกรักใครแม่ก็รัก แม่แค่อยากให้ลูกดูให้แน่ใจ หากแต่งงานกันไปแล้วหย่าร้างทีหลัง มันไม่คุ้มกับเวลาที่เสียไปนะลูก ลูกจะไม่เบื่อหนูมุกเหมือนหนูดาวใช่ไหม”

         ภาพตะวันถอนหายใจโล่งอก นึกว่าแม่จะไม่ชอบมุกดาภาเสียอีก เขาคิดว่าเขาเลือกไม่ผิด มุกดาภาอยู่ด้วยแล้วเขามีแต่หลงใหล

         “ผมคิดว่าผมรักมุกดาภาแบบสามีภรรยาครับ” เขาตอบโดยที่ไม่ทันตรึกตรองให้ดี และคนเป็นแม่รู้ว่าลูกชายยังหาหัวใจตัวเองไม่พบหรอก หาพบมันจะไม่เต็มไปด้วยความลุ่มหลงมัวเมาขนาดนี้ได้อย่างไร

         “ภาพ ต้นไม้หนึ่งต้นเราไม่สามารถปลูกให้มันโตได้ในวันเดียวนะลูก ความรักก็เช่นกัน รักกันแค่ช่วงเริ่มแต่ไม่คอยหมั่นใส่ใจกันและกัน วันหนึ่งความรักก็จืดจาง”

         คำพูดของแม่ทำให้ภาพตะวันได้คิด เมื่อเขารู้สึกทำสิ่งเดิม ๆ ซ้ำ ๆ กับผกายดาวทุกวัน เขาจึงเบื่อไปเอง แต่เขากลับไม่ได้ใส่ใจจนวันหนึ่งรักของเขาที่มีต่อเธอดันจืดจางเสียแล้ว

         ‘ทำไมกับผกายดาวเขาไม่อยากลองปรับตัวนะ’

         เขาได้แค่คิดในหัวแล้วก็ตอบตัวเองไม่ได้ ผกายดาวไม่ได้ผิดอะไร เป็นเขาเองที่ไม่ได้รักเธอเหมือนเดิม เธอยิ้มก็ยังน่ารักสดใสเหมือนที่พบกันครั้งแรก แต่ทำไมเขาเบื่อเธอได้

         “อย่าผลีผลามกับอารมณ์ชั่ววูบ ภาพโตแล้วนะถึงวัยสร้างครอบครัวได้แล้ว พ่อกับแม่ก็แก่ลงทุกวัน ภาพมีคนที่อยู่ด้วยแล้วภาพมีความสุขแม่ก็ดีใจ” เพลินฤดีให้ข้อคิดลูกชาย และเห็นว่ามุกดาภาดูมีสัมมาคารวะก็จริง แต่ไม่รู้ทำไมในใจมีอคติอยู่ลึก ๆ และสายตาผู้หญิงคนนี้เธอรู้สึกเชื่อถือไม่ได้ แต่พ่อกับลูกชายชมเช้าชมเย็น จนเธอคิดว่าเธอลำเอียงผกายดาว แต่ก็เก็บความรู้สึกเอาไว้ไม่แสดงออกมาให้เขาอึดอัดใจ และยิ้มให้ทุกครั้งที่พบกัน

         “ผมทำผิดต่อดาวใช่ไหมครับแม่” เขาถามแม่

         “ความรักไม่มีผิดมีถูก การที่คนสองคนใจไม่ตรงกันแล้วเลือกแยกจากกันมันดีกว่าใจร้ายทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวด ภาพทำดีที่สุดได้เท่านี้ แค่แม่หวังอยากให้ลูกทั้งสองลงเอยกัน แต่ภาพเป็นคนใช้ชีวิตไม่ใช่แม่ เลือกที่ภาพคิดว่าภาพจะอยู่กับเขาคนนั้นจนแก่เฒ่าย่อมดีกว่าคนที่พ่อและแม่ชอบ”

         ภาพตะวันรักแม่มาก แม่พูดคุยกับเขาด้วยเหตุผล เห็นมารดาก็เห็นเงาสะท้อนของผู้หญิงอีกคน เพราะผกายดาวเหมือนแม่เขามาก ๆ เขาจึงหลงรักเธอง่ายดาย แต่เขาอยากได้คนรักไม่ได้อยากได้แม่

         แม่ใจเย็น มีเหตุผล ตรึกตรองทุกคำก่อนพูดเสมอ ทำให้เขารักและเคารพแม่มาก แต่เขาทำให้แม่เสียใจเรื่องผกายดาว

         ชายหนุ่มในวัยสามสิบนอนหนุนตักแม่อยากออดอ้อนจนแม่ส่ายหน้า

         “เห้อ...แล้วก็ทำให้แม่คิดถึงหนูดาว เวลาอ้อนหนูดาวก็หนุนตักแบบนี้” คนเป็นแม่ห้ามน้ำตาไม่อยู่จริง ๆ เธอรักผกายดาวมาก ไม่รู้จะชดเชยความเสียใจให้หนูผกายดาวอย่างไรหมดเลยด้วยซ้ำ

         “แม่ครับ ผมอยู่นี่แล้วไง”

         “ไม่ยอมไปกับหนูมุก ปล่อยให้อยู่แต่กับคนแก่ ๆ รุ่นคุณพ่อทั้งนั้น หนูมุกจะเบื่อเอานะ”

         “มุกเขาน่ารักครับ ชอบคุยกับทุกคนโดยเฉพาะผู้ใหญ่ อีกอย่างพ่อเขายังหนุ่มยังแน่นกล้ามเนื้อผมเกือบสู้ไม่ได้” ภาพตะวันพูดหยอกกับแม่ในสวน และอาสาอ่านหนังสือให้แม่ฟังแทนผกายดาวเอง แต่แม่บอกว่าเขาอ่านทื่อ ๆ ไร้อารมณ์ ฟังแล้วจะหลับแต่ก็ฟัง

         บ้านอัครทรัพย์ถาวรกำลังอยู่ในช่วงมีความสุขโดยไม่รู้เลยอีกฝั่งกำลังมีเรื่องที่ไม่คาดฝัน